Lees het verhaaltje: Manon, het Avril meisje (2) op verhalenlezen.

Manon, het Avril meisje (2).

U leest om dit moment het verhaal Manon, het Avril meisje (2) gepost door Carolientje. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Carolientje
Gepost op: 2006-5-18

Verhaal:

Manon, het Avril meisje (2)
2.PARKROCK (dag 1)

De eerste week van juli, het begin van de vakantie voor alle scholieren. Het is merkbaar rustiger op de bus. Geen kabaalmakende tieners die hun teveel aan puberale energie kwijt willen. Ik mis het lawaai op de bus niet. Het is rustig en aangenaam , maar tegelijkertijd ook leeg en kil.
Daar is maar 1 reden voor. Het meisje die ik tot Avril heb gedoopt zal ik nu evenzeer 2 maanden moeten missen. Misschien heb ik wel voldoende kansen gehad om een praatje met haar te beginnen, misschien ook niet. Beiden zijn er het type niet voor om spontaan een nietszeggend gesprekje aan te knopen met een vreemde. Ik ben nuchter genoeg te beseffen dat ik inderdaad een vreemde voor haar ben.

Ik nam me al voor dat ik de komende maanden geen blik meer van haar zou mogen aanschouwen. Diep in mijn hart , diep in mijn hoofd , ik vergeet haar niet. Ook al vervaagd het beeld van haar pure schoonheid langzaam weer uit mijn gedachten.

Drie weken verstrijken. Weinig nieuws vult mijn leven, de alledaagse dingetjes. Haar leven moet vast een stuk boeiender zijn dan dat van mij. Zo herinner ik ook mijn schooljaren die alweer een tijdje achter me liggen, en mooie herinneringen nalaten.

Zoals jaarlijkse gewoonte gebied is er weer Parkrock in het nabije natuurgebied gecentraliseerd in de wijk waar ik woon. Een driedaags festival waar minder gekende rockartiesten kosteloos hun repertoire ten gehore brengen. Een evenement die jaarlijks een pak jongeren trekt, voornamelijk streekbewoners.

Met mijn zusje slenter ik naar het park. Niet helemaal uit interesse maar eerder om haar een plezier te doen. Ze houdt van feesten en wil graag alles beleven wat rond haar gebeurt. Iets wat ik te weinig doe, genieten en nemen wat het leven mij te bieden heeft.
Ik had weinig verwachtingen voor ik vertrok. Onbekende rockbands, uren rechtstaan op een overvol plein, het trekt me nu niet meteen aan. Gelukkig is het stralende zon, helderblauwe hemel. Mensen gedragen zich uitermate vrolijk, de sfeer zit wel goed.

Na een half uurtje luisteren, een beetje schuchter ritmisch ter plaatse mee bewegen, dicht bij het podium, merk ik haar plots op, mijn Avril meisje.

Ik was haast vergeten hoe mooi ze is. Vanaf het moment ik haar opmerk voel ik de zwerm vlinders een diepe duik nemen in mijn onderbuik. Hoe doet ze het toch maar weer ? Het is alsof ik een geest heb gezien, in dit geval eerder een engel.
Ik kijk haar richting uit, zij heeft me nog niet opgemerkt. Heeft ze waarschijnlijk ook geeneens behoefte aan. Met enkele vriendinnen om haar heen danst ze opvallend mee op het ritme van de daverende muziek. Haar armpjes in de lucht, uitgelaten, ze heeft het kennelijk zeer naar haar zin. Een kort topje onthult haar naveltje, een glimp van haar mooie strakke buik, lief hoe haar fijne armpjes over haar hoofd door de zwoele warme lucht suizen.

Ik sta dan wel een tiental meters van haar vandaan, omringt door een hele horde mensen van alle leeftijden, toch kan ik duidelijk zien hoe aantrekkelijk ze is, gehuld in een strakke spijkerbroek, haar haren mooi loshangend, een heerlijkheid om naar te kijken.

"Kom we gaan wat verderop staan, bij die meiden, daar wordt veel gedanst", ik heb nog maar nauwelijks een poot gedanst, toch blijkt mijn mooi vermomd excuusje te werken.
"Is goed, als ik maar kan dansen", reageert m'n zusje, nietsvermoedend van mijn ware intenties.
Mijn ogen fixeren zich op het jonge meisje die ik louter ken van op de bus, waar ik reeds een half jaar met gretige ogen naar zit te kijken, niet uit geilheid, eerder uit diepgewortelde blinde spontane verliefdheid.

Waaraan ik denk is bij haar zijn, in haar buurt rondhangen, haar vanop korte afstand bewonderen, en wegdromen. Ze domineert mijn denken, zonder het te beseffen, haar aantrekking op mij is onweerstaanbaar.

