Lees het verhaaltje: Manon, het Avril meisje (1) op verhalenlezen.

Manon, het Avril meisje (1).

U leest om dit moment het verhaal Manon, het Avril meisje (1) gepost door Carolientje. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Carolientje
Gepost op: 2006-5-18

Verhaal:

Manon, het Avril meisje (1)
1. DE BUS

Het is weer ochtend, zelfde ritueel.
Met half gesloten slaperige oogleden slenter ik naar de badkamer. Alweer een werkdag waar ik tegenop zie. Het Liefst van alles zou ik weer in mijn bed kruipen en nog enkele uurtjes zacht verder slapen, genieten van die zalige rust. De realiteit is anders. Onverbiddelijk.
Ik kijk naar mezelf in de spiegel, ik zie er niet uit. Een douche kan wonderen doen.

Mijn ouders vertrokken deze ochtend weer vroeg naar hun werk. Mijn jongere zus heeft nog een half uurtje tijd om door te slapen. Had ik dat geluk maar. De tijd tikt verder.
Onder de douche denk ik aan dat ene meisje die me elke dag weet te vervoeren naar een utopie, een droomwereld waar alles perfect lijkt.

Met zachte douchezeep streel ik over mijn melkwitte huid. De warme waterstralen in mijn nek voelen heerlijk aan. Mijn blonde halflange haren raken stilaan doordrenkt , zeepbelletjes glijden zacht van mijn huid af.
Ik geniet intens. Een gouden start op deze vroege ochtend, een opkikkertje om welgeluimd de dag tegemoet te gaan.

Ik wil dat ze me ziet, haar blik op me voel. Dromerig visualiseer ik weer haar hemelsblauwe ogen. "Wat heeft dit meisje toch ?"
Ik voel me in een magische ban door haar, onweerstaanbaar, ze verdwijnt niet meer uit mijn gedachten. Ik kan het niet verhelpen, het is zoveel sterker dan mezelf, een kreet vanuit mijn binnenste die het uitschreeuwt om bij haar te kunnen zijn.

Vlug een klein ontbijt. Kopje koffie, geroosterd beschuitje.
Kwart na 7. Ik neem mijn schoudertasje bij de hand en slenter naar het bushokje.
Met enige elegantie begeef ik mij naar de eerstvolgende halte zo'n 300 meter van mijn ouderlijke woonst. De lucht voelt frisjes aan, een nat wegdek van de regen die deze nacht het beste van zichzelf gaf.
Een paar oudere mensen staan reeds te wachten op de stadsbus. Enkele minuten gaan voorbij, stilte alom. Ik ben duidelijk niet de enige die nog innerlijk slaapt.

In de verte zie ik hem reeds aanvaren. "Hopelijk zit ze er op" , mijn hart jubelt bij die gedachte.
Gehaast stap ik op de bus en loop meteen door naar achter. Meestal zit ze daar, toch zie ik haar niet.
"Ze is er niet", spijt vult mijn hart, dit had ik niet verwacht.

Helemaal aangekomen achterin zie ik haar plots zitten, verscholen in het hoekje tegen het raam. "Wat is ze toch wondermooi". Merkwaardig hoe mijn hart meteen reageert bij het zien van haar verschijning.
Rechtover haar neem ik plaats, de ideale positie waarop ik hoopte.
Ik staar haar aan, zoals elke ochtend, een spel van kruisende blikken, lichte sensatie door mijn lichaam.
Haar lichtbruine sluikharen, haar zwarte oogschaduw, al even zwart geverfde vingernagels. Ze lijkt haast sprekend op Avril Lavigne, het bekende rockende meisje. De jongere versie.
Ik schat haar 16, op weg naar school.

Nog nooit eerder heb ik de moed kunnen opbrengen haar aan te spreken. Ik denk niet dat het deze keer anders zal lopen. Beiden stilzwijgend type.
Een skater-achtig meisje die beetje in haarzelf gekeerd voor zich uitstaart. Haar uitstraling op mij is moordend. Ik kan het onmogelijk weerstaan haar aan te gapen. Onopvallend genoeg om niet door de mand te vallen.

