Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Manon, het Avril meisje (9).

U leest om dit moment het verhaal Manon, het Avril meisje (9) gepost door Carolientje. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Carolientje
Gepost op: 2006-8-9

Verhaal:

Manon, het Avril meisje (9)
9 : Van elkaar gescheiden

Zaterdag, ik wacht ongeduldig op een lief telefoontje van haar,een SMS'je, eender wat. Echter er komt niks. Het is reeds tegen de vooravond aan als ik zelf het initiatief neem en haar GSM op bel.
"Hallo met Manon"
"Met Carolientje hier , ik wachtte op een telefoontje ", begin ik mijn uitleg.
"Carolien". Ik merk dat ze huilt.
"Manon? Wat is er? Is er iets gebeurt?". Ze klinkt heel droevig. Haar stem is schor. Nog voor ik de reden ken voel ik met haar mee.
"Ik mag niet meer met je omgaan", snikt ze fluisterend.
"Hoe bedoel je? Van wie niet? Waarom dan?". Het is alsof mijn hart heel even stil valt. Dit kan ze niet menen.
"Mijn vader, hij was heel erg boos. Hij zegt dat jij slechte invloed bent en mij lesbisch maakt. Hij haat homo's zo erg, ik snap hem niet"
“Wat moeten we nu? Manon, ik kan echter niet meer zonder je hoor�. Ik kan even niet meer helder nadenken. Waterlanders vullen mijn ogen.
"Hij wil dat ik het uitmaak, maar dat kan ik niet".

Ik ga even zitten en probeer me te vermannen.
"Ik moest alles vertellen, vanwaar ik je ken en zo, onze afspraakjes in het park. Voortaan brengt hij me met de wagen naar school zei hij. Ik vind het allemaal zo stom. Waarom kan ik niet gewoon mezelf zijn? Waarom begrijpt hij niet dat ik verliefd ben?"
Haar woorden klinken erg lief en oprecht. Waarom moet alles nu zo verlopen? Het ging net zo goed.
"Eerst verlies ik Mark, mijn zielsmaatje, en nu jou, waar ik me zo lekker bij voel. Het is niet eerlijk"
"Wat rot Manon, echt, ik hou zoveel van je. Hoe kan iemand nu zo hard zijn"
Op dit moment is de pijn vanbinnen ondraaglijk.
"Manon!! Met wie bel je nou weer?", hoor ik geschreeuw op de achtergrond aan de andere kant van de lijn.
Een klik. De verbinding verbroken.

Manon lijdt evenzeer als ik onder deze nieuwe wending. We moeten samen iets bedenken. Iets wat haar ouders kan overtuigen van onze liefde voor elkaar. Ze heeft het niet bepaald gemakkelijk. Nog maar net de uitvaart van Mark achter de rug, en nu haar vader die dwars ligt. Hoe kan hij verbieden van mij te houden? Klootzak! Ik voel zoveel woede opborrelen. Moet ik verdrinken in zelfmedelijden? Of me eerder zorgen maken om Manon?

Het is voor mij moeilijk te vatten, mijn ouders zijn zo mild en begripvol. Hier in huis viel nog nooit een vloek of geschreeuw. Ik heb veel liefde om me heen. Zo ben ik grootgebracht.
Ik moet haar terugbellen. Ik word hier gek van. Ik moet iets doen.
"Dit nummer kan uw oproep niet beantwoorden". Alweer. Wat is daar toch allemaal aan de hand?
Na tal van pogingen houd ik het voor bekeken. Ik ga maar weer eens beneden zitten bij mijn familie.

Het valt hen al snel op dat mijn stralende gezicht die al enkele dagen het zonnetje in huis brengt is verscholen achter een donkere wolk van bittere droefheid.
"Alles in orde Carolientje? Je ziet zo bleekjes?" , vraagt mijn moeder bezorgd en kijkt me vragend aan vanuit de hoek van de zetel.
Ik trek nonchalant mijn schouders op en staar doelloos voor me uit. Ik laat me languit zakken en probeer mijn alweer opkomende tranen te bedwingen.

