Lees het verhaaltje: Nieuw leven 1 op verhalenlezen.

Nieuw leven 1.

U leest om dit moment het verhaal Nieuw leven 1 gepost door -. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: -
Gepost op: 2009-8-16

Verhaal:

Nieuw leven 1
Hoofdstuk 1.

Mijn hoofd voelde leeg. Ik staarde voor me uit terwijl de taxi onmogelijke geluiden maakte. De chauffeur reed als een gek, maar ik maakte me niet druk want ik was toch ergens anders met mijn gedachten. Ik staarde de hele tijd naar de datum die op mijn mobiel stond. Donderdag, 27 augustus. Morgen weer naar school..
Mijn moeder zat naast de chauffeur, met haar zonnebril op, zodat niemand haar dik betraande ogen kon zien. Het was buiten donker, om depressief van te worden. En in ons geval nog depressiever. De wolken hingen laag en ze waren grijs.
Ik vroeg me af of mijn vader spijt zou krijgen van wat hij ons had aangedaan. Ik vroeg mezelf af of zijn nieuwe vrouw hem gelukkiger dan ons kon maken. En ik vroeg me af hoe ons nieuwe leven eruit zou gaan zien. Ik zuchtte. Hoe heeft hij ons dit aan kunnen doen? En waarom? Verschillende vragen gingen door mijn hoofd, maar niemand die me er ooit een antwoord op zou geven.
De taxi stond opeens stil. Ik had het niet door, maar omdat de taxichauffeur als een bezetene reed schrok ik op. Ik was zo erg in mijn gedachten verzonken dat ik niet eens doorhad dat we er al waren dus ik schrok uit mijn zelfgecreëerde coma en keek naar buiten. We waren er.. ons nieuwe huis.
Ik had het huis zelf nog nooit gezien, en aangezien mijn moeder er niets over vertelde had ik zelf bedacht dat het huis niet zoveel zou moeten voorstellen, alhoewel ze wel een goede baan had.

