Lees het verhaaltje: Niemand was er op verhalenlezen.

Niemand was er.

U leest om dit moment het verhaal Niemand was er gepost door Darth Vader. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Darth Vader
Gepost op: 2007-4-15

Verhaal:

Niemand was er
De lichten waren gedoofd, je kon niets van elkaar onderscheiden in het donker. Ik zat diep weggedoken in mijn klerenkast. De man met de dolk was ergens in huis mij aan het zoeken om vervolgens met zijn dolk weer een overwinning te boeken. Er was nauwelijks tijd om te treuren om mijn vader, mijn enige steun in het leven, mijn enige houvast; nu was hij er niet meer; vermoord door een psychotische moordenaar met een dolk, regelrecht in zijn hart. Hij was op zoek naar mij, hij zou mij niet laten leven.

Ik probeerde niet te bewegen en hield mijn adem heel lang in. Ik had alleen Ã©Ã©n ding niet in de hand: het bonzen van mijn hart.

Hij zou het vast kunnen horen, het leek net op het getik van een klok. Hij was in de kamer, ik zag hem door een kiertje naar de kast komen. Stop! Verander van gedachten en loop weg uit mijn huis!

Maar dit gebeurde niet; hij bleef stilstaan en keek om zich heen. Hij had een goedgebouwde figuur, maar je kon zijn gezicht niet zien doordat hij een afschuwelijk wit masker ervoor droeg. Hoe zou hij eruit zien? Waarschijnlijk heel afschrikwekkend, met een gezicht bedekt door de littekens. Of een verminkt gezicht zonder ogen.

Ik wachtte tevergeefs tot hij weg zou gaan; hij luisterde aandachtig en besloot - tot mijn opluchting- zijn geluk elders in het huis te zoeken. Net op het moment dat hij richting de zitkamer liep, gebeurde er iets onverwachts; ik moest niezen! Ook al kneep ik mijn neus dicht, er was enigszins toch geluid te horen.

Hij draaide zich om en kwam steeds dichterbij, met de dolk zwaaiend in zijn hand.

Hij stond voor de kast, ik kon zijn ademhaling horen. Met een ruk maakte hij de kast open; hij stond daar voor me en wachtte waarschijnlijk tot ik mezelf zou overgeven aan hem. Ineens werd ik overrompeld door een haatgevoel. Wat voor recht had hij gehad mijn vader te vermoorden? Wie was hij? Was het zo gemakkelijk een eind aan iemands leven te maken? Ik, Amanda Foster moest de eer van mijn vader redden; dit monster moest naar de andere wereld worden geholpen. Ik kwam uit de kast en staarde naar een geschilderde paar ogen en een spierwit, plastic gezicht.

â€˜Je weet dat je niet kan ontsnappen. Heb je nog een laatste wens?'

â€˜Ja, dat masker van je gezicht rukken en met die dolk van je je hele gezicht bederven en vervolgens je strot afsnijden.'

Hij begon, tot mijn verontwaardiging te lachen: â€˜Nu ben ik echt bang.' Zijn sarcasme irriteerde me, maar maakte me tegelijkertijd ook bang; hij was in staat tot alles. Hij kwam op me af en richtte de dolk op mij. Ik moest iets doen voordat het te laat werd, ik moest tot het einde gaan. Liever strijdend ten onder.

Ik dacht aan de bokslessen die ik van mijn vader had gekregen, nu was het tijd mijn kennis toe te passen. Toen hij dicht genoeg bij me was om hem aan te raken, balde ik mijn linkerhand tot een vuist en voordat hij iets kon doen, raakte ik hem hard in zijn maag. Hij moest kokhalzen, ik greep mijn kans en vervolgde mijn stoten. Hij was nog niet hersteld van de eerste schok of er volgden er meer. Hij greep naar zijn maag en viel op de grond, maar hij zou al snel weer opstaan. Ik liep naar buiten en deed de deur op slot, vervolgens belde ik de politie. Terwijl ik wachtte, keek ik door het sleutelgat naar hem. Hoe zou hij eruit zien? Ik moest het weten, ik moest weten hoe de moordenaar van mijn vader eruit zag.

Hij lag daar nog steeds bewusteloos.

Had ik hem zoveel pijn gedaan? Ik ging de kamer binnen en liep naar het figuur dat op de grond lag. Ik knielde neer en pakte zijn masker, en verwijderde het langzaam en voorzichtig van zijn gezicht.

Het volgende moment ging er een schok door me heen; hij was opvallend knap om te zien, met zijn kastanjebruin haar en zachte gelaatstrekken, met rode lippen en fraai gevormde wenkbrauwen, helemaal niet zoals ik hem had voorgesteld.

Opeens gingen zijn ogen wijd open, het waren mooie marineblauwe ogen. Het laatste wat ik voelde was een steek, een steek in mijn linkerborst, toen dommelde ik weg en niemand was er om mij te redden.

Aantal keer bekeken: 4320
Waardering: 8.26 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 54 bezoekers online