Lees het verhaaltje: Twijfels h2 op verhalenlezen.

Twijfels h2.

U leest om dit moment het verhaal Twijfels h2 gepost door MOREENTJE. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: MOREENTJE
Gepost op: 2011-5-14

Verhaal:

Twijfels h2
Dit is het vervolg op H1...

Hoofdstuk 2
In een razend tempo fiets ik door de straten. Gelukkig heb ik wind mee, want ik ben al bijna te laat. De krokusvakantie is afgelopen en ik moet weer naar school. Ik heb geen zin in school. De laatste paar dagen van de krokusvakantie heb ik niet veel gedaan. Ik was nog wel naar Jaspers begrafenis geweest. Het was ontzettend mooi. De begrafenis was ’s avonds tijdens de zonsondergang. Ik herinner me nog het klassenuitje van vorig jaar. Dat was aan het strand. Daar waren we met de hele klas en onze mentor drie dagen. En elke dag gingen Jasper en ik naar de zonsondergang kijken. Dat was zo romantisch. Ik stop bij het hek van het plein. Ik kijk op mijn rooster. Stik, het eerste uur economie. Vlug ga ik de school in.

Het is pauze. Ik loop naar de kluisjes. Daar staat een hele rij. Zuchtend sluit ik me achter in de rij aan. Plotseling gaat Simone naast me staan. “Lilly? Kan ik zo even met je praten?” “Praat maar.”Zeg ik bot. Ze moet niet denken dat ze het zo gemakkelijk weer goed kan maken. “Het spijt me.”Begint ze. “Ik deed nog al truttig tijdens het kamp. Maar ik wil heel graag nog vriendinnen blijven. Sinds we terug zijn heb je nog geen woord tegen mij gesproken.” “En vind jij dat raar?”Vraag ik bars. “Nou ik...”Begint Simone. Ik onderbreek haar woest. “Simone, je bent een kwal. En wat mij betreft zijn we geen vriendinnen meer!”
Met gemengde gevoelens loop ik de aula in. Daar aan de tafel bij het raam zit ons gebruikelijke groepje. Femke en Sara zitten al op me te wachten. Ik ga bij ze zitten. Normaal gesproken zitten we hier met z’n vijven. Femke, Sara, Simone, Jasper en ik. Nu zijn er twee plaatsen leeg. Ik vraag me af waar Simone is. “Waar is Simone?”Vraagt Sara aan mij. “Ik heb ruzie met haar en daarom is ze hier niet bij gekomen volgens mij.”Zeg ik. “Ik snap het.”zegt Sara. “Nu Jasper dood is heb je iemand nodig om je af te reageren.” “Nee, dat is het niet.”zegt Femke. “Tijdens het kamp, toen Jasper net dood was deed ze echt verschrikkelijk tegen Lilly. Daardoor kregen ze ruzie.”Sara knikt. “Simone kan soms heel erg fel zijn ja.”We zwijgen een tijdje. Simone boos, Jasper dood. Erger kan het niet. Ik kijk door het raam naar buiten. Daar zie ik Lars en zijn bende. Die vier proberen altijd stoer en leuk te doen. Lars kliert tijdens de les en hangt altijd de clown uit. Martijn doet het ook, maar dan op de leuke manier. Bijvoorbeeld: Als iemand chagrijnig of verdrietig is. Dan maakt Martijn die gene zo weer aan het lachen. Opeens gaat de deur van de aula open. Simone komt naar binnen. “Daar begint het gezeur al. “Zucht Sara. Simone loopt naar het lege tafeltje in de donkerste hoek van de aula. “Hè?”Zegt Femke. Dit is niets voor Simone. Simone wil altijd opvallen en de beste zijn. “Wat heeft ze nou weer.”Zegt Sara. “Het is vast de ik ben zielig en wil medelijden methode. “zegt Femke. “wat zal het anders zijn?” “Het is ook allemaal mijn schuld.”Zeg ik. “Wel nee. Dat zij zich zo gedraagt moet ze zelf weten.”Zegt Sara kalm. “Ja, maak je geen zorgen Lil.”zegt Femke. “Die draait wel weer bij.” De bel kondigt aan dat de pauze voorbij is. “Welke les hebben we nu ook alweer?” Vraag ik. “Handvaardigheid..!”Roept Femke enthousiast.

De dag zit er al weer bijna op. Nog alleen maar het laatste uur. Op de maandag is dat mentoruur. Onze mentor is menneer Brandsma van geschiedenis. Zijn mentorleerlingen mogen hem gewoon Frank noemen. Onze klas van zestien kinderen (zonder Jasper) komt rumoerig het geschiedenislokaal in. “Oké allemaal rustig doen.”Roept Frank hard door de klas. Iedereen zoekt een plekje. Ik zit tussen Femke en Fara in. Simone gaat naast Alice zitten. “Die trut gaat gewoon naast Alice zitten.”Sist Femke. Alice is de bitch van de klas. Zij hoort, als enige van onze klas bij de bende van Lars. Lars zelf zit in de vierde. Als hij blijft zitten en die kans is redelijk groot, dan komt hij bij mij in de klas. Dat wil ik dus echt niet. En nu zit Simone mijn beste vriendin bij zo’n bendelid. “Niet te geloven.”zeg ik. “Ze laat mij gewoon zitten voor háár.”Ik wijs onder tafel met mijn middelvinger naar Alice. Femke grinnikt. “Wees blij dat je van d’r af bent. Ze is het niet waard om over te treuren.” “Goed allemaal stilte alsjeblieft. ”Roept Frank. “Vandaag tijdens mentoruur is ons hoofdonderwerp natuurlijk de dood van Jasper van Reen. Hij zat hier in deze klas en is bij een zeilongelukje om het leven gekomen. Enkelen van ons waren daarbij. Hij kijkt onze kant op. Ik niet hoor, denk ik in stilte. “In dit lesuur gaan we het daar over hebben. Volgende week gaan we met de hele klas naar zijn graf. Je mag iets bij dat graf zetten, zoals een tekening of een kaart. Ik wil dat jullie daar vandaag aan beginnen.”Iedereen gaat zwijgend aan het werk. “Wat een onzin.”Fluistert Alice tegen Simone. “Je gaat toch geen kaart maken voor iemand die dood is?”