Hun aandacht wordt weer opgeëist door het flitsende televisiescherm. Een gelach in de kamer, het lijkt op een komische film vol hilarische scénes. Toch kan ik de humor nergens vinden. Ik kan alleen maar aan Manon denken. In gedachte houd ik haar nu stevig vast. Liefkozend aai ik haar lange haren en rust haar hoofd op mijn troostende schouder. In mijn hart is ze nu bij me. We delen dezelfde pijn. Het leed om niet samen te kunnen zijn.
De film kan me echt niet boeien. Ergens halverwege besluit ik weer naar boven te gaan.
"Slaapwel iedereen, ik ben nogal moe, ik ga slapen"
"Carolientje, het is pas 10 uur en zaterdagavond? Je wou die film toch zo graag zien?", reageert mijn vader. Ik zou er maar al te graag over praten, het eens van me af zetten. Maar ook ik zit, ondanks hun liefdevolle aard, met de angst voor deze gevoelens uit te komen. Hoe vertel je zoiets aan je eigen ouders? Ik kan evenmin Marjolein opbellen. Die zit vast gezellig bij haar vriendje. Ik wil haar mooie avond niet vergallen door mijn aanstellerij.
Ik verlaat de woonkamer net op tijd voor ik weer in tranen uitbarst. Ik heb duidelijk mezelf niet meer onder controle. Ik voel me als een kruitvat vol emoties. Labiel.

Ik zit nog maar net op mijn kamer, met de handen voor mijn gezicht, of iemand klopt op de deur.
"Mag ik even binnenkomen?". De stem van mijn vader.
"Is goed", ik hou me sterk.
Als een beste vader, zoals ik hem altijd heb gekend, neemt hij een stoel die bij mijn bureautafel staat en gaat voor me zitten.
"Vertel nu eens wat er aan de hand is. Ik ken je beter dan je denkt lieverd". Hij kijkt me doordringend aan en ziet de laatste tranen van mijn gezicht rollen.

"Het zit zo. Ik ben verliefd op iemand. En het ging zo goed, maar nu ..."
"Hij heeft het uitgemaakt met je?"
"Nou nee, ongeveer, het zit helemaal anders", ik begrijp mijn eigen gebrabbel niet. “Ik denk wel dat jij het zal begrijpen. Ik moet je wat opbiechten paps"
"Dat klinkt ernstig, je kan alles aan me kwijt, dat weet je lieverd". Hij neemt gemoedelijk mijn hand vast en luistert aandachtig naar hetgeen ik te vertellen heb.

Het hele verhaal passeert de revue. De hij is een zij. We kennen elkaar nog maar net, maar we zijn nu al onafscheidelijk en hopeloos verliefd op elkaar. En haar vader verhindert elk contact met mij omdat hij niet wil dat zijn dochter zich bezig houdt met homoseksualiteit.
Mijn vader kijkt al even geschokt als ik.
Er valt een stilte. Een lange stilte. Ik kijk beetje tussen mijn voeten in die tegen het bed aanstoten. Ik weet niet waarom ik me schaam. Hij zoekt naar de juiste woorden, kalm en beheerst.

"Dat je op meisjes valt had je moeder en ik al door. Een sterk vermoeden althans. Zoals je over meisjes praat. Je negatieve instelling tegen jongens terwijl andere tienermeisjes het onophoudelijk hebben over hoe leuk jongens wel zijn"
Ik kijk hem in de ogen aan en hoop op zijn begrip.

"We hebben er niet het minste probleem mee Carolien. Als jij maar gelukkig bent. En zoals we je de laatste weken hebben meegemaakt, altijd opgewekt, levendiger dan ooit. Of het nu een meisje of jongen is die je zo gelukkig maakt, dat maakt ons verder niks uit"
Ik kan weer heel even glimlachen. Ik ben blij er over te kunnen praten. Ik kan altijd met alles bij hem terecht. Waarom ik er zelf nooit eerder over begon kan ik nu heel even niet begrijpen. Ergens was ik toch onzeker hoe hij zou reageren.
"Sommige bekrompen mensen kunnen dat maar moeilijk aanvaarden en doen gekke dingen als ze er achterkomen. Gun het nog wat tijd. Alles komt gauw weer goed tussen jou en haar. En we zien ook liever een vrolijk Carolientje", glimlacht hij. Ik trek me op aan zijn woorden. Ze zijn als een pleister op de wonde. Misschien heeft hij wel gelijk. En is alles nog niet zo hopeloos als hoe ik het nu zie.

