Lees het verhaaltje: Schaduwvreters op verhalenlezen.

Schaduwvreters.

U leest om dit moment het verhaal Schaduwvreters gepost door Yasmijn Oldenbeuving. Dit verhaal is gepost in de categorie sprookjes. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar sprookjes?
Categorie: sprookjes
Gepost door: Yasmijn Oldenbeuving
Gepost op: 2008-9-20

Verhaal:

Schaduwvreters
Het was een zonnige dag in mei en alle bloemen bloeiden. Alle bomen hadden groene blaadjes en de dieren liepen rond met hun jongen. De boselfen deden tikkertje in de toppen van de bomen en de graselfen plukten bloemen. Bij de waterkant zat de moeraself Legenia met haar voeten in het water. Ze neuriede een liedje en keek naar de bessenstruik. Op de grote bladeren waren twee van haar vriendinnen, Fidya en Alina, aan het boom-worstelen. Uiteindelijk doken ze samen in het koele water van het Thonisiameer. ‘Kom Legenia, kom er ook bij!’ Fidya spetterde water haar kant op. Alina zwom onder water naar Legenia toe en pakte haar enkel vast. ‘Nee!’ gilde Legenia, maar ze werd al het water ingetrokken door haar vriendin. Gillend en lachend begonnen de meiden een watergevecht.
‘Bitch-fight!’ werd er vanaf de kant geroepen. Aan de kant stonden drie jongens te klappen en te fluiten. Legenia keek naar de jongens en er kwam een brok in haar keel. ‘Nimihon, Nim'das, Afmon!’ riep Alina enthousiast en ze gaf Legenia een por. ‘Daar is hij dan eindelijk,’ fluisterde ze in Legenia’s oor. Vanaf de kant zwaaide de elfenjongen Afmon naar Legenia. Die zwom naar de oever toe en hees zich op de kant. ‘Hee prinses, wat doe jij hier!’ riep Nimihon. Legenia keek de jongen aan met een donkere blik. ‘Noem me niet zo,’ siste ze. ‘Oei, wat een arrogant hoofd!’ lachte Nim’das. Woedend snoof Legenia en ze draaide zich om. Ze griste haar handdoek van de grond en balde haar vuisten. Ze haatte het als mensen haar prinses noemde. Ze wist natuurlijk ook wel dat ze afstamde van oude stamkoningen, maar toch! Ze had voor het normale leven gekozen, en wilde als prinses met rust gelaten worden. Het leven als prinses in het grote paleis leek haar niks. Samen in 1 gebouw wonen met … Haar adem stokte in haar keel. Steeds als ze aan die naam dacht, die naam… Ze voelde zich misselijk worden en ze had een vervelende steek in haar hoofd. Die naam… Wel samen met die griezel, maar niet met haar Afmon. Haar grote liefde Afmon. Het idee alleen al maakte haar knieën knikken.
‘Hee Legenia, we gaan een watergevecht doen, met teams! Jij mag met Afmon!’ riep Fidya vanuit het water. ‘Kom je?’ Als verdoofd staarde Legenia voor zich uit. Ze voelde zich verschrikkelijk. ‘Nee, ik ga weg. Spelen jullie maar zonder mij,’ zei ze en ze liep zonder om te kijken weg. ‘Maar nu hebben we oneven teams!’ werd er geroepen. Zonder te weten waar ze heen ging liep Legenia weg. Het viel haar niet eens op dat ze recht op de Forusona-grot afliep. Ze dacht aan Afmon, aan de naam en weer aan Afmon. Ze beet op haar lip, maar liep door. Ze voelde een schaduw over haar gezicht vallen en stopte. Ze keek om zich heen en voelde zich koud worden. Ze was zonder het gemerkt te hebben, de grot ingelopen. ‘Eindelijk ben je daar,’ hoorde ze vanuit de verte. Het was zo donker dat ze zich nauwelijks kon focussen. ‘Ik had je veel eerder verwacht,’ zei de stem. ‘Wie ben je, laat jezelf zien,’ zei Legenia. Ze bukte en pakte haar toverstok uit haar laars. ‘Laat jezelf zien!’ zei ze nog een keer met trillende lippen. Ze voelde een koude wind in haar nek. Ze draaide zich om en tuurde in de duisternis. ‘Tukla,’ hoorde ze. Verdwijnspreuk, dacht ze en ze zuchtte. Wat was dit nou weer? Werd ze hier nou heen gelokt, op een vreemde