Langsheen al die mensen wurmen we ons een baan naar het dansende groepje, die langs de zijlijn van het podium vrolijk meedansen, genietend van al die opzwepende gitaren en stevige live drums die het park omtoveren tot een heus rockconcert, weliswaar op kleine intieme schaal.

Ik heb haar nog nooit zo levendig gezien. Het meisje die altijd stil verscholen in het hoekje achterin de bus zit, verlegen voor zich uit te staren. Wat leuk ook een andere kant van haar te mogen ontdekken, de passie voor muziek en dansen, ze beweegt sensueel prikkelend, uitdagend.

Beter dan ooit kan ik haar nu ongestoord bekijken, terwijl ikzelf samen met mijn zusje me steeds losser begin te gedragen. Ik laat me meeslepen met de muziek en het magische moment. Avril, zoals ik haar noem uit onwetendheid, merkt me op maar reageert nauwelijks. Haar haren wapperen alle kanten op, zwepend op het ritme van de bewegingen die ze met haar hoofd maakt, versterkt door een zacht briesje wind die langs ons heen waait.

Wat ben ik blij haar hier geheel onverwacht aan te treffen. Ik ben Carlijn dankbaar, omdat ze me vandaag heeft meegenomen naar dit evenement. Op ditzelfde moment merk ik dat ze niet langer meer naast me staat en zie haar bij het groepje staan waar ze een praatje slaat met 1 van Avril's vriendinnen.
Ze lijken elkaar goed te kennen, het gaat er vriendschappelijk aan toe. Is dit misschien mijn kans om in contact te komen met mijn nummer 1 droommeisje? Al was het maar om haar echte naam te leren kennen.

Mijn overredingskracht is net sterk genoeg om mezelf te overtuigen naar hen toe te stappen. Beetje heupwiegend nader ik haar vriendinnengroepje, "Wat ga ik nu zeggen ? Waarom is het zo verdomd moeilijk om met iemand in contact te komen die je graag hebt ?" , een wijze vraag des levens waarvan ikzelf ook het antwoord verschuldigd blijf.

Het magische spel hervat, net zoals het elke ochtend op de bus zich spontaan afspeelt.
Oogcontact, een tinteling die door mijn aderen stroomt, haar blauwe ogen die recht in mijn ziel kijken.
Een wirwar aan emoties, blijdschap haar hier te ontmoeten, constructieve gevoelens van verdriet omdat ik haar niet krijgen kan, een heerlijk jubelend gevoel in mijn hart zo dicht in haar buurt te kunnen staan, ondraaglijke gevoelens van verlangen haar vast te houden, een zoentje op de mond te schenken.

Mijn snelkloppend hart fluistert me in haar te bekennen dat ik stapelverliefd ben en haar zowat het allermooiste meisje vind dat ik ooit heb gezien. Echter mijn rationeel denken belemmert me dergelijke uitspattingen van affectie te ondergaan, waardoor ik mezelf ontiegelijk belachelijk zou maken ten midden van al deze mensen. Conflicterend vechten mijn hart en verstand een duel uit.

"Zou je me niet eens voorstellen ?", ik meng me inmiddels bij het groepje en hoop op positieve reacties.
Carlijn kijkt even om. Het is inderdaad de eerste keer dat ik belangstelling toon met wie ze omgaat en wie haar vriendinnen zijn. Ik begrijp haar verwarring door de directe vraag die ik stel, uit gebrek iets beters te verzinnen.

"Nou dit is Carolien, mijn zus dus". In uitzondering van een uit beleefdheid geplaatste "hoi" krijg ik geen reactie van de meiden. Iedereen kletst maar raak en heeft het te druk om een uitgebreide conversatie met mij aan te vangen.
Het meisje die ik zo fel begeer kijkt me weer aan, een lieve glimlach ontspringt op haar gelaat, de allereerste keer dat ik haar zie glimlachen.

Meestal heeft ze een dromerige koele en onbekommerde uitdrukking op het gezicht. Echter ditmaal trakteert ze me op een ongelooflijke hartverwarmende glimlach. Ik voel me wegsmelten bij het aankijken van haar lieve snoetje, haast trillend op mijn benen. Dit meisje heeft alles waar ik naar verlang. Te mooi om waar te zijn.

"Spreek haar toch aan dom wicht, doe nu niet zo schijterig, verman jezelf, grijp je kansen" , probeer ik mezelf nog moed in te spreken. Het is alsof mijn strot wordt dichtgeknepen door de felle hartslag. Ik kan geen woord uitbrengen. Noch kan ik ook maar iets zinnigs bedenken om haar wat toe te spreken. Ik aarzel veel te lang, het oogcontact verdwijnt, daar glipt mijn kans weer uit de vingers.

