Lees het verhaaltje: Vampier. op verhalenlezen.

Vampier..

U leest om dit moment het verhaal Vampier. gepost door Mystical. Dit verhaal is gepost in de categorie erotische verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar erotische verhalen?
Categorie: erotische verhalen
Gepost door: Mystical
Gepost op: 2010-5-24

Verhaal:

Vampier.
“Eén ticket voor Purple Rose, alsjeblieft?”
Ik heb mijn kaartje en ging voor drank en popcorn. Nog een nacht alleen, een andere film kijken zonder dat iemand me gezelschap houd. Purple Rose was een sentimenteel romantische film met twee dure, over-gewaardeerd en talentloze acteurs die ik haatte. Waarom wil ik je die film zien, hoor ik je vragen. Het is omdat ik alleen ben, verdrietig en iedereen die ik ken ‘andere plannen’ heeft. Yeah right. Dus hier ben ik om zeven uur, op mijn eigen, naar een film te zien dat me niet veel kan schelen, maar het geeft mij meer te doen dan thuis zitten op de computer, bloggen over hoe waardeloos mijn bestaan is voor de zoveelste keer. Dus ik betaalde voor mijn Pepsi en popcorn en ging zitten in de zaal. Ik had een goede zitplaats aan de achterkant naar het midden van de rij. Ik heb geprobeerd om comfortabel te zitten en van de muziek, die ze hadden gevonden, te genieten maar het heeft geen zin. Niemand anders kwam echt in de zaal, dus het was alleen ik en een paar oudere dames die vooraan zaten. Ik nam een slok, kauwde mijn levensonderhoud en zat peinzend in mijn stoel op de tweede rij naar achteren. Werk is shit. Mijn doodlopende baan bij Starbucks was spectaculair saai. Ondernemers die geen tijd hadden voor de koffiejongen, waren soms ronduit onbeschoft. Kinderen hadden driftbuien, morsen en hun moeders laten het allemaal voor ons om op te vegen. Het was vernederend, zo niet zielig. Ja, ik ben genoeg betaald om te helpen op mijn manier, om te betalen voor de flat met mijn huisgenoot. Ik kende hem niet zo goed. We hielden ons meestal stil en geheim omdat hij een meisje had of hij was aan het slapen vanwege de nachtdienst op zijn werk. Mijn sociale leven was niet zo sociaal. Ik was niet populair, nooit geweest. Zeker. Ik wist ongeveer hetzelfde als sommige mensen op het werk en ben net als hen, maar ze hadden hun eigen vrienden en cirkels, maar het is leuk als ik bij een praatje ga staan als het eindelijk rustig op het werk is. Mijn liefdesleven was niet bepaald rooskleurig. Iedereen die ik graag zag, had vriendjes of was net uit een relatie en waren ‘niet klaar’ om terug te gaan naar een relatie.
Ik zuchtte en nam nog een slok van mijn Pepsi.
