Lees het verhaaltje: MIJN LEVEN, MIJN LIJF (1) op verhalenlezen.

MIJN LEVEN, MIJN LIJF (1).

U leest om dit moment het verhaal MIJN LEVEN, MIJN LIJF (1) gepost door hf. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: hf
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

MIJN LEVEN, MIJN LIJF (1)
MIJN LEVEN, MIJN LIJF (1)

Proloog:
Liefde is als een legpuzzel. Vallen de stukjes op hun plaats dan noemen wij dat Geluk; datum van houdbaarheid daargelaten. Blijven er stukjes over of passen ze niet dan vervaagt dat gevoel en resten er brokstukken.
In de Achtbaan-van-het-Leven schuren en schaven wij met grote snelheid langs elkaar heen, halen halsbrekende toeren uit, zodat kwetsuren en diepe krassen op de ziel niet uitblijven. Echter, we zijn dappere volhouders, die de zoektocht naar Liefde & Geluk niet snel opgeven.

Vera Hoogdalen, in badstof kamerjas, loopt onrustig heen-en-weer. Zij kijkt afwisselend op haar polshorloge en naar de fraai gestileerde klok aan de wand. Het is bijna kwart voor drie in de morgen. Af en toe schuift ze het overgordijn terzijde en kijkt in de stille, verlaten straat waaraan zij en haar man een fraai appartement bewonen. Ze zucht diep, weet niet wat te doen. Dan hoort zij een krakend geluid. De voordeur! Moeizaam gaat deze van het slot, alsof er een berg moet worden verzet. Het licht in de hal gaat aan. Kort daarop zwaait de deur van de woonkamer open en stapt haar echtgenoot met onvaste tred binnen. Verwonderd blijft hij staan, omdat hij zijn vrouw nog aantreft. Op dat zelfde moment geeft Vera lucht aan haar opgekropte emoties.
‘Waar kom je in hemelsnaam zó laat vandaan? Waarom heb je niet even gebeld? Ik ben misselijk van de spanning en onrust. Begrijp je dat, Ricardo?’
Ricardo antwoordt niet en loopt in een zig-zag-lijn naar de huisbar. Vera snijdt hem woedend de pas af, pakt zijn schouders en duwt hem in zijn stoel.
‘Neen! Ga zitten! Die borrel schenk ik wel voor je in. Vertel me liever wat jou is overkomen.’

In een ander deel van de donkere stad, op een ruime zolderetage, staat Maarten van Berghen voor de spiegel in zijn badkamer. Het is evident, hij is dronken. Kijkt met waterige ogen naar zijn andere ik. ‘Zeg, spiegelbeeld, luister eens even... Weet je wel, dat het maar weinig heeft gescheeld of ze hadden jou Maartje genoemd. Verbaasd? Luister, dat zit zo. Bij je geboorte was je een interseksueel kind. Een wat? Ja, een interseksueel kind. Het derde geslacht, zogezegd. In een ver en grijs verleden noemden ze dat een hermafrodiet, geloof ik. Een kind met niet te duiden geslachtsorganen. Zoals jij! Daar kijk je van op, hè? Allemachtig, ik krijg een reuze dorst van al dat gezwets... Maar, goed, je wilt weten hoe het verhaal verder gaat, nietwaar? De medische stand, dat dient gezegd, niets dan lof, heeft dat netjes gecorrigeerd. De genitaliën zijn veranderd in een penis met balzak. Geen twijfel meer mogelijk over de prangende vraag: is het een meisje of een jongen? Maar nu het volgende, beste jongen... Ben ik daar achteraf wel zo blij mee, met die ingreep? Ik denk wel eens: ze hadden met hun poten van mijn lijf moeten blijven. Mijn onderlijf! Verdomme nog-an-toe!’
De monoloog wordt afgesloten met een forse oprisping en ferme wind. Zo, dat lucht op. Nog even een trekje voor het open raam en dan maar eens naar bed toe. Hoog tijd!