Terwijl mijn moeder uitstapte pakte ik de vier zakken die naast mij lagen, die waren voornamelijk gevuld met rommel, zoals Cd’s, foto’s, oude kleren enzovoort. Ik stapte uit en draaide me om naar het huis. Ik snakte naar adem. Het huis zag er zo.. zo mooi en groot uit. En niet alleen ons huis, maar alle huizen in de buurt zagen er groot en duur uit. Mijn mond viel open. Voor ons huis stond een heg, met daartussenin een poortje om er doorheen te lopen. Er was een pad gevormd van steentjes die leidde naar de deur, en de linkerhelft van het huis was half begroeit met klimop.
“We zijn er meid” zuchtte mijn moeder. Voor het eerst vandaag zette ze haar zonnebril af en schoof hem in haar haar. Ik knikte, keek naar haar ogen en meteen voelde ik de pijn en verdriet die mijn moeder voelde. Ze had alles wat er was gebeurd in ons gezin allemaal anders opgevat dan ik. Ik had ook verdriet, maar het leek alsof ik de shock had overgeslagen en alsof ik compleet emotieloos was geworden.
We liepen met ieder twee koffers aan ons hand naar de voordeur en lieten de zakken staan omdat we geen armen meer over hadden. Terwijl we liepen hoorde je de kiezelsteentjes onder onze voeten kraken. Vreemd genoeg klonk het nu al vertrouwd. In de war zocht mijn moeder de voordeursleutel in haar tas. De deur zag er groot en breed uit, van dik wit hout en mooie raampjes in het midden. Achter me hoorde ik de kiezelsteentjes kraken, dus ik draaide me om.
“Hé! Kan ik jullie ergens mee helpen?” zei opeens een zware mannenstem achter ons vandaan schreeuwen. Ik keek terug naar mijn moeder, die snel haar zonnebril opzette. Misschien zou de man denken dat ze volkomen gestoord was omdat de zon helemaal niet scheen. Ze keek achterom en ik volgde weer dezelfde beweging als haar.
“Oh laat ik mezelf eerst maar even voorstellen.” Zei de man, en hij liep zomaar, onuitgenodigd verder over het pad naar ons toe. Hij zag er iets langer uit dan mijn moeder, en hij had een brede nek. Op zijn brede kaaklijn zaten stoppels, en zijn bruine haar bewoog in de wind. Hij had een vriendelijk gezicht moest ik toegeven. Toen hij voor ons stond stopte hij zijn handen in zijn broekzakken alsof hij zich geen houding wist te geven. Ik keek hem aan met een wat-doe-jij-hier? Manier want ik kon even geen mannen meer zien. Maar hij negeerde het want hij stak zijn hand uit naar mijn moeder.
“Hallo, ik ben Sebastiaan. De buurman van hiernaast.” Hij haalde zijn linkerhand uit zijn zak en wees naar de linkerkant van ons huis, waar een nog mooier huis stond. De deur stond open zag ik.
Mijn moeder stak haar slanke hand in die van hem.
“Emma, hoi. En, ja misschien kunt u die zakken even aangeven die voor de heg liggen?” Ze duwde haar dikke haar wat tot op haar schouders hing achter haar oor. Ik moest een lach onderdrukken want mijn moeder praatte altijd heel netjes, waardoor ze bekakt overkwam. “Geen probleem.”
Mijn moeder ging verder met zoeken in haar tas, en opende de deur toen ze haar sleutels had gevonden.