De lichten werden gedimd en de trailers begonnen. Ik heb er niet veel aandacht aan besteed. Ik zag er ook wat van toen ik naar de bioscoop ging, dus ik maak me niet echt zorgen over aanhangwagens. Ik keek naar rechts en zag de zolen van een paar zware lederen laarzen, die zich zette op de bovenkant van de stoel. Grappig. Ik heb niet gezien of gehoord dat een persoon dat achter mij is komen zitten. Ik richtte mijn aandacht weer op het scherm waar de film trailer voor de komende grote kids fantasy film aan het spelen was. Ik negeerde de man achter mij, maar in de hoek van mijn oog kon ik hem zijn schuifelende voeten voortdurend zien. Het was alsof hij mijn aandacht probeerde te trekken. Ik probeerde hem, tijdens de trailers en de opening van de film, te negeren. Helaas. Ik stond op en liep naar de uitgang, slechts korte blik op de lastige man. Hij had donker haar, bleke huid en een uitdrukking die straalde van overmoed en arrogantie. Ik fronste toen ik door de deur ging. Ik zuchtte opgelucht in mezelf, kocht nog een Pepsi en keerde terug naar het scherm. Zoals ik liep, ging ik terug langs het gangpad en keek met een goede blik op de man. Hij had zwart, haar. Haar dat recht naar beneden hing, rond zijn kaken, een ponyscheiding aan de zijkant, ivoor witte huid, groene ogen met een oneven tinten om zijn leerlingen ( waarschijnlijk contacten ) en donkere lippen. Z'n kleren zijn gezinspeeld op een soort van welvaart: designerlabels door de blikken. Hij was lang, misschien wel zes tot twee, met lange benen. Deze man was waarschijnlijk een model of iets dergelijks. Hij had een gezicht dat iemand jaloers kon maken en iedere vrouw Swoon kon maken. Gelukkig voor sommige. Ik rolde met mijn ogen en ging zitten op mijn stoel. Echter, hij bleef met zijn voeten schuifelen, alleen maar om mijn aandacht te trekken. Ik probeerde mij te concentreren op de film...maar hij bleef mij storen. Hij leek te weten wanneer ik keek naar zijn voeten, waarna hij zou stoppen en pas weer beginnen, als ik mijn aandacht weer terug keerde op de film. Toen mijn geduld werd uitgerekt tot het breekpunt en ik bijna klaar was om gewoon op te staan en naar huis te gaan, stootte hij me met zijn voet.
Ik heb brak uiteindelijk het punt van mijn irritatie en ik keerde me in mijn stoel naar hem toe.
“Wat de fuck is je probleem?”
Hij zette zijn benen uit de achterkant van de stoel en leunde dichter naar me toe, zijn gezicht komt dicht bij het mijne. Zijn volgende expressie verwarde me. Het was alsof hij van iets aan het genieten was, een geur of iets, en hij ademde langzaam
“U” sprak hij, met een stem die zachter is dan een veertje. “Je bent het probleem, mijn vriend”
Zijn gezicht was vermaak geworden en hij ademde door zijn neus voor een ogenblik. Zijn ogen waren gesloten en zijn adem huiverde. Wat een freak! Hij was waarschijnlijk hoog. Ja, ik ga weg. Nu.
“Ga niet” fluisterde hij, zodra de gedachte was verschenen op mijn hoofd die me verrast. “Je gaat niet weg”
“Ik ga wel!” snauwde ik.
“Nee, je hoeft niet te gaan” zei hij zacht en raakte mijn tempel met twee van zijn vingers aan.
Ik bevroor. Mijn ogen waren wijd open. Mijn lichaam bewoog niet meer, mijn mond ging niet meer open dan een centimeter. Mijn hartslag is sneller gegroeid, mijn ademhaling ging sneller. Wat deed hij aan mij? Hij ging met zijn vingers in mijn gezicht, mijn kin. Hij glimlachende triomfantelijk.
“Draai je om, met je gezicht naar het scherm” beval hij, zijn stem duidelijk in mijn oren.
Alles wat ik kon doen was aan zijn bevel voldoen. Ik draaide me om, mijn handen op mijn knieën, gebalde vuisten, rillingen. Ik was niet koud. Misschien was het angst. Ik voelde hem leunen dichter bij mijn oor.
“Je weet niet precies hoeveel zintuigen u mist” fluisterde hij. “Je kunt niet ruiken wat ik kan ruiken, niet proeven wat ik kan proeven, ik zie elke kleine spier, ik hoor je gedachte, ik hoor het delicate gezoem van je stem, ik voel elke hobbel op uw huid. Nu ben je...je ruikt naar...kamille. Maar uw smaak is anders. Je proeft...”
Hij likte aan mijn oor.
“...naar appels. Interessant. Zo’n een fascinerende combinatie. Ik ruik die vrouwen daar en alles wat ik ruik, is de geur van de dood dat nadert. Geuren kunnen verdwijnen na verloop van tijd. Ze beginnen te vervagen met de leeftijd. Ik vraag me af, of uw bloed dezelfde smaak heeft als rijpe appels”
Ik huiverde harder. Wat was die vent? Waarom is het dat zijn stem mijn controle heeft en me kunnen bekruipen op hetzelfde moment? Ik had zoveel vragen, maar ik was niet in staat het allemaal aan hem te vragen.
