Lees het verhaaltje: Tijd I op verhalenlezen.

Tijd I.

U leest om dit moment het verhaal Tijd I gepost door Cindy van Vliet. Dit verhaal is gepost in de categorie griezel verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar griezel verhalen?
Categorie: griezel verhalen
Gepost door: Cindy van Vliet
Gepost op: 2009-12-5

Verhaal:

Tijd I
Op het bed lag het lichaam wat ik ooit leerde te vertrouwen als mijn eigen, maar nu vanuit een ander paar ogen zag. Mijn oude lichaam lag roerloos, het grijze haar verspreid over het kussen. Lippen koud en levenloos. Huid gerimpeld en dof. Het lichaam dat ik gekregen had toen het een jaar of twintig moet zijn geweest. Het lichaam dat ik moest verlaten toen de tijd het inhaalde. Ik haalde een hand door mijn nieuwe haar. Kort en stug, misschien van een man geweest, maar dat waren problemen voor later. Nu moest ik zorgen dat ik hier weg kon komen zonder te laten merken dat ik hier was geweest aan de Stervenden. Als een van de laatste van mijn soort was ik verplicht rond te zwerven, zoekend naar een bondgenoot. Een vriend, misschien.

Mijn eigen lichaam was mij al eerder afgepakt. Verbrand, door wraakgevoelens gemarteld en mij ontnomen. Ik nam mijn eigen wraak door het lichaam van een van mijn bewakers te nemen, te gebruiken, zorgend dat mijn wil wet werd. De ene keer als kind, de andere keer als oudere beginnend. Elke keer hopend dat dit niet het laatste lichaam was wat ik zou bewonen. Ik voelde wat protesteren in mijn binnenste; de oorspronkelijke bewoner was nog steeds aanwezig, maar zou binnenkort verdwijnen, oplossen. Als zout waar water aan wordt toegevoegd. Nu liep ik naar de spiegel in de badkamer en bekeek mijn nieuwe gevangenis. Het lichaam was inderdaad van een man geweest, misschien dertig jaar lang. De functies van het gezicht had ik nog niet bemachtigd, maar dat was een kwestie van tijd, tot dan toe zouden de ogen nog iets van hun oude meester in zich hebben. Angst, las ik erin, die ik zelf niet voelde. Doodsangst. Ik wist dat zij zagen wat ik zag, als toeschouwer in een lichaam waar een ander controle over heeft. Rustig verbande ik alle gedachten aan hem en de familie die hij gehad had. De foto’s had ik gezien toen ik binnenkwam om mijn oude lichaam af te leggen. Een vrouw had opengedaan toen ik aanklopte en mij een bed aangeboden toen ik daarom vroeg. Verder heb ik haar niet gezien. Zou ze toen al geweten hebben dat de oude vrouw die zij zag ging sterven? Zou ze geweten hebben dat toen ze haar man de trap op zag gaan het de laatste keer zou zijn dat ze hém zag in zijn ogen? Ik glimlachte onwillekeurig. Mooi, die functie had ik al, registreerde ik. Zijn spraak was het eerste wat ik had uitgeschakeld, voordat ik naar zijn zenuwen ging. Als je wist wat je deed was het simpel werk, wat mij al als klein kind was geleerd. Gelukkig, dit was een sterk lichaam. Zou ik goed kunnen gebruiken.
Maar over dertig of veertig jaar, zou ook dit lichaam het begeven. De tijd was ongenadig voor de Stervenden, en hen die het lichaam van een van hen bezat. Ik dacht aan mijn broer, mijn vader. Zij die voor mij op de brandstapel belanden en geen kans hadden gezien een ander lichaam te bemachtigen. Ik denk dat ik een van de gelukkigen was, een waarbij ze hun aandacht lieten verslappen en te dichtbij kwamen, terwijl ze wisten wat ik was. Ben. Ik weet dat ze het vuur in mijn ogen zagen toen ik mijn broer zag verbranden. Ik weet dat ze het vuur in mijn ogen zagen toen mijn vader hetzelfde lot onderging. Ik weet dat zij weten dat ik wraak wil. Oh, zoete wraak. Duizenden jaren zoekend naar een manier om het te krijgen, duizenden jaren gefaald daarin.
Ik pakte de jerrycan en liep door het huis. Niet stilstaand bij de foto's. Niet stilstaand bij de kinderkamer, waar een klein nieuwsgierig hoofdje om de deur loerde. Nergens. De vloeistof die ik achterliet, zijn tegelijkertijd ook de herinneringen van mijn nieuwe lichaam. Zodra ik de trap af ben gelopen en in de deuropening sta naar buiten pakte ik het enige uit mijn zak wat ik van mijn oude lichaam heb meegenomen. Langs de muur streek ik de lucifer af, en laat hem vallen op de deurmat. Ik glimlach, sluit de deur, en ren.

Mijn enige kans op die wraak, is de tijd overleven.

Aantal keer bekeken: 2645
Waardering: 7.33 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 48 bezoekers online