Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

Vergeet me niet...

U leest om dit moment het verhaal Vergeet me niet.. gepost door M. Verhoeven. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: M. Verhoeven
Gepost op: 2005-5-8

Verhaal:

Vergeet me niet..
Af en toe in een leven, gebeuren er situaties, gebeurtenissen die onverwacht komen en soms even zo onverwacht weer gaan. Sommige ervan zijn situaties die je nooit meer vergeet. Sommige situaties, sommige gebeurtenissen zijn lelijk en veroorzaken diepe wonden of laten afschuwelijke littekens achter.
Elk levend wezen kent de pijnen daarvan.
Maar er bestaan ook situaties die een schitterende lach van zaligheid op je gezicht toveren. Het verzacht de pijnen, het leed van het leven.
Die situaties, die momenten komen maar zelden voor en we koesteren zulke gebeurtenissen met heel ons hart.
Ze schenken ons het licht wanneer de duisternis nabij is.

In de nevel huist een herinnering, die fonkelt als een ster…zoet als een roos…...voor altijd verborgen in de nevelen van het hart…..

Hij liep over een smal kronkelig bospad, een onberoerd bos, tijdens het aanbreken van de dag... en in de verte hoorde hij de vogels het morgenlied fluiten. Ze floten de nieuwe dag lof toe, deze nieuwe dag bracht de belofte van schoonheid met zich mee.
Vanuit zijn ooghoeken nam hij het mysterie daarvan waar en voelde de magische tinteling die er schuilging.
Er hing een dunne, zilveren nevel in het bos, die alles mystiek omhulde. Hij zag het glanzen van de onschuldige morgendauw aan de frisse, donkergroene blaadjes van de bomen en de druppels van nevel aan de grassprieten bengelen. En terwijl hij daar liep over dat ongelijke bosbad vroeg hij zich, hoe hij daar terecht was gekomen. Hij voelde een lichte bries op zijn huid, dat zijn donkere haren lichtelijk liet opwaaien. Hij glimlachte alsof hij zojuist een kus kreeg. Een kus die verborgen ligt in zijn hart en die de diepste verlangens omhoog kan halen.
Hij liep door… zonder te weten waarheen…verder het bos in, en van binnenin voelde hij dat, hoe verder hij kwam, hij steeds meer een vertrouwd gevoel kreeg. Iets dat hij lang geleden ook voelde, maar vergeten is. Of dat hij verloren is….Het is moeilijk om dat gevoel te plaatsen, maar het is iets dat hij kent…iets dat hij opnieuw wil beleven. Iets dat hem gelukkig maakte…
Weer voelt hij diezelfde bries en ditmaal herinnert hij zich die kus, haar geur....één herinnering....zo speciaal!
De dieren in het bos slaan hem gade, ze kijken toe naar hoe hij zoekt in zijn binnenste. En hoe hij die herinnering van toen omhelst. Zij, de dieren zien met hun reine ogen die immense schoonheid van hem afstralen.
Door de bomen heen kan hij de zon aan de horizon zien verschijnen. De hemel is bezaait met kleuren die van dieprood overgaan naar diepblauw. Het is een schitterend tafereel dat hij waarneemt.
Deze plek schenkt hem rust en hij bedenkt zich dat hier iets vredigs aanwezig is, iets dat zich verborgen houdt in het bos.
Toch vraagt hij zich nog altijd af, hoe het kan dat hij hier terecht is gekomen? Is het een droom, een betovering?
Hij weet echter nog niet dat dit een geschenk is afkomstig van een wezen waar hij met heel zijn hart, altijd naar heeft verlangt....
Dan hoort hij rechts van hem, in de stilte van de dageraad, iets breken. Met nieuwsgierige donkere ogen kijkt hij naar rechts daar waar hij dat takje hoorde breken. Langzaam wordt hij zich bewust van haar.... In zijn hart voelt hij haar aanwezigheid. Hij voelt zich opnieuw tot leven komen en hij glimlacht gelukzalig...
