Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Mooie jurken, zere voeten en een podium *(over een Valentijnsbal)*.

U leest om dit moment het verhaal Mooie jurken, zere voeten en een podium *(over een Valentijnsbal)* gepost door Laríssa. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: Laríssa
Gepost op: 2008-2-1

Verhaal:

Mooie jurken, zere voeten en een podium *(over een Valentijnsbal)*
Eindelijk was het zover: vanavond was het Valentijnsbal op school. Niet dat ik nu verwacht dat die jongen waar ik een oogje op heb mij ziet staan, nee, maar gewoon een gezellige avond met vriendinnen en vrienden. Sam, mijn beste vriendin, komt om zeven uur en om tien uur gaan we met z’n tweetjes naar school. Gelukkig komt ze zo vroeg, want de kleding is een echt drama. Je moet in jurk of pak want anders kom je dus gewoon niet binnen. Vorig weekend zijn we naar Amsterdam gegaan en hebben we de hele Kalverstraat afgeshopt naar de perfecte jurken. En we vonden ze: in een klein winkeltje, weggepropt achter alle winkelketens. Wij gelukkig, oude vrouwtje in de winkel gelukkig, kortom: super. En nu zitten we hier elkaars haar op te steken. Duizenden speldjes steken in mijn hoofd maar het resultaat mag er zijn. Dat heeft Sam mooi voor elkaar gekregen. Jurken aan, ogen opmaken, smokey eyes of course, panty aan en dit keer zonder ladder, heel belangrijk. Pumps aan onze voeten en klaar waren we. En mooi dat we eruit zagen. Mijn vader bracht ons weg in de BMW. We mochten niet op de fiets, daar zou het te laat voor worden.
Eenmaal aangekomen laten we onze kaartjes zien, hangen onze jassen op en lopen naar de aula. De zaal was prachtig versierd: alles was rood en roze en overal zag je rozen en meiden in gigantisch mooie jurken. En ook de jongens zagen er niet verkeerd uit: keurig in overhemd, roze vooral, en natuurlijk een mooie, nette broek. Die jongen daar, dat is Chris. Een onwijs lieve jongen waar ik goed mee bevriend ben. En knap ook. Onwijs sprekende ogen en een mooie lach. Mijn buik kriebelt als ik hem zie. Sam en ik lopen naar hem toe en daar zijn ook de anderen. Ons hele clubje is bij elkaar en het feesten kan beginnen.
Na een paar colaatjes en anderhalf uur gaan Chris en ik even aan de kant zitten, ik heb inmiddels zere voeten van mijn pumps en Chris had het wel een beetje gehad op de dansvloer. We hebben het over lef: wie heeft het meeste lef? Wie gaat er het verst? Hij daagt me uit: ik moet op het podium iemand vertellen over mijn gevoelens voor diegene en dan geeft hij mij eeuwige roem en natuurlijk een lekker drankje. Zo melig als ik was, zo dom als ik was, ik ga de weddenschap aan. Ik loop naar voren de zaal in en vraag aan de jongen die de muziek regelt of ik even iemand wat mag zeggen door de microfoon in het openbaar. Hij vindt het wel stoer en vraagt mijn naam. Vervolgens kondigt Pim, die jongen, mij aan en drukt mij de microfoon in handen. O kut. Wat moet ik nu zeggen? Wie moet ik verrot schelden? Wie moet ik kleineren? Dan krijg ik een idee: Chris. Die kan het hebben. Die heeft dit immers verzonnen. Ik begin te praten. ‘Eh, jongens. Ik wil even iemand iets zeggen. Chris, je bent een ongelooflijke eikel, té homo voor woorden en ik móét jou niet! Alleen dat drankje, die heb ik nog te goed.’ Ik geef de microfoon terug en de mensen zijn gewoon stil. Iedereen kijkt. Maar niet naar mij. Ze kijken naar Chris. Hij loopt weg. Waarom? Hij weet toch dat het een grap is?
