Lees het verhaaltje: MIJN LEVEN, MIJN LIJF (3) op verhalenlezen.

MIJN LEVEN, MIJN LIJF (3).

U leest om dit moment het verhaal MIJN LEVEN, MIJN LIJF (3) gepost door hf. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: hf
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

MIJN LEVEN, MIJN LIJF (3)
MIJN LEVEN, MIJN LIJF (3)

Korte samenvatting voorafgaande.
De lucht tussen Vera en Ricardo is verre van geklaard. Elsbeth, de secretaresse, heeft ontslag genomen, tegen de zin van Ricardo. Laatstgenoemde maakt Vera daarover verwijten. Daarbovenop heeft de goedwillende huisvrouw het bezoek moeten doorstaan van Andrea, vriendin des huizes, modieus en kakelbont gekleed, met een tong die fileert tot op het bot.

Later op de avond is de rust in het gezin Hoogdalen hersteld. Maar schijn bedriegt. Vera zit op de bank en veinst te lezen. Ricardo ijsbeert tussen werk- en woonkamer. Als hij op een gegeven moment het televisietoestel wil inschakelen zegt Vera: ‘weet je zeker, dat je niet wilt praten?’
‘Heel zeker. En al helemaal niet als het onderwerp mij wordt opgedrongen. Ik heb genoeg aan mijn hoofd, besef dat wel. Morgenochtend wachten mij ingewikkelde en zware contractbesprekingen. Zoek toch eens wat afleiding, dan houd je minder tijd over voor die muizenissen.’
‘Je denkt dus dat het tussen mijn oren zit. Je draait om de hete brij heen, dat weet je best. Je gedraagt je net zo neurotisch als toen je mij ontmoette, en nog getrouwd was met Ella. Daarom vraag ik je: is er soms iemand anders in je leven? Ik heb het recht dat te weten. Kom, praat erover. Het maakt je hoofd leeg en haalt bovendien in onze relatie de kou uit de lucht.’
Ricardo tuit zijn lippen, het is of hij een beslissing heeft genomen. Dan weerklinkt de bel. Vera schrikt op, zoals gewoonlijk. ‘Wie mag dat zijn, zo laat nog?’
‘Misschien is het Maarten wel. Laat mij maar even opendoen.’
Even later betreden Ricardo en Maarten van Berghen de woonkamer. Er worden rituele kussen gewisseld. De bezoeker zet zich bij de gastvrouw op de bank. Vera reageert enthousiast op het onverwachte bezoek.
‘Dag, Maarten, lieve vriend. Hartelijk welkom, ondanks het enigszins gevorderde tijdstip. Lieve hemel, wat zie ik nu? Je gezicht! Schrammen, bont en blauw! Wat is jou in hemelsnaam overkomen?’
Maarten antwoordt, weifelend. ‘Eh... gisteravond. Op straat. Een groep jongeren. Ze kwamen opeens op mij af. Sloegen me tegen de grond, en namen allerlei spullen af.’
‘Grote God, Maarten...’
Ricardo valt in: ‘Marokkanen!’
Vera pareert deze opmerking: ‘Ricardo! Doe niet zo cynisch! Daar heb je toch zeker geen bewijzen voor.’ Ze draait haar hoofd weer in de andere richting. ‘Wat naar voor je, Maarten. Maar ik zie, dat ze jouw horloge niet hebben afgenomen. Het exemplaar, dat je van ons hebt gekregen voor je verjaardag.’
‘Eh, ja... Dat is waar. Ze hadden nogal haast... Er kwamen gelukkig net op tijd mensen aangelopen...’
‘Jullie hadden dus allebei veel pech gisteravond. Ricardo is met zijn auto tegen een boom geknald. Een dom ongeluk, omdat een andere weggebruiker zat te slapen.’
‘Lieve hemel! Is dat waar, Ricardo? Zo te zien ben je zelf schadevrij gebleven. Ben je wel goed verzekerd?’
‘Dat hangt er vanaf... Genoeg erover! Wat wil je drinken, Maarten? Het gebruikelijke recept?’
