Lees het verhaaltje: MIJN LEVEN, MIJN LIJF (2) op verhalenlezen.

MIJN LEVEN, MIJN LIJF (2).

U leest om dit moment het verhaal MIJN LEVEN, MIJN LIJF (2) gepost door u. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: u
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

MIJN LEVEN, MIJN LIJF (2)
MIJN LEVEN, MIJN LIJF (2)

Korte inhoud van het voorafgaande:
Vera Hoogdalen wacht tot ver na middernacht op haar man Ricardo. Laatstgenoemde komt ‘aangeschoten’ thuis met de nare mededeling, dat hun auto in een blaasbalg is veranderd na een dom verkeersongeluk. Het gesprek dat volgt voltrekt zich in een sfeer van animositeit, zeker wanneer de naam van Elsbeth valt, de nieuwe secretaresse van Ricardo. En dan is er nog Maarten van Berghen, een man die niet gelukkig is met zijn lijf...

‘Goede morgen, u spreekt met Elsbeth Schuitema, secretaresse van de heer Hoogdalen...’
Na een doorwaakte nacht besluit Vera haar man op kantoor te bellen. Ze is gespannen, nerveus. Die spanning zoekt een uitweg. Ze wil praten, nu meteen...
‘U spreekt met mevrouw Hoogdalen. Kan ik mijn man niet meer rechtstreeks bellen?’
‘Waarover wenst u te spreken, mevrouw Hoogdalen?’
Vera gelooft haar oren niet.
‘Uw man is een druk bezet manager, dat weet u toch? Alleen heel dringende gesprekken...’
‘Heeft u dat protocol zelf ingesteld?’
‘Ik weet nog altijd niet of het een dringend gesprek is, mevrouw Hoogdalen...’
Elsbeth spreekt koel en zakelijk. Vera moet zich tot het uiterste beheersen om niet in woede uit te barsten. Het venijn ligt toch op het puntje van haar tong.
‘U bent heel loyaal, juffrouw, ook na werktijd is mij gebleken.’
‘U spreekt in raadselen, mevrouw Hoogdalen. Hallo... bent u daar nog.’
Vera heeft het gesprek boos afgebroken. Ze spannen samen, ze kleineren mij, en hebben nu het grootste plezier. Ze hebben een verhouding. Dat loeder!’
Het lijkt wel een boze droom. Dat gesprek vannacht, en nu dit weer! Ricardo! Waarom?
Vera zakt moedeloos op de bank, vermoeid door slaaptekort en overlopend van zelfmedelijden. Ze pakt de remote control en schakelt de muziekinstallatie in. Rauwe bluesklanken vullen de kamer. Ze schudt met haar hoofd op het ritme van de muziek. Nou, daar zit ik dan, alleen, omringd door luxe in een fraai appartement. Doodstil. Allemaal tweeverdieners om mij heen die laat in de avond thuiskomen. Voor mij geen baan, weinig sociale contacten. Ik zorg voor de twee kinderen uit het eerste huwelijk van Ricardo. Ze zien me niet eens staan, die verwende Wimmen. Ze spionneren in opdracht van hun biologische moeder, die beter op de hoogte is dan ikzelf, zo lijkt het soms. Is dit mijn leven? Is that all there is? Mijn leven kan toch niet al voorbij zijn? Haar somber gepeins wordt onderbroken door het schelle geluid van de huistelefoon. Ze schrikt op. Aan dat geluid zal ze ook nooit wennen. Wie kan dat zijn? Mijn hemel, ik zie er niet uit. Ach, het is Andrea Roest, die altijd onaangekondigd komt binnenvallen. En ik heb al hoofdpijn....
Andrea stapt binnen met de zwier van een diva. Rituele kussen. Ze lijkt nog het meest op een ingebakerde baby met haar wikkelbroeken, wikkelrokken, meterslange omslagen, en alles in felle kleuren. Ze oogt beeldschoon: geloken ogen, rechte neus, hoge jukbeenderen, gave huid, en een heel kort kapsel, dat haar nog zinnelijker maakt.
