Lees het verhaaltje: MIJN LEVEN, MIJN LIJF (5) op verhalenlezen.

MIJN LEVEN, MIJN LIJF (5).

U leest om dit moment het verhaal MIJN LEVEN, MIJN LIJF (5) gepost door gh. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: gh
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

MIJN LEVEN, MIJN LIJF (5)
MIJN LEVEN, MIJN LIJF (5)

Korte inhoud van het voorafgaande:
De kaarten zijn geschud, de verhoudingen bekend. Het betreft in dit geval een warme driehoeksverhouding tussen Vera, Ricardo en Maarten, de huisvriend. Vera plaatst haar man voor het blok: met wie wil hij verder leven? Ricardo verzoekt om bedenktijd om het dilemma, waarvoor hij staat, op te lossen. Het is allemaal niet eenvoudig. Wie trekt de gelukkige kaart? Of bestaan er alleen maar valse kaarten?

De tijd verstrijkt. Na een lange, hete zomer volgt een mild najaar. Achter de horizon ligt echter een ijzige poolwind op de loer, die het gemoed van een aantal mensen in de toekomst danig zal verkillen.
Andrea Henegouwen heeft inmiddels haar privé-veldslag gestreden, en vindt weer de tijd om Vera Hoogdalen met een bezoek te verblijden (in haar eigen woorden). Haar garderobe heeft inmiddels een metamorfose ondergaan. Ze draagt opeens een strakke blue jean, waarbij het watermerk niets te raden overlaat; ook haar tepels en navel mogen gezien worden, gemeten naar de lengte en spanwijdte van het T-shirt dat zij onder haar jeanjack draagt. Zij rookt ook beduidend meer dan voorheen; haar tong heeft in de achterliggende periode allerminst aan vitaliteit ingeboet, en ze is alleen maar mooier en begeerlijker geworden.
Andrea: ‘Ach, lieverd, dat is alweer een poosje geleden, nietwaar, dat wij elkaar gezien en gesproken hebben. Maar, als ik je goed bekijk, is de afgelopen periode een hele vruchtbare voor jullie geweest. Wat enig, dat de zwemmertjes van Ricardo toch maar de oversteek van het Kanaal hebben gewaagd. En met succes! Lieverd, mijn felicitaties voor de komende heugelijke gebeurtenis... Een meisje of een jongen?’
‘We willen dolgraag een meisje. We hebben al twee jongens, zoals je weet.’
‘In welke maand kunnen wij dat nieuwe leven, vlees van jouw vlees, tegemoet zien?’
‘Kort na het vertrek van Maarten werd ik zwanger. Dat is inmiddels drie maanden geleden, dus reken maar uit.’
‘Maar, Vera, je gaat me toch niet vertellen, dat er een relatie bestaat tussen het vertrek van Maarten en het kind, dat jij onder je hart draagt?’
‘Oh, Andrea, wat haal je toch allemaal in je hoofd? Maarten is zo’n goede vriend van ons, dat zijn vertrek naar het buitenland een mijlpaal markeert. En de natuur heeft die scheiding gecompenseerd door de creatie van nieuw leven. Een parel aan de kroon van het huwelijksgeluk, dat Ricardo en ik delen. Een liefdesbaby.’
‘Kind, wat roerend! En wat verwoord je dat allemaal prachtig. Je moet wel heel erg gelukkig zijn.’
Als antwoord glimlacht Vera veelbetekenend.

Een appartement in New York, USA. Maarten staat voor het raam en overziet het panorama waar hij als kind al van droomde. Toch is hij weemoedig.
‘Het afscheid was pijnlijk. Toch was het voor ieder van ons beter zo. Ik heb Vera uitgelegd, dat ik niet de intentie had om Ricardo van haar af te nemen. Ze wilde geen heimelijke toestanden meer die zich vlak onder haar neus afspelen. Ze leed onder de situatie, en stond op het punt af te knappen. Een reden temeer voor Ricardo een punt achter onze relatie te zetten. Hij houdt nog steeds van haar. Het heeft Ricardo heel veel pijn gedaan, om mij niet meer te mogen zien. Hetzelfde geldt ook voor mij trouwens. In onze begeerte lijden we wat af. De wereld lijkt soms wel op een oord van boetedoening, een strafkolonie! Of Ricardo nog wel eens verliefd wordt? Op een man? De definitieve breuk tussen ons heeft zijn zaad kennelijk sterker gemaakt, want Vera was bij ons afscheid zwanger. Ik hoop, dat het een meisje wordt, ze het Maartje zullen noemen, en dat het kind geboren wordt met duidelijke genitaliën... En vooral, dat ze gelukkig wordt, in een wereld van vrede en welzijn. Ik zal Ricardo niet gauw vergeten. Hij is mijn grote liefde. Misschien vind ik hier in Amerika een partner om het leven mee te delen... De wereld is een hel en het leven een hachelijke zaak.’ Hij zwijgt vol somberheid, steekt een sigaret op.

