Lees het verhaaltje: My story op verhalenlezen.

My story.

U leest om dit moment het verhaal My story gepost door Tess Dejaeghere. Dit verhaal is gepost in de categorie griezel verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar griezel verhalen?
Categorie: griezel verhalen
Gepost door: Tess Dejaeghere
Gepost op: 2008-9-11

Verhaal:

My story
My Story…

Hooi, Ik ben Luna
je vraagt je zeker af waarom ik hier in het ziekenhuis lig he??
Nou ik kan het je allemaal vertellen. laat ik vanaf het begin beginnen…

Ik was buiten aan de wandel met mijn hond in het park,
Tot hij opeens erges heen rende.
Ik was al zeker een half uur aan het zoeken, toen het donker werd.
Opeens hoorde ik geritsel achter me en ik keek om.

Ik zag een vage schim naderbij komen en…

De rest kan ik me niet meer herinneren.
Ik zonk weg in een of andere droom
Ik was aan het zwemmen in een lange,

het leek wel oneindige tunnel.
Alleen zwom ik niet in gewoon in water,

nee het leek een soort lijm waar ik niet uit kon komen.
Opeens hoorde ik een stem,

ik had geen idee van wie.
En ik kwam na heel veel moeite uit de lijm en…

Ik deed mijn ogen open ik lag in het ziekenhuis,
En er stond een dokter voor me.
Mijn vader zat op een krukje naast mijn bed,
Ik had het gevoel of wij niet de enige waren in de kamer.
Maar ik kon verder niemand ontdekken,
dus liet ik het maar bij wat ik kon zien.
Ik had een raar gevoel aan mijn armen,
alsof ze van lood waren.
De dokter begon te praten,

Hij zei: Luna, Hoor je mij?
Ik knikte voorzichtig van ja.
Weet je wat er gebeurd is?
Er kwam een hees zacht stemmetje uit mijn mond die nee zei.

Het bleek dat ik 3 dagen in coma had gelegen.
En ik mijn arm op 2 plekken gebroken in het gips had.
Hoe had kwam, wist niemand.
En wat ik niet wist was dat er een briefje naast mij gevonden was,
waar met slordige letters op geschreven stond:
Als ik je nog een keer in je handen krijg…
Het is dat er iemand langskomt

Nog steeds ben ik te zwak om uit het ziekenhuis te komen,
en nog steeds is er niets en dan ook niets over de dader bekend.
Het ziet ernaar uit dat ik in angst moet leven…

Hoe ik mijn leven weer moet oppakken?
Geen idee…
Waarschijnlijk wordt het nooit opgelost.
Tenzij ik weer gepakt wordt. Maar dat is iets waar ik nu niet aan wil denken.
Geeneens aan durf te denken…
En wat er allemaal wel niet gebeurd zou zijn als de parkwachter niet langs kwam.
Ik wil het niet weten
Een ding weet ik zeker.
De komende dagen als ik uit het ziekenhuis ben.
Zou me leven nog wel eens kunnen veranderen.
En dat is zeker niet positief bedoeld.
Het liefst zou ik in dat geval eeuwig in het ziekenhuis willen blijven liggen.
Maar ik kan me helaas niet voor de buitenwereld blijven verschuilen.
Dus ik moet er op een gegeven moment wel uit.
Helaas….

De kamer is op dit moment helemaal leeg.
Maar zoals vaker heb ik het gevoel dat er meer mensen zijn, Dan dat je ziet.
Maar wie??
Het grootste deel van de dag slaap ik, Maar ik krijg steeds vaker nachtmerries over die schim.
Steeds een stukje verder en een stukje meer. Zo herinner ik me steeds meer over het verhaal.
Maar, De laatste tijd droom k niet meer verder.
Alleen die nare droom herhaalt zich steeds.
Steeds enger en enger lijkt het te worden.
Ik schrik dan ook vaak s’nachts wakker van die droom.
Ook lig ik inmiddels al 14 dagen in het ziekenhuis.
Nou als je het niet erg vindt, Ik stop met vertellen.
Het is al bijna 11 uur s’avonds