Vol van het reinste vertrouwen draait hij zich om en kijkt recht in haar ogen. Een moment van verbijstering slaat toe. Een moment waarin woorden overbodig zijn, waarin ledematen verkrampen en de ziel voor vrijheid kiest.
Hij kijkt alleen maar in haar ogen, ziet haar waarheid, de puurheid die hij altijd zag in haar. Ooit zag hij het alleen als een kleine vlam in haar ogen twinkelen, maar nu hier in deze vreemde situatie ziet hij haar zoals ze werkelijk is, zoals ze was in zijn dromen die hem in de nacht bezig hielden. Haar ogen hebben de kleur van het woud, die ogen zijn groen als de bladeren, blauw als de hemel, en de kleine gele tinten die lijken op de eerste zonnestralen maken haar mooie ogen bijzonder.
Haar ogen vertellen hem wie ze was...wat ze is en... wat ze zal zijn de komende tijd.
Ze legt haar hand langs de zijkant van zijn gezicht, kijkt naar die mooie gelaatstrekken. Zijn bruingroene ogen, die haar zo vertrouwd, zo liefdevol aanstaren. Zacht laat ze haar vingers over dat wonderschone gezicht glijden. Hij weet dat ze hem gemist heeft en ergens heel lang op hem gewacht heeft…Hoe hij dat weet, kan hij niet verklaren, zoals zoveel niet dat vandaag gebeurde. Hij laat zijn ogen over haar lieve gezicht glijden. Het grootste verschil met toen, dat zijn haar ogen.Ze stralen van vrede. De droefenis van toen heeft die amandel gevormde ogen verlaten.
Ze glimlacht niet...ze neemt hem waar, met haar ogen en met haar handen. Alsof ze niet kan geloven dat hij het werkelijk is, die ze zo zacht aanraakt. Ze lijkt zo onrealistisch…ze lijkt op iets dat bestaat in sprookjes. Hij ziet hoe de eerste zonnestralen haar haren laten glanzen als de dauw op de grassprieten. Ze zucht en slaat haar ogen geleidelijk aan neer. Een zucht die een bevestiging behoudt en laat gaan. Hij strekt zijn hand uit om haar gezicht te kunnen aanraken, om haar na al die tijd weer eens te mogen voelen. Op het moment dat de toppen van zijn vingers haar zachte roomblanke huid raken, stapt ze naar achteren en valt er een donkere schaduw van verwijten in haar mooie ogen. Zijn hart krimpt in elkaar....
‘Ik zal je geen pijn doen, ik zou je nooit pijn willen doen….’ Wil hij haar zeggen, maar zijn lippen weigeren te bewegen. Ze snuift als een jonge ree en schudt haar hoofd op en neer met neergeslagen ogen. Ze loopt van hem weg, naar het westen. Daar waar de zon achter de horizon verdwijnt aan het einde van een dag.
“ Ana….� Weergalmd zijn stem door het onberoerde woud.“ Ana wacht!Ana wacht op me!� met dat hij die woorden uitspreekt bedenkt hij zich dat het juist die woorden waren. Die zij hem, zo vaak had gevraagd te zeggen maar hij had het nooit durven uitspreken. Was het dan nu te laat om ze alsnog te zeggen?
Hij rende haar achterna dieper het woud in. Hij zag enkel het wit van haar lange jurk. Als een bosnimf, een schichtig dier, schiet ze langs bomen en struiken. Hij wil haar niet uit het oog verliezen. Het interesseert hem niet of hij kan verdwalen, het interesseert hem ook niet dat de takken van braamstruiken, krassen in zijn armen en benen slaan. Hij kan haar niet weer laten wegglippen. Dan verdwijnt ze uit zijn zicht en in paniek gaat hij nog harder rennen, slaat takken voor zijn gezicht weg, voelt hoe ze als zweepslagen terug veren en houdt dan enkele meters verder, waar hij haar voor het laatst zag, staande.
