Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Masker van verdriet.

U leest om dit moment het verhaal Masker van verdriet gepost door tessy van de linde. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: tessy van de linde
Gepost op: 2006-11-14

Verhaal:

Masker van verdriet
Dit is een hoofdstuk uit het boek dat ik nu aan het schrijven ben, ik ben Tessy en ik ben 17 jaar, ik wil gewoon weten wat jullie er van vinden.

Hoofdstuk 19


De vijf minuten zijn voorbij!? schreeuwde ik hem toe. Hij had me met een woedende blik aangekeken en met zijn hand had hij zijn stuur krampachtig vast gegrepen.
Ik keek naar de jongen die schijnbaar niet meer wist wat hij moest zeggen. Ge irriteerd draaide ik mijn hoofd van hem weg en staarde door het raam naar buiten. Ik wilde niet meer. Voor mij was het genoeg geweest, ik wilde niet langer in deze kwelling leven.
Schatje, alsjeblieft, laat me nou niet alleen,? hoorde ik zijn stem zeggen. Zijn stem klonk zielig en dat maakte mij alleen maar bozer. Waarom deed hij zielig? Hij was het totaal niet, ik was degene die zielig was, niet hij.
Hij was degene die mij zo behandelde.
Ik gaf hem geen antwoord en bleef gewoon onverstoord voor me uit staren. Ik keek naar de takken van de kale bomen die op en neer bewogen. Mijn blik viel op de licht grijze lucht, die steeds donkerder werd.
Ik gooide de autodeur open. Het liefst wilde ik weg gaan, ik zou desnoods wel lopen. Het maakte niet uit. Ik wilde gewoon naar huis.
Mijn moeder had gebeld dat ik naar huis moest komen, maar ik had mijn telefoon uit moeten zetten. Ik mocht niet naar huis, ik moest blijven tot het uitgepraat was. Voor mij was het eigenlijk al een gesloten hoofdstuk. Ik wilde nu weg. Ik was zo zeker van het feit, dat ik even rust voor mezelf nodig had.
Maar ik durfde gewoon niet weg, de druk op mij was er nog steeds. En ik wist dat hij me pas zou laten gaan, als ik zou zeggen dat alles weer goed zou zijn.
“Ik wil duidelijkheid Mel!� zei de stem die me uit mijn gedachte haalde. Ik draaide mijn gezicht weer naar hem toe. “Ben ik niet duidelijk geweest? IK WIL JE NIET MEER!� Met een vuile blik bleef ik hem aan kijken, met hoop dat hij het begreep en niet nog langer door bleef gaan, om mij terug te kunnen krijgen. Want ik kon niet nog veel langer zo sterk blijven. “Dan wil ik mijn geld van de tattoo terug.� Verbijsterd keek ik hem aan. Eigenlijk maakte het me ook niets uit, het was maar wat geld. Misschien liet hij me dan gaan en had hij de hint begrepen.
Ik trok het verfrommelde briefje van vijftig, dat mijn moeder mij had mee gegeven, uit mijn zak. “Alsjeblieft, hier is je geld,� zei ik kortaf, terwijl ik het hem toegooide. “En nu wil ik naar huis!�
Woedend keek ik hem recht in zijn ogen. Zijn gezicht verloor nog meer kleur en in zijn ogen, zag ik dat hij van binnen steeds leger scheen te worden. Hij gaf een diepe zucht, waarmee hij zijn tranen probeerde te bedwingen. “Dan kom ik zo wel mijn spullen halen,� zei hij zacht.
Op dat moment kreeg ik een brok van emotie in mijn keel, dat mij het gevoel gaf, dat het nog onmogelijk was om te slikken. Mijn hoofd was gevuld met de duizenden gedachten over de eenzaamheid. Terwijl ik dat niet was. Toch was ik bang dat ik een deel van mij zelf zou verliezen, als ik hem nu liet gaan.
Maar ik vroeg mezelf af wat ik kon verliezen. Hij hield niet van me. Dus hoe kon ik de liefde missen, terwijl die er niet eens was? Als hij bij me was, wilde ik liever alleen zijn. Dus het was ook niet zijn bij zijn dat ik zou missen. Waarschijnlijk waren het de woorden, waarmee hij het altijd goed probeerde te maken. Als ik nu bij hem weg zou gaan, zou ik die woorden nooit meer horen, want die woorden voelden zo goed. Door die woorden kon ik mezelf accepteren zoals ik was en tevreden met mezelf zijn. Zonder die woorden, voelde ik me niet compleet.
Toch vroeg ik mezelf op dat moment af, waarom ik alleen maar bij hem zou willen blijven om die woorden?
Want eigenlijk raakten de pijn en de emotie me veel dieper, dan dat die lieve woorden mij ooit zouden kunnen raken.
Diep verzonken in gedachten, staarde ik voor me uit. Ik was verward door de twee verschillende gevoelens die oorlog voerde in mijn gedachten, daardoor wist ik niet meer waar ik aan toe was.
