Lees het verhaaltje: Manon, het Avril meisje (6) op verhalenlezen.

Manon, het Avril meisje (6).

U leest om dit moment het verhaal Manon, het Avril meisje (6) gepost door Carolientje. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Carolientje
Gepost op: 2006-5-21

Verhaal:

Manon, het Avril meisje (6)
6. HET ZIEKENHUIS

Zoals gewoonlijk zit ze ergens achterin de bus weggedoken in een hoekje bij het raam.
'Hej Manon , alles goed met je ?' , ik stap recht op haar af. Ze ziet er nog slaperig uit. Haar lange avril-haren hangen mooi over haar naakte schouders. Dit lekker lenteweertje geeft de gelegenheid iets luchtigs aan te trekken. Zo dacht ook Manon bij het aankleden deze ochtend. Met haar wit topje aan en bijhorende halflange rok ziet ze er beeldig uit.
Haar gelaatsuitdrukking is echter minder stralend. Ze kijkt bedroefd , een glimlach is nauwelijks bij haar los te krijgen. Ik besluit er echter geen opmerking over te maken en ga gewoon vrolijk verder.
"Beetje in vorm vandaag zo op de eerste dag na de vakantie ?"
"Nee niet echt , voel me rot vandaag"
De rode randen om haar ogen doen vermoeden dat ze kort geleden heeft gehuild.
"Hoe komt dat ? Scheelt er soms iets ?" , vraag ik bezorgd en ga dicht tegen haar aanzitten terwijl ik haar met bittere ernst aankijk. Ze vermijdt echter oogcontact en staart dromerig voor zich uit.

"Een vriend van me , het gaat niet zo best met hem"
Ik begrijp meteen dat dit over Mark gaat. Ik heb echter Katrijn belooft niets te laten merken over mijn kennis omtrent deze trieste zaak.

"Iemand die me nauw aan het hart ligt , het wordt met de dag erger , ik vrees dat hij het niet lang meer volhoudt"
Ik merk haar betrokkenheid en hoezeer het haar raakt. Een paar tranen vullen haar ogen , maar ze doet er alles aan dit zogoed mogelijk voor me te verbergen. Met droevige blik kijkt ze door het raam.

Ik zou zo een arm om haar willen slaan en mijn medeleven betuigen. Er valt heel even een stilte. Ik weet ook niet meteen wat ik moet zeggen op zo'n emotioneel moment.
"Hij is verdomme 19 , dat is toch veel te vroeg om te moeten sterven ?" , ze balkt haar vuisten en kijkt me weer aan. Ze onderdrukt haar opkomende tranen. Ik begrijp haar volkomen , dit is niet leuk , voor niemand.
"Hij verdient het echt niet , ik ken hem al mijn hele leven lang , zo'n lieve jongen" , ze praat mompelend in haarzelf en speelt nerveus met haar rokje terwijl ze haar hoofd laat hangen.

"Ik vind het zo erg , voor hem , voor jou , is er iets wat ik kan doen ?"
De menigte op de bus neemt toe. Rechts van me nemen mensen plaats.
"We hebben het er beter een andere keer over , sorry dat ik zo down ben" , verontschuldigt ze zich en probeert een glimlach op haar gezicht te forceren , die echter na 1 seconde weer wegdeint in een gelaatstrek hoe ze zich werkelijk voelt.
"Ik ga na school weer naar hem toe , hij kan elke steun gebruiken nu"

"Als je wil ga ik met je mee , misschien kan jij mijn steun ook gebruiken ?" , ik besef op datzelfde moment hoe vreemd dit moet klinken. Ik ken Mark niet eens , ik ken Manon slechts amper. Hoe kan ik haar steunen bij zo'n droevige situatie ? Ik beteken nauwelijks wat.

"Voor mij is dat goed hoor" , een tweede poging tot een gemeende glimlach vormt haar lief gezichtje.
Ze gaat in op mijn voorstel , tot mijn grootste verbazing. Misschien is het wel de situatie. Misschien wil ze liever niet alleen naar hem toe. Ik zet het verliefde gevoel van me af en probeer in eerste instantie nu een vriendin te zijn. Net voor ik afstap spreek ik met haar af.
"4 uur deze namiddag aan het metrostation , ik zal er zijn"
In een zinsverbijsterend moment geef ik haar spontaan een kusje op de wang. "Veel sterkte". Nog voor ze enige reactie kan geven ben ik al met de groep afstappenden vertrokken.