Daar zit ze in elkaar gedoken op de houten bodem van een klein roomkleurig bootje, op hem te wachten...Waarom hij weet dat ze wacht op hem, dat is omdat ze niet weg is gegaan.
Haar blauwgroene ogen kijken hem vragend aan. Hij zucht en haalt op ademkomend een hand door zijn verwarde, donkere haren. Hij wacht even met in dat kleine roomkleurig, sierlijke bootje te stappen. Het heeft de vorm van een langwerpige open schelp.
Ze gebaart hem, dat hij moet instappen. Hij glimlacht om haar doen en laten. Echt iets voor haar....om hem de zo te laten schrikken, echt iets voor haar....Denkt hij op ademkomend.
Dan zegt hij iets wat haar laat lachen, iets dat haar terug brengt naar toen en haar datzelfde gelukkige gevoel geeft. Alleen al om het feit dat het zijn stem is die dat magische woord laat klinken zo vroeg in de ochtend. “ Schatje…� fluistert hij en neemt naast haar op de houten bodem plaats. Hij ziet haar gelukkige glimlach en de verwijten die hij voorheen in haar ogen las, zijn verdwenen. Ze legt haar hand op zijn been en legt haar hoofd tegen zijn schouder. Hij rook de zoete geur in haar haren, dezelfde geur als van toen. Een geur die zoveel mooie herinneringen boven brengt.
Geuren dragen altijd wel een herinnering in hen mee.Net als de sterren de geschiedenis en de toekomst in zich meedragen.
Het bootje komt zonder iets te hoeven doen in beweging en drijft weg een bepaalde richting uit. Het bos achter zich latend en hoe verder ze weg drijven, des te minder blijft er over van dat bos en op een gegeven moment kijkt hij om naar de plek waar ze vandaan kwamen en ziet tot zijn grote verbazing dat het bos dat zo echt voelde en rook……verdwenen is.
Er is nog enkel lucht en water. Zij neemt hem mee de eeuwigheid in...
Nog voordat hij de vraag kan stellen, wend ze haar hoofd zijn richting uit en zegt met een tevreden glimlach:
“ Damian, maak je geen zorgen...dit is magie…het is een paradijs. Het is mijn wereld nu, maar voor jouw slechts een soort droom. Ooit heb je me gezegd, dat je zou willen dat ik in mijn hoofd van jou was.Ik heb jouw nooit gezegd wat ik zou willen..." legt ze hem zachtjes uit en hij luisterd naar haar woorden, naar haar zachte stem die hij zo gemist had. En hij denkt er kort over na, dat hij een sukkel was om haar uit het oog te verliezen toen, maar ze was zo bijzonder dat ze nooit zijn hart heeft verlaten. Hij kijkt naar haar bijzondere ogen die hem nog meer willen vertellen en wacht geduldig op haar volgende woorden.... Ze zucht lichtjes en zegt dan; " Wat ik toen wilde dat is dit wat nu gebeurt en nog zal gebeuren. Dat is wat ik toen wilde, ik heb jou altijd in mijn hoofd gehouden, en in mijn hart gesloten.�
Hij luistert naar de zachte stem, die klinkt als een melodie, een zang. Hij glimlachte en keek verwondert om zich heen. “ Jeetje, Ana, het is niet wat ik verwachtte, maar je moet weten dat ik jou nooit vergeten ben.�
Ze schuift dichter tegen hem aan en kijkt met hem mee de eeuwigheid in, daar waar de zon het water raakt.