Aan de andere kant van de oceaan kakelt Andrea er lustig op los.
‘Zeg, lieverd, zal ik je eens een geheimpje verklappen? Mijn modekoninkje blijkt toch minder hetero te zijn dan werd aangenomen. Hij voegt wel eens een homosausje aan de hete brij toe. Hoe vind je dat? Ze noemen dat geloof ik biseksualiteit. Mannen die op mannen vallen, en vrouwenvlees ook wel koosjer vinden. Heb jij daar wel van gehoord, lieverd? Biseksualiteit?’
‘Als de televisie het venster op de wereld is, kan mij zo’n onderwerp nauwelijks zijn ontgaan. De consument blijft niets bespaard in deze tijd van openheid. Het is wel waar, dat er een hoop mensen met biseksuele gevoelens rondlopen. Maar, Andrea, dat jij de tijd hebt om je in dergelijke onderwerpen te verdiepen?’
‘Ach, lieverd, vergeet het. Ik liet mij weer eens meeslepen door mijn Russisch temperament. Je hebt gelijk. Door gebrek aan tijd heb je mijn spirituele gezelschap een tijdje moeten missen.’
‘Laat mij raden. Je hebt een ware veldslag uitgevochten voor de rechtbank, met als inzet jouw hogere kwaliteitseisen. Voldeed de rechterlijke macht wel aan jouw eisen?’
‘Dat lijdt geen twijfel, liefje. Mijn advocaat heeft zich voortreffelijk van zijn taak gekweten. Alle slechte eigenschappen, die je een man kan toedichten, zijn mijn Roelie aangewreven. De schat wist af en toe niet waar hij kijken moest. Ach, het was soms gen�.’
‘In welk opzicht, Andrea?’
‘Nou moet je horen: mijn lieverd werd afgeschilderd als een geweldjunk, seksverslaafd, alcoholist, en bovenal geen aandacht voor zijn kinderen, en dan nog zo’n hele en halve rij verdachtmakingen. Akelig, wat?’
‘Een hele rits klappen onder de gordel, als ik je goed beluister.’
‘Roelie gaf zich gewonnen, dat spreekt. Geheel en al groggy. De kinderen zijn aan mij toegewezen en over de financiële afhandeling mag ik mij niet beklagen.’
‘Arme Roel.’
‘Ik moet je zeggen, Vera, schat, dat Roelie daarna toch heel erg in zijn voordeel is veranderd. Hij lijkt de schaamte voorbij en leidt sinds kort een mannenbeweging. ‘Mannen: Lid in het gelid!’ luidt hun motto. Ik ben werkelijk trots op hem, dat hij de moed opbrengt � zonder dat hij mij lastig valt � terug te vechten.’
‘Roel is een bijzondere man. Hoeveel bedraagt het leeftijdsverschil tussen jullie eigenlijk?’
‘Roel is vijftien jaar ouder dan ik ben... Kom, laat ik je nog een geheimpje verklappen: sinds kort ontvang ik bezoek van een keurig nette heer, die vijftien jonger is. Ja, let wel: jonger dan ikzelf ben! Ach, het is zo heerlijk meedeinen op die feministische golfbewegingen...’
‘Je doet me iedere keer weer versteld staan, Andrea.’
‘Ik voel hoe mijn lieve mama � hierboven � jaloers over mijn schouder meekijkt. Zij heeft zich haar hele leven moeten schikken naar de grillen van de heer, haar echtgenoot.’
‘Je redeneert wel heel erg zwart-wit, Andrea. Vanuit jouw standpunt lijkt het kleurenspectrum helemaal niet te bestaan. Maar, ach, wie kan er boos op je worden? Je bezit zoveel charme... naast een grote garderobe...’
‘Je hebt gelijk. Het is afschuwelijk. Mijn garderobekast puilt uit. Meer dan de helft is uit de mode. Daarin kan ik mij toch niet vertonen, in het gezelschap van mijn jonge minnaar? Mijn modekoninkje moet maar weer eens aan de slag... Ach, wat praat ik toch weer veel over mijzelf. Ik ben gelukkig, dat jullie gezinnetje straks wordt uitgebreid, en dat het nog steeds goed gaat tussen jullie. Je straalt van verliefdheid, mijn schat. En wat goed, dat Maarten zo’n geweldige job heeft gekregen in Amerika. Leert hij op eigen benen te staan, en kunnen jullie als gezin verder groeien. Zeg, lieverd, je zult wel moe zijn in jouw gezegende omstandigheden. Ik ga er nu echt vandoor. Groetjes aan Ricardo en tot ziens maar weer.’
Rituele kussen. Vera doet direct daarop haar ogen toe, de ‘Russische’ storm is weer overgewaaid. Even tijd voor haarzelf. Zachte, romantische muziek, heerlijk wegdromen. Mijmeren over de toekomst...

