Lees het verhaaltje: Onzekere afkomst op verhalenlezen.

Onzekere afkomst.

U leest om dit moment het verhaal Onzekere afkomst gepost door Anoniem27. Dit verhaal is gepost in de categorie sprookjes. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar sprookjes?
Categorie: sprookjes
Gepost door: Anoniem27
Gepost op: 2008-4-26

Verhaal:

Onzekere afkomst
De kleuterklassen van het magische rijk stonden op het punt om ingedeeld te worden in de magische sectoren. Zo ook Laurence Lamoen met zijn dochter Laura aan de hand in de drukte van het plein. Iedereen stond bij elkaar. Zijn dochter rukte eigenwijs aan zijn hand, maar hij had haar stevig vast. Hij moest er niet aan denken dat ze nu ontsnapte. Het werd normaal al een chaos. Dat konden ze er nu niet bij hebben. Hij keek naar het meisje dat rustig werd met haar lange, donkerblonde haren en haar gifgroene en stralende ogen. Haar tengere lichaam stond gehoorzaam naast het zijne. Hij keek naar voren. Voor hem bevonden zich heel veel volwassen elfen en feeën met de kinderen aan de hand. Vrouw bij meisje, man bij jongen. Zij waren een uitzondering omdat het arme kind geen moeder meer had. Laurence zuchtte. ‘De klas van het Besch college kan meekomen!’ Meteen trok hij zijn dochter naar zich toen die een jongetje in het oog had dat bij haar in de klas zat. Een roodharige jongen met sproeten zwaaide zo hard dat het leek of zijn mollige armpje van zijn romp gerukt werd. Laura zwaaide lichtjes terug, meegetrokken door haar vader. De lyren naast hem trokken hun dochtertjes een stuk van Laura vandaan. Alle vrouwelijke wezens hier waren lyren, maar vreemd genoeg was Laura een soort van elf; ze bezat gewoonweg geen vleugels. Het werd wat minder druk toen ze op een afgelegen pleintje op het gemeentehuis afkoersten. ‘Hoi, Alex!’ een blond jongetje was op haar afgerend, en pakte de andere hand van Laura. Zijn blonde, steile haar lag als een helm over zijn hoofd. Ze huppelden over het plein heen. ‘Ik krijg water!’ schreeuwde Alex vrolijk naar Laura. Laurence liet zijn dochter los. Het was hier niet druk en hij kende iedereen. Hij zag ietwat zenuwachtig aan hoe zijn dochter naar de hoofdingang rende. Boven haar hoofd zweefden de andere lyren, naar de bovenste ingang. De elf in de deuropening staarde haar ongelovig aan. Kijk voor je, sukkel! Dacht Laurence verbeten. Ik heb een geheim, en die blijft zo niet goed bewaard, was zijn laatste gedachte voor hij de zaal betrad waar de kinderen ingedeeld werden. Laurence ging naast zijn dochtertje zitten, die druk in gesprek was met een kleine lyre naast haar. Hij lette er niet op, en staarde nerveus naar de meter die aan zou duiden wat voor magie ze hadden. Het was een soort van stoel met daarboven iets wat leek op een magneet. Daar zouden de kinderen veranderen in de elf/lyre die ze voor altijd zouden blijven. Toen er een kleine, dikke elf het podiumpje opstapte werd het doodstil. Zelfs Laura, die aan haar rokje aan het prutsen was. Haar rode vest had ze over de leuning van haar stoeltje neer gelegd. Nu keek ze serieus naar de elf op het podium. Hij begon niet met een inleiding ofzo. Niet dat het nodig was, maar het was toch een begin. Laurence had namelijk geen idee waarin Laura zou veranderen. Het geheim van hem was dat hij haar had gevonden toen een lange gedaante met een zwarte cape om haar in een nabijgelegen rivier aan het werpen was. Hij had haar toen op eigen kracht opgevist en opgevoed alsof het zijn eigen kind was. Oké Laurence, het zal toch niet zó erg zijn? Ze heeft niet opeens een superkracht. Nee, een godin zal ze toch niet zijn. Hij wierp schichtig een blik op het meisje dat haar rode vest weer aan het aantrekken was. Haar sproeten op het gezichtje, de groene ogen, het donkerblonde haar met de blonde highlights waar hij zo trots op was... en hij schoot onwillekeurig in de lach. De lach stopte onmiddelijk toen Alex trillend het podium opstommelde. Hij ging op het stoeltje zitten. Hij zat doodstil toen hem dat gevraagd werd. Alle ouders in de zaal werden hier