Lees het verhaaltje: Rens en Haku op verhalenlezen.

Rens en Haku.

U leest om dit moment het verhaal Rens en Haku gepost door Kenneth Temple. Dit verhaal is gepost in de categorie kinderverhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar kinderverhalen?
Categorie: kinderverhalen
Gepost door: Kenneth Temple
Gepost op: 2009-3-17

Verhaal:

Rens en Haku
Rens keek naar buiten.
Het sneeuwde nog.
Hij gaaf een diepe zucht en ging weer bij Haku liggen.
Haku deed zijn enorme vleugel om Rens heen.
“Wij zullen hier moeten slapen,” zei Rens.
Haku knikte. “Heb je het warm genoeg?”
Rens schoof iets dichter tegen Haku aan.
“Gaat wel,” zei Rens.
“Zal ik een vuur maken?”
“Nee,” zei Rens. “Je moet je kracht sparen.”
Haku legde zijn gigantische groene kop neer en deed zijn gele ogen dicht.
Rens keek hem aan.
Zijn normale prachtige goud schubbe waren grijs aan het worden.
Dat was niet goed.
Haku zou morgen toch echt moeten eten.

“Rens. Woord wakker, het sneeuwt niet meer,” zei Haku.
Rens draaide om.
Hij was net aan het dromen.
In zijn droom, liep hij samen met Haku in het bos.
Er was eten genoeg.
Herten en zwijnen voor Haku en bessen en konijn voor hem.
Ook was het warm.
Haku’s kleuren schitterde in het vele zonnelicht.
Hij strekte zijn reusachtige vleugels uit en Rens was nog altijd verbaasd.
Hij moest wel vijfentwintig passen nemen om van de een kant naar de andere te lopen.
“Ga opzijn,” had Haku gezegd.
Hij deed zijn vleugels weer naar achter and stak zijn kop vooruit.
Zijn bek ging open en even zag Rens honderden scherpe tanden.
Dan schoot er een enorme vlam uit als Haku een hert bakte.
“Eten is klaar, mijn kleine vriend.”

“Rens, woord wakker, het is ochtend, wij moeten verder.”
Rens deed zijn ogen open.
Zijn maag knorde en hij had het koud.
Hij stond en vreef de slaap uit zijn ogen.
“Denk je echt dat wij in dat dorp eten zullen vinden?” vroeg Haku.
“Het moet wel,” zei Rens als hij uit de grot liep.

“Het dorp is helemaal ingesneeuwd,” zei Rens.
“Kom je op mijn rug zitten?” vroeg Haku.
“Nee,” zei Rens. “Je moet je kracht sparen.”
“Het kost geen extra moeite om jou te dragen.”
Rens stond tot zijn knieën in de sneeuw en sterfte van de honger.
“Jij moet ook jou kracht sparen,” zei Haku.
“Oké,” zei Rens. “Til me op dan.”
Haku stak zijn kleine voorpoot uit en Rens ging erop zitten.
Hij deed zijn hand naar zijn schouder en Rens klom op zijn rug.
Met grote, trage passen, liepen ze de heuvel af.

“Hoe wou je dit doen?” vroeg Haku.
“Wij kunnen toch niet gewoon aankloppen en om eten vragen. Mensen krijgen een hartaanval als ze mijn zien,” zei Haku in zijn diepe bromstem.
Rens krabde aan zijn hoofd. “Misschien moet jij toch even hier wachten,” zei Rens.
Haku ging achter een grote rots zitten en Rens liep alleen het dorp in.
Hij had twee dingen nodig.
Eten en een plek om warm te worden.
Dan zou Haku weer de oude zijn.

Aan beide kanten van de weg stonden kleine hutten met rieten dakjes.
Rens stopte bij het eerste huis.
Een geit stond in de ondiepe sneeuw van de voortuin te grazen.
Dat zou een smakelijke maaltijd maken voor Haku.
Maar die mensen zouden hem nooit opgeven.
Waarschijnlijk was hij heel belangrijk voor de arme bewoners van deze hut.
Rens liep door.
Verder op zag een groter huis.
Het was van steen, een teken van rijkdom.
Daar zou hij aankloppen.
Als hij dicht bij het huis kwam, zag hij een grote schuur in de achtertuin.
Dat zou perfect zijn voor hem en Haku.
Daar zouden ze een paar dagen warm kunnen worden.
Misschien had de welvarende bewoner van dit huis een koe of een schaap over.
Dan zou alles weer goed komen.
Rens en Haku konden weer sterk worden.
En ze konden weer verder met hun zoektocht naar de drakenkolonie.