De bel gaat. Het uur is om. We leveren onze tekeningen en kaarten in bij Frank. “Wacht, voor jullie gaan moet ik jullie nog wat geven.”Zegt Frank. “Zoals jullie weten is het morgen open dag. Een paar kinderen zullen onze school bezoeken om te kijken of het iets voor hen is. Er komt ook een jongen kijken die, als hij hier op school komt in deze klas komt. Vandaar is jullie rooster van dinsdag speciaal voor de open dag aangepast. De nieuweling heeft het eerste uur geschiedenis en jullie worden hier dan ook verwacht. Dan kunnen we een kennismakingsrondje houden. Ik geef jullie nu een brief.”Frank drukt ons allemaal een brief in onze handen. “Gaaf, ons rooster voor de open dag zit er ook bij!”Roept Fara.

“Ben jij ook zo benieuwd naar die nieuwe jongen?”Vraagt Femke aan mij terwijl we naar de fietsenstalling lopen. “Ja hoor.”Zeg ik afwezig. Haastig haal ik mijn fiets van het slot. “Ik ga naar huis.”Zeg ik. “Nu al?”Vraagt Femke. “Ja, ik ben uitgenodigd op Jaspers afscheidsfeest.” “O ja, natuurlijk.”Zegt Femke. “Ik heb begrepen dat Sara ook is uitgenodigd. Ik en Jasper waren geen goeie vrienden. Niet dat we elkaar haatten ofzo, maar we hadden nauwelijks contact. Ik vind het niet gek dat die ouders mij niet hebben uitgenodigd.”Femke zwaait me uit, terwijl ik naar huis fiets. Al is Jaspers begrafenis al achter de rug, zijn ouders geven nog een laatste afscheidsfeest thuis. Jaspers beste vrienden zijn daar bij uitgenodigd.

Snel fiets ik de Oranje laan in. Het is kwart voor vier. Om half vier begint het, dus ik ben te laat. “Dat kan er ook nog bij!”roep ik naar de verlaten straat. Ik stop bij nr. 74 en stap af. Ik loop door het steegje, dat langs het huis loopt. Ik ga door de zijdeur naar binnen. Toen Jasper nog leefde kwam ik hier zo wat iedere dag. Daarom weet ik precies alles te vinden. Ik loop door het kleine halletje dat uitkomt in de keuken. Alles ziet er nog het zelfde uit. De rode kaplaarzen onderaan de trap, het speelgoed fietsje van Jaspers jongere broertje Michael en de kleine kapstok naast de deur. Het lijkt alsof er niets verrandert is. Alsof Jasper nog gewoon thuis woont. Aan het eind van de gang zit de keukendeur. Ik duw de deur open. En daar, aan de schoongeschobde keukentafel zit Jaspers complete vriendenkring. Eric, Marjolein, Tom, Janwim, Sara, Luigi, Steven, Jaspers moeder Patricia, Jaspers broertje Michael, Jaspers vader Jochem en ten slotte Bram, een Nederlandse jongen die naar Zwitserland is geëmigreerd. Jasper heeft hem daar op vakantie ontmoet en nu is Bram speciaal voor Jasper overgevlogen naar Nederland. Ik kijk naar alle gezichten om me heen. Ik ken ze allemaal stuk voor stuk.

“Lilly, ga zitten.”Patricia wijst een lege stoel aan. Ik kijk naar de anderen. Patricia zit aan het hoofd van de tafel. Ze leest wat bladzijden van Jaspers dagboek voor. Na een stuk of drie bladzijden zegt ze: “En als jullie nu meekomen naar Jaspers kamer...”zwijgend volgen we Patricia naar boven. Ze duwt de deur van Jaspers kamer open. Er gaat een schrok door me heen. Het doet me pijn deze kamer weer te zien. Het is al snel duidelijk wat Patricia wil. Iedereen van Jaspers vriendenkring mag iets uit Jaspers kamer uitkiezen om mee naar huis te nemen. Een herinnering aan Jasper. Iedereen gaat opzoek naar iets dat ze herinnert aan Jasper. Ik trek de tweede la van zijn bed open en vis er een zilverkleurige steen uit. Die hadden Jasper en ik vorig jaar tijdens klassenuitje aan het strand gevonden. Jasper groef me voor de grap in toen hij met z’n teen tegen iets hards en kouds in het zand stootte. Hij haalde het met mijn hulp tevoorschijn. Het was de steen die ik nu vast heb. Uiteindelijk hadden we besloten dat Jasper hem mocht houden. Hij wilde eigenlijk dat ik hem kreeg, want hij vond de steen goed bij me passen. Ik heb me besluit genomen. Deze steen neem ik mee naar huis.

Wordt vervolgd

Aantal keer bekeken: 3219
Waardering: 7.25 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 187 bezoekers online