Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Manon, het Avril meisje (7).

U leest om dit moment het verhaal Manon, het Avril meisje (7) gepost door Carolientje. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Carolientje
Gepost op: 2006-5-29

Verhaal:

Manon, het Avril meisje (7)
7. Wandeling in het park


"Schiet nu eens op in die badkamer" , roep ik naar mijn jongere zusje die de ochtend daarop reeds 20 minuten beslag legt op deze ruimte.
"Wat heb jij een haast zeg , er komt een bus elke 10 minuten toch ?" , m'n zus komt eindelijk de badkamer uit. Ze heeft daarin gelijk. Maar de ene bus is de andere niet.
De klok tikt genadeloos verder. Ik heb maar slechts 8 minuten meer.

"Carolien er wacht een meisje buiten op je" , roept moeder als ik net de badkamer ben ingestapt.
Nog in mijn pyjama ren ik van de badkamer naar mijn slaapkamer die aan de straatkant grenst. Van achter het gordijn zie ik d'r , het is Manon. Ze blijft netjes op de stoep aan de kant van de weg staan. Hemel wat is ze weer mooi , in haar donkerblauwe jeansjasje en hippe spijkerbroek.
Als een speer duik ik weer de badkamer in. Ik verfris mij en kleed me snel aan.
Waarom Manon op me staat te wachten snap ik niet. Ze woont op zo'n kilometer afstand van me vandaan. Ik zou d'r toch op de bus ontmoeten ? Ik denk even na ... tenzij ze me iets te vertellen heeft ... over Mark's situatie.

"Ze komt er zo aan" , hoor ik mijn zus bij het verlaten van onze woonst.
Zonder eerst te ontbijten loop ik het huis uit.

"Hej Manon, sta je hier al lang ?"
"Nee, nog maar net."
Ik twijfel of ik d'r als begroeting een kusje op de wang zou geven. Ik doe het toch maar niet. Ik merk dat ze me iets probeert te vertellen.

"Carolien , ik vond dat je het moest weten, en ik vertel het liever zo dan op de bus ... met al die mensen" , begint ze voorzichtig.
"Mark ?"
Ze knikt. "Hij is deze nacht om half 2 overleden"
"Ik ... ik weet niet wat ik moet zeggen, het was te verwachten, ik vind het erg voor je", brabbel ik wat uit.

"Carolien, kunnen we vandaag ergens heen gaan ? Maakt niet uit waar, weg hier vandaan, ik moet er even tussenuit"
Ik merk dat ze het meent. Maar zo makkelijk ligt dat niet.
"Je moet toch naar school ?", ondertussen wandelen we samen langs de straat richting m'n bushalte.
"Ik wil niet vandaag, de hele school die zijn medeleven wil betuigen. Mensen die me nog nooit hebben aangesproken of bekeken en die nu opeens een blijk van interesse willen tonen, al die schijn. Ik wil het even niet hebben"
Ik begrijp volkomen wat ze zegt. Manon is niet het populaire meisje op school. Haar vrienden zijn schaars, dat vertelde ze me eerder.
"Maar jij moet gaan werken , dus het kan waarschijnlijk niet"
We komen inmiddels bij de bushalte aan. We staan nog maar net te wachten of in de verte komt de bus aangestormd.

Ik denk diep na over alles, haar situatie, haar voorstel.
De bus stopt en de eerste wachtenden stappen in.
"Meen je dat echt ? Je wil niet naar school vandaag ?"
"Nee liever niet"
Ik glimlach naar haar, mijn besluit staat vast. "Dat kan geregeld worden", een glimlach op haar gezicht verteld me hoe blij dit besluit haar maakt. We staan als enigen nog aan het bushokje. De deuren sluiten en de bus vertrekt zonder ons.

"Hallo Harold , met Carolien hier , ik wil vandaag een dagje vrij nemen , familiale noodsituatie , kan dat geregeld worden ?"
Ik heb nog vakantiedagen zat, en Manon heeft me nodig.
"Okee tot morgen dan" , ik haak weer in.
"Geregeld , we maken er een fijne dag van" , richt ik me weer tot Manon en stop mijn GSM weer in mijn tasje.

Ik word aangenaam verrast als ze me bij de hand neemt tijdens het rustig wandelen doorheen de woonwijk. Mensen wandelen ons gehaast voorbij, op weg naar hun werk , of jongeren naar school.
"Gaan we naar het park ?" , vraagt Manon en kijkt me met die prachtige blauwe ogen aan.
"Is goed hoor"

Ik heb mooie herinneringen die daar rusten. Onze eerste echte ontmoeting met elkaar. Wat leuk dat ze net voor die plaats heeft gekozen. Ik heb haar een hele dag voor mij alleen nu , misschien is dit wel het moment eens te praten over gevoelens , misschien ook weer niet. Zoals altijd zit mijn hoofd vol twijfels , niet over die gevoelens , wel over hoe en wanneer ik het haar ooit zal vertellen.