Het huis was leeg, maar er hing toch al een rustige en fijne sfeer. Gelukkig maar want ik had al gehoopt dat mijn moeder en ik nu eindelijk een fijne toekomst tegemoet gingen. We stapte een grote gang in en stapte toen door de deur de woonkamer in. Er stond een grote crèmekleurige openhaard aan de rechtermuur. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik had altijd al een openhaard gewild, maar mijn vader vond het te duur en we hadden al een verwarming zei hij altijd. Er stond tegen de rechter muur van de woonkamer een grote brede trap die met een boog naar boven liep, en in elke hoek van het huis zat een groot raam. Ik liep naar de keuken waar middenin een groot eiland stond. Zonder dat ik het doorhad ontstond er een glimlach op mijn gezicht, en dat voelde goed, Ookal wou ik dat niet. Ik had mezelf voorgenomen om zo weinig mogelijk te lachen. Het zou veel beter zijn voor mezelf en voor mijn moeder. Omdat ze dan kon zien dat ik net zoveel pijn had als haar. Dan kon ik mezelf laten voelen dat we ongelukkig zouden worden. Maar eigenlijk sloeg het helemaal nergens op nu ik erover nadacht.
“Én? Hoe vind je het nieuwe huis?” mijn moeder stond nog steeds met haar zonnebril op in het midden de woonkamer.
“Prachtig” ik keek naar de buurman, die beweerde dat hij Sebastiaan heette. Hij glimlachte. Maar op de een of andere manier vond ik het een vreemde glimlach.
“Mooi hé. Ik ben hier vaak geweest. Mijn buurvrouw was een aardige vrouw. Lief, en spontaan.” hij keek verdrietig naar de grond. Mijn moeder glimlachte onzeker en zette haar tas op de grond.
“Zo.. dan gaan we nu maar wachten tot de verhuiswagen komt.” Zei ze zuchtend. “Oh, en Demi.. kan jij misschien het kleedje uit een van de zakken halen? Zodat we erop kunnen zitten.” Ik knikte. De verhuiswagens zouden over ongeveer twee uren komen, met een aantal spullen die we meekregen. Gelukkig was het best wel veel. Ongeveer mijn hele kamer lag nu in de verhuiswagens. Ook de woonkamer. Behalve de keuken, dat betekende dat mijn moeder en ik nu tijdelijk kant en klaar maaltijden moesten kopen, of pizza’s bestellen, en dat opeten op plastic borden, wat een feest allemaal.
“Jullie kunnen ook bij mij wachten tot de verhuiswagens er zijn?” vroeg Sebastiaan terwijl hij achterin zijn nek krabde. Mijn moeder keek twijfelend.
“Nee, bedankt. We willen je niet tot last zijn.”
“Jullie zijn mij niet tot last, ik vind het niet leuk als ik bedenk dat mijn nieuwe buren zich moeten vermaken op een kleed.” Hij lachte een beetje zenuwachtig.“En ik heb ook een zoon, ik denk ongeveer van dezelfde leeftijd als jou.” Hij wees naar mij.
“Ik ben zestien.” Zei ik terwijl ik in de zak met rommel zocht naar een kleed.
“Mijn zoon is zeventien, bijna achttien.”
Ik wist nooit zo goed wat ik met jongens moest doen. Ik had meestal vriendinnen, bijna nooit vrienden. Misschien kwam dat doordat ik geen broer had, dacht ik altijd. Dus bij de gedachten dat ik zo meteen misschien in een huis met twee vreemde mannen zou zitten kreeg ik al een duizelig gevoel. Maar waarom eigenlijk? Het betekende niet meteen dat ik tegen hem moest praten?
“Oh, hoe heet hij?”
“Nathan. Maar hij wordt Nate genoemd door iedereen.”
Nathan. Nate. Nate. Het klonk iets van Amerikaans, maar het klonk wel leuk.
“En jouw naam is dus Demi.”
Ik knikte. Mijn moeder stond er stilletjes bij en friemelde met haar handen aan haar sjaal als een klein kind.
“En.. Emma, vertel eens. Waarom heb jij je zonnebril nog op?” Sebastiaan glimlachte, waardoor er een kuiltje in zijn linkerwang kwam. Mijn moeder deed haar zonnebril af en schoof hem in haar haren. Sebastiaan probeerde niet verbaasd te kijken, maar hij faalde er in.
“Zullen we dat dan bespreken onder genot van een kopje koffie bij jou thuis?” zei mijn moeder terwijl ze voor het eerst in dagen glimlachte..