ook doodstil. De eerst afgevuurde kleurloze straal werd diepblauw. Alex ook. Een silhouet. Toen was het merkbaar dat hij wat groter werd. Zijn blonde haar werd langer; hij werd in één klap 2 jaar ouder. Zijn vader stond op om hem trots te ontvangen. Ook hij was water. Toen werd een zekere ‘Tom’ opgeroepen. Verrek, het was het mollige jochie dat zo wild naar haar gezwaaid had. Hij draaide met een ruk zijn hoofd om, en zag dat zijn dochter stiekem naar hem zwaaide. Ook hij zwaaide ‘subtiel’ naar haar terug, en kon niet stil blijven zitten op het stoeltje. Ook niet toen dat hem gevraagd werd. ‘Nou ja, dan maar zo,’ hoorde Laurence Tom’s vader, die naast hem zat, zuchten. Ook deze keer werd de straal kleurloos afgevuurd. Meteen werd deze donkergroen. Hij groeide meteen veel langer, ook zijn haar. Hij werd langer en duidelijk merkbaar veel slanker, alhoewel hij nu nog steeds een beetje mollig was. Als door een kernbom aangedreven sprong Tom’s vader overeind om ook zijn zoon te ontvangen. Vervolgens werd een jongen met zwart krullend haar en donkere ogen naar voren gehaald. Ook dit keer zwaaide Laura naar hem. Hij zwaaide vrolijk terug. Deze keer werd de straal geel, elektriciteit. Een lange elf met lang, stijl en zwart haar kwam naar zijn zoon toe. Laurence leunde opgelucht achterover. Laura werd écht niet zó snel opgeroepen. ‘Laura Lamoen!’ bij het horen van haar naam sprong zijn dochter meteen van haar stoeltje af. Een gemompel werd hoorbaar. Iedereen had zo iets van: ‘Een lyre zonder vleugels? Een vrouwelijke elf? Vreemd.’ Laurence zuchtte diep toen ze op het stoeltje ging zitten. Het was zo vreemd om haar zo te zien zitten aangezien hij al maanden voor dit moment vreesde. Ze schommelde een beetje met haar benen, zoals ze altijd deed als ze zenuwachtig was. De straal werd goed gericht, want die stond voornamelijk voor vliegende meisjes. Dus niet goed. In slowmotion werd de kleurloze straal op haar afgevuurd. Tot Laurence grote paniek gebeurde er even niets. Toen werd er een onheilspellend waaiend geluid hoorbaar. Toen brak er een donderend geraas uit. Haar haren werden achterover gerukt. Laurence voelde niets, maar wist bijna zeker dat Laura dat wel voelde. Haar ogen gloeiden felgroen op in de nog steeds kleurloze straal, en vulden letterlijk haar hele ogen. Ze werd langer, net zoals haar haren. Haar kleren veranderden. Ze werd nog dunner. De rest kreeg niemand mee, want iedereen werd achterover geblazen door een plotseling opwaaiende storm die zeker een minuut duurde. Vervolgens verdween alles. Alles was gewoon weer als vanouds. Met van stomheid geslagen magischi (magische mensen) in de zaal staarden ze naar het totaal veranderde meisje. Ze droeg nu een korte broek en een T-shirt. Ze was ook een stuk gegroeid in de lengte, haar haar was ongelofelijk gegroeid in een soort slag minstens tot haar knieën, en haar gezicht was een beetje aantrekkelijker en jongensachtiger geworden met wat meer opvallendere jukbeenderen. De engelachtigachtige onschuld was van haar gezicht en houding afgehaald, en straalde een ondeugendachtig iets uit. Haar groene ogen vielen nu nóg meer op. Overdondert ging Laurence staan. Hij dacht inderdaad dat er vleugels waren verschenen, maar daar was nu niets meer van te zien. Het iets langere meisje stond op en stapte met een sierlijke tred van het trapje af. Voor de drukke rij bleef ze even staan. Veel mensen verzetten hun voeten al. Een licht briesje ging door het publiek op. Ze vloog naar haar stoel toe. De grijns op haar gezicht kwam Laurence akelig bekend voor. Ze ging naast hem zitten. Iedereen draaide mee. Geen vleugels, en tóch kunnen vliegen? En met zoveel gemak! Dit kon niets anders zijn dan een godin. En dat groene licht dan? Waar sloeg dat op? De dikke man sloeg geen acht op het verbaasde gemompel en kondigde al de volgende aan: de eerste gevleugelde lyre, Melissa genaamd. Zij was iets van kleuren ofzo. Laurence lette de hele les niet op. In gedachten verzonken staarde hij naar het opeens wildvreemde meisje naast hem...