Ik zou mezelf kunnen slaan, verdrietig en teleurgesteld in mezelf.
Ondanks mijn soms grote bek, in aanwezigheid van dit meisje voel ik me zo verlegen en getemd. Ze ontneemt me elke ondernemingskracht, als een lammetje staar ik haar aan, ik weet niet wat ik moet. Noch begrijp ik mezelf en al die opkomende gevoelens. Wat is er toch met me aan de hand ?

De namiddag verloopt sneller dan ik had verwacht. Door de plotse toename aan bezoekers in het park ben ik het groepje uit het oog verloren. Na het halen van wat drankjes en vulling voor de hongerige maag blijkt iedereen plots verdwenen. Tevergeefs kijk ik rond, maar de massa om me heen maakt het onmogelijk het hele gebied zorgvuldig af te scannen.

Een uur later. Ik hou het voor bekeken. Het wordt inmiddels donker en worden verwacht voor het laatavondeten thuis. Het laatste zakgeld geven we uit aan enkele gadgets die sponsors verkopen bij de uitgang van het overvolle plein. Samen met mijn zus slenter ik weer naar huis.

"Jij bent opmerkelijk stil vandaag , en vanwaar opeens die interesse om bij mijn vriendenkring te horen ?" , mijn zus slaat de nagel op de kop. Ik begrijp haar reactie, ik bekommer me anders nooit met wie ze omgaat en wie haar vriendinnen zijn.
"Ach gewoon , ik stond daar beetje belachelijk op m'n eentje" , Carlijn knikt, geen verdere vragen meer.
Als we bijna weer thuis zijn, na een lange wandeling van stilzwijgen, stelt ze me een uit het niets gegrepen vraag.
"Ken jij dat ene meisje dan ?" , ik snap totaal niet waar ze het over heeft, ik wandel naast haar en kijk even verbaast opzij.
"Dat meisje uit dat groepje die bij Janina stond te dansen", vervolgt ze haar vraag.

Ik krijg spontaan de bibber over het lijf. Heeft ze iets door van mijn heimelijke interesse in het onbekende Avril meisje ? Hoe dan ? , ik probeer te achterhalen waar ze het precies over heeft.
"Er waren zoveel meisjes in de buurt, over wie heb je het nou precies ?"
"Dat skatermeisje met die donkere oogschaduw en topje aan"

Ik moet nu even slikken. Ze heeft het dus Ã©cht over hetzelfde meisje.
Mijn voeten blijven spontaan staan, ik zet geen stap meer verder.
"Wat is er over haar ? Waarom vraag je me dit ?" , ik moet nogal paranoÃ¯de overgekomen.
Ook Carlijn staakt haar wandelpasje als ze merkt dat ik plots enkele meters achterblijf. Spanning drijft in me op, ik begrijp haar reden niet, waar ze naar zit te vissen.

"Er is niks over haar, je zat haar een half uur aan te staren en ik merkte af en toe een wederzijds oogcontact"
"Viel het zo erg op ?" , vraag ik lijkbleek terug. Ik zak bijna door de grond. Als zij het heeft gemerkt dan zal de persoon in kwestie ook wel reeds een vermoeden hebben van mijn interesse, en haar vriendinnen ?
"Wat viel op ? Ik vroeg me alleen af of je haar kent of zo".
Speelt ze hier een spelletje met me ? Deze conversatie maakt me met de minuut nerveuzer.
"Hou me asjeblief niet voor de gek, wat weet je dan ?" , Carlijn kijkt me vreemd aan, ze fronst de wenkbrauwen, ik loop weer achter d'r aan, op weg naar huis.
"Jij doet lekker gaar , is er iets wat ik niet weet ?", ik schud snel het hoofd. Ik kan niet snel genoeg thuis zijn om aan deze beniebele conversatie te ontsnappen.

Ik plof op mijn bed neer en gooi mijn schoenen uit. Een diepe zucht.
Haar glimlach vergeet ik nooit meer. Ik denk aan haar, deze namiddag speelt in ijltempo voor m'n geest weer af.
Haar haarloze oksels, die armen boven haar hoofd, dat prachtige Avril-haar, dat mondje waar ik nog nooit een woord heb horen uitkomen, die ongelooflijk mooie betoverende ogen.

Ze lijkt zo onbereikbaar ver. Ik voel me hopeloos verliefd. Deze namiddag heeft veel gevoelens bij me teweeggebracht. Het is erger dan ooit, die brandende verliefdheid, dat verlangen naar haar.
Morgen is het nog steeds Parkrock. Ik ga terug, misschien is ze er weer, misschien heb ik morgen meer lef om haar aan te spreken, misschien kan ik haar een beetje beter leren kennen.
Mijn hoofd gonst, zoveel goede voornemens, ik wil haar terugzien, ik moet bij haar zijn, dit verlangen maakt me gek.

Wordt vervolgt ...

carolientje@mail.be

Aantal keer bekeken: 4101
Waardering: 7.37 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 166 bezoekers online