“Kun je mijn adem voelen in je nek?” vroeg hij, maar ik was niet in staat om te spreken. “Misschien, denk ik, geniet je ervan als ik dit doe?”
Hij knoopte mijn overhemd los en gleed met zijn koele hand over mijn torso, het vangen van mijn tepel met het topje van zijn middelvinger. Mijn adem gespannen en mijn hart dat sneller fladderden. Mijn hart voelde alsof het zou nu kunnen ontploffen. Hij boog zijn hoofd dichter naar de mijne en langzaam likte hij mijn wang. Hij speelde met de gevoelige huid van mijn tepel en ik kon maar net onderdrukken voor een lichte kreun ontsnapte uit mijn keel. Mijn ogen sloten en mijn bloed steeg. Wat deed hij met mij? Hij was een vent...en ik was een kerel! Dat is gewoon...ziek! Ik ben geen homo! Maar waarom was ik zo geraakt?
“Volgen” sprak hij in mijn oor.
Zijn handen waren verdwenen van mijn borst en zijn adem uit mijn oor. Ik keek achter me en zag dat hij was verdwenen.
Ik weet niet waarom, maar in plaats van heel verward te zijn en te blijven, hoopte ik dat hij niet zou terugkeren om me mee te nemen door middel van geweld. Ik vind mezelf weer om mijn spullen te verzamelen en liep de deur uit. Ik verliet de bioscoop en ging om de hoek, maar wist niet precies waar ik heen ging. Mijn benen leek een geest van hun eigen hebben en waren een drijvende kracht achter mijn dwarse richting van die vent. Ik kon nog steeds niet achterhalen wat hij was. Misschien kon hij een soort van hypnose? Misschien heeft hij een soort van drugs in mijn popcorn, gedaan toen ik naar de badkamer ging of in staat was geweest om me te injecteren of wat dan ook zonder dat ik het merkte? Theorieën en ideeën bleven gewoon draaien in mijn geest, maar ik kon niet kiezen. Ik liep een smal steegje, tussen een juwelier en een ijzerhandel, in. Dit steegje. Ik wist ervan want het was bekend als ‘Deathe’s Gates’ onder de roddelbladen. Moord was heel gebruikelijk in dit steegje. Mijn ogen werden groot van angst en realisatie. Was deze man van de legendarische ‘Vampier moordenaar?’ Die doden en vervolgens hun bloed af tapte en liet hen dan voor de dood? Ik kon geschreeuwd hebben. Maar dat deed ik niet.
“Ik zie dat u bekend bent met deze plek” sprak hij ergens vandaan.
Ik kon niet zien waar maar hij was, waarschijnlijk verstopt in de schaduwen. Ik probeerde wanhopig om iets te bedenken wat ik zou kunnen zeggen.
“Je kan spreken, maar als je gaat schreeuwen om hulp, zal ik je vermoorden voordat er een decibel ontsnapt uit die heerlijke keel van jou”
Ik nam acht op zijn waarschuwing en rilde een andere angst, gevuld met adem.
“Waarom b-breng je me h-hier?” stotterde ik.
“Ik breng al mijn slachtoffers naar hier” antwoordde hij er droogjes op.
“W-waar zijn de politie?” vroeg ik.
Ik herinnerde dat er een constante politie-aanwezigheid is in het gebied totdat de moordenaar was gevangen.
“Weg, na een anonieme tip” zei hij.
Een kwade grijns verspreidt zich over zijn gezicht. Ik deinsde terug in afgrijzen.
“Heb jij...ze vermoord?” vroeg ik.
Hij grinnikte diep.
“Ik ga geen onschuldigen doden”
“Onnozele!” gooide ik er uit.
