Lees het verhaaltje: Manon, het Avril meisje (3) op verhalenlezen.

Manon, het Avril meisje (3).

U leest om dit moment het verhaal Manon, het Avril meisje (3) gepost door Carolientje. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Carolientje
Gepost op: 2006-5-18

Verhaal:

Manon, het Avril meisje (3)
PARKROCK (dag 2)

Het is nog maar net de middag voorbij of ik sta al klaar om naar het park te gaan. Een kort shortje , sportschoenen , een strakke T-shirt , na een vol uur te hebben gewerkt aan mijn haren ben ik eindelijk tevreden over het resultaat.
Als ik aankondig alweer naar het park te vertrekken en pas laat in de namiddag zou terug zijn merk ik niets dan verbaasde gezichten.
"Sinds wanneer ben jij zo'n concertganger ?"
"Euh sinds nu , ik vond het leuk gisteren , en ik verveel me hier binnen" , leuk bedacht excuus. Mijn zus heeft geen zin vandaag , dus trek ik er alleen op uit. Op zoek naar haar , in de ijdele hoop dat het Avril meisje wel zin heeft om twee dagen achtereenvolgens dit rockevenement bij te wonen.

Aangekomen bij het open plein in het park merk ik dat het een stuk rustiger is dan gisteren. Het is dan ook nog vrij vroeg. Met dit mooie weer plaats ik me op de grond dicht bij het podium. Een stel andere jongeren gingen me al voor.
Naarmate de tijd verstrijkt begin ik steeds meer te twijfelen of ik haar vandaag zal terugzien. De sfeer komt moeilijk op gang. De band van gisteren was duidelijk veel leuker , of speelden andere factoren daarbij een rol ? Ik kijk met weinig interesse naar de locale punkband. Het meisje dat ik hoopte te zien is nergens te bespeuren.

Ik heb nochtans de indruk dat ze deze heavy band wel leuk had gevonden. "Wat vreselijk jammer dat ze dit mist" , bedenk ik dromerig. Stil in mijn hoofd vraag ik me af wat ze op ditzelfde ogenblik aan het doen is , waar ze nu is , hoe ze er uitziet , hoe ze zich voelt. Ik weet zo bitter weinig over haar.

In de achtergrond dreunt het geluid van de live band. Hoe luid ze ook spelen het klinkt ver weg , ik ben in gedachten verzonken. Ik heb het gevoel dat ik nauwelijks kan genieten van de muziek , van de sfeer , van dit lekkere weertje. Leegte is alles wat ik voel. Ik kijk nog eens rond. Niks. Ik zie haar nergens.

Het valt me op dat vandaag de optredens in het park niet zo denderend veel bezoekers trekt. Een uur ging net voorbij. Ik besluit een eindje te gaan wandelen door het park. Misschien wandel ik wel even langs haar straat. Ik heb zo'n vaag vermoeden waar ze ongeveer woont. Ik had haar eerder eens zien afstappen een halte verder , na de terugkeer van mijn werk. Ver van onze woonst kon ze dus niet wonen. Eigenaardig genoeg heb ik haar nooit eerder ontmoet behalve op de bus.

Ik wandel het park door. Ergens geniet ik wel van op mijn eentje te zijn. Zeker op dit moment. Ik kan nu eindeloos piekeren. De rust die op me valt tijdens het wandelen door het park , steeds verder weg van die lawaaierige muziek. Na een halfuurtje wandelen loop ik langs de straten van onze woonwijk. Dromerig en wanhopig. Ik kan evengoed naar huis terug gaan. Wat doe ik hier nog ? Dit is zinloos.

Net op het moment ik mezelf had toegefluisterd weer naar huis te gaan zie ik haar wat verderop naar buiten komen. Ze heeft een kleine rugzak om , een shortje net als ik , in hoeverre ik alles kan zien. "Daar woont ze dus" , denk ik en bekijk heel even het huisje tussen enkele hoge bomen die wat verderop staat , mijn hart jubelt. Een ander meisje wacht haar op langs de straat , ik hoor hen in de verte praten. Ze blijven een tijdje op de rand van de stoep staan praten. Ik herken het andere meisje vaag , ik meen haar gisteren ook te hebben gezien op het concertplein.

