Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Ode aan Youp.

U leest om dit moment het verhaal Ode aan Youp gepost door Bart Vervoort. Dit verhaal is gepost in de categorie griezel verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar griezel verhalen?
Categorie: griezel verhalen
Gepost door: Bart Vervoort
Gepost op: 2006-8-21

Verhaal:

Ode aan Youp
“Waar jij je soms mee bezig houdt, Thomas.�

Hoewel de winter het land nog niet volledig verlaten had, was het toch een aangename namiddag. De hemel was helder. Thomas en Els zaten op het dek van de Dorian Gray, een vrachtschip dat was omgebouwd tot een cafeetje. De boot kabbelde amper voelbaar aan de kade van de jachthaven. “Vind je dat dan zo abnormaal, dat ik over zoiets nadenk? Het maakt me soms bang.� Zijn gezicht was vertrokken tot een grimas. Of het nu kwam door de zon, die door zijn brilglazen filterde, of door de ernst waarmee hij het onderwerp besprak, wist Els niet. Ze had wel meerdere malen dergelijke monologen van hem moeten aanhoren maar deze keer vond ze toch dat hij het allemaal wel héél serieus opnam. “Aansteller,� zei ze met een gespeeld pruilmondje. Thomas schudde langzaam zijn hoofd en zuchtte.

“Welk deel ervan is er aanstellerij? Het is angstaanjagend, weet je. Niet alleen wat er gebeurt, maar ook wie ervoor zorgt. En ook niet alleen wie ervoor zorgt, maar wie hun hebzuchtige taak zal overnemen als zij van hun pensioen liggen te genieten in hun buitenverblijven in Benidorm of de Caraïben.� Thomas wees naar twee jongetjes die aan het voetballen waren op een klein, betonnen pleintje aan de overkant van de jachthaven. Ze konden niet ouder zijn dan twaalf jaar. “Dat gaat ons land leiden in de toekomst. Ik vraag me af in welke taal ze meer bedreven in zijn, het Engels of het Algemeen Beschaafd Nederlands. Toen ik naar hier kwam hoorde ik ze al een resem Engelse woorden uitroepen: shit, damn, fuck en enkele variaties op dat laatste. Indrukwekkend!� Zijn woorden waren doordrenkt van sarcasme. Thomas keek rond, het wegje naast de jachthaven afspeurend. Hij vond zijn doel en stak een priemende vinger uit naar een groepje dikke wielrenners dat langsreed in te kleine sportkledij. “En van die hypocriete, gierige dikzakken moet je niet veel verwachten. Ze voeren hun kinderen en kleinkinderen enkel nog koude, steriele taal. Baby’s krijgen die rotzooi al binnengelepeld in de wieg. Echte cursussen over de verantwoordelijkheden van assistant managers die aan de hand van het annual break-even point moeten beslissen of de business zich zal expanden want time is money!� Thomas was op dreef, maar hij stopte met praten. Els zat er niet erg geboeid bij. Hij grijnsde. “Die slaan zodadelijk af om een café te zoeken en bij te tanken. Dat is het type wielrenner dat een liter bier zwelgt per afgelegde kilometer en ’s avonds thuiskomen met een brede glimlach van ‘Ik heb wel twintig kilometer gefietst.’ En hun vrouwen zullen wel aan hun adem ruiken dat ze, inderdaad, twintig kilometer ‘gefietst’ hebben.�

Thomas zuchtte nogmaals en dronk van zijn biertje. Els giechelde. Ze stond op en gaf hem een vluchtige kus. “Even naar het toilet�. Thomas keek haar na terwijl ze in het schip verdween. Hij hield zielsveel van haar, maar hij vroeg zich af of zij ook niet was zoals die zovele anderen rondom hen. Zou zij hem bedriegen? Zou ze hem uitlachen achter zijn rug over zijn dwaze argumenten en zorgen? Hij leefde elke dag met die paranoïde angst. In tegenstelling tot wat zij misschien dacht, was Thomas soms echt bang van de wereld. Hij werd er weemoedig van.