Dinsdagochtend half 8. Het park ligt er verlaten bij. Hier en daar in de verte iemand die de hond even uit laat. Wat een prachtige lentedag. Alles staat mooi in bloei. De rust die hier te vinden is , is gewoon zalig. Haar vingers sluiten gekruist om de mijne , het voelt zó romantisch aan. Vooral omdat elk initiatief van haar uit komt. Spontaan en zonder enige aanleiding. Het park is een mooi stukje vrije natuur. In al die jaren dat ik hier woon is dat me nooit sterker opgevallen dan nu.

We praten over alles wat in ons opkomt. We zijn in korte tijd goeie vriendinnen geworden en de vertrouwensband zit lekker. Ik heb het gevoel dat ik haar alles kan vertellen. Alles , behalve 1 ding.
"Dit is een leuk plekje " , glimlacht ze en laat mijn hand los. Onder een grote eikenboom gaat Manon zitten in het zachte groene gras. Ik neem naast haar plaats. We kijken beiden wat rond en genieten van de rust en prachtige omgeving.

Mensen lijken zo ver weg te zijn nu. De ochtenddrukte neemt sterk af en op dit vroege uur is het of Manon en ik alleen in het park vertoeven.

"Carolien , weet je nog toen ik gisteren zei dat we over iets zouden moeten praten ?"
Mijn hartslag neemt meteen toe als ik denk dat ze het heeft over mijn gevoelens voor haar.
"Ik zou je wat willen vragen en had graag een eerlijk antwoord daarop" , speels plukt ze enkele grassprietjes uit. Haar ogen dwalen van mij naar het grasperk en terug.
"Vraag maar hoor" , ik glimlach naar haar en hoop stiekem dat mijn vermoeden juist is. Misschien durft zij wél dit onderwerp aan.

"Heb jij gevoelens voor mij ?" , zonder aarzeling , bloedserieus en onomwonden stelt ze haar vraag. Haar toonaarde klinkt zo lief dat het me kippenvel bezorgt.
Ik begrijp dat het moment nu is gekomen om open kaart met haar te spelen.

"Manon" , zonder haar aan te kijken neem ik eens diep adem en gooi eruit wat al zolang op mijn hart ligt.
"Ik ben al een tijdje verliefd op je , je moest eens weten wat ik allemaal voel als je zo bij me bent"
Ik durf haar niet meteen aan te kijken. Met deze bekentenis stel ik me erg kwetsbaar op , maar toch ben ik blij dat ze het nu eindelijk weet.
"Ik had al zo'n vermoeden , ik vind het lief" , grijnst ze zacht en kijkt wat voor zich uit.
"Ik had zelfs een droom over je vorige nacht" , ga ik openhartig verder.
"Waarover ging die droom ?" , wil ze meteen weten.
"Wil je dat echt weten ?" , de kriebels in mijn buik nemen toe en ik denk meteen weer aan mijn zoete droom over mijn favoriete meisje.
"Ja heel graag" , ze glundert , ik weet wel zeker dat ze me beetje zit te plagen nu.
De verdrietige doelloze blik die ze de afgelopen dagen op het gelaat droeg verandert weer in een stralend zonnetje.

Met een intens gevoel vertel ik haar mijn romantische droom over hoe ik haar zoende op de mond en hoe we elkaar in de armen sloten. Wegdromend in elkaars ogen , met de handen in elkaars haren. Ik probeer ook zo fijn mogelijk over te brengen hoe heerlijk dat aanvoelde , al was het maar een droom.

"Waw" , klinkt uit haar mondje nadat ik stop met mijn verhaal.
"Jij hebt echt heel mooie dromen , ik heb alleen maar angstige dromen"
"Dat heb ik soms ook hoor , maar de laatste weken droom ik bijna altijd over jou" , ik bloos bij het horen van mijn eigen uitspraken.
"Wat vind jij dan zo leuk aan me ?" , Ze geniet hiervan , dat merk ik overduidelijk in haar ogen. Hoe ze me onophoudelijk zit te plagen met al haar vragen.

"Alles" , lach ik verlegen.
"hoe je glimlacht naar me , je lieve mooie stem , je hele uitstraling , dat prachtige haar van je , die betoverende oogjes , gewoon ... alles"
Manon wordt er stil van. Het raakt haar , op een aangename manier. Haar ogen staren in de mijne. Ze laten me niet meer los. Ik zou haar zo graag zoenen nu , net als in mijn droom. Hier , op dit paradijselijk plekje.


"Heb je al eerder met een meisje gezoend ?"
"Ja , maar dat is al een hele tijd geleden. Het stelde ook niet zo veel voor , eerder uit nieuwsgierigheid of voor de gein. Ik was nooit verliefd op een meisje zoals ik nu ben op jou�
“Ik nog nooit , wel met een jongen� , bekent ze op haar beurt.
“Zou je het kunnen ?�
“Zoenen met een meisje bedoel je ? Ik weet het niet , ik heb daar nooit bij stil gestaan om eerlijk te zijn�
Er valt heel even een stilte terwijl we beiden nadenken over het gevoelige onderwerp. “Maar ik vind je wel heel erg lief en zo� , glimlacht ze dan weer en gaat rechtop staan.