Vera: ‘Je bent later dan anders, schat. Er zijn toch geen problemen op het werk?’
‘Neen, hoor, stel je gerust,’ antwoordt Ricardo. ‘Alles verloopt op rolletjes. Ik liep echter een oude bekende tegen het lijf. We zijn samen een borrel gaan drinken, in zo’n heerlijk ouderwets cafeetje, zonder elektronische lawaai-papagaaien.’
‘Man of vrouw?’
‘Een vrouw! Je raadt het nooit! Het was Elsbeth!’
‘Elsbeth? Je ex-secretaresse? Ze kijkt niet om in wrok, zo lijkt het wel.’
‘Welnee, daar is zij ook te intelligent voor.’
‘Natuurlijk. Hoe gaat het verder met haar?’
‘Uitstekend. Ze heeft weer een goede baan en... ze is zwanger.’
‘Zwanger?’
‘Ja! Vind je dat zo vreemd? Jij bent daarin niet uniek, hoor. Ook andere vrouwen produceren eitjes.’
‘Ik beweer geenszins het tegendeel. Wanneer is ze uitgerekend?’
‘Waarom vraag je dat? Je koestert toch geen bepaalde verdenkingen?’
‘Neen, hoor! Ik vind het zo, tja...’
‘Toevallig. Synchroon. Om je de waarheid te zeggen: ik heb wel eens met mijn hand in haar bloesje gezeten, maar we zijn niet uit de broek geweest. Het is beslist niet mijn zaad, dat aan deze conceptie ten grondslag ligt.'
‘Lieverd, ik geloof je op jouw woord. Is zij gelukkig met de aanstaande geboorte? Heeft ze wel een partner?’
‘Neen, zij heeft geen vaste partner. En van dat kind zal zij afstand doen, vertelde ze mij.’
‘Zij doet afstand van haar kind? Ze neemt haar beslissingen wel heel gemakkelijk en voert ze ook nog uit. In een oogwenk van baan van veranderen, jobhoppen, en een kind wegschenken voordat het geboren is. Het is niet niks...’
‘Het antwoord is eenvoudig. Haar zuster leeft met een andere vrouw, die al een kind heeft. Ze willen nu met elkaar een kind, zoals wij. Elsbeth geeft de ontbrekende schakel vorm. Na de geboorte neemt haar zuster het kind op om het groot te brengen in haar, laten we zeggen, gezin zonder man.’
Vera: ‘De toekomst voor jullie mannen ziet er maar donker uit...’
Ricardo knikt afwezig, zijn gedachten dwalen af. Vera stapt over op een ander onderwerp.
‘Ricardo, vind jij mij misschien jaloers? Beperk ik je in je speelruimte?’
‘Een van de kernbegrippen uit de filosofie is de term machtsverhoudingen; niet per se een negatief begrip. Een voorwaarde voor het uitoefenen van macht is een zekere mate van vrijheid. Want zonder speelruimte, als een van de partijen zich niet kan verzetten, verstarren de verhoudingen en is er sprake van overheersing.’
‘Zoals in jouw verhouding met Maarten? Ontbrak toen de ruimte voor verzet?’
‘Hoe opener het spel tussen mensen, des te aantrekkelijker en fascinerender is het.’
‘Je spreekt onbewogen, maar bij het horen van de naam Maarten betrekt je gezicht. Is het nog altijd niet voorbij, Ricardo?’
‘Lover hurts, dat weet je, en al helemaal op een bepaalde leeftijd. Maar wees gerust, Vera, mijn belangstelling en liefde is voor jou en ons aanstaande kind. Ik ben heel gelukkig in onze tweede keuze voor elkaar.’
‘We hebben het toch maar op eigen kracht bereikt, nietwaar? Zonder de hulp van een gezinstherapeut. De mens draagt in zichzelf al wat nodig is om hem tot leidraad te dienen.’
‘Dat heb je weer eens mooi gezegd, Vera. A propos: ik wilde binnenkort een collega uitnodigen om bij ons te komen eten. Mee eens?’
‘Vanzelfsprekend. Man of vrouw?’
‘Het is een man, en hij heeft de fysionomie van een kroegbaas, dus je hoeft niet bang te zijn, dat...’
‘Misschien is hij dan wel niet knap, maar bezit hij wel een aantrekkelijk villa achterwerk...’
‘Je kunt zo nu en dan een filosofe zijn, maar ook vals en plat.’
‘Vals plat, een wieleruitdrukking, zoals... de pijp aan Maarten geven! Oh, neem me niet kwalijk, zo bedoelde ik het natuurlijk niet... God, op wat voor tijdstip leven we eigenlijk? Ik heb nog geen nieuws gehoord of gezien, vandaag.’