‘Ik hoop niet, dat ik je derangeer, liefje, maar ik moest jou gewoon mijn nieuwste creatie laten zien. Vind je het niet fantastisch? Zo apart, hè? Helaas, niet goedkoop, maar wat wil je? Een exclusief ontwerp van de grootste modekoning van dit moment. En, bijna niet te geloven, hij is gewoon heteroseksueel. Hoe vind je dat?’
Vera: ‘Enig! Ik bedoel natuurlijk jouw creatie. Nip je een glaasje mee? Ik heb toevallig net iets ingeschonken.’
‘Nou, vooruit, omdat ik mij zo feestelijk voel.’
Vera schenkt de glazen vol. Andrea loopt lichtvoetig door de kamer en strijkt met haar wijsvinger langs de meubelen, kasten en kunstvoorwerpen.
‘Nou, zeg, voor iemand die de hele dag thuis is, vind ik het hier een beetje stoffig, lieverd. Er scheelt je toch niets?’
‘Nee, hoor. Hoe kom je daarbij? Ga zitten, hier is je drankje.’
‘Je ziet wat bleek. Je hebt toch geen zorgen?’
‘Ik heb mij nog niet opgemaakt, dat is alles.’
‘Ook al kom je niet vaak onder de mensen, je moet jezelf niet verwaarlozen hoor, schat.’
Andrea drinkt met welbehagen een slokje van haar favoriete drankje, en vervolgt haar striemend betoog. Laat maar, denkt Vera, gekwetst ben ik al genoeg vandaag.
‘Ach, als ik er aan denk, dat enorme bedrag, dat Ricardo elke maand aan alimentatie moet betalen... Het valt voor jou toch ook niet mee, hè?’
‘Je hoort mij niet klagen, Andrea. Onze middelen van bestaan zijn beslist toereikend.’
‘Natuurlijk, schat... dat weet ik toch.’
Andrea steekt haar eerste sigaret op, zuigt de longen vol, waarna er echt gif naar buiten komt.
‘De ex van Ricardo leeft in weelde, wist je dat?’
‘Nee, eerlijk gezegd interesseert me dat niet ook niet zoveel.’
‘Nou, ja, neem me niet kwalijk hoor, het ontviel me eigenlijk.’
‘Weet je, Andrea, ze mist toch ook wel het een-en-ander in haar leven.’
‘O, ja? En wat is dat dan wel?’
‘Haar kinderen, Andrea! Ze ziet ze nauwelijks. Dat lijkt me toch verschrikkelijk voor een moeder!’
Andrea snuift. ‘Je meent het? Haar kinderen? Ach, lieve schat, daar heeft ze toch helemaal geen tijd voor, met al die minnaars van haar, sukkels, die in een lange rij op hun beurt wachten. Ach, wat lelijk, dergelijke opmerkingen. Wat moet je wel niet van mij denken? Ik liet mij even meeslepen door mijn Russisch temperament.’
‘Je hebt anderzijds wel gelijk. Haar leven is er niet saaier op geworden.’
Andrea kijkt naar de klok, schrikt op.
‘Mijn hemel, is het alweer zó laat? Ik klets maar door en houd jou van je werk. Ik moet er echt vandoor, liefje. Groet Ricardo van mij. Het is toch zo’n bijzondere man, hè. Je boft wel hoor, schat. Nou, tot ziens... en drink vooral niet teveel, hoor.’
Rituele kussen bij het afscheid, en opeens die tongzoen. Andrea is de deur al uit als het tot Vera doordringt. Wat overkomt mij toch allemaal? Geheel in de war zakt ze terug in de bank. Alles draait om haar heen. Ze sluit de ogen. De slaap overmant haar. Veel rust zal haar helaas niet worden gegund. Ricardo is alweer op weg naar huis, en zijn kinderen hebben de dag op school met klimmende tegenzin doorgeworsteld.