AAAHH!!, Zoals elke ochtend schrok ik weer wakker door die ene droom.
Auw! Ik greep naar mijn voet, Hij bloed! Er zit een snee in, Hoe kan dat?
Er kwam een zuster aan, Wat is er? Zei de vriendelijke stem.
Mijn voet kreunde ik, Meteen begon ze ernaar te kijken.
Misschien klinkt het raar maar, waarschijnlijk is het met opzet gedaan…
Huh?!? Riep ik uit. Maar waarom dan? Ik weet het niet, Ik zal een dokter erbij roepen.
Om te zien hoe diep de wond is. Mijn ogen waren gevuld met tranen.
Het is oneerlijk, Zei ik tegen mezelf toen de zuster weg was!
Lig ik al in het ziekenhuis, Gebeurt er nog vanalles.
Terwijl de meeste mensen nooit in een ziekenhuis gelegen hebben!
Zelfs hier ben je niet meer veilig.
De dokter kwam toen net de kamer binnen lopen.
Dus hield ik maar op met praten.
Hij bekeek mijn voet aandachtig en zei toen:
Dat is een diepe wond meisje, Ik Moet het toch echt hechten.
Ik snap echt niet hoe het er is komen.
Fijn, Kan er ook nog wel bij zei ik tegen mezelf.
Zachtjes begon ik te huilen, Waarom moeten ze juist mij hebben?

Met die gedachte viel ze in een diepe slaap.
Toen ze wakker werdt voelde ze dat er verband om haar voet zat.
Mijn vader zat naast me te lezen, Toen hij zag dat ik wakker werd keek hij op
Van zijn boek. Lekker geslapen lieverd?
Ik dacht: lekker? Na alles wat er nou weer is gebeurd?
Maar i hoorde een hees stemmetje zeggen: Jahoor, hoe gaat het nu met mijn voet?
Ze hebben hem gehecht, slaapkopje van me, Je hebt wel 4 uur geslapen!
Weten ze er al wat meer over? Zei ik al een stuk wakkerder.
Nee ze hebben geen idee, Hoe het kan gebeurd zijn.
Het was alleen duidelijk dat het geen ongelukje kon zijn.
Opeens dacht ik aan het gevoel.
Het gevoel wat ik bijna altijd had, En ook op dit moment.
Ik kan niet wachten tot ik mijn bed uit mag. Probeerde ik zo enthousiast mogelijk te zeggen.
Nou je moet nog wel zeker een week geduld hebben hoor.
Er kwam een zuster aanlopen. Er zijn weer 10 brieven voor je binnen gekomen.
Nadat ik ze bekeken had en tegen de zuster had gezegd dat ze ze bij de andere kaarten
Moest hangen droomde ik alweer weg.

Voor het eerst had ik een andere droom dan in tijden. Eerst werd ik onder de kaarten bedolven, ze bleven maar komen en komen.
Dat was iets wat nog half klopte ook, Want ik kreeg brieven uit het hele land,
Het liefst had ik dat mijn droom zo fijn bleef gaan, maar nee hoor.
Op een gegeven moment kreeg ik een brief met een zwarte envelop,
En je wilt niet weten wat erop stond:

Als ik je nog een keer in handen krijg…
Het is dat er iemand langs komt…

Daarna kreeg ik nog zo’n brief met:

Ik heb het gedaan van je voet
En ik blijf je tot in de duisternis achtervolgen,
Waar je ook heen gaat…

AAAAAAAHHHH!!!!! Volgens mij had ik het hele zieken huis wakker gegild!
Er kwamen 3 zusters aan rennen, Die vroegen wat er ooit gebeurd mocht zijn.
Dus vertelde ik mijn hele droom.
De zusters stotterden onhandig, en uiteidelijk zei er een:
Rustig maar het was maar een droom. Wil je iets te drinken tegen de schrik?
Ik wees het aanbod af en ging maar weer rustig zitten.
Toch had ik een speciaal gevoel bij die droom.
Een gevoel die ik niet kende…

Omdat ik niet in slaap kon komen, Lag ik een beetje te woelen.
Opeens voelde ik iets bij mijn voet, Met moeite kwam ik vereind en pakte de het..
Ik bewaar hem maar tot morgen, Want als ik nu een licht aandoe vragen de zusters zich vast af wat ik doe.
Ik legde de het onder mijn kussen en viel in slaap.