‘Het is vandaag met mij hetzelfde, de wereld kan zijn vergaan, zonder dat ik er een snippertje van heb meegekregen. Eerlijk gezegd wil ik die boze buitenwereld vandaag ook niet binnen hebben. Geen radio, teevee of internet.’
‘Ik denk er net zo over, Ricardo. Kom laten we eens vroeg naar bed gaan.’
Ricardo knikt instemmend. Op dat moment gaat de telefoon over.
‘Neen, wacht maar, ik neem de telefoon wel aan in mijn werkkamer. Het zal met kantoor te maken hebben... alle benodigde papieren liggen op mijn bureau. Ben zo terug, hoop ik...’
Ricardo spoedt zich de kamer uit. Vera schenkt nog even vlug twee glaasjes in, een slaapmutsje. Even later komt Ricardo weer terug. Hij maakt een enorm aangeslagen indruk. De schrik slaat Vera om het hart. ‘Mijn, God, Ricardo, wat is er gebeurd? Je ziet lijkbleek! In Godsnaam, vertel me wat er aan de hand is...’
‘Vera, weet je wel, dat in één minuut je hele wereld op zijn kop kan komen te staan.’ De stem van Ricardo trilt, heftige emoties voeren door zijn lichaam. Vera legt haar handen op zijn schouders, schudt hem hevig door elkaar. Ze zou de woorden wel uit zijn mond willen trekken. Wat het ook is! Spreek!
‘Juist vandaag hebben we allebei niet op het nieuws gelet. En juist vandaag heeft zich in Amerika weer een terroristische aanslag voorgedaan. Een zelfmoordactie... Daarbij zijn heel veel mensen omgekomen. Gewone mensen, die in een kantoor voor hun brood werken. Zoals Maarten! Mijn Maarten! Het was een directielid van de vestiging in Holland, die mij zojuist het slechte nieuws vertelde. Maarten is bij die aanslag omgekomen. De man was zelf ook enorm onder de indruk. Kon nauwelijks uit zijn woorden komen...’
Vera en Ricardo zakken verbijsterd op de bank, het is of de muren op hen afkomen, ze dreigen te worden verpletterd.
‘Wat afschuwelijk,’ snikt Vera. ‘Maarten! Omgekomen bij een terroristische aanslag. Ver van huis. Hij wilde daar juist een nieuw leven beginnen. Ik kan het gewoonweg niet aan... Zo wreed kan het lot toch niet zijn?’
Ricardo probeert zich te beheersen. ‘Ik vrees van wel. Het menselijk lot kan onnoemelijk wreed zijn. Denk eens aan de nabestaanden van de zes miljoen vermoorde joden, de zigeuners, jehova’s getuigen, homo’s, palestijnen, en al die miljoenen en miljoenen soldaten op de slagvelden, overal op deze wereld.’
‘Ricardo, ik tril over mijn hele lichaam, Ik weet werkelijk niet wat ik moet zeggen of denken.’
‘Ik zou wel willen huilen... maar deze rampspoed is te groot voor verdriet. Aan een perfecte vriendschap, een grote liefde, is voorgoed een einde gekomen. Een zwarte dag in ons bestaan.’
‘Ik heb je lief, Ricardo. Waanzinnig lief. Maarten was voor mij óók een grote vriend. Er is een bijzonder mens heengegaan. We hebben hem geholpen, zo goed als het kon. Hij heeft, tja, hoe moet ik dat zeggen: hij heeft altijd iets gehad van een vliegende vis. Als hij boven komt, wordt hij door de vogels verslonden, als hij onder water duikt, vreten de vissen hem op.’
‘Hij vocht tegen de malle molen van alledag. De meeste mensen kiezen ervoor daarin te blijven. Leven in gevangenschap en illusie. Ik weet zeker, dat Maarten in een volgend bestaan de kans krijgt die moeilijke weg naar wijsheid te volbrengen.’
‘Laten we hem de rest van ons leven gedenken.’
‘Ik vind het afschuwelijk, maar ik stel voor de teevee aan te zetten, kijken of er beelden zijn of nog nader nieuws.’ Ricardo loopt naar de beeldbuis.
‘Kom in mijn armen, lieveling, we mogen hier niet aan onderdoor gaan.’ Vera verspert hem de weg. Ricardo drukt haar dicht tegen zich aan en zegt: ‘het is de wens van Maarten, dat weet ik wel zeker, dat wij het graf van verdriet, angst, wanhoop en duisternis dichtgooien en ons richten op een nieuw en hoopvol bestaan. Laten we sterk zijn... dat zijn we verplicht aan de volgende generatie, ons kind, onze kinderen...’

E I N D E

Aantal keer bekeken: 1924
Waardering: 8.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 339 bezoekers online