Het slaan van de voordeur plaatst Vera terug in de werkelijkheid. Ricardo stapt binnen, zakt in een stoel, kijkt wrokkig voor zich uit. Geen kussen.
‘Dat, lieve schat! Een vermoeiende dag achter de rug?’ Stilte. ‘Waarom zeg je niets? Je bent toch niet boos?’
‘Elsbeth heeft ontslag genomen. Je hebt haar aan de telefoon gehad. Wat heb je allemaal gezegd, dat haar zo heeft ontstemd?’
‘Ontstemd? Mejuffrouw is ontstemd? Ze was met geen honderd paarden te bewegen om mij met jou door te verbinden. Als er iemand voor een dergelijke gemoedsstemming in aanmerking komt, dan ben ik dat wel, Ricardo.’
‘Je bent onaangenaam tegen haar geweest. Toespelingen? Insinuaties?’
‘Het is heel goed mogelijk, dat ik onaangenaam klonk. Overigens, de manier waarop jij mij de laatste tijd meent te moeten behandelen, verdient ook niet de prijs van wellevendheid. Als jij haar op dezelfde manier tegemoet treedt, zowel tijdens als na werktijd, dan weet ik wel waarom ze je aan de kant heeft gezet; in jouw woorden: ontslag heeft genomen.’
‘Het ligt dus allemaal aan mij? Ik ben niet lief genoeg. Voor mijn vrouw, noch kinderen. En mijn personeel lijdt al evenzeer. Een Frankenstein in driedelig kostuum. Een monster in mensengedaante. Hoe ver kan het gaan?’
‘Je bent een lieve man, maar de laatste tijd even niet. Je doet vaag, afwezig, raar. Het ene moment lief en vrolijk, het volgende moment barst je uit je vel, val je tegen me uit... om niets! Als ik je aanraak reageer je nurks en afwijzend. Wat is er toch aan de hand, Ricardo?’
‘Ik heb het druk, ontzettend druk. Grote contracten moeten worden binnengehaald. Het gaat maar door. Nooit eens tijd voor rust of bezinning. De mentale druk is enorm. Het zou van respect getuigen als je daar wat vaker rekening mee zou houden.’
‘Je hebt het altijd heel erg druk gehad. We hebben voorheen nooit iets gemerkt van die plotselinge gemoedsomslagen.’
‘Ik was toen ook veel jonger, Vera.’
‘Jouw Elsbeth is toch maar enorm in het voordeel. Zo gemakkelijk als zij opstapt. Zo’n flitsscheiding kan ik mij niet veroorloven. Onze verbintenis steekt complexer in elkaar.’
‘Wat denk je wel? Ik kan ook niet zomaar opstappen. Een torenhoge hypotheek, alimentatie, opgroeiende kinderen, een nieuwe auto, en nog eens duizend-en-een geldelijke verplichtingen.'
Vera stuift opeens woedend op. ‘Genoeg uitvluchten! Spreek op! Is er soms iemand anders in je leven?’
‘Is dat een onderwerp om nu over te praten? De kinderen kunnen elk moment thuiskomen... Bovendien ben ik doodmoe...’
‘Ik voel, dat er iets speelt. Je kunt niet langer verstoppertje spelen. Ik wil, dat je met me praat. Wat er ook aan de hand is... vertel het alsjeblieft. Ik zal niet boos worden, en...’
Op dat moment komen de kinderen thuis, met veel lawaai. Ze stormen naar boven, hun eigen kamers om hun eigen muziek te draaien. Vanaf dat moment moeten Vera en Ricardo schreeuwen om zichzelf verstaanbaar te maken.
‘Wat heb ik gezegd. Daar zijn ze al. Jij ook altijd, met je neurotische waandenkbeelden! Je verpest de sfeer hier in huis, Vera. Ik wil geen woord meer horen, versta je?’
‘Goed, ik houd verder m’n mond. Vooral vanwege de kinderen. Saved by the bell, Ricardo. Maar er volgen nog meer echtelijke rondes, en dan zal de waarheid de winnaar zijn, en...’
Haar laatste woorden gaan verloren in het oorverdovende lawaai van de muziek. De tot op het bot getergde Ricardo beent de woonkamer uit om de orde in huis te herstellen...
(Wordt vervolgd)

Aantal keer bekeken: 2198
Waardering: 8.33 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 169 bezoekers online