“Geloof het of niet. Ik dood geen mensen die de dood niet verdienen. Drugsverslaafden, moordenaars, vrouw en kind kloppers, I-profiel... mijn targets. Gewoon mijn steentje bijdragen voor de mensheid”

“Who cares wie ze zijn, geen mens heeft het recht om een ander leven te nemen!”
“Oh, maar mijn lieve. Ik ben geen mens”
Hij benaderde mij en streelde zijn gezicht met zijn ijskoude vingers. Ik rilde weer bij zijn aanraking, zowel uit de ijskou en uit angst. Hij sloot zijn ogen en toen ze heropend, waren ze bleek, zo bleek als de maan zelfs, een soort blauw-witte bewolking. Zijn leerlingen waren dun, kleiner dan een millimeter, maar als messen in mijn ziel. Zijn perfecte tanden werden nu sterk verbeterd door twee lange, puntige tanden ter vervanging van de hoektanden. Hij likte zijn tong langs de bovenste rij van zijn tanden en glimlachte naar me, gezorgd voor een angst die ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik voelde een traan stilletjes uit mijn linkeroog vloeien en een liftend adem ontsnapte aan mijn lippen.
“Gaat u mij te doden?” fluisterde ik.
“Ik ga u een keuze voorstellen, Ash, en ik hoop voor jou, dat je de juiste beslissing maakt” zei de man.
“H-hoe weet je mijn naam?”
“Ik weet dat veel dingen over u, Ash” antwoordde hij. “Of zou ik je liever Gareth noemen?”
Ik hapte naar adem. Hij vertelde de waarheid, maar hoe hij dat wist, wist ik niet. Zoals hij al zei, had hij waarschijnlijk een jacht naar mij op gezet.
“Jij bent een van de meest boeiende onderwerpen die ik ooit ben tegengekomen” zei hij. “Ik zei je dat ik alleen mensen dood van mensen die het verdiend hebben, terwijl jij ... jij hebt geen enkele reden om vanavond sterven, behalve dat je iets zou kunnen gedaan hebben wat niemand in de afgelopen driehonderd jaar ooit heeft gedaan voor mij. Je trok me naar u door gewoon jezelf te zijn. Een vreemd voorval bij de mens, moet ik zeggen. Was het je bloed? Nee Was het je geur? Nee Was het uw smaak? Nee, nee, nee, nee, nee, nee! Het was je gewoon in het algemeen. Het maakte mijn hart stil, te proberen tot een fluistering van het geluid terug te krijgen. Een floreren onder windstille zeilen, als het u belieft. Ik dacht dat ik wist dat ik u zou vinden en u mee nemen, je vermoorden als ik moest. Maar hoe langer ik keek naar jou kleine platte kop en toen je in die coffeeshop vijf dagen per week werkte, begon ik iets te zien. Iets waar het heiligdom van mijn leven bedreigd werd, sinds het midden van 1940 en dat, mijn lieve Ash, is iets wat ik gevonden die ik nodig had. Je ziet...Ik ben helemaal alleen in deze wereld, voor zover ik weet. Al meer dan zestig jaar heb ik de messen en het vuur van isolement gehad om te lijden in mijn dode hart. Ik heb nog nooit een ander van mijn soort ontmoet sinds na de Tweede Wereldoorlog! Kan zich voorstellen wat het is om alleen te zijn zo lang? Ik betwijfel of je het nog kunt. Na veel denkwerk ben ik tot de conclusie gekomen dat ik naar jou op zoek was gegaan, ofwel ik je laat leven of dat je zou sterven.