Enkele dagen geleden was hij aan het wandelen langs het kanaal, hier aan de jachthaven. Hij werd overvallen door een nostalgisch gevoel en besloot om even te kijken naar het bos waar hij vroeger speelde, niet ver van zijn huis vandaan. Vorige zomer had de gemeente een betonnen weg aangelegd achter zijn woning zodat mensen gemakkelijk met de fiets en auto naar de jachthaven konden rijden vanaf de ring rond de stad. Vroeger was het de plek waar Thomas en zijn vriendjes naar lieve lust konden spelen in de modder en het hoge gras, tussen de kleine heuvels van groene klei die daar om de één of andere reden opgehoopt lagen. De geur van wilde bloemen en klei maakte hem altijd zo blij. Dat was de geur van vrijheid, van geen school. Hij kwam er altijd op woensdagnamiddag en zaterdag om oorlogje of Power Rangers te spelen. Er waren altijd vier belangrijke plaatsen: het eiland, de kleibergen, het kleine moeras en het grote moeras. Het eiland was een groepje bomen in het midden van de vlakte en de moerassen waren gewoon enkele meters wilde natuur waar het altijd zompig was en waar riet groeide. Het enige natuurlijke dat hier nu nog te bespeuren was op de grijze weg, was hondenstront. Dankzij intensieve research hadden industriële ingenieurs een manier gevonden om wegen beter aan te leggen. Zelfs het allerkleinste onkruid kreeg geen kans meer om de aanvoerroutes van toeristen te ontdoen van zijn kille charme.

Thomas was verder gewandeld. Op een kleine afstand van de weg stonden de bomen er nog altijd. Hier had hij met zijn vriendjes een grote kuil gegraven en die bedekt met dikke planken, zand en bladeren. Het was de schuilplaats van de overlevenden van een aanval door bloeddorstige dinosaurussen, of de geheime uitvalsbasis tegen robotten uit de toekomst. Nu was het een woestenij. Thomas was de bomen doorgelopen. Iets verder stopten ze alweer. Een grote graafmachine stond aan de rand van het klein stukje bos. De motor schreeuwde. Rondom het gele gevaarte lagen al enkele stronken die aan stukken gehakt werden door mannen met kettingzagen en bijlen. Het was net een roofdier dat zijn volgende slachtoffer aan het uitkiezen was met aasgieren eromheen, een sadistische bewaker in een krijgsgevangenkamp die wachtte tot één van de gevangenen een fout maakte. Het roestige, oude busje waar Thomas en zijn kameraden vroeger politieachtervolgingen in naspeelden, of F-16 vliegtuigen bedienden, stond er niet meer. In het niemandsland achter de natuurvijanden was men al begonnen aan het economisch optimaliseren van de bouwgrond: de funderingen van fabrieken bedekten de verwoeste grond al. Hier zouden flat-screen televisies, MP3 spelers, iPods en andere high-tech snufjes geproduceerd worden door de allernieuwste, volledig geautomatiseerde machines. Het leek Thomas zo ver weg. Hij voelde zich bijna gedwongen om de bomen die hem nog omringden te beschermen. Hier was het laatste bastion van Moeder Natuur en iets verder lag een omineus mijnenveld. Het oprukkende leger was druk bezig met het verwoesten van het laatste verzet. Ze sloegen geen acht op hem. Time is money. Elke wrede houw telde. Thomas wilde naar ze toe lopen. Hij wilde de economieslaven vragen waar ze godverdomme mee bezig waren. Hij zuchtte en draaide zich halvelings om, om door de dunne strook bos te lopen. Misschien zou dat hem enige troost bieden.

De doordringende geur van rottende bladeren, akkerdistel en echte valeriaan vulden zijn neusgaten met gelukkige herinneringen. Zijn ogen zagen echter de harde realiteit: de bomen stonden er nog, maar hun doodsvonnis was op hun eigen takken geschilderd met rode verf. De grond was zich blijkbaar al bewust van de komende veranderingen van bloeiende fauna en flora naar stinkende industrie want kapotte tuinstoelen, plastic zakjes en de verpakking van een zevengangen McDonalds menu lagen overal verstrooid. De mollen en regenwormen in de bodem waren al lang verdwenen. De wortels van de resterende, zieke bomen waren waarschijnlijk al opgebrand door de ingedrongen zure regen en chemicaliën of hadden zich met pijnlijke stuiptrekkingen weggetrokken van het oprukkend, chemisch gif van weggeworpen batterijen en nabijgelegen fabrieken.