De volgende morgen, werd ik zoals inmiddels normaal weer schreeuwend wakker,
Door die ene droom.
Het duurde even voor ik weer aan “het” dacht.
Telaat dacht ik bij mezelf.
Er kwam een zuster binnenlopen, om te vragen wat ik wou als ontbijt.
Dus snel bestelde ik wat, en vroeg om ze de deur achter zich dicht te doen als ze weg ging.
Toen ik het onder me kussen vandaan haalde zag ik dat het een …….

Zwarte envelop was! Met trillende handen maakte ik het open.
Het was de 2de brief waar ze over gedroomd had!
Zal ik dan echt eeuwig achtervolgd worden?
Bang wachtte ze de volgende dagen af.
Tot na anderhalve week ze het ziekenhuis uit mocht.
Wat moest ze toen?
Ze durfde het niet te vertellen, uit angst dat ze er weer om zouden lachen.
En dat wou ze niet!
Maar afwachten wou ze ook niet.
Dan zou ze echt haar hele leven lang in angst zou moeten leven??

Bang was ze, Bang voor nog een envelop, Bang voor de schrijver ervan, Bang voor een aanval, daardoor bang voor de buitenwereld. Maar als ze weer naar school moet, wat dan?
Ze kan zich niet eeuwig verstoppen. Ze zal zich er toch echt overheen moeten zetten…
Zoveel vragen, Zo weinig antwoorden.
Huilend lag ze de hele middag al op haar bed. Piekerend over hoe het nou verder moest.
Boos smeet ze haar kussen weg.
Waarom juist mij, mij ,mij!!!!
Ik wil hier weg, weg uit huis, weg van iedereen die haar niet gelooft, weg van de zwarte enveloppen.
Maar wanneer? Ze is nog veel te zwak om weg te gaan. Ze zal toch echt nog een poos moeten wachten. Zien te overleven…

Maar alsof ik nog niet genoeg vragen en problemen had.
Overleven, Hoe? Ik ben doodsbang!
Ik moet een plan hebben, Maar wat voor?
Ze pakte een notitie blok.

Het grote overleefplan

1. Niet meer alleen zijn, Dan gaat het aanvallen ook moeilijker.
2. Sparen, Voor als ik weggelopen ben.
3. Dus ook stiekem voedsel opsparen
4. Bedenken wat voor spullen ik meeneem.
5. Mijn fiets heel houden, Daarmee rijdt ik weg.
6. Niet opvallen, Als ze weten wat ik ga doen kom ik hier nooit weg.
7. Goed oppassen, Ik moet niet toch nog aangevallen worden.
8. Een goede conditie opbouwen, Ik moet het vluchten wel volhouden.
9. Bedenken waar ik een beetje naartoe kan gaan.
10. Ook zijn er wat vermommingen en trucjes nodig, Ik zal vermist opgegeven worden.
11. Vooral: Zorgen dat ze dit papier niet in handen krijgen

Zo moet het lukken, Zei ze met een grijns

Dus na een paar dagen rustten ging het al veel beter met haar.
Zo brak de dag aan dat ze weer een half dagje naar school toe moest.
Nog steeds had ze zich goed aan het overlevings plan gehouden, en het was ook helemaal goed gegaan.
Maar na een warm onthaal op school begon ze toch wel weer wat te twijfelen.
Ze moest toch wel haar vrienden achterlaten, Haar familie en huisdieren.
Beter gezegd, Alles waar ze gehecht aan was geraakt!
Zou ze het wel echt doen?
Hoe kon ze zo gaan twijfelen, Aan een zaak die ze zo zeker wist?
Want aan de andere kant, De kans op een aanval, Een envelop of iets anders gevaarlijk was ook erg groot.
Toch moest ze een beslissing maken, Maar welke?
Wat zou het beste zijn?