Ik kan haast niet geloven wat ik net deed. Al stelde het misschien niks voor. Ik heb niet eens meer gemerkt hoe ze er op reageerde. Maar ze heeft nu wel andere dingen aan het hoofd vermoed ik en wandel piekerend verder naar mijn werkplaats.

Om kwart voor 4 krijg ik een SMSje binnen.
"Ik sta op je te wachten , kom je gauw ?"
Ik sluit haastig mijn computer af en vertel Joeri dat ik vandaag ergens dringend heen moet en niet langer kan blijven.
"Een date ?" , vraagt hij nieuwsgierig met een tikkeltje achterliggende chagrijn.
"Nee naar het ziekenhuis" , Joeri kijkt verbaast , maar verdere uitleg verschaf ik niet.

Even later sta ik buiten bij Manon en samen nemen we de metro richting ziekenhuis.
Ik merk de angst in haar ogen. Het moet onrustwekkend gesteld zijn vrees ik.
"Is er dan niets meer dat hem kan redden ?"
"Het ziet er naar uit van niet" , antwoord ze kordaat en houdt zich zo flink mogelijk.

10 minuten later lopen we het ziekenhuis binnen. Net willen we naar binnen gaan als een arts ons tegenhoudt.
"Enkel familie , sorry"
"Gaat het zo slecht dan ?" , vraagt Manon met trillende stem.
De arts kijkt het bezorgde jonge meisje aan. Hij kent haar reeds na talrijke bezoeken de afgelopen maanden.
"Ik vrees van wel" , spreekt de arts haar toe en geeft haar een aanmoedigend schouderklopje.

Manon's stoppen slaan door. Ze barst in tranen uit en duikt in mijn armen. Ik voel de natte tranen stromen. Ze klemt zich stevig vast en laat al haar opgekropte emoties de vrije loop. Enkele mensen staren ons na , maar het kan ons niet schelen. Ik begrijp haar innerlijke pijn , ook al heb ik dergelijks nooit zelf meegemaakt. Ik zou ook vreselijk onderste boven zijn mocht Marjolein zo'n tragisch einde tegemoed gaan.

Ik laat Manon heel even uithuilen. Het duurt maar even , daarna vermand ze zichzelf weer en trekt zich van me los. Ik ben er helemaal van ontroerd. Ook ik krijg het gemoed een traan te laten. Haar zo zien lijden verscheurt mijn hart. En die jongen daar binnen , jeetje 19 jaar , onvoorstelbaar hoe oneerlijk het leven kan zijn.
De vader van de jongen komt uit de lift en stapt naar ons toe.
"Manon" , spreekt hij het meisje aan. Ook hij is enorm aangedaan door dit noodlot.
"Ik vrees dat Mark de nacht niet meer zal halen" , ze zoeken heel even elkaars troost. Beiden brachten ettelijke uren door aan Mark's ziekenbed. Voor beiden wordt het een harde tijd mocht Mark komen te overlijden. Iets wat onomkomelijk is , zo blijkt.

"Dit kan toch niet" , Manon stampt boos met haar voet op de grond. De frustratie en onmacht speelt zijn parten.
"Wil je hem nog even zien ?" , vraagt hij Manon en neemt haar hand.
"Alleen familie mag naar binnen"
"Jij bent zo goed als familie , Manon , ook voor jou betekende Mark heel veel"
Zijn woorden brengen haar weer aan het huilen. Ik kijk vanop korte afstand toe naar dit drama en voel me machteloos. Arme Manon.

"Nee liever niet" , ze trekt haar hand los. "Begrijp me niet verkeerd , maar ik wil hem herinneren zoals ik hem laatst zag , toen hij nog aan betere hand was. Ik wil hem niet voor mijn ogen zien wegkwijnen , ik kan het even niet aan , sorry" , ze slaat de handen voor haar gezicht en zakt bijna door de knieÃ«n.
Ik ondersteun haar bij de arm. Ik dacht even dat ze zou wegdraaien door de hoge emoties , maar al snel herpakt ze zich weer.
"Kom we gaan even zitten" , samen met Mark's vader gaan we in het wachtzaaltje op het einde van de gang wat bijkomen.

"Is er iemand bij hem nu ?" , vraagt de man me.
"Ja een arts is naar binnen gegaan"
De wachttijd is moordend. Er komt geen verder nieuws.
Nauwelijks wordt er gesproken en iedereen probeert zich sterk te houden.