Ik heb nu twee opties : of ik laat het voor wat het is en loop geen enkele kans mezelf aan te stellen of over te komen als een stalker. Of ik wandel naar hen toe en knoop een gesprekje aan. We zijn trouwens wijkgenootjes , misschien telt dat toch wel iets. Ik weet dat ik mezelf van alles wijsmaak , en dat mijn intenties stoerder zijn dan ik werkelijk ben. Ik weet nu al als ik voor d'r sta ik geen woord uit mijn strot zou krijgen , en haar zoals altijd zou staan aangapen. Toch wandel ik gewoon de richting uit waar ik mee bezig was. De richting naar haar huis.

Ik nader hen en vang de conversatie steeds beter op.
"Sirocco Maniaks was echt spetterend , die gitarist is zÃ³ gaaf"
Ik vermoed dat ze op weg zijn naar het volgende concert. Ik raap alle moed in mij bij elkaar. Wat heb ik te verliezen ? "Doe het ..." , moedig ik mezelf aan.
"Gaan jullie ook terug naar het concert ?" , het komt er nogal benepen uit. Ik kijk meer naar haar vriendin dan naar haar. Proberen om elk oogcontact te vermijden en geheel af te gaan. Waarom ben ik toch zo onzeker ? De bal ligt nu in hun kamp.

"Ja we zijn er klaar voor he Manon ?"
Ik hoor haar naam vallen. Ik vind het mooi , ik denk dat ik elke naam mooi zou hebben gevonden die aan haar werd gegeven.
"Ik ook , ik was net op weg" , de twee meisjes onderbreken hun gesprekje en kijken me vragend aan. Het voelt aan als een eeuwigheid , toch duurt het slechts enkele seconden. Ik lijk wel een pubertje van 13 die hopeloos vriendjes wil worden met het populair meisje.
Manon kijkt me zwijgend aan , weer die lieve glimlach op haar gezicht. Het is moordend hoe ze me aankijkt , recht in de ogen. Recht in mijn ziel. Heel even blijft het oogcontact aan , tot ik verlegen een andere kant op kijk.

"Dan gaan we samen , hoe heet jij ?" , haar vriendin verbreekt de korte stilte. Haar invitatie maakt me zo blij als een kind. Met z'n drieÃ«n wandelen we naar het park toe , waar ik ironisch genoeg net vandaan kom.
"Ik ben Carolien , ik woon hier drie straten verderop"
"Ik ben Katrijn en dit is Manon"
"Hallo Manon"
"Hey !"
Ik voel het schaamrood op mijn wangen branden , de allereerste keer dat ze me aanspreekt. Ik weet niet meer waar ik het heb. Verliefd tot over mijn oren.
Katrijn loopt in het midden van ons , samen slenteren we langs het wandelpadje het drukke park in.

"Weet jij wie er vandaag speelt ?" , Manon spreekt me rechtstreeks aan.
Ik sta op mijn benen te beven. Echt niet normaal meer. Mijn knieÃ«n knikken , het voelt ijl in mijn hoofd. Mijn mond voelt kurkdroog aan.
"Ik weet het niet , ik vond die Sirocco's van gisteren wel erg goed". Wat jammer dat ik haar geen duidelijk antwoord kan geven , ik heb echt geen idee wie er allemaal komt optreden , ik ken zelfs al die namen niet. Listig pik ik in op de conversatie die ik nog kon opvangen net voor ik hen aansprak.

"Sirocco Maniaks ? Ja die zijn erg goed" , gaf Manon te kennen.
"Jullie waren gisteren opeens verdwenen , het was best nog heel leuk 's avonds" , gooide ik er ondoordacht uit. Ik kom waarschijnlijk nu echt als de stalker over die hen gisteren gade sloeg , en zelfs weet wanneer ze vertrokken zijn , en vandaag zonder enige aanleiding een gesprekje aangaat.

Gelukkig reageren ze anders dan ik mezelf wijs maak.
"Ja na onze favoriete band zijn we doorgegaan. Als het vandaag weer leuk wordt blijven we wat langer" , nam haar vriendin de conversatie over.
"Oh leuk , ik heb wel tijd zat"

Het gesprekje onderweg loopt stroef , een beetje geforceert. Vooral van mijn kant uit. Mijn zenuwen staan op springen. Ik wil mezelf zo nodig bewijzen.