Ik zou het liefst zien dat het laatste niet helemaal waar was, maar een optie...deze dingen gebeuren. Dus heer Ash...Wil je hier sterven, nu, of wilt u uit uw saai leventje, waar je ouders geen moer om geven en aan jou, waar je geen vrienden hebt, waar je je tijd zit door te brengen, elke avond thuis kijkend naar porno op het internet of het proberen om een website te houden ontsnappen? Je kunt een frisse start hebben. Je kunt iemand zijn die je altijd wilde zijn. Ik kan u een hele nieuwe wereld aanbieden. Het enige wat u hoeft te doen is de keuze maken. Een nieuw leven of dood. Ik wil geen wroeging voelen voor het doden van u, Ash, omdat je mss voor dat laatste gaat kiezen. Ik ben niet bezig met wroeging, schuldgevoel of spijt. Dus tenzij je wilt vele honderden mensen afgeslacht door jou, zou ik wijselijk kiezen”
Ik ademde een korte, snelle ademhaling en dan ademde ik diep in door mijn neus. Hij bood mij een nieuw leven aan, ver weg uit de buurt van mijn eigen eenzaamheid. Hoe kon ik weigeren? Hij ging mensen, als ik niet het juiste ga kiezen, vermoorden. Misschien moet ik hem vragen om wat meer te vertellen wat dit nieuw leven precies zou leiden voordat ik hem alle een antwoord geef.
“Wat bied dit nieuwe leven mij precies aan?” vroeg ik voorzichtig, in de hoop dat ik niet te veel nieuwsgierige maar hij was vreemd rustig.
“Onsterfelijkheid. Sterkte. Power. Schoonheid. Love. Ik kan u al deze dingen geven, indien u dat wenst”
"Hoe zit het met mijn familie? Wat zullen ze denken als ik weg ben?”
“Je gaat zonder een spoor achter te laten” antwoordde hij. “De laatste die je zag is iemand van uit de bioscoop. Uiteindelijk zullen ze denken dat je waarschijnlijk dood bent en zullen verder gaan. "
De kracht van zijn woorden raakte me. Wow ... ze vergeten mij gewoon. Hoe lang zou dat duren? Zou ik ze missen? De antwoorden op deze vragen zijn dus: Ja, dat zouden ze doen en niet lang, wetende dat ik er niet meer ben.
Misschien zou het een goede verandering zijn voor mij. Er was niet echt iets dat me tegen hield. Ik had geen reden om te weigeren, iets wat ik vermoedde dat hij wist. Ik zuchtte en zakte in een nederlaag en hij glimlachte triomfantelijk.
“Ben je klaar?” vroeg hij, en dicht bij me en legde zijn handen op mijn schouders.
“Ja” zei ik zwak, met mijn hoofd gebogen.
Hij tilde mijn hoofd op, zodat onze ogen op hetzelfde niveau lagen. Iets in zijn ogen leek me te hypnotiseren, omdat ik dan niet zou beseffen dat hij me zou zoenen, totdat hij zachtjes op mijn tong beet, die me wakker maakte. Ik kon het bloed in mijn mond proeven. Hij begon steeds agressiever en er begon iets te stromen in mijn keel. Het smaakte helemaal fout en zuur. Het wilt me de mond te snoeren. Plotseling voelde ik een pijn in mijn borst. Ik duwde hem weg en greep mijn hart in doodsangst. Het is zo krachtig en pijnlijk en het voelde als een soort hartaanval. Mijn ogen begonnen te tranen en mijn keel was gesloten, dus ik kon niet schreeuwen, alleen een hoge toon kreet. Elke keer nam ik een moeizame maar ook pijnlijke adem. Elke adem leek te voelen als mijn laatste. Ik keek hem aan en zag dat hij zich concentreerde op iedere keer dat ik adem nam, maar het ziet er niet zeker van of alles volgens plan ging. Hij sprong op mij toen ik op mijn knieën viel en probeerde de pijn te stoppen, door op mij borst te krassen. Hij pakte mijn armen en ontwrichte ze uit mijn schouders. Meer pijn. Hij heeft de overblijfselen van mijn enigszins gescheurde shirt losgetrokken en legde een vinger waar de bovenkant van het borstbeen moest zijn. Hij paste een beetje druk en ik voelde een scherpe punt in mijn huid penetreren. Ik keek naar beneden en zag mijn romp. Er was een kaart van barsten en aderen duwde tegen mijn huid. Sommigen waren paars maar de meesten waren donkerblauw. Hij trok zijn vinger langs mijn buik tot net boven mijn navel. Ik kon niet meer zien. De tranen waren er gewoon te veel. Ik voelde hem, hij sloeg me tijdens en begon bloed op te wellen.