"Is het dat meisje die 's morgens aan de deur zo verlegen staat te wachten op je?" , grijnst hij.
"Ja, ze heet Manon. Ze is echt helemaal te gek. Ik ben zo gek op haar, al een hele tijd�. Over haar praten verwarmt mijn hart. Ik begin weer de stralen. Maar dan bedenk ik me dat dit meisje maandag niet meer aan de deur zal staan, niet meer samen met me naar de bus toe zal wandelen.
Mijn vader gooit een troostende arm om me heen en probeert me wat op te monteren. Het lukt, maar met moeite.
"Laat het even op zijn beloop. Het blijft hun dochter, en iedere ouder wil dat zijn kinderen gelukkig zijn. Ook al valt het hen moeilijk dat sommige dingen anders verlopen dan ze in hun hoofd hadden gepland�
Hij geeft me troost. Ik zie aan het einde van de tunnel weer een scharreltje hoop. Afwachten is alles wat ik kan doen.
“Bedankt paps�. Vader verdwijnt weer uit de kamer. Ik probeer haar nogmaals telefonisch te bereiken maar stoot weer op datzelfde vervelende bericht. Misschien moest ze haar mobieltje afgeven of staat die uit. Ze doen er alles aan me van haar weg te houden. Ik ga een rusteloze nacht tegemoet. Pieker me suf, maar uiteindelijk overwint de slaap. De ochtend daarop blijf ik tot het middaguur in bed liggen.

Enkele dagen gaan voorbij. Ik heb niks meer van Manon gehoord. Ik mis haar. Elke wegtikkende seconde dat ze niet bij me is.
Het is woensdagnamiddag en ik besluit een eindje te gaan wandelen. Me even bezinnen. Het is mooi weer en de zon prijkt aan de open hemel.
Mijn instinct leidt me naar Eén welbepaalde plek, hier tussen een oase van groen. Het bankje, de plaats waar ik Manon voor de eerste keer heb gezoend. Hier langs dat afgelegen smalle padje achterin het park bij het beekje.

Vol weemoed denk ik terug aan die wondermooie dag. Op dit houten bankje verklaarde ik haar mijn liefde. Best vreemd dat zo weinig parkbezoekers dit romantisch plekje weten te vinden. Ik zie haast niemand. Die rust kan ik gebruiken. Even alleen zijn om zalig weg te dromen.

“Psst! Carolien�. Ik hoor mijn naam. Verschrikt kijk ik om me heen. Als in een droom verschijnt van achter het wandelpadje het stralende gezicht van Manon. Heerlijk haar stem weer te horen. Zo onverwacht. Ze komt dichterbij. Het verrassingseffect is groot.

"Manon? Wat doe jij hier? Ben je alleen?". Mijn gelaat fleurt weer op. Ze komt naast me zitten op de bank.
"Mijn ouders zijn even weg. Ik wou je terugzien, maar je was niet thuis. Je moeder zei me dat je even naar het park ging. Ik vermoedde dat je misschien wel hierheen zou komen. Ik had net hetzelfde gedaan"
"Ik heb je zo gemist. Ik ben reuze blij dat je er bent". Ik gooi meteen mijn armen om haar heen en geef haar een spontane zoen op de mond.
Door de hele situatie lijkt het alsof ik haar al een maand niet meer heb gezien.

"Hoelang heb je?"
"Een tweetal uur, denk ik"
We kruipen dicht tegen elkaar aan. Geknuffeld met de handen in elkaar. Wat heerlijk haar weer zo dicht tegen me aan te voelen. Gelukkig ziet niemand ons, en eigenlijk kan het me op dit moment ook niet schelen. Het voelt zo goed aan weer eventjes bij haar te zijn.