‘De mens is van nature conservatief. Wie ben ik om van die lijn af te wijken.’
Vera zit er opeens doorheen. ‘Lieve jongens, ik val om van de slaap. Ik doe dus gezellig niet mee. Weliswaar heb ik morgenochtend geen zware contractbesprekingen, maar de opvoeding van twee pubers vergt ook veel energie. Dag, lieve Maarten, tot een volgend keer. Ricardo, maak je het niet te laat? Tot straks.’
Een paar ogenblikken is het stil in de woonkamer. Dan zegt Maarten: ‘ze houdt zich goed, maar toch is haar humeur anders dan op andere dagen. Komt dat door gisteravond, denk je?’
‘Ach, let er maar niet op. Ze zal wel weer ongesteld moeten worden. Dan kan ze niemand om zich heen velen. Zeker geen kerels...’
‘Weet je wel, dat ik daar jaloers op ben? Op de menstruatie-cyclus van de vrouw.’
‘Ach, kerel, wat een onzin. Je weet gewoon niet waarover je kletst.’
Niet zo grof, Ricardo. Ik ben van nature gevoelig, dat weet je...’
‘Neem mij niet kwalijk, Maarten. Ik ben nogal van streek. Vooral door dat gedoe.’
‘Gedoe? Je bedoelt toch niet? Wij samen?’
‘Nou, ja, dat verdomde auto-ongeluk, natuurlijk. Maar... waarom legde je opeens jouw hand op mijn knie, en begon je mij te strelen? Midden op het kruispunt, met zoveel verkeer om ons heen...’
‘Gevoelens houden geen rekening met een verkeerssituatie, Ricardo. Er stroomde op dat moment lava door mijn bloed. Wordt het geen tijd dat jij jezelf toegeeft � en aan mij � dat wij dolverliefd zijn?’
‘Wij hebben na die blikschade inderdaad seks gehad. Om af te reageren.’
‘Is dat alles wat je erover kunt zeggen?’
‘Je bent een romanticus, Maarten, en ook nog eens een geboren verhalenverteller. Toch zouteloos, dat je een groep Marokkanen erbij sleept, om je kwetsuren aannemelijk te maken. Je vloog bijna uit de bocht. Ze merkte dat je horloge niet verdwenen was. Ze is scherp, Vera. Ze vermoedt iets, maar weet de richting nog niet te bepalen.’
‘Waarom speel je geen open kaart? Ik ben er niet op uit een crisis te veroorzaken, dat weet je toch? Ik blijf op mijzelf. Gewoon vriendschap, natuurlijk met seks. Maar vooral geen ingewikkelde dingen. Ik ben net zo stapel op Vera als jij dat bent. Wij willen haar toch geen pijn doen? Verlos haar van die kwellende onzekerheid en vertel eerlijk wat er aan de hand is. Echt, je onderschat haar. Ze is intelligent genoeg om het te begrijpen. En overigens... ik heb het woord Marokkanen niet in mijn mond gehad. Die flauwe opmerking komt op jouw conto.’
Ricardo zucht, drinkt vervolgens zijn glas uit.
‘Ze zet me keer-op-keer voor het blok. Ik ben bang, dat langer uitstel mij niet zal zijn gegeven. Maar, wat zullen de gevolgen zijn? Zo optimistisch als jij bent, ben ik zeker niet.’
‘Kom, laat mij je zorgen wegnemen, Ricardo. Vera en de kinderen slapen nu, zodat wij bij mij thuis nog even een laatste borrel kunnen gaan drinken. Het is een wandeling van nog geen tien minuten. Beschouw het als een warming-up voor iets... dat daarna komt. Je zult je morgen ongelooflijk energiek voelen bij die contractbesprekingen, en óók de moed hebben Vera in te lichten over onze warme ménage à trois.’
‘Laten we vooral op de tijd letten. Ik wil morgenochtend wel naast Vera wakker worden.’
‘Je bent een echte control freak, een manager, heel pragmatisch. Je krijgt je zin. Vanavond doen wij een vluggertje. Treuzel niet langer, we gaan naar mijn huis...’

