Lees het verhaaltje: Rode tijd op verhalenlezen.

Rode tijd.

U leest om dit moment het verhaal Rode tijd gepost door Denise Doornebosch. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Denise Doornebosch
Gepost op: 2007-8-29

Verhaal:

Rode tijd
Ze schrok wakker, ineens zat ze rechtop tegen de steen waartegen ze had gelegen. Ze had geen besef van tijd, helemaal geen besef. Wat haar al die tijd had bezig gehouden, was niet de slaap die wij kennen. Ze wreef met haar handen door haar ogen, die weer vochtig waren geworden door haar gedachten. Met moeite duwde ze zichzelf omhoog tegen de steen. "Waar was je?" hoorde ze vanuit het donker. Ze keek omhoog. "Ik was eventjes wandelen" hoorde ze zichzelf zeggen. Ze sloeg haar ogen weer neer en staarde naar haar schoenen. Ze waren nog altijd zo rood als ze waren geweest. Maar iets in het rood gaf haar een beangstigend gevoel. Met woeste bewegingen schopte ze haar schoenen uit, waarna ze moedeloos in elkaar zakte op de grond. Ze sloeg haar handen voor haar ogen. "Wandelen? jij wandelt anders nooit!". "Ik weet het, maar ik voel me nogal onrustig vandaag". Ze bekeek haar handen, ze hadden dingen gevoeld die ze niet voor mogelijk hield. Ze schudde haar handen in de hoop dat ze eraf vielen, of in haar ogen, schoner leken. Maar het hielp niets. Langzaam kwam ze overeind en liep het pad wankelend af. Aan het eind zal een beek zijn, ze kende het hier maar al te goed. Iets te goed, voor haar gevoel. Ze had het liever niet gekend. Ze hurkde aan de rand van de beek, om haar handen te wassen, al zou het toch niets uitmaken. Ze gooide wat water in haar gezicht. Haar haar viel nat tegen haar gezicht aan. Op een of andere manier gaf het haar een verfrissend gevoel, maar niet lang genoeg. Er was te veel gebeurt om dat met haar natte lokken goed te maken. Ze friemelde aan haar jurkje, hij was zo vies geworden, ze zal hem moeten weggooien. Maar het is het enige wat nog naar hem rook. Ze trok de jurk over haar hoofd. Netjes vouwde ze het jurkje op en streek eroverheen met haar hand. Ze glimlachde. "Hoe komt het toch, dat jou huid zo zacht is als satijn?". Lachend had ze haar hoofd geschud. Ze nam een duik in de beek. "Wow, wat is het water hier helder! We zouden er een keer in moeten zwemmen!". Ze had het een idioot plan gevonden, maar nog nooit had ander water zo verfrissend op haar huid gevoeld. Eenmaal opgedroogd trok ze haar jurkje weer aan, het smerige gevoel bekroop haar weer tot in elk uiterste van haar lichaam. Ze liep terug naar de plek waar ze haar schoenen had uitgetrokken. Verward keek ze om zich heen. Haar schoenen waren nergens te bekennen, ook de steen niet. Ze was verkeerd gelopen. Maar gek genoeg was ze hier vandaag eerder geweest, en had haar gevoel haar hierheen geleid. "Ik ben op, even rusten, oké?". Ze bukte om aan de narcissen te ruiken. Ze roken naar verse lente. Ze hoorde hem hoesten, één keer, twee keer, drie keer. Ze rook nog eens aan de bloemen. Vier keer. Ze draaide zich om. Ze volgde de richting van zijn ogen, die staarden naar zijn handen. Zijn handen waren rood. Glimmend rood. Even stond de tijd stil. Haar adem stokte en haar ogen sperde wijd open. Toen hij zijn hoofd naar haar toe wendde keek hij haar leeg aan. Iets wat haar voor altijd zal bijblijven. Altijd keek hij naar haar met een overweldigende blik in zijn ogen. Eentje waarvan heel haar lichaam van kon gaan tintelen. Maar de ogen waarin ze nu keek, leken niet van hem te zijn. Grote, lege ogen. Geschrokken ogen, ogen die geen zuurstof meer kregen. Ogen die ze nooit meer zou zien. Ze rende naar hem toe, pakte hem vast en drukte hem tegen haar aan. Ze wist dat dit zou kunnen gebeuren, maar dit was te snel. Haar slechte besef van tijd had zich tegen haar gekeerd. Zoals de tijd eerst stil had gestaan, tikte de klok nu genadeloos snel. Na een paar minuten was wat er tussen haar armen lag niets meer dan een leeg lichaam. Uren had ze er snikkend gezeten, aaiend over zijn hoofd. Alsof het zou helpen om hem terug te krijgen. Nog sneller was alles erna gegaan, ze hadden hem meegenomen, hem van haar weggenomen. Alsof er nog iets was wat weggenomen kon worden. Verloren had ze daarna gelopen. Ze was gaan zitten bij een steen en had zichzelf opgerold, haar armen om haar benen heen geklemd. Wiegend had ze daar gezeten, totdat haar oogleden de strijd verloren. Net zoals hij verslagen was.

Aantal keer bekeken: 4153
Waardering: 5.41 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 313 bezoekers online