Ik voelde van zijn lippen op dat kruispunt, waar hij me sloeg en begon te zuigen. De pijn was erger dan voorheen want ik voelde mijn bloed stromen, gezogen wordt uit mijn lichaam. Mijn lichaam begon te spasmen en ik kon me niet stabiel houden. Mijn hart werd steeds zwakker en zwakker, nauwelijks meer gewonnen zonder veel kracht of consistentie. Ook ik begon zwak te voelen en de spasmen waren aan het vertragen, maar ik voelde me erg moe en dacht aan instorten. Dan, eindelijk, voelde ik de laatste druppel van mijn warm bloed uit mijn lichaam komen en kon nauwelijks bij het bewustzijn blijven. Ik voelde een koude, natte tong zelf langs de bezuinigingen die hij had gemaakt. Ik realiseer me toen had hij snijd er een kruis, zoals uit het kruisbeeld op mijn lichaam. Ik kon gelachen hebben om de ironie, maar ik zakte naar achteren en kon niet open mijn ogen. Ik was het slachtoffer niet ademt niet was mijn hart heb, maar een of andere manier ik nog leefde. Ik kon horen, ruiken, gevoel dingen om me heen als normaal, het is gewoon dat ik niet kon bewegen. Ik voelde dat mijn armen beetje bij beetje op zijn plaats kwamen. We leken te reizen voor een tijdje, voordat ik voelde dat ik wordt verlaagd naar iets zacht en comfortabel. Ik had het niet gemerkt, maar ik voelde tintelingen over mijn hele lichaam en het was irritant. Ik moet iets gedaan hebben want ik voelde hem dat hij zachtjes mijn gezicht streelde.
“Sst, het zal allemaal snel voorbij zijn” fluisterde hij zachtjes. “Gewoon rusten en ik beloof dat het gauw afgelopen zal zijn”
Ik kon alleen op zijn woord geloven en probeerde mijn best om comfortabel te zitten maar het werd erger en prikkelender. Een keer leek ik enige controle te hebben over mijn lichaam. Soms zou hij streek zacht langs mijn gezicht, maar andere keren dat hij niet in de buurt is, hoorde ik hem wel, dus hij moet ofwel een afstand houden van zijn slachtoffers of ergens op zijn eigen zijn. Ik voelde me vreemd genoeg niet op mijn gemak als hij niet probeerde mij te troosten.
Ik verloor de tijd uit het oog. Uren kon tientallen jaren zijn voor mij.
Ik deed mijn ogen open na wat een eeuwigheid leek zijn geweest. Het ongemakkelijke gevoel veranderd in een sterke golf van pijn en mijn rug was naar boven gebogen. Ik begon hevig te hoesten en ik voelde een hand op de mijne. Grappig. Het voelt niet meer koud aan. Ik stopte met hoesten en ik voelde iets omhoog komen door mijn lichaam. Ik werd op mijn zij gelegd en mijn hoofd werd op zijn plaats gehouden door een andere hand. Toen keek ik op, hoorde iets, wat het ook was, splash in een kom of iets dergelijks. Ik proefde een zure smaak op mijn tong. Ik was blij dat, wat het ook was, het uit mijn systeem was. Ik viel achterover en voelde me veel, veel beter. Zoals ik helemaal gezond was, maar ik had ongelooflijke honger.
“Liron?” hoorde ik hem voorzichtig zeggen. “Kun je me horen?”
Ik kreunde in de reactie. God, ik had honger.
“Open je lippen, mijn liefde” zei hij, weer in die zachte toon.