De andere dag gaat al heel vroeg de telefoon over. Vera vraagt zich af wie dat kan zijn. Het antwoord volgt als zij de hoorn opneemt.
Andrea: ‘Dag, lieve Vera. Zeg ik stoor toch niet? Zijn je drie mannen al de deur uit? Mooi zo! Zeg, weet je het al, dat ik een echtscheidingsprocedure in gang heb gezet?’
Vera slikt even. Dat is nog eens nieuws op de vroege morgen.
‘Andrea? Ik val om van verbazing. Je verandert ook nooit. Je raast als een wervelwind door het leven, en dat van anderen. Vanwaar opeens die opmerkelijke stap? Het heeft toch niet te maken met je mode-koninkje uit Parijs?’
‘Nee, lieverd. Echt niet. Het is heel eenvoudig, hoor. Ik stel hogere kwaliteitseisen aan mijn relatie.’
‘Hogere kwaliteitseisen?’
‘Jazeker, schat. Het is een kwestie van herijking. Mijn Roelie blijft achter bij de gestelde targets. In het bedrijfsleven is het toch niet anders gesteld? Wie niet kan meekomen, valt af. Waarbij leeftijd ook nog eens een rol speelt, natuurlijk.’
‘Begrijp ik je goed, Andrea? Je laat economische principes los op je relatie? En je kiest dan waarschijnlijk ook voor een jongere minnaar; of zoek je aansluiting bij een meidenclub? (Zo, draak, ik pak je even terug voor al je stekelige opmerkingen en gedragingen).’
‘Dat heb je mij niet horen zeggen, lieverd.’
‘Ben je niet bang om je kinderen kwijt te raken?’
‘Lieverd, wat een vraag! Ik weet bijna zeker, dat de kinderen aan mij zullen worden toegewezen. De rechter staat immers aan de kant van degene die het contract wenst te verbreken. Statistieken bewijzen dat. En verder, met de advocaat, die mij momenteel adviseert, haal ik zeker alle slagen binnen.
‘Ricardo kreeg zijn kinderen anders wel toegewezen.’
‘Een uitzondering op de regel, lieve schat. En die uitzondering geldt jouw persoon. Door jou kreeg hij zijn kinderen toegewezen. Overigens... hoe staat het met jouw kinderwens? Daar hoor ik je nooit meer over. Het kan toch niet zo zijn, dat de zwemmertjes van Ricardo de oversteek niet meer durven wagen.’
Vera negeert deze laatste opmerking volkomen en plaatst een nieuwe pijl op haar boog.
‘Andrea, ben je niet bang, dat Roel wegzakt in verdriet, verwaarlozing of een depressie?’
‘Je bezorgdheid siert je, Vera. Maar, heus, Roelie, zoals ik hem nu al zo lang ken en meemaak, zal zijn zelfbewustzijn spoedig weer meester zijn.’
‘Ik kan niet anders dan je op je woord geloven.’
‘We leven in de 21ste eeuw. Veel mensen zijn er van overtuigd, dat de rol van de vrouw steeds belangrijker wordt. Dan heb ik het niet over soap-sterren of overdreven agressieve dames met hun onwaarschijnlijke afmetingen, zoals je die op het scherm ziet of bij video-games. Neen, kind, machtige en intellectuele vrouwen zullen er de toekomst voor iedereen iets moois van maken.’
‘Je zegt dus, dat we de hoop mogen koesteren, dat het vrouwelijke genie in staat is de ontwikkeling niet ten kwade te laten keren. Zoals voorheen bij de mannen is geschied?’
‘Zelfs voor de mindere talenten onder ons is een rol weggelegd; alle reden, Vera, om niet te wanhopen. Als ik je tot slot een goede raad mag geven: kijk ook eens kritisch naar jouw relatie. Houd een en ander tegen het licht aan de hand van opgewaardeerde kwaliteitseisen. Oh, hemel, ik moet hangen, mijn advocaat wacht. Nou, lieverd, ik wens je nog een prettige dag. Niet te veel piekeren, hoor, en laat de fles staan.’
Vera zakt alweer vermoeid onderuit op de bank. Niet piekeren? Mijn, God, dat lukt alleen met de instelling van Andrea Roest-Henegouwen, die bovendien slim is en heel goed gebekt. Ze kijkt op de klok. Het duurt nog een hele poos voordat Ricardo zal thuiskomen. Ze verheugt zich allerminst op dat moment. Tot het zover is heeft ze echter alle tijd om eens heel diep na te denken.
(Wordt vervolgd)

Aantal keer bekeken: 1718
Waardering: 2.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 45 bezoekers online