Met z'n drieÃ«n gaan we op het zachte gras zitten.
"Ik ga ons wat te drinken halen , jij ook wat Carolien ?" , Katrijn springt recht en wacht op antwoord. Ik tast meteen in mijn broekzak op zoek naar wat geld.
"Laat zitten joh , ik trakteer , jij mag straks , we hebben nog alle tijd"
"Okee een colaatje dan" , ook Manon vraagt hetzelfde en weg is Katrijn.
Ik blijf alleen achter met Manon , mijn Avril meisje. Het meisje van mijn dromen. Ze zit op zo'n meter afstand naast me en we kijken recht voor ons uit naar het podium.
Ik hoop vurig dat ze als eerste weer wat gaat zeggen. Eender wat. Maar net als ik is ze een stil type.

Mijn hart weet niet meer waar ie het heeft. Na al die maanden heb ik haar eindelijk aangesproken , en zit ik hier nu bij haar op het warme gras. Ik voel me simpelweg gelukkig. Ook al stelt het misschien zo weinig voor.

Ik denk na over wat ik zou kunnen zeggen. Misschien heeft ze het ook niet zo graag als ik haar constant vragen zit te stellen. Ik ben nog steeds een vreemde voor haar.
In gedachten stel ik al enkele vragen "jij bent dus Manon ?" , ja een idioter vraag als deze kan ik niet bedenken. Waarom is dit zo verdomd moeilijk. "ik ken je van op de bus" , klinkt weer zo wanhopig , dat weet ze al , "waar ga je naar school ?" , pff ik kan niks zinnigs bedenken.

Een vijftal minuten gaan voorbij , ik heb nog steeds niks gezegd , het wordt steeds moeilijker.
"Komen je andere vriendinnen niet vandaag ?" , ik stel dan toch maar wat.
Manon alias Avril draait neuriÃ«nd het hoofd naar me toe , haar blauwe kijkertjes zijn nog steeds betoverend.
"Nee , ze wonen ook niet echt in de buurt , ik ken hen alleen van op school"
"Oh waar ga jij naar school dan ?"
De conversatie komt langzaam los. Zij vertelt over school , ik over het werk , dan weer over muziek en hobbies. Ik ben blij dat alles vlotter begint te lopen. Onze interesses blijken ver uit elkaar te liggen.

Ik betrap mezelf er op dat regelmatig mijn stem trilt als ik haar aanspreek. Puur uit zenuwachtigheid. Ik vind haar zo ontzettend lief. Ze is heel erg down-to-earth. Ik merk geen enkele arrogantie in wat ze vertelt. Ze is zoals ik , bescheiden en ingetogen. Een meisje naar mijn hart. Ik mag haar Ze is aangenaam om mee te praten , om naar te luisteren , om bij te zijn.
Katrijn verstoord het moment. "Hier zijn de colaatjes" en overhandigd ons beiden de drankjes. Deze keer neemt ze plaats naast Manon , die nu tussen ons in zit.

Ik geniet ervan bij haar te zijn. Mijn hart voelt zich thuis. Dit moment alleen al overstijgt al mijn dromen. Wat is het heerlijk om verliefd te zijn.
"Oh Afterlife , de broer van de drummer uit die band heeft nog in mijn klas gezet , kom we gaan dansen" , Manon springt recht , als een groepie begint ze meteen met haar wilde haren te headbangen. Ik zie haar graag bezig. Het ene moment is ze zo stil en dromerig , het andere moment laat ze zich helemaal gaan.
Ik heb spontaan zin om mee te doen , ik volg haar voorbeeld en dans dicht in haar buurt. Ze houdt van stevige rock , dat is duidelijk. Het hele nummer dans ik met haar mee , dit wordt de beste dag uit mijn leven. Ik denk niet dat ik ook maar 1 seconde mijn ogen van haar heb afgewend. Haar uitstraling is pakkend en uitermate verslavend.

Ik zie in mijn ooghoeken een meisje en een jongen die openlijk met elkaar staan knuffelen. Ik zie hoe ze hun vingertjes in elkaar weven en innig met elkaar gaan zoenen. Romantisch. In gedachten stel ik me voor dat ik Manon even lief in de armen houdt en haar zachtjes op de mond zoen. Al is het maar heel even , hier in het park , dicht tegen elkaar aan , heel spontaan. Ik kijk dromerig naar haar spitse lippen terwijl ze vrolijk danst. Vlindertjes fladderen weer talrijk in mijn buik. Dit zou zo heerlijk zijn, zo tedervol , een droombeeld die uitmond in pure hartstocht.