Thomas was verder gewaad. Hier en daar boorden zijn schoenen zich diep door de bodem alsof het drijfzand was. Zelfs de aarde was verrot. Dit was zijn jeugd niet meer. De melancholie borrelde te hoog op in zijn lichaam. Hij verliet het bos en stootte zijn voet tegen een verroeste jerrycan. Enkele meters verder lag het karkas van een rottend konijn. Geen vlieg waagde zich dichtbij. Hij had zich de vraag gesteld of de term “natuurlijke dood� binnen tien jaar nog wel relevant zou zijn. Zelfs de jachthaven, waar hij op dit ogenblik van een biertje zat te drinken, liet een bittere smaak in zijn mond na. Dit was vroeger ook bos. Hier had hij ook gespeeld. Op de plek waar een glimmend jacht nu dobberde, had hij zijn eerste meisje gekust. Zijn vrienden en hem hadden geprotesteerd toen de bouw van de jachthaven begon. Ze waren op het nieuws gekomen van de plaatselijke televisiezender en hadden zelfs met stenen naar de arbeiders gegooid. Maar wat gaven de zakenmannen nu om de jeugd? Daar viel tenslotte niet onmiddellijk geld uit te halen.

Els kwam terug. Ze lachte naar Thomas en gaf hem opnieuw een kus. “Gaan we?� Thomas dronk zijn glas leeg en stond op. Hij stak zijn hand op naar de kelner die vriendelijk naar hem knikte, blij dat hij drie euro had verdiend met een lauw biertje en een slappe koffie. Els legde haar arm om Thomas heen. Ze rammelde met de oude broodzak en wees naar een plek verderop langs het kanaal. “Daar zitten er een paar.� Thomas keek op en drukte Els tegen hem aan terwijl ze verder slenterden. Hoe lang zou het duren eer de eenden uitgestorven waren?

De zon scheen in zijn ogen. Het felle zonlicht gaf het kanaal een ander aanblik. De eenden kwaakten opgewonden toen Els het brood naar hen toe begon te gooien. Ze waren zo vrij, zo zorgeloos en zo... natuurlijk. Een bos reikte zich uit langs de overkant van het kanaal. Thomas was er al veel geweest. Daar was de natuur nog echt. Daar was het nog geen product. En Els was ook geen product. Dat zag hij in haar glimlach. Dat voelde hij aan haar aanraking. Dat wist hij. Els was onvervalst.

“Wat je daarnet zei,� onderbrak ze zijn mijmeringen, “hoe kwam je daar eigenlijk bij?�

Thomas haalde zijn schouders op. “Ik had een gezonde wandeling gemaakt.�

“Misschien heb je wel gelijk. Misschien moeten we iets doen.�

Thomas lachte. “Je denkt toch niet dat een jaarlijkse Greenpeace donatie van negen euro negenennegentig iets uithaalt? We kunnen niets doen. De graad van vooruitgang is gelijk aan de graad van corruptie. We zijn te ver geëvolueerd om onszelf te redden.� Hij zweeg even en keek naar zijn Els. “Heb je zin in een film vanavond?�

Els lachte. Ze was blij dat hij van onderwerp veranderde. “Spelen ze iets goed in de bioscoop?�

“Ik dacht eerder aan een film bij me thuis.� Thuis bij Thomas. Hij had een home cinema system met plasma screen televisie, surround sound met vier speakers die de perfecte outfit waren voor zijn kamer en een ultraspeed DVD speler voor maximum pleasure. Het had veel geld gekost, maar dankzij zijn vakantiebaantjes als second assistant manager in een groeiend, chemisch bedrijf dat zich toelegde op de productie en ontwikkeling van insecticide had hij het zich kunnen veroorloven.

Els knikte. “Dat klinkt nog beter.�

Ja, dacht Thomas, dat klinkt heel goed. Ze gooiden het resterende brood naar de eenden en liepen over het betonnen wegdek naar huis. Een reiger pikte nieuwsgierig naar een lege bus Dreft die tussen twee ijzeren pijlers vastzat.

illacrimo_bart@hotmail.com

Aantal keer bekeken: 4690
Waardering: 5.82 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 65 bezoekers online