Na een nacht lang wakker liggen wist ze het, Ze wou hier weg….

Ook na een week wist ze het nog steeds zeker, En HET moment kwam steeds dichterbij.
Ze had nachten lang weer last gehad van die droom.
Maar misschien wou ze daardoor wel extra snel weg.
Dan zou HIJ haar minder snel kunnen vinden.
Ze wist al precies wat ze mee zou nemen, En ook wat ze wel als laatste zou meenemen.
De Z.E. noemde ze het tegenwoordig, omdat ze het woord niet meer over haar lippen kreeg.
In haar dagboek hield ze de dagen bij, En hoe die gingen.
Of het beter ging of slechter, Als ze iets niet wist, Ze kon er wel uren lang in schrijven.
De dagen leken steeds slomer te gaan.
Vurig verlangend naar de dag, die spoedig zou komen…

Ze kon zich maar niet concentreren op die rekensommen.
Vanavond zou ze het gaan doen.
Hoe dichterbij de avond kwam, Hoe spannender het werd.
Aan de ene kant zag ze er enorm tegen op.
Wat nou als er iets fout ging?
Maar aan de andere kant, Ze zou zich bevrijdden uit de greep, de greep van haar angst.
Alhoewel, Ze zal nooit geheel zonder angst zijn.
Hoeveel had ze inmiddels eigenlijk bij elkaar gespaard?
Zeker een paar honderd euro, Want met een smoes had ze ook aardig wat van haar bank gehaald.
Het ging lukken, Ze wist het zeker…

Al was de angst heel groot, bij wat ze nu ging doen, Ze had er een goed gevoel bij.
Ze wist zeker dat ze het gewoon moest doen.
Stilletjes bereidde ze alles voor, Over een paar uur zou ze dit huis verlaten.
Toch had ze besloten het morgenochtend te gaan doen.
Ze zou doen alsof ze gewoon met een volgepropte tas naar school ging, Maar ze zou gewoon weg fietsen.
Had ze alles? Warme en koude kleding, Kaart met route, Dagboek en pen, Eten en drinken, AL haar geld veilig opgeborgen en haar knuffeltje die ze vanaf haar geboorte al had.
Ze kon gaan!

Snel zei ze doei tegen haar moeder, En voor die wat terug kon zeggen, Was ze weg.
Eindelijk ging ze weg! Weg! Snel fietste ze een hele route.
Een halfuurtje later, Had ze de stad al achter zich gelaten.
Rustig fietste ze door het mooie landschap.
Ze voelde even geen angst meer, Ze dacht niet meer aan het gevaar.
Ze keek om zich heen, Zuchtend zei ze tegen zichzelf: Wat is het toch mooi hier.
De vogeltjes fluiten, De zon schijnt, En een klein briesje speelt met me haren.
Zo fietste ze nog een poos door.
Op een gegeven moment ging ze maar even stoppen.
Ze was zo slim geweest om een slaapzak en kussentje mee te nemen.
Ze spreidde de deken uit en plofte erop neer.
Zo bleef ze een poos naar de wolken liggen kijken…

Shit! Ze opende haar ogen, Ik ben in slaap gevallen!
Snel keek ze op haar horloge, 11 uur!
Ze had hier bijna 2 uur liggen slapen!
Ze stond op, pakte weer in en sprong op haar fiets.
Zo vervolgde ze haar weg weer, door de landweggetjes.