Ik gehoorzaamde en voelde iets warms in mijn keel stromen, waardoor mijn tong schreeuwde van verrukking. Het smaakte naar de appels. Ik herinner me een keer toen ik een kind was. Toen had ik een paar goede appels. Maar ik voelde dat ik opeens barstte, het leven in mij ontplofte. Mijn ogen gingen open en ik slikte. Ik ademde een diepe, wanhopige adem in, alsof ik zojuist op de bodem van de diepste oceaan terecht was gekomen. Ik hoestte en keek de kamer rond. Het was helder. Pure witte muren omgeven mij en een witte stof hing om mij heen. Ik ging rechtop zitten en zag hem staan aan de andere kant van de kamer, het verplaatsen van een kristallen schaal met water. Hij draaide zich naar mij om en liep terug naar het bed. Hij droeg dezelfde kleren uit de bioscoop.
“Noemde j-je mij Liron?” vroeg ik, verbaasd over hoe mijn stem was.
Ik was hetzelfde als voorheen, maar het was alsof ik het nog nooit eerder had gehoord.
“Ja, dit is je nieuwe leven. En met een nieuw leven komt een nieuwe persoon. Liron betekent 'mijn lied' of 'mijn vreugde' in het Hebreeuws. Heel passend, al zeg ik het zelf. "
“Oh ... Nou, wat is je naam dan?” vroeg ik, verrast opnieuw.
“Elior” antwoordde hij, zittend naast me en streelde mijn gezicht.
Het gevoel ... voelde me zo onwerkelijk aan, dus veel krachtiger.
“Wat betekent dat?” vroeg ik rustig.
Ik zou bijna spinnen nu.
“Mijn God is mijn licht” antwoordde hij.
“W-wat moet ik d-drinken?” vroeg ik.
“Dat was uw oude bloed” zei hij.
Hij pauzeerde even, want ik snakte naar adem.
“Om je transformatie te voltooien, moet je het laatste van je bloed drinken. Hoe voel je je?”
“Perfect” zei ik, glimlachend.
“Kijk in de spiegel” fluisterde hij, knikkend naar iets achter me.
Ik draaide me om en hapte naar adem. Ik zag mezelf en Elior in het reflecterende glas. Ik was totaal verschillend. Mijn gezicht was bleek, natuurlijk, maar mijn gelaatstrekken waren verschillend. Mijn ogen, maar bleek. Grijs in plaats van blauw, mijn tanden waren met dezelfde vampirical giftanden te zien, mijn voormalige vreemd uitziende neus was recht, mijn lippen om te zoenen, mijn kaak iets plein. Ik had zeker gewicht verloren. Ik was niet ‘vet’, maar waar er sprake was van een dik buikje was nu een glad, gespierd lichaam. Ik streek over het glas en raakte mijn reflectie aan in ongeloof. Elior kwam van achteren en sloeg zijn armen om me heen. Normaal zou hem weg duwen, maar nu?
Ik voelde me vreemd met hem en hield me, om me gerust te stellen, voor dat dit geen droom is. Een lichtstraal kroop door de gordijnen door het raam en ik wilde terug en dacht dat het een legende was, maar dit is waar. Echter, Elior hield me strakker en trok me naar de lichtstraal toe. Het raakte me en ik voelde een vreemde warmte over me heen vloeien en sloot mijn ogen. Ik hoorde iemand zingen en wist dat het Elior een lied zonder lettergrepen zong om mij te kalmeren. Ik glimlachte.
“Voel je het zonlicht?” fluisterde hij.
“Ik kan het voelen” fluisterde ik terug.
“Draai je om en kijk naar mij” fluisterde hij.
Dat deed ik en snakte naar adem. Elior leek verloren fysieke te hebben. Hij leek mooi in het zonlicht. Ik streelde zijn gezicht en hij glimlachte, werkte mij dichter bij hem aan.
“Ik weet niet wat het is met jou, Liron, maar je geeft me het gevoel dat mijn hart weer klopt”
Ik knikte.
“Ik ook”
En dan kuste we een kus in de zon, niet in de nacht, en ik wist dat ik dit voor een lange termijn was. Ik was altijd al een vampier.

Aantal keer bekeken: 7459
Waardering: 5.74 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Sex chatten met:

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 157 bezoekers online