"Carolien , ik vind het enorm lief van je dat je hier bent , maar je kan beter naar huis gaan denk ik. Dit kan nog even duren vrees ik" , verbreekt Manon rond half 7 de kille stilte.
"Misschien doe jij dat ook maar beter Manon , er is niks wat we nog kunnen doen voor hem. Ik laat je iets weten van zodra er nieuws is" , laat de vader zijn standpunt weten.

Manon weigert in eerste instantie , maar na nog eens 20 minuten wachten stemt ze toe.
"Bel je me op mijn mobiel van zodra je iets weet ?"
De vader knikt en wandelt nog eens voorbij de kamer van Mark.

Samen met Manon verdwijnen we weer uit het ziekenhuis.
We hebben beiden geen haast. Alsof hij reeds is overleden haalt Manon een hoop mooie herinneringen op die ze me tijdens de terugweg met diepe nostalgie vertelt.

"Ik zal hem nooit vergeten , hij was mijn beste vriend. Altijd stond hij klaar voor me als ik het moeilijk had , onvoorwaardelijk. Een vriend met een gouden hart. Ik ga hem zo vreselijk missen"
"Hee , misschien haalt hij het nog wel , en wordt het weer beter" , probeer ik haar tevergeefs op te monteren.
"Lief van je Carolien , maar ik ben realistisch. Hij wordt niet meer beter. Ergens in mijn hart heb ik al een beetje afscheid genomen. Zijn lijdensweg is bijna voorbij. Hij heeft vaak veel pijn geleden. Ergens ben ik blij voor hem dat daar een einde aan komt , en hij eindelijk rust kan vinden"
Ik kan haast niet geloven dat dit een meisje van 16 is. Haar realisme is opmerkelijk. Ze komt zoveel rijper over dan haar leeftijdsgenoten. Misschien ook om die reden dat ik op haar val. Ik bewonder haar sterk mentale houding en volwassenheid.

We slenteren de straten door op weg naar haar huis.
"Blijf je nog even bij me ?" , vraagt ze me voor ze naar de voordeur loopt.
Voor het eerst vandaag verschijnt een echte glimlach. Ze kijkt me aan op een manier zoals ze nooit eerder deed. Met liefde en geborgenheid.

"Wil je dat ?" , vraag ik met een glimlach terug.
We blijven op de stoep voor haar ouderlijke woning staan en kijk elkaar recht in de ogen aan.
"Ja !" , weerklinkt overtuigd uit haar mond.
Voor de allereerste keer grijpt ze mijn hand vast. Het gaat allemaal zo vlug. Ze kijkt diep in mijn ogen en gaat pal voor me staan. Heel even komt dat tintelend gevoel weer bij me naar boven. Ik voel me zo verliefd op haar , hoe ze naar me kijkt , haar gemeende glimlach. Alles is zo puur bij haar.
In een spontane reactie buigt ze zich wat voorover en geeft me een zoen op de wang.
"Bedankt Carolien , dat je er voor me was vandaag. Ik vind jou ontzettend lief"
Ik sta als aan de grond genageld.
"Ik vind jou ook heel erg lief , ik ..." , woorden schieten me tekort om haar hier en nu te vertellen hoe ik me voel. Hoe enorm ik van haar hou en naar haar verlang.
Ze glimlacht terwijl ik stotter als gek en mijn zin maar niet uitgesproken krijg.

Ik meen dat ze het al door heeft , het moet haast wel.
"Daar hebben we het later nog wel eens over" , glimlacht ze en neemt ook mijn andere hand heel even vast. Ik begrijp uit haar woorden dat ze perfect weet wat ik wou zeggen. Maar dat het moment , na al dit verdriet , niet het juiste moment is.

"Ik denk dat ik maar beter naar huis ga , het is al laat. Je ouders zullen het ook niet erg appriciÃ«ren denk ik" , neem ik verstandig een besluit.
"Je hebt gelijk , ik zie je gauw weer ... morgen op de bus ?"
"Tot morgen Manon". Een laatste keer wuiven we elkaar uit , daarna stap ik op mijn eentje weer naar huis.

"Voelt ze echt hetzelfde als ik ?" , een sprankeltje hoop verlicht de duisternis in mijn hart. Misschien heb ik toch nog een kans met haar. Het zou te mooi om waar te zijn. Met gemengde gevoelens van vreugde en verdriet wandel ik verder door de straten.

Wordt vervolgt ...

carolientje@mail.be

Aantal keer bekeken: 3874
Waardering: 8.08 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 166 bezoekers online