Een zuchtje wind blies in mijn gezicht. Ik draaide mijn rug naar Mike toe en liet mijn benen buiten de auto hangen. Mijn ellebogen steunden op mijn knieën. Mijn hoofd hing voorover, omdat ik de tranen die omhoog kwamen wilde verbergen.
Vanachter mij hoorde ik een zacht gesnik. “Dat plaatje op je rug betekent niets voor je,� zei hij zacht.
Ik liet de rug van mijn hand over het eigendomsbewijs glijden, waarmee ik verbonden was tot Mike. Nu nog meer begon ik te twijfelen. “Betekent dit niet dat ik voor altijd bij hem moet blijven?� vroeg ik mezelf af.
Daar zat ik dan verloren voor me uit te staren, naar de maan, die altijd het zelfde zal zijn, of het nu bewolkt is, of als het regent, nooit zal er een andere komen. Hij zal altijd schijnen, in goede of in slechte tijden.
“Breng me naar mijn fiets Mike, ik wil weg.� Hij gaf geen antwoord. Het bleef doodstil.
Ik was zo bang, bang voor Mike, bang voor mezelf, bang om de verkeerde keuze te maken, bang voor de eenzaamheid, bang voor de buitenwereld, bang voor alles. Eigenlijk hoorde ik nu zo zeker van mijn zaak te zijn, maar dat was ik niet en dat nam ik mezelf kwalijk.
“Het betekend echt niets voor je hè?� Ik draaide me om en keek hem aan. “Godverdomme! Natuurlijk betekent die tattoo wel iets voor me, anders had ik hem ook niet laten zetten. Maar ik wil nu weg, we hebben allebei tijd nodig om na te denken! Ik wil nu naar huis! We staan hier verdomme al bijna vier uur! Mijn moeder is doodongerust. Alsjeblieft Mike, zet me nu af bij mijn fiets!� Ik keek hem woedend aan, maar zijn blik was niet op mij gericht. Mike!?? Nog steeds gaf hij geen reactie en bleef huilend voor zich uit staren. Dan loop ik wel!? Boos wilde ik uit de auto stappen, maar hard trok hij me aan mijn haren terug naar binnen. Ik wil duidelijkheid Mel!? Ik keek hem recht in zijn ogen die mij woedend aan keken. Zijn blik was nog nooit zo angstaanjagend geweest. Ik probeerde mijn ademhaling onder controle te houden. Ik kneep mijn ogen dicht, terwijl mijn blik pure angst uitstraalde. Je bent bang hè?� vroeg Mike woedend. Bang opende ik mijn ogen weer en staarde recht in de ogen van het gezicht dat slechts vijf centimeter van die van mij was verwijderd. “Nee,� antwoordde ik angstig,
Onverwacht gaf Mike mij een harde kopstoot op mijn neus. Leer je het zo om normaal te praten?? schreeuwde hij, terwijl ik mijn gezicht al in mijn handen verborgen had om de volgende klap te verzachten. Mijn tranen stroomden over mijn wangen en ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel. Ik zei geen woord en kon alleen maar luid gesnik uit slaan. Ik voelde de hand die mijn keel stevig vast hield. “Laat me los, laat me los,? riep ik hysterisch, maar dit werd beloond met een tweede kopstoot. Lomp duwde hij mij terug in de stoel en vervolgens stapte hij uit de auto. Versuft bleef ik voor me uit staren. Ik raakte verzonken in mijn gedachten vol angst.
Ik voelde een straaltje warm vocht uit mijn neus lopen. Met de rug van mijn hand wreef ik over de mijn pijnlijke neus. Ik bekeek mezelf in het spiegeltje van de zonneklep en zag het donker rode bloed, dat over mijn bovenlip stroomden.
Mijn blik viel op de Mike die met de punten van zijn schoenen in het donkere natte zand hakte. Ik zag hoe woedend hij was. Nu pas voelde ik me echt verloren. Ik was al het zelf respect in een keer verloren. Want dit was mijn fout, alles was mijn schuld. Waarom zou hij mij anders geslagen hebben? Waarschijnlijk omdat het zover was, dat hij me niet meer kon bereiken met zijn woorden.
Verward stapte ik uit de auto en wilde Mike voorbij lopen. Wat ga je doen?� vroeg Mike zacht. Ik keek hem aan, met mij half dicht geknepen ogen. “Ik dacht dat jij mij niet verdiende, maar nu zie ik in, dat ik jou niet verdien, het is beter dat ik ga, je bent te goed voor mij, het heeft geen zin meer.? Huilend rende hij op me af, liet zich zelf zakken en sloeg zijn armen als een klein kind om mijn benen heen. “Het spijt me schatje, ik had je niet mogen slaan. Ik ben niet te goed voor jou. We horen bij elkaar. Laat me niet alleen!� Ik rukte me los en rende hard weg, weg van de parkeerplaats, weg van de huilende Mike , weg van mijn verslaving, terwijl mijn tranen bleven stromen.




Aantal keer bekeken: 4863
Waardering: 8.79 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 168 bezoekers online