“ Misschien niet, en Damian je zult hier niet blijven. In de ochtend zul je ontwaken in je bed en denken dat je een vreemde droom had, maar bij deze vertel ik jou, beloof ik je dat het geen droom was. Ik heb je laten zien waar ik ben, en hoe je er komt. Het is een geschenk dat ik je meegeef voor de rest van je leven. Ik heb dat geschenk ook ooit gekregen en het maakte mijn leven makkelijker. Wanneer ik het moeilijk had, dan kwam ik naar hier…dan stapte ik in ditzelfde bootje dat me meenam naar het eiland, dat niet gezien word.� Zei ze vervolgens,
“ Ik miste je…� fluistert hij zacht en legt voorzichtig een arm om het meisje naast hem heen, Ze slaat even haar ogen neer en fluistert dan:
“ Ik jou ook, ik heb zolang gewacht.�
Hij wend zijn hoofd haar richting uit, en kijkt naar dat serene gezicht, die roomblanke huidskleur, de roze blos op haar wangen en de sensuele mond. Ze is goddelijk, zo mooi. Hij heeft haar altijd mooi gevonden, maar bij deze vreemde, magische gebeurtenis ziet ze er mystiek uit. Ze slaat haar ogen op en vormt een glimlach rondom haar mooie mond.
Ze heeft de gave om hem te betoveren met die glimlach, hij kan er niet te lang naar kijken al zou hij zo graag willen, hij ziet hoe de glans in haar ogen feller wordt en dan wend ze haar hoofd af… een andere richting uit. De richting waar het eiland uit het niets verschijnt. Hij ziet de groene valleien ervan en het groene bos. “Wat is dit, waar zijn we?� vraagt hij verbaasd. Ze vertelt hem dat er mensen zijn die het eiland Avalon noemen, het eiland van de jeugd, of eden. Zij zelf noemt het Appelland. Omdat er veel appels groeien en appels waren voor haar altijd een heilig symbool omdat ze het magische teken in zich meedragen..... Een ster.
Hij zucht, want hij weet niet goed wat het allemaal inhoudt. Zij was altijd meer thuis in deze wereld, er was altijd iets mystieks aan haar.
Het bootje strand aan de oever en ze neemt zijn hand vast om haar te volgen het eiland in. Ze vraagt hem zijn schoenen uit te doen, zodat hij kan voelen hoe heerlijk het gras aanvoelt. Hij volgt haar verzoek op en ervaart dat aangename verschil. Ze lacht naar hem en zegt; “ Lieve schat er is zoveel dat ik je wil tonen, kom laten we opschieten.� Ze begint te hollen door de weide en hij volgt haar over het gras. Het valt hem op dat de kleuren hier feller zijn en geuren zoeter zijn dan rozen. Hij ziet de pracht van eenvoud, en hij weet dat hij voet heeft gezet op magisch grondgebied. Ze vertraagd haar tred en loopt dan achterwaarts verder zodat ze naar hem kijken kan. Hij lacht haar toe en strekt zijn armen uit om haar vast te grijpen, maar steeds als hij haar bijna heeft schiet ze weg. Het is een uitdagend spel dat ze speelt, en in haar ogen ziet hij het plezier dat ze ervan beleefd. Dan als hij haar eindelijk in zijn handen houdt en zij naar achteren leunt, al haar vertrouwen in zijn handen legt, dan beleefd ook hij het plezier van het spel dat lijkt op een jacht. Ze legt haar armen in zijn nek en drukt zich tegen hem aan. Het voelt zo goed om haar tegen zijn lichaam te voelen, het voelt zo vertrouwd. “ Ana?� vraagt hij zacht, ze kijkt hem aan…
“ Ik wil je nooit meer missen. Ik zou zo graag willen dat je van mij was…� vervolgt hij. Ze glimlacht maar haar ogen kijken bezorgd.