“Gaan we nog wat verder door ?�
Ik volg haar verzoek en samen volgen we weer het wandelpad.
Zonder het te beseffen gingen 2 uur voorbij. Het stille dromerige meisje dat meestal weinig weet te vertellen praat ronduit over haar interesses , haar familie , haar leven.

Ze heeft in haar jonge leven al enkele dierbaren zien gaan. Iets wat haar in zekere mate volwassener heeft gemaakt ten opzichte van andere leeftijdsgenoten. Het onderwerp valt al snel op Mark. Openhartig bekent ze mij dat hij de jongen was waar ze haar eerste echte zoen van kreeg. Ze was toen amper 13 , maar een koppel werden ze niet , toch bleven ze altijd de beste vrienden.
Merkwaardig hoe sterk ze zijn dood weet te verwerken. Het leven gaat door.

Na haar kort levensverhaal schets ook ik het mijne. Ik ben echter in minder dan 5 minuten klaar. Weinig noemenswaardige gebeurtenissen. Ik had een vrij normaal tot saai levenspad. Sinds ik Manon ken lijkt mijn leven pas echt te zijn begonnen. Al die gevoelens die inslaan als een bom. Die levenslustigheid in me. Al die kriebels en verlangens , al die dromen.

Aan een meertje die dwars doorheen het park kronkelt nemen we samen plaats op een houten wit beschilderd bankje.
Ik kan de vraag die ik al zo lang wou stellen niet langer meer ophouden. Het moet er uit. Ik wil het gewoon weten. Hier en nu.
“Manon ?�
“Ja�
“Voel jij ook wat voor mij ? Ik bedoel …� , ik zit haast te trillen op het bankje bij het uitspreken van deze woorden. Bang nu af te gaan , gekrenkt te worden door een keiharde afwijzing. Bang een ontnuchterend antwoord te krijgen die al mijn dromen in 1 klap zou stukslaan.

Manon lacht lieflijk , ze bloost zelfs. Iets wat ik haar heel zelden zie doen.
Asjeblief geef me een duidelijk antwoord , wat het ook mag zijn. Mijn gedachten razen door. Gelukkig houdt ze me niet té lang in spanning.
"Ik weet nog niet of ik op meisjes val , ik vind je echt ontzettend lief …�
“Maar ??� , ik verwacht een grote maar , zo gaat dat meestal. Met ongeduld wacht ik af op de rest van haar zin.
“Er is niet echt een ‘maar’ , ik moet nog even wennen aan het idee. Dit is echt helemaal nieuw voor mij weet je� , ze draait zich naar me toe en neemt mijn handen vast. Vertederend hoe ze dat doet. We kijken elkaar recht in de ogen aan. Ik begrijp haar standpunt volkomen. Dit is een grote stap , ook voor haar. En ik besef dat mijn liefdesverklaring haar beetje overrompelt.

Ze merkt de lichte teleurstelling in mijn blik. Ik kan het onmogelijk volledig onderdrukken. Al ben ik ook wel blij dat ze dit alles zo positief opneemt. Het is dan ook niet echt een afwijzing , eerder een bedenktijd. Wat ik haar zeker van harte gun.

“Maar je krijgt wel van me een kusje op je mond� , grinnikt ze en nog voor ik kan reageren reiken haar lippen naar de mijne.
Haar zoentje is niet meer dan heel even een zacht contact op mijn lippen. Toch is het voor mij meer waard dan al het goud van de wereld. Een kusje van Manon , mijn hart zweeft op roze wolkjes.

De hele namiddag vertoeven we op dat houten bankje aan dat kabbelende meertje. We praten en we lachen. Als twee heel goeie vriendinnen genieten we van elkaar gezelschap.

Maar aan alle leuke dingen komt ook weer een einde. De menigte in het park neemt al sterk toe het laatste half uur. Mensen die van hun werk thuiskomen en een avondwandeling maken. Spelende kinderen. Verliefde koppeltjes die afspreken in het park. Manon en ik besluiten maar eens terug te gaan.

"Nu nog mijn ouders vertellen waarom ik niet op school was vandaag , misschien werden ze door de directie al gewaarschuwd"
"Denk je dat ze boos zullen zijn ?" , vraag ik bekommerd , want dit is ook deels mijn schuld.
"Maakt niet uit , mijn dag kan onmogelijk nog stuk" , haar glimlach en vrolijke uitstraling spreekt weer boekdelen.
Zo denk ik er ook over. Deze dag kan echt niet meer stuk.
Dit was een mooie vakantiedag die ik zo zou willen overdoen. Elke dag van mijn bestaan. Manon en ik en dit mooie vredevol stukje natuur.

“Tot morgen dan ?�
“Tot morgen , ik zie je op de bus�
Opgelucht en blij ga ik weer op mijn eentje naar huis.

Aantal keer bekeken: 4306
Waardering: 7.86 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 61 bezoekers online