Lees het verhaaltje: Twijvels op verhalenlezen.

Twijvels.

U leest om dit moment het verhaal Twijvels gepost door MOREENTJE. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: MOREENTJE
Gepost op: 2011-4-16

Verhaal:

Twijvels
Dit verhaal gaat over Lilly.
Zij is de hoofdpersoon van dit verhaal.
Het begint als ze met een paar klasgenoten op vakantie is.
Ze zijn op kampeertocht.

----------
Hoofdstuk 1:
Treurig sta ik aan de waterkant. Met een peinzende blik staar ik naar het water. In de verte, aan de overkant van de plas zie ik witte zeilen voorbij gaan. Dat zijn zeilers die plezier maken op het water. Ze weten niets af van de gruwelijke gebeurtenissen die hier hebben plaatsgevonden. Ik luister naar de geluiden om me heen. Het geritsel van gras, het geruis van de bomen in het bos achter me en het kabbelende water van de plas. Ik denk terug aan wat er is gebeurd. Gistermiddag om half vier op deze plaats. Ik kan het maar niet van me afzetten en dat wil ik ook eigenlijk niet. Ik weet niet precies wat er gebeurd is, omdat ik er niet bij was. En daar ben ik eigenlijk wel blij om.

Ik weet nog precies hoe ik erachter kwam.
Ik zat in het bos een boek te lezen toen Fara naar me toe rende.
Haar gezicht was lijkbleek en ze zag eruit of ze elk moment kon flauwvallen. Ik zag gelijk dat er iets aan de hand was. “Hij is dood, hij is dood!”Dat was het enige wat ze zei. Toen stortte ze neer. Ik ging onmiddellijk verhaal halen. Ik had geen flauw idee waar Fara het over had. Ik wist alleen, dat iedereen ging zeilen. Ik was niet mee gegaan, omdat ik de pest heb aan zeilen. Toen ik aan kwam op de plek waar ze allemaal in de zeilboot waren gestapt, hoorde ik het nieuws. Jasper was dood. Verdronken. Het jacht was omgeslagen en Jasper en Eric werden meegesleurd door de stroom. Ze hadden Eric nog kunnen redden,maar voor Jasper was het te laat. Ik kon mijn oren niet geloven. Fara was in shock en ik heb de hele nacht gehuild. En nu is Jasper al meer dan vierentwintig uur dood. Hij was mijn grote liefde. Ik kan het nog steeds maar moeilijk bevatten.

“Lilly!”Geschrokken draai ik me om. Uit de richting van onze kampeertent komt Simone aangerend. Ze draagt een bikini en zandalen. Haar vochtige bruine huid glanst in het zonlicht. Haar blonde kletsnatte haar is opgestoken en haar blauwe ogen stralen. Blijkbaar moet ze aan iets leuks denken. Een binnenpretje of zoiets. Ik wend mijn gezicht af. Ik kan haar vrolijke blik niet verdragen. Simone is mijn vriendin, maar soms kan ik haar wel vermoorden. Zij heeft blijkbaar geen moeite met het verwerken van Jaspers dood. Of het kan ook gewoon jaloezie zijn. Ze was jaloers, omdat ik en Jasper verkering hadden. Niet omdat ze zelf verliefd op Jasper was, maar omdat ik een knappe jongen kon krijgen. Iets wat zij niet kon. En nu staat ze daar voor me. Ik kijk haar aan. “Wat moet je?”Vraag ik geïrriteerd. “Ik moest je halen voor het eten.” Zegt Simone. “Wat stond je trouwens dromerig in het water te staren?””Gaat je niks aan!”Roep ik woedend. TRUT denk ik er in stilte achteraan. Simone kijkt zowel geschrokt als woedend. “He Lil, zo doe je anders nooit! Wat is er?” “Wat er is!” Roep ik woedend. “Voor het geval dat je het vergeten bent, mijn vriend is verdronken!!!” Woedend loop ik weg. Wat denkt ze wel niet. Ik loop diep het bos in.