manier? Ze voelde zich al zo raar… Wankelend liep ze in de richting van het kleine beetje licht dat er was. Maar ze was zo duizelig dat ze struikelde. ‘Domme meid toch,’ klonk plotseling de stem weer. Op haar hoede keek Legenia op. Haar ogen begonnen eindelijk een beetje te wennen aan het duister. ‘Laat jezelf zien!’ schreeuwde ze. Ze voelde iets op haar schouder. In haar paniek gilde ze en ze kroop weg. Rillingen liepen over heel haar lijf. ‘Maeglin,’ hoorde ze de stem zeggen. Stijf kneep Legenia haar ogen dicht. Maeglin… dacht ze. Lichtspreuk! Eindelijk had hij het lef om zich te laten zien. Ze opende haar ogen om haar vijand recht in de ogen te kijken. Ze keek recht in de meest angstaanjagende ogen die ze ooit had gezien. Bloeddoorlopen met donkerrode pupillen, omringd door grauwe kringen en met donkere scherpe wenkbrauwen erboven. Ze werd aan haar hand omhoog getrokken. Niet eens ruw, het voelde vertrouwd aan. Toen ze op haar eigen benen in de verlichte grot stond, kon ze zich weer een beetje focussen. Ze dacht oog in oog te staan met een oude man met een lange zwarte baard en korte beentjes, zoals ‘de naam’, maar de jongeman waar ze naar keek had ze nooit verwacht! Zijn gezicht was alles behalve kwaadaardig, en de bloeddoorlopen ogen die ze had gezien, waren slechts getekend op een masker. Nu keek ze in de meest blauwe ogen die ze ooit had gezien. ‘Het spijt me zo,’ zei de jongen. Zijn stem klonk hees en toch liefelijk. ‘Wie ben je?’ vroeg Legenia. Ze voelde zich zo kalm van binnen. ‘Ik… ik,’ stamelde hij. Legenia werd meegesleept in de zee van zijn prachtige ogen. ‘Ik ben Maglor. Maglor Lúinwe.’ Legenia keek hem strak aan. ‘Dé Maglor Lúinwe? De enige echte?’ vroeg ze. De naam, hij was de zoon van ‘de naam!’ De jongen knikte en keek naar de grond. ‘Het spijt me zo lieverd, maar mijn vader dwong mij… om je schaduw af te pakken.’ Legenia keek achter zich. Geen schaduw te bekennen. Haar keel werd droog. ‘Mijn vader vindt je zo mooi, hij is helemaal geobsedeerd door je. Hij kan niet meer eten, niet meer slapen. Hij kan alleen nog naar een foto van jou kijken en jou naam schreeuwen. Hij dwong me om je te lokken en je schaduw op te eten,’ zei hij, met een snik in zijn stem. De jongen was zo mooi, Legenia kon alleen maar naar hem staren en roerloos luisteren. ‘Je weet toch dat onze hele familie bestaat uit schaduweters?’ zei de jongen. Legenia knikte. ‘Het spijt me echt, maar het enige wat ik nog voor je kan doen is met je trouwen…’ Hij keek haar recht in de ogen. Zijn blik gleed zachtjes over haar wangen en lippen. ‘Je kan dan je schaduw terug krijgen… Maar natuurlijk snap ik ook als je me nooit meer wil zien en een moerasgeest wil worden,’ zei hij en hij draaide zich om. ‘Nee, integendeel! Het was niet jou idee, toch?’ Hij knikte en draaide zich om. ‘Oké, sluit je ogen, dan haal ik ons hier weg,’ zegt hij met enig drama in zijn stem. Legenia deed haar ogen dicht en voelde zich betoverd. Deze jongen was zo mysterieus…
Even later stonden ze voor een groot boshuis. Maglor kneep in haar hand en keek haar aan. ‘We gaan hier zo gelukkig worden liefje,’ zei hij. Ineens voelde Legenia een steek door haar hart. Ze dacht aan Afmon. Afmon, Afmon, Afmon… De naam bleef door haar hoofd spoken.
Bij het meer zat Afmon. Op zijn knieën, met zijn hoofd naar beneden. Het regende. Zijn hele hart huilde. Hij voelde een steek door zijn hart gaan en voelde zijn schaduw onder zijn doorweekte knieën wegglijden. Hij hoorde de schaduwvreters spottend lachen. ‘Ook in de liefde zijn we beter dan jij, Afmon.’

Aantal keer bekeken: 4256
Waardering: 4.13 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 334 bezoekers online