Ricardo zit met wit gelaat onderuitgezakt in zijn stoel, doodvermoeid. Vera reikt hem de borrel aan, die ze zojuist heeft ingeschonken. Ze gaat tegenover hem op de bank zitten, nog steeds nerveus. Na de eerste slok gaat Ricardo verzitten en schraapt zijn keel, in de wetenschap dat hij er niet onderuit komt. Ze wil weten wat er is gebeurd, nu en meteen.
‘Als je van horror-verhalen houdt, luister dan goed. Ik ben tegen een boom geknald. Een eik, mooi exemplaar, maar wel verdomde stevig. Een dom ongeluk. We... eh, ik moest opeens uitwijken en... BOEM! Ons autootje lijkt nu meer op een blaasbalg. Echt, Vera, geloof mij, op dat moment had ik geen druppel op.’
‘Zo te zien heb je geluk gehad. Mankeer je echt niets? Hoe laat is het gebeurd?’
‘Ergens in de vooravond, geloof ik. Tja, je weet, de politie werkt tegenwoordig ook met wachtlijsten. Zo in de trant van: er zijn nog zoveel brokkenpiloten voor u. Even geduld alstublieft. Sorry voor het ongemak.’
Vera schudt deze platitudes van zich af.
‘Wie zat er naast je, toen het gebeurde?’
‘Wie er naast mij zat? Hoe bedoel je dat?’
‘Zo moeilijk is mijn vraag toch niet? Je bent nogal vaag, geheimzinnig.’
‘Luister, Vera, je zinspeelt op iets. En dat is niet aan de orde, staat zelfs helemaal buiten de orde. Gewoon onzin.’
‘Hoe ben je eigenlijk thuisgekomen, na de afhandeling... door de politie.’
Ricardo neemt nog een slok. Hij wil naar bed. Slapen, vergeten... Donders, dit lijkt wel een kruisverhoor. Gestapo! Nog even en de maat is vol. Wie denkt Vera wel dat ze is?
‘Ik heb Elsbeth gebeld.’
‘Elsbeth? Je nieuwe secretaresse? Jong, blond en beeldig. Gewillig?
‘Je toon bevalt me niet, Vera. Dit hele gesprek bevalt me, verdomme, niet.’
Vera laat zich niet uit het veld slaan, en kijkt hem, doodkalm nu, aan.
‘Vreemd, hoor. Je belt haar op, en je vrouw laat je, tot ver na middernacht, verdrinken in een oceaan van onzekerheid. Noem je dat verantwoordelijk? Meevoelend? Loyaal?’
‘Het spijt mij. Ik heb daaraan niet gedacht. Je begrijpt toch wel, dat ik nogal in de war was, na die enorme dreun en de hele nasleep. En verder, zij regelt op kantoor immers alles. Dus, ik dacht...’
‘Ze heeft je opgehaald? Ben je soms met haar een borrel gaan drinken... hier in de buurt misschien? Ze woont toch niet zo ver bij ons vandaan?’
Ricardo springt overeind (in weerwil van alle loomheid). ‘Verdomme, Vera, geen woord meer! Ik begrijp, dat je overstuur bent. Dat ben ik zelf ook. Zwijg! Zeg geen domme dingen, waar je spijt van krijgt. Ik ben weer thuis, gezond en heel. Alleen een beetje dronken, dat is alles. Niets om zoveel spektakel over te maken. Ga nu maar slapen, dat is voor jou op dit moment het beste. Je ziet er doodmoe uit. Ik blijf nog even een borrel drinken. Welterusten!’
Ricardo gaat zitten en draait het hoofd ostentatief opzij. Discussie gesloten!
Vera staat op, verongelijkt. Ze verlaat de woonkamer zonder nog een woord te spreken. Ricardo giet nijdig zijn laatste slok achterover. Komt moeizaam overeind en vult het glas opnieuw. In het schemerige licht kijkt hij daarna wrokkig voor zich uit. Laat de duivel de andere dag maar opknappen!
(Wordt vervolgd)

Aantal keer bekeken: 3941
Waardering: 7.20 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 332 bezoekers online