9 jaar later

Laura stormde naar binnen, op de voet gevolgd door haar vrienden, de elfen Alex, Tom en Nick, water, natuur en elektriciteit. Ze was flink gegroeid, had nog steeds geen vleugels, maar was overduidelijk een meisje met haar perfect gevormde, geronde, superdunne lichaam. Ze was nu dertien en had nog steeds het (iets volwassenere) gezicht van toen ze op de stoel ging zitten als kleutertje. Alleen hadden ze wel de schaar door haar haren gehaald dat nu nog steeds behoorlijk lang was. Haar vrienden waren precies hetzelfde, even groot als zijzelf. Haar hobby’s waren geworden: kattenkwaad uithalen, leraren op de kast jagen, lol maken, avontuur beleven, sportieve activiteiten, zingen en op haar elektrische jammen. Ze haatte op het moment alles wat met leren te maken had, al was ze best wel slim. Ze had samen met haar vrienden een bandje opgericht. Confusing, was de naam. Vandaag was de dag dat ze werden gesorteerd voor een school. Zij kreeg een DNA test. Er gingen geruchten in de rondte dat ze het nooit gewilde kind van de Luchtgod was, en dat ze daarom naar de Academie voor Goddelijke machten. Anders ging ze samen met haar vrienden naar het Jongenscollege voor Uitzonderlijke Krijgers. Tja, ze had geen vleugels dus ze werd daar toegelaten. Dat laatste hoopte ze vurig. Nu was de vakantie aangebroken. ‘Pap!’ brulde ze terwijl ze met haar vrienden door de keuken stoof. ‘Ik ga naar een concert! We mogen spelen voor... JE WEET WEL!!!’ Ze ging over in een lawaaiig gejoel, en Alex vervolgde: ‘Dus we gaan naar de garage van Tom,’ Tom zelf knipoogde. Laurence, die in de keuken stond, zwaaide haar overdonderd uit. Hij zag hoe Laura de diepte in sprong van het balkon af en de elfen over een lijn renden. ‘Hoe gaat het met je school? Weet je het al?’ zuchtte Laurence bij zichzelf. Het zag er niet naar uit dat ze die vragen voor 10 uur vanavond zou beantwoorden. Hij liep naar het balkon en keek de diepte in. Het waren allemaal wolkenkrabbers, voor de elfen verbonden met allemaal driedimensionale doorzichtige tunnels die ze grofweg lijnen noemden. De feeën gingen óf de tunnels in die van de bovenkant ‘los’ waren (zodat ze er doorheen konden vliegen), of ze vlogen er kriskras doorheen met behulp van een aantal verkeersregels. Hij zag dat zijn dochter skate-bewegingen maakte om ervoor te zorgen dat ze keihard ging. Veel harder dan de meeste feeën of luchtelfen (die dus als enige van de mannelijke magischi konden vliegen). Ze vloog hijgend de tunnel in, waar ze over ging om te rennen. Laurence glimlachte. Dus dáárom kon ze zo goed lange afstand dingen doen. Laura rende door de paarsachtige tunnel heen. Haar vrienden probeerden haar voor te blijven doormiddel van de aardsturing van Tom. Dat was natuurlijk niets vergeleken met de legendarische luchtkrachten van Laura, dus die rende ze met gemak (en een grote grijns) voorbij. Nick kon haar al aardig goed bijhouden, ze verdwenen uit het zicht van Laurence toen ze een andere tunnel namen. Laura stopte met rennen keek rond en lachte. ‘Ik ben wel blij dat ik lucht heb, dan ben ik tenminste niet zó jongensachtig.’ Alex kwam naast haar lopen. ‘Je bent al jongensachtig genoeg, ook al had je wél vleugels.’ Laura trok een grimas. ‘Zie ik er dan net zo lomp uit als jullie?’ Ze vloog een stukje omhoog voor een verontwaardigde vriend haar een mep zou verkopen. Een kleine poort opende zich voor hen: de garage van Tom. ‘Wat voor voertuig heb je normaal eigenlijk in de garage staan?’ vroeg Nick opeens. ‘Ik heb jou of je vader nog nooit in een vliegmachine of zoiets zien zitten.’ ‘We hebben ook geen vliegmachine of zoiets,’ antwoordde Tom, terwijl hij achter het drumstel ging zitten. Hij pakte de stokjes en drumde wat. ‘Mijn vader wil niet een lyre nadoen, alsof ze superieur zijn aan ons. Ach, ja... Mijn vader.’ Laura greep haar vertrouwde gitaar. ‘Laten we nou maar beginnen vóór het concert van 9 uur! Wat gaaf dat we zijn ontdekt door een toevallige agent tijdens het afscheidsconcert van onze oude school.’ Verder kon ze niet praten want Tom sloeg al een paar akkoorden aan. Ze begonnen te spelen, compleet foutloos, dat was voor het eerst op een auditie. Nick en Laura zongen, terwijl Laura op haar gitaar speelde en Nick op de bas speelde. Alex bespeelde een keyboard.