“ Dat zei je toen ook…en ook toen beloofde ik jou met heel mijn hart dat ik de jouwe zou zijn. Want bij jou Damian, voel ik me een vrouw. Samen met jou ben ik pas echt gelukkig maar toen ging je ook weg, mij meedragend in je hart. De tijd heeft ons doen scheiden, maar de liefde en de herinnering niet vervaagd. Het is altijd een vlam gebleven die dit geschenk als een lichte wind nodig heeft om op te vlammen tot een heet vuur dat danst in hart en ziel. � antwoordde ze duidelijk. Hij sloeg zijn ogen schuldig neer. Ze streek met haar hand door zijn donkere haren en gaf hem een kusje op zijn neus. Hij kijkt weer op in haar vreemde ogen en glimlacht dan al zeggend:
“Je bent mooi, mooier als toen...maar dat komt vast omdat je eindelijk je geluk gevonden hebt. Daar ben ik blij om, ik maakte me altijd zorgen om je. Je was zo impulsief, zo gevoelig en lief. Af en toe deed je me de haren doen rijzen van woede als ik weer eens moest aanhoren wat je allemaal gedaan had maar ik hield meestal mijn mond omdat ik me niet de persoon voelde die jou moest leiden. Mijn kostbare schatje… Ik heb ook gewild dat het anders was geweest. Dat ik je in een andere tijd had leren kennen, niet voordat ik de halve wereld ging rondreizen. Maar je hield geduld, alleen heeft de tijd ons toen veranderd….ons gescheiden zoals je zegt. �Ze luisterde naar hem, want eindelijk kreeg ze te horen wat ze altijd al eens had willen weten. Hoe hij erover dacht. Zachtjes streek ze de donkere haren uit zijn fraaie gezicht en gleed met haar vinger naar zijn mond…. “ Ssst…. Het ligt nu achter ons, ik ben blij dat we nu samen zijn…..luister… hoor je de muziek? Het is er altijd. Het is hier zo mooi, ik ben hier echt gelukkig. Ik zou het fijn vinden als je me vaker kwam bezoeken…�zegt ze zacht en buigt haar hoofd meer zijn richting uit. Naar zijn mond… “Laat mij nu het licht in je leven zijn.� Fluisterde ze en legde haar zachte lippen op de zijne… En hij voelde de intensiteit van die kus, hoorde de zachte melodie op de achtergrond, afkomstig van ergens diep in het bos dat verderop lag. Een melodie die geheimen bevatte voor hem, maar die haar bekent waren.
Langzaam legt hij zijn handen in haar zij en beantwoord haar kus, beiden zouden ze willen dat die kus nooit tot een einde kwam maar het is de melodie die hen lokt. Ze trekt zich terug en maakt zich los uit zijn armen, loopt voorwaarts. “ Damian….eerst wil ik je de mooiste plek hier, laten zien.�zei ze en wees naar het woud in de verte. Ze liepen een eindje, genietend van de zon. Ze verteld hem dat het er altijd zonnig is, en hij herinnert zich dat ze hem ooit vertelde dat ze hield van de zon, dat de zon haar deed doen opleven en dat was ook wat hij zag aan haar. Ze leefde als nooit tevoren.
Als ze een tijd later, wanneer de zon haar hoogste punt heeft behaald een grasheuvel oplopen zien ze… de rand van een bos. Een woud… nog mooier dan dat waar ze elkaar ontmoetten. Zelfs hij die nuchter is, houdt de adem in. Het overmand hem.
“ Kom.�zegt ze ongeduldig en neemt zijn hand vast om hem mee te trekken. Nog nooit eerder heeft hij zo’n bos gezien. Hij weet, hij voelt dat er hier magische wezens wonen, die zich schuilhouden omdat hij volkomen menselijk is en alleen het eiland bezoekt. Hij ziet de schitterende vormen die boomstammen hebben en zij vertelt hem, dat Zij dat gemaakt hebben. Hij vraagt zich even af wie Zij zijn, maar komt er al snel achter dat Zij, die magische wezens zijn. Hij voelt de vrede die hier heerst en hij zegt er ook iets over. Ze verteld hem dat ze hem meeneemt naar de bron daarvan. Gedurende die wandeling stoppen ze ettelijke malen om te genieten van elkaars kus en om elkaar even aan te raken.
“Damian… je moet me wel beloven dat je hierover zwijgt, want er zal niemand zijn die je gelooft.� Hij knikt en beloofd het. Zij plukt bramen van struiken en appels uit bomen om te eten en ze lopen steeds verder, dieper het magische bos in. Hij ziet huisjes waarvan hij weet, dat ze ook door hen zijn gemaakt. Hij vraagt haar of zij ook in zo’n huisje woont en schudt haar hoofd waardoor haar krullen speels in haar gezicht dansen. “ Nee, ik slaap niet langer onder een dak. Ik slaap onder de sterren. Elke nacht, het blijft hier altijd lente. Tijden veranderen hier niet. Hier blijf je altijd jong.� Hij kijkt vertederd naar de onschuld in haar gezicht. Hij houdt van die onschuld.