Het stevige rocknummer is voorbij en Manon ploft zich weer neer op de grond naast haar vriendin. "Leuke muziek he Carolien ?" , Manon kijkt me heel even glimlachend aan , daarna wendt ze haar ogen weer op de band die nu een trage ballade brengt. Ik geef geen antwoord , ik kan even niet meer helder nadenken. "Dit is ook erg mooi" , zegt ze zonder opzij te kijken en wiegt zacht mee op de melodieuze tonen van de muziek.
Was ik nu maar een jongen , dan kon ik deze ballade met haar dansen , heel dicht tegen me aan. Mij laten drijven op het gevoel van de trage intense beat met mijn handen in haar zijde.

"Oh ik ga even naar Mark toe" , Manon verlaat plots ons gezelschap en stapt naar een jongen toe die een eindje verderop met een blikje bier in zijn hand op z'n eentje staat te hangen.
Ik voel me stikjaloers op het moment ik haar een klein kusje zie geven op zijn wang. Het is alsof iemand met een lans door mijn hart priemt. Ik kom meteen weer met mijn voeten op de grond. Ze kennen elkaar blijkbaar heel goed , wie is hij ?

Ik vermoed dat dit misschien wel haar vriendje is. Of althans een geÃ¯nteresseerde die op haar zit te azen. Ik kan hem begrijpen , absoluut , ook ik draag die gevoelens en verlangens. Toch kan ik het niet verhelpen hem met jaloerse ogen gade te slaan.
Mijn aandacht wordt weggetrokken als Katrijn weer een praatje met me begint. Zij is heel sociaalvaardig en praat makkelijk met mensen die ze nooit eerder heeft ontmoet. Die eigenschap heb ik niet , ik wou dat ik meer zoals Katrijn was. Ze komt over als een sterke persoonlijkheid met veel zelfzekerheid.

Het onderwerp gaat zowat alle kanten op , als het gesprekje overslaat in het onderwerp Manon luister ik plots een stuk aandachtiger dan voorheen. Ik weet niet of Katrijn dat merkt. Maar hoedanook blijft het onderwerp bij haar hangen.
Ik doe er ook alles aan dit onderwerp aan te houden. Eigenlijk zit ik haar gewoon uit te horen over haar vriendin , alles wat ik maar te weten wil komen.

Manon is 16. Ik had zoiets ingeschat. Ze heeft niet zoveel vrienden omdat ze graag op haar eentje vertoeft , Katrijn blijkt haar al te kennen sinds het begin van de lagere school. Ze zijn samen opgegroeid in deze wijk. Manon is anders dan meeste leeftijdsgenoten , rustiger , volwassener. Elke glimlach , elke gelaatstrek bij haar is echt , altijd. Ze haat schijnheiligheid en arrogantie. Ze ziet het leven vaak somber in. En kampt ze wel eens met depressiviteit.

"Toch is ze de liefste en puurste vriendin die ik ooit heb gehad" , kondigt Katrijn met veel lof aan over haar dierbare vriendin.
"Manon laat je niet snel toe in haar leven en met haar gevoelens , ze schermt zich af , maar eens je haar dieper leert kennen merk je dat ze een gouden hart heeft"

Ik vind het lovenswaardig hoe haar vriendin haar in zo'n positieve zin omschrijft. Eerlijk en oprecht. Hoe meer ik haar leer kennen hoe meer ik van haar begin te houden. Echt houden van. Een paar weken geleden zat ik op een niveau van bewondering , voor haar natuurlijke schoonheid , haar uiterlijk , haar aantrekkingskracht , haar charisma , haar magische ogen. Ik heb het gevoel haar nu weer wat beter te kennen , en dat gevoel neemt een diepere ondertoon aan , ik begin ook sterk te houden van haar innerlijke wezen. In zeker zin kun je zeggen dat ik minder verliefd wordt op het Avril-meisje , en meer op Manon , het meisje die ze werkelijk is.

Verderop zie ik de mooie Manon wegwandelen samen met die jongen. Ik kan moeilijk opmaken hoe de verhouding tussen hen zit.
Ik blijf hier achter met haar vriendin , die zich verder niet stoort aan de afwezigheid van haar beste maatje en gewoon het parkconcert blijft volgen in gezelschap van mij.
Een half uur gaat voorbij. Manon is nog steeds niet terug gekeerd. Wat ik best wel jammer vind. Ik heb de kans niet gehad om verder wat met haar te plannen , hoewel ik geen idee heb wat ik dan wel zou plannen. Het maakt ook niet uit , als ik maar bij haar kan zijn.