Ik ren, voor zover ik dat kan op mijn pumps, achter hem aan. Hij zit aan het einde van de gang. Staart voor zich uit. Plotseling krijg ik medelijden met hem. Ik zou het echt kut vinden als iemand mij zo uitscheld. Een vriend nog wel. Wat heb ik gedaan? Ondertussen sta ik naast hem. ‘Chris?’ Geen antwoord. ‘Chris? Chris geef godverdomme eens antwoord!’ ‘Wat wil je dat ik zeg dan? Je wilde met toch klein krijgen. Je wilde toch geen vrienden zijn? Nou, je krijgt je zin en nou zeik je weer!’ Heb ik dat ooit gezegd? Dat geloof ik niet. ‘Ik heb nooit gezegd dat ik geen vrienden wilde zijn hoor!’ ‘Nou, dat is anders wel op te maken uit je speech van net.’ ‘Wat lul je nou? Jij daagt mij uit, en ik dacht: nou, Chris kan het hebben. Die verzint dit immers zelf.’ ‘Ja, ik wilde ook dat je mij zou gebruiken in je optreden, maar niet op die manier.’ ‘Maar.. wat wilde je dan? Dat ik jou zou aanbidden? Dat ik zou vertellen hoe gek ik wel niet op je ben? Dat ik verdrink in jouw..’ ‘JA! Dat moest je zeggen ja. Dan hoefde ik mijn gevoelens voor jou tenminste niet te uiten.’ Fuck, maakt hij nou een grapje. Dit kan hij toch niet menen? Zo’n knappe jongen die iets voor mij voelt? Mijn goede vriend? Mijn maatje? ‘Meen je dat, Chris? Ben jij… Ben jij… Heb jij gevoelens voor…’ ‘Ja, voor jou ja. Als je het zo belangrijk vindt nu. Jij moet mij toch niet. Je haat me zelfs. Ik ga naar huis. Heb er geen zin meer in. Je kan stikken Sanne, STIKKEN!’ ‘Maar, je hebt niet gezegd dat ik waarheid moest vertellen! Ik moest in het openbaar mijn gevoelens voor iemand uiten, maar ik kan toch niet voor al die mensen zeggen van wie ik houd en wie ik haat? Dat kan toch niet? Chris. Dat kan toch niet?’ Wel, het kan wel. Het zou lief zijn. Of het zou wreed zijn. Maar dit. Dit wat ik gedaan heb, dit kan niet. Dit mag niemand doen. Want, dit is wreed. ‘Chris! loop nou niet weg! Kom op man, ik wist het niet. Ik wist niet van jouw gevoelens. Het spijt me Chris! Echt waar!’ Chris staat stil. Gelukkig. Zonder zich om te draaien zegt hij: ‘Wat spijt je? Dat jij mij niet mag? Gevoelens komen vanzelf. Dat kan je niet regelen.’ ‘Nee Chris, het spijt me dat ik je zo voor lul heb gezet. Ik maak het goed. Op het podium. Kom mee.’
Chris sjokt achter me aan en blijft achterin de zaal staan. Ik loop naar voren en vraag nog een keer de microfoon. Pim geeft hem aan en ik begin weer te praten: ‘Jongens, ik wil even iets goed maken. Wat ik net deed, is wreed. Chris, kom eens naar voren.’ Chris schudt van nee. ‘Ah, kom op Chris.’ Chris komt naar voren, gelukkig. O mijn god, wat ben ik zenuwachtig. Nog steeds ook die kriebels in mijn buik als ik naar hem kijk. Gevoelens komen vanzelf. Dat kan je niet regelen: Chris’ woorden. Hij heeft gelijk. Deze gevoelens, je krijgt ze. En ik heb ze. Ondertussen staat Chris op het podium. Ik loop naar hem toe en pak zijn hand. Hij kijkt vreemd. Hij kijkt wazig naar onze handen. ‘Het spijt me Chris. Ik haat je helemaal niet. Echt niet. Ik voel zelfs iets anders voor je. Gevoelens komen vanzelf. Dat kan je niet regelen. En ik geef hem een kus, op zijn wang. Chris lacht. Hij lacht. Zijn prachtige ogen schitteren weer. De zaal begint te joelen. Genoeg denk ik. Ik houd Chris’ hand nog steeds vast, geef de microfoon terug en samen lopen we het podium af. ‘Ik houd van je’ fluistert Chris in mijn oor. Ik krijg het warm van binnen. Ik houd ook van hem. Gevoelens…


Aantal keer bekeken: 3305
Waardering: 7.78 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 27 bezoekers online