De avond valt en ze naderen de plek die zij hem wilde laten zien. Het is een klein meertje dat in een open plek van het bos ligt. Er staan treurwilgen en over dat meer is een boom ooit gevallen door een bliksem inslag. Waardoor de gevallen stam een smalle, natuurlijke brug vormt. Het ziet er idyllisch uit, romantisch en puur. Hij neemt die plek in zich op en herkent het even later, er heerst een enorme rust. Hij voelt het tintelen in zijn bloed…in zijn ogen huist de herkenning…de onschuld, de bron van onschuld reflecteert in zijn mooie ogen.
“ Voel je het Damian?� vraagt ze hem en kijkt hem aan. Hij knikt en denkt terug aan zijn jeugd. Want het is de jeugd,… de onschuld van de jeugd die ligt verborgen in deze plek.
Hij glimlacht tevreden naar haar en strekt zijn arm uit, ten teken dat hij haar tegen zich aan wilt voelen. Voorzichtig loopt ze naar hem toe en drukt zich tegen hem aan. Hij kust haar wang en ze draait zich naar hem toe, dicht tegen hem aan. Ze kijkt in zijn bruine ogen en ziet de glans die ze altijd gewenst had, ooit te kunnen terugzien in zijn ogen, zacht schitteren. Hij fluistert haar toe hoe schitterend deze plek is, dat hij haar zo miste, dat ze zijn liefste is.Dat hij naar haar verlangt.
Ze kust zijn mooie mond en haar handen glijden over zijn lichaam, dat onder elke aanraking begint te tintelen en steeds weer verdwijnt er een kledingstuk van hun warme lichamen. Ze zoenen, strelen en verkennen hun lichamen, precies zoals ze dat toen deden. Niet veel later leggen ze zich neer in het zachte mos en hij kust haar mond en vervolgens zacht haar hals. Het voelt zo intens…het is zo mooi. Hij kan het niet zien, maar uit haar ooghoek rolt een traan, omdat ze gelukkig is…Ze is gelukkig om dit opnieuw te mogen ervaren. Om dat moment, om die nacht met hem te kunnen beleven.
Zijn handen strelen uiterst voorzichtig haar lichaam, ze zucht…het voelt zo goed, zolang hadden ze erna verlangd…zo lang.. dat het bijna vergeten was.
“ Damian…� zucht ze…. Hij glimlacht liefdevol naar haar, kust haar zachte huid in haar hals. Hij weet wat ze bedoelt in deze situatie wanneer ze enkel zijn naam zegt….. Ze kreunt en spant haar complete lichaam. Hij stelt haar gerust en kust zacht haar lippen. “ Ssst…het is goed, ik ben bij je. Het is goed. �fluistert hij haar zacht toe….. Ze wil haar ogen sluiten om dat heerlijke gevoel te vangen en voor altijd te koesteren, maar ze kan haar ogen niet sluiten omdat ze geen enkele blik van hem wil missen. Niets van hem wil, kan ze missen. En als ze de macht had…zou ze hem voor altijd bij zich houden, maar hij heeft nog een leven en dat mag ze hem niet afnemen. Ze weet dat hij weer weggaat en dat maakt haar somber.
Zelfs in deze prachtige wereld voelt dat somber…maar zij heeft de keuze gemaakt toen, om de herinnering aan hem…om die liefde mee te nemen naar hier, om hem vervolgens nooit te vergeten. Om hem nooit los te laten....
Ze kermt en maakt haar polsen los uit zijn greep en duwt hem van haar af, hij rolt op zijn rug en ze gaat in zijn schoot zitten. Langzaam en ritmisch en zijn ogen vangen de hare net als toen....