Net een paar keer te vaak kijk ik haar frontaal aan. Haar ogen dwalen recht op me af. Betoverend mooie blauwe ogen die me strak aankijken. Ze intrigeren me enorm.
Van zodra onze blik elkaar vasthoudt, diep starend in elkaars ogen, ontvlamt mijn hart in pure bewondering en verlangen. Ik zou zo graag urenlang in haar ogen willen verdwalen, turen naar haar lief gezichtje, die mooie gladgestreken haren.
Maar zo hoort het niet, ik moet wel mijn ogen weer van haar onttrekken. Met veel moeite laat ik die verstrengelde blik met haar weer los en kijk doelloos door het venster naar buiten.

Die fladderende vlinders in mijn buik voelen heerlijk aan. Zonder iemand het merkt laat ik een geluidsloze diepe zucht. "Mooi meisje , wat doe je toch met me ?", gaan mijn gedachten. Het verlangen haar weer te bekijken wordt met de seconde groter. Zou ze nog kijken ? Ik waag het er op. Dromerig kijkt ze weer voor zich uit, geen enkel vermoeden van mijn stille gevoelens en bewondering voor haar uitstraling.

Enkele nieuwe passagiers stappen op de bus.
Eentje vind het zo nodig voor me te komen staan in de tussenpassage, alle zitplaatsen zijn bezet.
Een bijna 2 meter hoge kerel belemmerd gedeeltelijk mijn uitzicht. Haar gezicht verdwijnt achter deze blokkade. Ik ken niet eens haar naam. Ik noem haar Avril.

Slechts enkele minuten resteren nog voor ik mijn eindbestemming heb bereikt. Daarna is het weer dagdromen en uitkijken naar morgenochtend om haar terug te kunnen zien.
Hoe verliefd kan je wel zijn ? Als haar ogen mij strak aankijken is het alsof een schokgolf me volledig van de kaart veegt. Hoe ze het doet is me een raadsel, in al haar eenvoud, natuurlijke en lieve uitstraling. Ik voel me op dat moment als een musje op een hoogspanningsdraad strelend met haar kopje tegen een ander musje aan. Het is echter een illusie. Ze kent me niet, ik ken haar evenmin. Toch heerst er een aantrekkingskracht in me dat hevig naar haar verlangt, die me influistert waar ik nood aan heb.

Twee haltes verder stappen enkele mensen weer uit, waaronder die boomlange vent.
Mijn gezichtsveld wordt weer verruimd.
Waarom kon ik nu niet gewoon hetero zijn ?, net als alle andere meisjes. Zelfs de gedachte om als jongen door het leven te gaan komt bij me op. Als ik maar bij haar kan zijn, haar vasthouden, dicht tegen me aantrekken.
Ik staar naar haar 2 fijne lippen onder dat begeerlijk lief neusje. "Mijn god wat is ze mooi". De drang om haar te zoenen, zo teder en zo zacht, overwelft mijn gemoed. Maar ik ben een meisje, net als zij, ik schat mijn kansen zeer laag in. Het laat enige bedroefdheid in me achter.

Op het moment ze me weer recht in de ogen aankijkt besef ik dat weer enkele minuten voorbij zijn gegaan zonder ik mijn verwonderde ogen van haar afhield.
"Wat moet ze wel niet van me denken ? Dat ik haar afkeurend aankijk om haar licht gothic-achtige look ?", ze moest eens weten wat er allemaal door mijn hoofd spookt, hoe ik haar haast verafgood.

Onze ogen communiceren weer met elkaar. Ze laat geen enkel opmerkbaar teken van interesse voor mij blijken. Geen spontane glimlach, geen glittering in haar ogen, enkel langdurig oogcontact. Het maakt me verward. Haar stoere blik rust enkele seconden op me.

Mijn afstapplaats komt dichterbij. Helaas. Ik wou dat ik nog wat langer bij haar kon zijn. Waar haar weg naartoe leid is me een raadsel. Hier scheiden weer onze wegen. Hiervoor heb ik me zo uitgedost deze ochtend, voor dit korte moment met haar op de bus. Ik probeer mezelf wijs te maken dat ik volgende keer haar wel ga aanspreken.
Een laatste blik, ik stap uit. Daar gaat de bus weer die mijn droommeisje vervoerd naar ongekende bestemming.

Wordt vervolgt ...

carolientje@mail.be

Aantal keer bekeken: 8700
Waardering: 8.23 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 169 bezoekers online