I just don’t want to loose my mind
Because it is already a mess
Why can’t i stay alive when I open my mind?
Because it is a mess!!

refrein

We can’t play a soccergame
We aren’t chosed to fly
The only thing that we can trust
Is on our own lie.

refrein

We are already together
But it isn’t enough
To stay on earth
To stay an elf
To be our own gide.

refrein gevolgd door gitaarsolo.

Laura stopte meteen na de gitaarsolo. ‘Ik heb dorst. Hoe laat is het?’ Tom keek op zijn horloge. ‘Het is al vijf uur! Maar ik heb geen zin in eten. Daar ben ik veel te zenuwachtig voor.’ De anderen keken hem verbaasd aan. Als Tom geen zin in eten had was het goed mis. Tom grijnsde terug. ‘Ik doe mijn imago geen eer aan. Kom op, laten we wat gaan eten! Volgens mij ben ik niet zo zenuwachtig. Alex wel. Alex? Alles goed?’ Alex antwoordde niet, en volgde Tom naar de keuken. Daar aten ze, omdat niemand thuis was, een twee zakken chips leeg. Nick en Laura besloten om een boterham met kaas en augurk te gaan eten omdat zij niet vol werden van enkel een zak chips.

Een aantal uur zaten ze wel degelijk zenuwachtig in de kleedkamer. Alex trilde zelfs helemaal; hij was ook nu overduidelijk de gevoeligste van het stel. Tom zei ook geen woord meer. De enigen die probeerden er een gezellige sfeer er van te maken waren Nick en Laura. ‘Nou, er schijnt een beroemde agent die op zoek is naar jong talent en een god in het publiek te zitten. Is dat niet geweldig?’ vroeg Nick. Meteen kreeg hij een stomp van Laura. ‘Het valt wel mee. Ze komen voor de hoofdact, en niet voor ons.’ Maar Nick was nog niet klaar. ‘Min of meer.’ ‘Nog dertig minuten voor jullie op moeten!’ zei een man met een microfoontje om. ‘Lopen jullie maar even mee met die lyre daar, die voorziet jullie van kleding.’ Bevreemd keken de vrienden elkaar aan. ‘Maar we hebben zelf kleding meegen...’ probeerde Alex voorzichtig. ‘Niet te maren, lieffie,’ en broodmagere lyre stapte naar voren. ‘Ik heb de meest fantastische kleding voor jullie. Ongeveer de teen-versie van wat we de Heavy’s aandoen. Kom maar mee.’ Laura werd naar een gigantisch kledingrek gestuurd waar Jill (de lyre) meteen in dook. Ze kwam triomfantelijk lachend terug met een spijkerrok met en zwarte heupriem, een mouwloos rood T-shirt en een megagaaf spijkervestje. Nadat ze dat aan had getrokken werd ze door een visagist onder handen genomen. Toen werd ze weer de kleedruimte in geslingerd, totaal overdonderd en met nog geen woord op haar lippen verkregen. Ze was alleen. Waar waren de jongens? Weer kwam er een man op haar af, die met dat microfoontje. ‘Zorg dat je met je mond zo dicht mogelijk op de microfoon gaat staan, maar niet té dichtbij, oké?’ Ze knikte stom maar vond deze informatie niet zo héél erg helder.. De man draafde langs haar naar de uitgang van het kamertje. De deur bleef open staan. Binnen een mum van tijd kwam hij terug met haar eigen rode gitaar. Die werd ruw om haar hals gerukt. ‘Nog vijf minuten,’ en na deze woorden verdween hij weer vanwaar hij gekomen was. Radeloos plukte ze aan haar haren. Hing daarachter geen spiegel? Ze liep ernaartoe. Vol ongeloof zag ze haar gezicht. Het zat onder de foundation! Ze liep in dit witte licht voor gek, nog meer dan dat ze deed voor een toneelstuk. Daarbij zag ze dat haar lippen overdreven glanzend waren gemaakt. Weer ging de deur open. Ze werd door de deur heen geduwd door het inmiddels bekende mannetje. ‘Je moet bijna op. Onthoud dat van die microfoon, oké? GO!’ Ze werd een trapje op gesleurd, en voor ze het wist stond ze op een serieus podium, OH help! De jongens stonden al klaar, hadden allemaal spijkerbroeken- en vesten aan. Tom droeg een joekel van een zonnebril zodat ze zijn ogen niet kon zien. Laat niet merken dat je zenuwachtig bent! Schoot het door haar geen. Ze rende naar haar plaats naar Nick en sloeg een beginakkoord aan. De band volgde. Zoals eerder die dag barstte ze los in een heftig gezang. Ze keek ondertussen naar het publiek, dat zwarte gedaantes waren. Alleen de mensen op de voorste rij, die als gekken stonden te springen, waren volledig zichtbaar. De gitaarsolo brak aan. Ze slenterde naar het midden van het podium, gevolgd door een gigantische spotlight. Ze werd letterlijk in het zonnetje gezet. Toen de laatste noot wegstierf ging er een onaards gebrul op uit het publiek. Een presentator kwam naast haar staan, en drukte Laura en Nick stevig tegen zich aan. ‘Wauw, wat een talent, wat een talent, nietwaar?’ Het publiek brulde instemmend. ‘We hebben nog een verrassing voor Laura, toch?’ Dit keer werd het publiek gehoorzaam stil. Toen alle geluiden in de zaal weggeëbd leken te zijn, vervolgde de presentator zijn verhaal: ‘We zijn achter de ware identiteit van Laura gekomen!’ Weer begon het publiek te brullen, maar dat kreeg Laura niet mee. Haar benen leken wel van rubber, haar handen begonnen te trillen. Nee, dacht ze nog. ‘We moeten je iets vertellen, Laura!’ Laura zakte bijna door haar benen; ze viel bijna flauw. ‘Je bent werkelijk de dochter van de luchtgod, en dat niet alleen, jij en je band krijgen een contract bij Rock ’n Roll! Nu was het aan haar en de band om elkaar in de armen te vallen, en keihard te schreeuwen. Tom en Alex toonden zichzelf van een heel andere, bijna hysterische kant. Laura was helemaal blij. Ze keek de toekomst in met een blik die veel zekerder was dan toen ze nog niet wist van haar afkomst. Ze stond oog in oog met haar toekomst, haar eigen toekomst.

Aantal keer bekeken: 5540
Waardering: 8.23 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 30 bezoekers online