Hij heeft de kracht om die blik te vangen, in zijn zicht is zij zwak, zijn ogen zijn onweerstaanbaar. Hij kermt zacht en zijn handen glijden over haar naakte lichaam. Het schijnsel van de volle maan....werpt een zilveren glans op hun naaktheid.
Zilver is de kleur van geheimen, van het mysterie….
Hij is haar geheime schat, die glanst en brandt van verlangen om ontdekt te worden door haar wezen… Ze houdt van hem en zal dat hier net zoals ze dat deed in de andere wereld, waar hij nog leeft, voor altijd blijven doen....
Haar haren vallen als een waterval neer op haar naakte rug. Hij kijkt toe, hij ziet en voelt hoe ze deze liefde ervaart. Iets dat ze vaker samen gedeeld hebben, maar nooit zoals nu.
Hij fluistert haar toe dat hij haar lief heeft en ze glimlacht naar hem met een diepe glans van verrukking in haar ogen. Het is zijn liefde waar ze alles voor zou willen doen en hij ziet die onvoorwaardelijke liefde. Hij kijkt omhoog. Het valt hem op dat hij de nachtelijke hemel nog nooit zo immens mooi heeft gezien. De maan die zo veel voller, groter is en de sterren die meer glanzen als in zijn leven, zijn wereld.
Hij ziet het wonder in de hemel en laat het tot hem neerdalen….Hij begrijpt het, hij begrijpt dat hij haar nooit meer wil verliezen. Hij begrijpt dat ze parallel aan elkaar leven, een band hebben die onzichtbaar is, maar nooit gebroken was. En waar hij ook gaat en staat altijd weet hij dat zij er is, en dat begrip is net zo betrouwbaar als de maan en de sterren die iedere nacht stralen, soms vaag en onzichtbaar, maar ze zijn er altijd precies zoals, die band tussen hen. Hij legt zijn belofte vast wanneer hij weer naar die ene, opvallende ster kijkt. Hij beloofd daar om haar nooit meer te vergeten....Dat die ster hem altijd aan haar zal laten herinneren en dat hij hoe dan ook, zal terugkomen, naar hier om zijn geluk te vinden. Net als zij gedaan heeft.
Na hun intense spel der liefde waarin haar traan en zijn zaad de magische grond hebben bevrucht... Kruipt ze dicht tegen hem aan en legt haar hoofd op zijn borst en vraagt hem naar zijn gedachten. Hij zwijgt, denkt aan het moment dat hij opkeek naar de nachtelijke hemel en aan de belofte die hij snel maakte tot de sterren...
Hij zal terug komen naar hier zodat hij haar nooit meer zal vergeten…..
Hij kijkt haar aan en zegt. “ Moge de sterren op mij neerdalen, wanneer ik je vergeet. � Na die woorden kust hij haar hals…...Ze luisteren naar de stilte van de nacht. Het is ongewoon stil alsof de dieren en al het andere leven dat hier woont, uit respect voor hun liefde, zich hebben teruggetrokken. Het zilveren licht van de maan, valt als een warme deken over hun naakte lichamen….
Bij het aanbreken van de morgen, nog voordat de zon het woud verwarmen kan...nemen ze afscheid van elkaar en stapt hij in het roomkleurige bootje dat hem terugbrengt naar de wereld waarin hij leeft. Hij kijkt haar aan en zegt: “ Ik kom terug…..Ik beloof het je…�
Ze glimlacht en heeft vertrouwen in die belofte…

Dagen later wanneer ze terugkeert naar de plek waar ze met haar geliefde vree, waar de geschiedenis, het heden en de toekomst, voor een nacht één geheel werden ziet ze iets bijzonders. Iets dat alleen in haar magische wereld kan gebeuren....
Daar op de plek waar ze vreeën, waar haar gelukstraan en zijn zaad de magische aarde bevruchtten, groeit nu een bloem met een toepasselijk naam...

“Vergeet me niet.....�

Aantal keer bekeken: 7997
Waardering: 7.51 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 340 bezoekers online