Ze fietste lekker door en kwam al snel bij een klein dorpje aan, zoals gepland was.
Bijna was ze alweer vergeten waarvoor ze op reis was.
Ze belde bij het eerste huis aan die ze zag, en vroeg of ze naar de wc mocht.
Omdat het iets over 12 was, keek de vrouw er niet van op.
Daarna koos ze een bankje uit op het dorpsplein, en at wat brood.
Ze ging zo snel mogelijk door, omdat ze een paar kilometer achter lag op schema.
Zorgeloos vervolgde ze haar weg.
Opeens zag ze een envelop op straat liggen.
Gelukkig geen zwarte, toch begon ze er weer aan te denken.
Ze pakte de envelop op. Er stond geen adres op.
Ze brandde Van nieuwsgierigheid en maakte hem open.
Er kwam een zwarte brief uit, met witte letters getypt.
Snel vouwde ze de brief open.
Nog voordat ze iets kon lezen, voelde ze de wind in haar nek…Ze hoorde een soort geklap!?
Snel keek ze achterom, en zag een zwarte kraai aankomen.
Hij kwam op haar schouder zitten.
Ze probeerde hem eraf te halen, maar de kraai was haar de hele tijd te snel af.
En toen? Wat moest ze met die kraai ooit beginnen.
Ze begon maar de brief te lezen, al was ze bang voor die kraai.
Er stond alleen maar met grote letters KRAAI .
Terwijl ze dat zag, begon de kraai in haar oor te kraaien.
Ze bekeek toen maar eens de kraai goed.
Toen zag ze een briefje om de poot van de kraai.
Met trillende handen probeerde ze het briefje los te maken…Het lukte eerst niet goed, maar na een paar minuten geprutst te hebben kwam ze er toch uit.
Ze hield het zwarte briefje in haar handen.
Ze twijfelde, zal ze hem lezen?
Ze was bang, bang voor wat er hier op zou staan.
De laatste tijd leerde ze dat gevoel maar al te goed kennen.
Bij elke, ook maar een beetje enge gebeurtenis.
Ze voelde zich niet makkelijk meer veilig ergens.
Vooral nu ze weggelopen was.
Eerst gaf het een veiliger gevoel, maar al snel begon ze aan allerlei problemen te denken.
Zoals: Waar moet ze vanavond slapen? Wat als ze ontdekt wordt, en terug naar huis moet? Of als haar geld op is? En haar probleem nu, weer een zwarte brief.
Nog steeds had ze de brief in haar handen.
Voorzichtig vouwde ze hem open, tegelijker tijd vloog de kraai weg.
Ze durfde niet te kijken, ze deed haar ogen dicht en moest eerst een paar keer rustig ademhalen.
Toen begon ze voorzichtig te lezen:

Ik weet waar je bent, overal en altijd.
Wegvluchten heeft geen zin.
Ik achtervolg je overal en altijd. Wat toen? Zou ze terug schrijven?
Nee, ze durfde dat niet.
Wat moest ze dan?
Haar angst sloeg weer toe. Haar hart bonkte sneller dan ooit.
Koortsachtig dacht ze na.
Zal ze echt elke dag in angst moeten leven?
Telkens dacht ze weer aan die zin.
Ze moest nu wel weer gaan fietsen, anders zou ze vanavond geen slaapplaats kunnen hebben.
En dan zou de politie haar natuurlijk sneller vinden, zodra ze als vermist werd opgegeven.
Ze stapte snel weer op de fiets, en croste – met haar gedachtes er maar half bij – snel verder, de wijde wereld in.
Zo bleef ze zeker tien kilometer fietsen.
S’avonds kwam ze uiteindelijk aan in het dorpje, waar ze wou overnachten.
Ze zocht een plekje op en legde haar fiets beschut en op slot neer.
Daarna pakte ze wat bladeren die ze op een hoop legde.
Daar legde ze haar kussen op, en ging er liggen.
Onder haar voeten legde ze haar rugzak, en daarover haar dekentje.
Zo lag ze net iets buiten het dorp, op een veilig plekje.
Beschut tegen regen en zonneschijn.
Ze zal nooit meer rustig slapen, altijd achtervolgd. Hoe zal dit ooit stoppen?

Aantal keer bekeken: 2711
Waardering: 3.95 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 106 bezoekers online