Tijdens het eten is het stil. Iedereen heeft genoeg aan zijn eigen gedachten. Mevrouw Van Buren, de moeder van Ton die mee is gegaan om het eten te verzorgen en op ons te letten schept zwijgend hete tomatensoep op onze borden. Naast mij aan de kleine kampeertafel zit Simone. Ik kijk naar haar en plotseling krijg ik een prikkend gevoel achter mijn ogen. Ik denk aan Jasper. Aan zijn lieve glimlach en zijn warme stem. Hij stond altijd voor me klaar en nu is hij er niet meer. Het is allemaal zo snel gegaan. Plotseling begint mevrouw Van Buren te praten. “Jullie weten wel, dat we zo snel mogelijk hier vandaan gaan. Ik vind het heel naar, dat het zo moest lopen. Morgen ochtend om 10:00 uur vertrekken we per trein naar Valkenburg. Daar wordt Jasper op het kerkhof begraven.” Ik kijk naar de gezichten om me heen. Deze kampeertocht aan het meer zou een week duren. Dit is de vierde dag. Morgen vertrekken we al, maar daar ben ik blij om. Ik ben deze plek gaan haten. Ik kan het maar niet van me afzetten...

Het is nacht. Ik lig in de tent. Buiten hoor ik een uil roepen. Wat een vredige nacht. Ik sluit mijn ogen. En plotseling zit ik op een zeilboot. Ik zit samen met Jasper op de boeg. We lachen en we praten. Dan worden we opgeschrikt door een golf die ons hoog de lucht in tilt. De zeilboot slaat om en Jasper wordt door de stroom weggevoerd. Ik probeer hem te pakken, maar een onverwachte onderwaterstroom trekt mij en de boot onder water. Als ik weer boven kom is Jasper verdwenen...

Schreeuwend word ik wakker. Mijn lichaam is bezweet en mijn ogen zijn nat. Femke, Simone en Fara kijken me aan. “Lilly? Gaat alles goed?”Vraagt Simone voorzichtig. Ik wend mijn blik af. Waarom werd ik nou zo hysterisch door een nachtmerrie? “S, sorry.”Stamel ik. “Ik schrok me dood!”Roept Femke. Mevrouw Van Buren komt ook onze tent in. Ze kijkt bezorgd. “Er is niets.”zeg ik snel. Ik wil er geen probleem van maken.

We lopen in groepjes van drie naar het station. Het is nog vroeg. De zon schijnt helder door de dunne nevels heen. Al snel komen we op het perron aan. “Het is half tien.”Zegt Eric. “Dan zijn we mooi op tijd.”Zegt mevrouw Van Buren. Ik ga op het bankje van het perron zitten. Simone komt naast me zitten. Ik zeg niets tegen haar, want ik heb geen zin in ruzie. Over een paar uur ben ik weer thuis in mijn eigen stadje Valkenburg. Waar alles vertrouwd is. Ik denk dat de dood van Jasper daar makkelijker te verwerken is, omdat daar alles nog normaal is. Wij komen daar allemaal vandaan. We zitten ook allemaal bij elkaar in de klas. Het idee van een kampeertocht kwam van Ton. Hij had niets te doen in de krokusvakantie en het leek hem leuk om met een paar kinderen van zijn klas op kamp te gaan. Niels en Sara waren ook uitgenodigd, maar die konden niet. Dat was wel jammer. Dus gingen Ton, Eric, Femke, Simone, Jasper, Fara en ik met z’n allen kamperen. Natuurlijk vonden onze ouders het niet goed als we alleen gingen. Dus moest er een volwassene mee om op ons te passen. Dat is uiteindelijk de moeder van Ton mevrouw Van Buren geworden.

De trein is er. Hij stopt en iedereen gaat naar binnen. Ik zoek een plekje bij het raam. “Ik wil bij het raam!”Jammert Simone. Nijdig loopt ze naar de andere kant van het gangpad om daar te gaan zitten. Verdrietig kijk ik haar na. Normaal gesproken is ze heel lief voor me. Ja, af en toe een tikje bazig, maar voor de rest. Nu ik haar het hardst nodig heb laat ze me in de steek. Femke gaat naast me zitten. Ze slaat een arm om me heen. “Trek het je niet aan.”Is het enige dat ze zegt. Femke zal me nooit in de steek laten, dat weet ik zeker. Zij en Sara gaan altijd voor me door het vuur en ik voor hen. Ik ben blij dat ik ze nog heb. De trein begint te rijden. Ik kijk naar buiten. Langzaam zie ik het perron achter me verdwijnen. Ik moet Jasper nu voor goed achter me laten. Vanavond is zijn begrafenis en daarna moet ik hem vergeten, anders kan ik nooit door me mijn leven. Het doet me pijn, maar ik moet het accepteren.

(Als dit verhaal goede cijfers haalt zal ik het vervolg zo snel mogelijk er op zetten.)

Aantal keer bekeken: 4269
Waardering: 7.84 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 192 bezoekers online