Na lang wachten, ging de voordeur eindelijk open.
“God zij dank!” zei een joviale man als hij de deur open deed. “Ik dacht dat jullie nooit zouden-”
Toen zag hij Rens.
Hij ging op zijn hurken zitten en keek goed Rens aan.
“Wat kan ik voor jou doen, jonge man?”
“Um… Ik… Mijn vriend en ik heb al een hele tijd niks te eten gehad en ik…”
De man begreep het al.
Het was normaal om bedelaars aan de deur te krijgen in de winter.
Meestal stuurde hij ze weg maar Rens was klein en alleen.
Hij zag er niet zo goed uit en de man kreeg medelijden.
“Kom binnen, kleine jongen. Waar is je vriend?”
Hij bracht Rens naar de keuken waar een vrouw stond brood te bakken.
“Hebben wij iets vaar deze jonge reiziger?” vroeg de man.
De geur vulde Rens’ neus met een wonderbaarlijk gevoel.
Hij had het gevoel dat hij opknapte van het aroma alleen al.
De vrouw keek haar man aan. “Ik dacht dat het de wol kopers waren,” zei ze.
“Dat dacht ik ook maar die hebben duidelijk last van de sneeuw.”
“Lust jij een stukje brood?” vroeg de vrouw met een warme glimlach.
Rens had zijn ogen dicht en was flink aan het ruiken.
Hij deed ze open en kreeg een dikke snee warme brood in zijn handen geduwd.
“Lust je een beetje honing erbij?” vroeg de vrouw.
“Honing?” vroeg Rens verbaast.
Alleen echte rijke mensen konden honing veroorloven.
“Dat heb ik nooit gegeten maar ik heb gehoord dat het als Goden eten proeft.”
“Nou,” zei de vrouw, blij met Rens’ enthousiasme. “Van wie heb je dat gehoord?”
Rens keek ineens schuldig. “Van mijn vriend. Die zit buiten het dorp te wachten op mij.”
Hij keek naar zijn brood en zonder een hap te nemen, zette hij het op tafel.
“Hij heeft ook honger, misschien wel meer dan ik.”
De man en vrouw keken elkaar aan.
“Waarom is je vriend niet meegekomen dan?” vroeg de man op een achterdochtig toon.
“Nou,” zei Rens. “De meeste mensen zijn bang van hem.”
De man en vrouw keken elkaar weer aan.
“Is hij een leper dan?” vroeg de vrouw.
Rens schudde zijn hoofd.
“Nee, hij is niet ziek – nou, alleen van de honger dan.”
“Waar is hij dan, waarom worden mensen bang?” vroeg de man.
Rens keek op. “Hij is een draak.”
De men trok zijn hoofd terug in ongeloof. “Een draak?”
“Maar wel een hele vriendelijke,” zei Rens.
“Draken bestaan toch niet meer,” zei de man.
“Deze wel en hij is koud en heeft honger. Ik wou vragen of u een oude koe of varken kon missen. Ik wil er best voor werken. Oh, en een plek om te slapen als het niet te veel gevraagd is.”
Zo. Het was uit. Nee had hij al, ja kon hij krijgen.
Tot Rens’ verbazing, werd de man niet boos.
Hij riep niet, ‘nee’.
Hij keek bedenkelijk en vreef over zijn baard.
“Een slaap plek heb ik niet, mijn schuur zit vol wol. En zo te zien, blijft het zo want de sneeuw is te diep voor de kopers.”
Rens was al blij dat de man niet boos was.
“Een oude koe heb ik wel.” Hij keek Rens intens aan. “Een echte draak?”
“Kom maar kijken,” zei Rens.
Rens pakte het brood en liep fluitend het huis uit met de man en vrouw achter aan.
“Denk je dat het een echte draak is?” fluisterde de vrouw naar de man.
De man haalde zijn schouders op. “We zien wel.”