Toen we het huis van Sebastiaan binnen liepen rook het heerlijk, naar een soort mannengeur. Hij leidde ons naar de woonkamer. Het huis leek erg veel op die van ons, maar dan rommeliger, een typisch manneninrichting. Ik ging op de bank zitten en mijn moeder liep met Sebastiaan mee naar de keuken. Tot mijn opluchting zat er geen jongen. Ik keek goed om me heen maar ik kon ook geen sporen van een vrouw ontdekken dus ik nam automatisch aan dat Sebastiaan alleen was, met uitzondering van zijn zoon. Ik hoorde Sebastiaan en mijn moeder praten vanuit de keuken.
Boven hoorde ik ook een enkel spoor van leven, het geluid kwam steeds dichterbij van boven naar beneden, voetstappen kwamen mijn richting op en opeens was het stil. Onzeker keek ik opzij. Daar stond een jongen ik nam automatisch aan dat het Nathan was. Ik nam hem goed in me op.. mijn ogen gleden van zijn sokken naar zijn hoofd en weer terug. Een prachtige jongen met een wild bruin kapsel, diep donkere ogen en een zomerbruine huid. Ik keek hem aan.
“Hallo,” zei hij terwijl hij plaats naast me nam op de bankleuning.
“Hoi.” Mompelde ik en ik keek weer voor me uit, zonder dat ik wist waarnaar ik keek. Ik had geen idee wat ik met dit soort situaties aanmoest. Ik keek vanuit mijn ooghoeken weer naar hem maar toen ik zag dat hij ook naar mij zat te kijken trok ik mijn blik meteen terug. Hij begon te lachen. Lachte hij me uit?
“Wat!?” vroeg ik beledigend.
“Niks, Ik ben Nate.” Hij stak zijn hand uit en glimlachte. Hij had een mooi bovengebit, zijn ondergebit daarentegen was schever, wat heel erg speels stond. Ik stak mijn hand in die van hem, en deed mijn best om niet te stotteren terwijl ik mezelf voorstelde.
“Ik ben Demi, je nieuwe buurmeisje.” Ik lachte terug en liet zijn hand los.
“Wat een leuk buurmeisje, hoe oud is mijn buurmeisje?” vroeg hij op een uitdagende manier. “Ik ben 16.” Ik wreef in mijn handen omdat ik me een beetje ongemakkelijk voelde door de manier waarop Nathan me steeds aankeek.
“Wil je niet weten hoe oud ik ben?” vroeg hij.
“Dat weet ik al, je bent zeventien, bijna achttien.” Ik legde uit dat ik met zijn vader had gesproken. Hij knikte.
“Ja, ik word 2 september achttien. Jij komt vast en zeker ook op mijn verjaardag.” Dit was geen vraag maar een soort.. bevel.
“O.. eh, oke” ik had het nu belooft. Dus zou ik het ook moeten nakomen.
“Kom, ik laat je mijn kamer zien.” Zei hij, terwijl hij mijn arm al vast had gepakt voordat ik antwoord kon geven.
Zijn kamer was ruim, er stond een drumstel en zijn tweepersoonsbed lag tegen de rechtermuur. Hij had een platscherm aan de muur tegenover zijn bed hangen, en daaronder stond zijn bureau. Overal hingen posters – behalve op zijn grote ramen - , zoveel dat zijn grijze muren bijna niet meer zichtbaar waren. Tegen de linkermuur stond een soort vitrinekast met allemaal prijzen erin. Ik liep erheen en keek ernaar.
“Ik win veel prijzen met voetbal. Ik heb bijna elke week een wedstrijd.” zei Nate, die opeens naast me stond. Ik keek hem bewonderend aan en knipperde met mijn ogen.
“Speel je ook drum?” vroeg ik uit nieuwsgierigheid. Hij knikte en liep naar zijn drumstel. “Ik drum alleen bijna nooit meer, mijn moeder vond het altijd een rot geluid maar ik speel ook gitaar en een beetje piano.” Hij glimlachte weer. Ik merkte dat ik vandaag dol was geworden op zijn glimlach. Ik had nu pas door dat er boven zijn bed een foto hing van een hele mooie vrouw, in een duur fotolijst.
“Wie is dat?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Dat is.. mijn moeder..” Nate keek bedroefd.
“Ze is heel mooi. Waar is zij nu?” vroeg ik terwijl ik naar haar lange bruine krullen keek en haar blije, gelukkige gezicht. Ze leek heel gelukkig. Maar aan het ernstige hoofd van Nate te zien..
“Ze is overleden.” Zei hij bot. “onduidelijk waaraan.” Gaf hij alvast als antwoord, voor het geval dat ik het zou vragen.
“O, sorry dat ik erover begonnen ben..” ik keek naar de grond. Bij de gedachten dat ik mijn moeder kwijt zou raken werd ik al bijna gek. Mijn moeder was mijn vriendin en moeder tegelijk. Vroeger als klein meisje sliep ik veel bij haar in bed, als mijn vader aan het werk was. En als ze dan bijna geen geluid maakte was ik bang dat ze niet meer ademde. Dan lag ik heel stil om te horen of ze nog bewoog, of dat ik de deken hoorde bewegen door het in- en uitademen. Maar als ik dan een klein geluidje hoorde, ontspande ik mezelf weer.
“Waar is jouw vader?” vroeg hij op een vreemde manier, alsof hij me wou terugpakken. Ik keek hem verbaasd aan, maar besloot toch maar antwoord te geven omdat hij me dwingend aankeek. Ik liep naar zijn bed en ging zonder te vragen zitten op het randje.
“Hij had een andere vrouw. Dus mijn ouders zijn nu uit elkaar.” Nate kwam naast me zitten en leek geboeid door de zin die ik zojuist had uitgesproken. Ik legde alles een beetje uit, maar ik merkte dat de emoties begonnen te spelen. Dit was ook de eerste keer dat ik over mijn ouders begon te vertellen tegen iemand. Mijn ogen vulde zich met tranen, dus ik stopte met praten en haalde trillerig adem. Nate merkte het aan me en legde een arm om me heen. Er rolde een dikke traan over mijn wang naar beneden om mijn lichte spijkerbroek. Dit was de eerste keer dat ik huilde over de situatie die was gebeurd. En voor ik het wist kwam alles eruit wat ik al die tijd had verborgen. “S..Sorry!” snikte ik. Nate veegde behulpzaam mijn tranen weg en legde zijn lippen tegen mijn oor.
“Stil maar,” fluisterde hij, “ vanaf nu word je leven een stuk leuker, en daar zal ik voor zorgen.” Hij drukte mijn trillende lichaam tegen die van hem..

word vervolgd.

Aantal keer bekeken: 2728
Waardering: 6.36 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 168 bezoekers online