Alweer een kwartier gaat voorbij en ik spreek Katrijn er over aan.
"Komt Manon niet meer terug ?"
"Ik denk het niet , die is waarschijnlijk met Mark mee naar het ziekenhuis"
Ik schrik heel hard. "Waarom moet Manon naar het ziekenhuis ?" , ik kijk heel bezorgd , ook Katrijn merkt meteen dat ik een beetje uit mijn lood geslagen ben.
"Niet Manon , Mark , hij lijdt aan een tot nog toe ongeneeslijke ziekte , het gaat niet zo best met hem" , brengt Katrijn voorzichtig aan , "Manon is al lange tijd met hem bevriend , Mark vindt het een enorme emotionele steun als ze erbij is telkens hij weer eens pijnlijke tests moet ondergaan. Manon is zowat het enige aan vrienden wat hij nog overhoudt. Zijn makkers lieten hem vallen toen zijn situatie bekent raakte , dat deed Manon niet."

Zo had ik het dus niet ingeschat. Ik die een uur geleden hem nog verwenste omdat hij met Manon stond te praten. Ik ben diep beschaamd over mezelf , die jaloersheid.
Niet alles draait om mij.

Ik merk dat Katrijn er ook niet zo graag over praat , en ik dit onderwerp te lang heb aangehouden. Enerzijds vind ik het jammer dat Manon hier niet meer is en ik haar niet meer kan bewonderen , anderzijds denk ik toch wel aan die jongen die een veel ernstiger probleem heeft dan ik. Het werkt ontnuchterend. Ik zie nu in dat er heel wat ergere dingen zijn in de wereld dan hopeloos verliefd te zijn op een meisje die ik waarschijnlijk nooit zal kunnen krijgen. Toch hoop ik op een vriendschappelijke band met Manon. Ik draag haar in mijn hart.

Rond half 6 besluit ik naar huis terug te keren.
"Wil je dat over Mark voor je houden Carolien ? Ik mocht dat eigenlijk aan niemand vertellen , Manon zou boos op me zijn mocht ze dit weten" , ik begrijp volkomen dat Katrijn er mee zit haar mond voorbij te hebben gepraat. Dat komt ook mede door mij en al mijn nieuwsgierige vragen omtrent haar. Ik stel haar gerust en beloof haar nooit iets tegen iemand hierover te zeggen.
"Ik zie Manon niet zo vaak , ik spreek haar haast nooit" , probeer ik haar te overtuigen.
Ik weet niet hoe ze er bij komt , het verrast me enorm als ze zegt "Wil je graag nog contact met haar ? ik kan je altijd haar GSM nummer geven , geen probleem hoor , je lijkt me wel aardig"

Komt het omdat ik al zo'n 2 uur over haar heb zitten praten ? Of door al de vragen die ik rond haar heb gesteld ? Misschien hoe ik tegen haar praatte ? Met trillende stem en voortdurende verliefde blik in de ogen ?
Misschien wel alles een beetje bij elkaar genomen.
Terwijl ik me die vragen stel zit Katrijn al iets te schrijven op een bierviltje die ze van de grond raapt.

"Asjeblief , bel haar maar gerust eens op". Ik zie een lichte grijns op haar gezicht.
Ik krijg steeds meer een vermoeden dat ze afweet van mijn gevoelens voor haar vriendin. Ze heeft me door , hoe weet ik niet , maar de speelse grijns op haar gelaat laat merken dat ze minstens iets vermoed. Toch neem ik maar al te graag het beschreven bierviltje van haar aan.
"Dank je Katrijn , erg lief van je" , ik glunder , de brede glimlach reikt tot aan mijn oren.
"k zie je vast nog wel eens he ?" , geef ik als laatste nog te kennen voor ik rechtspring en weer naar huis toe wandel.
"dat denk ik wel" , glimlacht ze terug.

Op weg naar huis op mijn eentje kijk ik met kloppend hart naar haar telefoonnummer op het kaartje. Onnodig want ik ken het inmiddels al uit het hoofd. Ik vergeet nog eerder mijn eigen naam dan dat ik dit nummer zou vergeten. Ik voel me helemaal in mijn nopjes. Deze dag wierp zijn vruchten af. Ik heb haar voor het eerst aangesproken , heel even met haar gedanst , en hou nu haar persoonlijke nummer in de hand. Deze dag kan onmogelijk nog stuk.

Wordt vervolgt ...

Carolientje@mail.be

Aantal keer bekeken: 3945
Waardering: 7.89 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 168 bezoekers online