“Hij moest hier wachten,” zei Rens.
“Ik snap er niks van.”
“Haku! Waar ben je?” riep Rens.
De man en vrouw keken elkaar aan.
“Ik denk dat hij heel wat heeft meegemaakt,” zei de vrouw.
“Misschien kan hij bij ons wonen.”
De man knikte bedachtzaam.
Hij liep op Rens af toen hij ineens stopte.
Hij keek rond en zijn ogen werden groot.
“Een draak, zeg je?” zei de man tegen Rens.
“Ja. Geloof je me nou?”
De man stond tot zijn heupen in een reuzen pootafdruk.
“Ja,” zei hij met een bibberende stem.
“Wij moeten het spoor volgen,” zei Rens.

Na een half uur door diepe sneeuw lopen, vonden ze Haku.
Hij stond onder aan de heuvel en liep richting een smalle weg.
“Kijk daar!” zei de man.
Hij wees naar een hele rij paarden met karren.
“Het zijn de wol kopers, ze zitten vast in de sneeuw!”
“Haku!” riep Rens. “Kom terug!”
Haku keek om.
Hij wees naar de gestrande mensen.
“Hij gaat ze helpen,” zei Rens.

“Wij zullen moeten wachten tot de sneeuw een beetje smelt,” zei een wol koper.
“Het is niet anders,” zei een andere.
“Wat is dat?” zei weer een andere, die wees naar Haku.
“Hij komt ons aanvallen!”
“Vlug! Iedereen moet zich bewapenen!”
Alle wol kopers pakte snel hun zwaarden en pijlen en bogen.
Ze gingen allemaal op hun hurken zitten en wachten tot de verschrikkelijke draak dichterbij kwam.

“Kijk!” zei de man. “Ze gaan hem aanvallen! Wij moeten iets doen!”
“Wat kunnen wij doen?” schreeuwde Rens. “Haku! Stop!”
Ze moesten machteloos toekijken hoe Haku langzaam op de bewapende mannen liep.

“Klaar mannen!” riep een wol koper.
“Vuur!”
Zes van de kopers loste hun pijlen op Haku af.
Alle zes vonden hun doel.
Haku brulde uit.
Hij ging op zijn achterpoten zitten en de mannen trokken allemaal een beetje terug.
“Nog een keer!” riep een wol koper.
Dan gebeurden het.
Een gigantische vlammen zee spoot uit Haku’s bek, recht op de mannen af.
Maar net voor dat de mannen geroosterd werden, draaide Haku zijn grote kop.
Hij richtte zijn vlammen op de sneeuw af.
De sneeuw smolt snel weg.
Haku naam een paar stappen naar voren en bleef zijn vuur spugen.
Hij bleef blazen tot alle sneeuw van de weg was.

Het vuur stopte en Haku viel neer.
Rens was als eerste bij zijn vriend.
De wolkopers waren er ook snel bij.
“Hij wou jullie gewoon helpen,” zei Rens als tranen over zijn wangen vielen.
De mannen konden alleen hulpeloos toekijken.
Ze waren inderdaad geholpen.
Alle sneeuw was van de weg en ze konden verder.

“Hoe is het met je vriend?” vroeg de man.
“Is hij warm genoeg?” vroeg de vrouw.
“Ja,” zei Rens met zijn mond vol brood. “En hij vond de koe heerlijk.”
“Ik kan u niet genoeg bedanken voor uw gastvrijheid en het gebruik van u schuur.”
“Nee,” zei een wol koper, dat ook aan tafel zat. “Het is wij die jullie niet genoeg kunnen bedanken. En nog een keer onze excuses aanbeiden. Vind je vriend de wol die we achtergelaten hebben lekker?”
Rens knikte enthousiast. “Zeker. Ik moest jullie bedanken en zeggen dat de pijlen hem geen pijn deden. Het kost hem gewoon al zijn kracht om de sneeuw te smelten. Gelukkig konden wij met zijn alle hem in de schuur krijgen.”
“Ja,” zei de wol koper. “Gelukkig hebt u vriend een hart van goud.”
Rens glimlachte. Dat had hij inderdaad.

Aantal keer bekeken: 3306
Waardering: 8.29 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 24 bezoekers online