Manon legt de hele situatie zorgvuldig uit.
"Mijn vader was voornamelijk boos omdat we openlijk op straat stonden te zoenen. Hij vreest de achterklap van de buren. Het is of hij zich schaamt om mij, maar goed. Ik was echt woest zaterdagavond. Al die opgekropte emoties kwamen er eensklaps uit. Ik dreigde het huis uit te gaan als ik jou niet meer mocht zien, en dat niets of niemand mij zou tegenhouden met jou om te gaan. Het was me nogal het weekend bij ons thuis. gescheld en getier.�

Ik kijk haar verliefd aan terwijl ze verder gaat.

"Hij ontdekte ook dat ik met jou had gespijbeld van school die dag. Dat vond hij onverantwoord. Ik heb hem uitgelegd dat ik het die dag erg moeilijk had met de dood van Mark. En dat jij me er helemaal bovenop hielp.�

Ze tovert een ongelooflijk schattige glimlach op het gezicht en kijkt me in de ogen aan. “Maar er is ook goed nieuws. Vanaf morgen neem ik weer de bus naar school. Hij beseft nu wel dat hij me onmogelijk heel mijn leven lang van je kan weghouden�
"Oh Manon, dat is fantastisch". Het beste nieuws dat ik in tijden heb gehoord. Echt … super!

"Ik denk dat hij het nooit helemaal zal kunnen aanvaarden, hoe ik met meisjes omga. Ik snap het zelf maar nauwelijks. Die verliefde gevoelens en al die verlangens in mijn hoofd, alles is zo intens. Ik wist dit niet eens van mezelf. Ik ben echt nog nooit zo verliefd op iemand geweest", spreekt ze openhartig. Ik begrijp haar volkomen. Die verwarde gevoelens heb ik ook gekend. Zelfacceptatie is de eerste stap.

"Weet hij dat je nu bij me bent?".
"Nee, ik zei dat ik met Katrijn wat had afgesproken. Haar vertrouwen ze blindelings. Ze kennen haar en d’r ouders al vele jaren. Katrijn covert ons wel mocht het mogelijk zijn�
Het baart me ook wel zorgen. Het laatste wat ik wil is dat haar beste vriendin eveneens in moeilijkheden komt omwille van ons.

De tijd vliegt. We praten, genieten van dit samenzijn.
“Ik moet weer eens gaan. Mijn tijd zit er op. Anders worden ze achterdochtig�
“Zie ik je morgen weer op de bus ?"
"Ja, alleen stap ik weer op bij mijn bushalte. Ik Hou een plekje voor je vrij achterin de bus", glimlacht mijn lieve Manon.
We nemen allebei onze eigen weg weer naar huis. Mijn hart kriebelt weer. Alles komt goed.

Eens ik thuis ben merk ik een warme sfeer in de huiskamer.
“Heeft ze je gevonden?�
“Uh ja�, reageer ik kort als mijn moeder me bij het binnenkomen aanspreekt.
“Ze lijkt me een leuk meisje. Je vader heeft me verteld hoe alles in elkaar zit�
Ik straal mijn geluk uit. “Dat is een groot verschil met deze ochtend. Je bent heel erg verliefd op haar is het niet?�, grinnikt mijn moeder.
“Ja!�. Klinkt het overduidelijk uit mijn mond.
“Ze kan misschien eens blijven eten. Dan leren we haar ook beter kennen. Kunnen we wat praten en zo�
“Meen je dat? Dat lijkt me super, misschien kan ze ook eens blijven slapen�, grinnik ik vrolijk terug.
“Daar is het nog beetje te vroeg voor he Carolien�. Speels geeft ze me een armstootje. Het was ook maar een grapje. Zoiets zouden hun ouders nooit toestaan. Ik zie alles weer rooskleuriger in.

Aantal keer bekeken: 3880
Waardering: 7.90 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 170 bezoekers online