Lees het verhaaltje: Verhaal Mijn dood. Part 2 op verhalenlezen.

Verhaal Mijn dood. Part 2.

U leest om dit moment het verhaal Verhaal Mijn dood. Part 2 gepost door Lizzy. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Lizzy
Gepost op: 2008-6-21

Verhaal:

Verhaal Mijn dood. Part 2
Deel 2 van mijn verhaal.

Heb je reacties op me verhaal kun je mailen naar: Lizzy_thats_me@hotmail.com

Nogmaals let niet op de spelfouten ;)

Ik stond weer op en sloot haar deur zachtjes achter me dicht. Onder de deur spleet van me broer brandde nog licht. Heel voorzichtig deed ik de deur open, maar hij had niks door. Hij zat met natte ogen voor zich uit te staren. Hij had overduidelijk gehuild ook had hij een fotolijstje in zijn handen. Het was afkomstig van mijn kamer. Het was een zilver lijstje met een foto van mij en hem er in. We hadden soms wel eens ruzie, maar verder konden we heel goed met elkaar. Ik had zin om te huilen. Ik werd verdrietig hoe ik hem zo zag zitten met tranen in zijn ogen, maar er kwam geen traan uit hoe best ik me ook deed. Ik had zin om hem te omarmen of een kus op zijn wang te geven en zeggen dat alles weer goed komt, maar als ik hem zou aanraken zou hij alleen maar schrikken. Ik wou hem absoluut niet bang maken. Wat wou ik graag dat hij wist dat ik nog niet helemaal weg was. Dat ik nog degelijk hier ergens rond liep, maar dat zou geduld moeten hebben. Ik moest hem niet bang maken. Ik zou het voorzichtig aan moeten pakken. Zou hij geloven in geesten? Misschien ben ik wel helemaal niet een geest en noemen ze zoiets anders, maar ik was overduidelijk dood! Zachtjes sloot ik de deur achter me en keek nog gauw even bij me ouders. Ze sliepen, maar allebei even onrustig.

Ik verliet het huis voorzichtig ik had hier verder ook niks te doen. Zouden hier nog meer geesten rondlopen? Weer liep ik naar het park. Toen ik bij de plek aankwam waar ik zo onrustig werd bleef ik staan. Ik hoorde geluiden. Snel rende ik er op af. Een meisje gilde om hulp. Achter een boom zag ik een jongen en meisje staan. Vlug rende ik er op af. ‘Wat moet dat’ Schreeuwde ik, maar besefte dat ze me natuurlijk niet kunnen verstaan. De jongen wou het meisje net een klap verkopen toen ik naast hun stond. De klap kletste in haar gezicht. ‘Stop nou, hou op, wat moet je van me’ Gilde het meisje. Ik besefte dat ik wat moest doen anders zou het wel eens heel slecht af kunnen lopen, maar hoe.

Ik keek om me heen en zocht naar iets bruikbaar. Toen ik een grote tak zag liggen moest ik toch nog even lachen. Hoe zou het zijn als je alleen maar een tak ziet zweven? Vroeg ik mezelf lachend af. Vlug pakte ik de tak op en begon al gillend op de jongen af te rennen. Hij had natuurlijk niks door. Vlak achter hem stopte ik. Met een klein tikje porde ik met mijn tak in zijn zij. Verbaast en kwaad keek hij om. Ik wist nu dat hij de tak ging zien. Zijn gezicht begon te vertrekken. Ik begon met de tak te zwaaien. Het meisje had niks door ze kon ook niets zien door de houdgreep van de jongen en het kwam heel goed uit, want ik wou haar alleen helpen en niet laten schrikken. De jongen liet het meisje spontaan vallen en rende al gillend weg. Grijnzend legde ik vlug de tak weer neer en keek naar het meisje die op de grond was gevallen. Ze stond vlug op en rende gauw de andere kant op. ‘Ik kan dus nog wel goede daden doen’ Grinnikte ik tegen mezelf.

Ik hoorde de kerk klokken alweer 5 uur ’s ochtends slaan. De tijd ging zo wel lekker vlug. Vandaag zouden de meeste horen dat ik dood was dacht ik nu bij mezelf. Ik weet ook dat ik absoluut niet dood wou. Ik had een fijn leven een paar problemen, maar verder had ik een goed leven. Een leuk gezin, veel vrienden. Ik had eigenlijk alles wat een hartje maar begeerde. Dus daar lag het niet aan. En aan die schrammen en blauwe plekken te zien zou het misschien een ongeluk zijn geweest. Tot nu toe vond ik dood zijn nog helemaal niet zo erg. Behalve dan dat je met niemand kunt praten, omdat iedereen me niet ziet staan. Waarneer zou ik begraven worden, wat voor kaartje zouden ze uitkiezen? Vandaag zouden ze vast alles regelen. Ik vond het vreselijk voor me gezin en vrienden dat ze zoveel pijn hadden. Toen ik weer naar huis liep zag ik door het raam al vertrokken gezichten. Het was nog maar 6 uur, maar blijkbaar konden er een aantal al niet meer slapen. Voorzichtig sloop ik weer naar binnen en ging bij me vader en broer aan tafel zitten. Allebei keken ze vermoeid voor zich uit.

Toen het 9 uur was. Zat iedereen rond de tafel. Iedereen op zijn eigen plek. Mijn vader en broer zaten nog precies het zelfde als vanochtend en na de komst van me moeder en zusje zijn hun sindsdien ook niet meer verschoven. Zelfs mijn drukke zusje zat nu vermoeid voor zich uit te staren. Weer zou het een perfect moment zijn om te huilen, maar weer lieten de tranen zich niet gaan. Zo verstreken de seconden, minuten en uren tot het 11 uur was. Er werd aangebeld. Verbaasd stond ik op ook mijn moeder stond langzaam op en slofte naar de deur. Het leek op een begrafenisondernemer en nu kreeg ik toch wel even de kriebels. Was het maar voor iemand anders geweest. Dan had ik kunnen troosten nu kan ik alleen maar toekijken. De man ging op mijn stoel zitten heel even keek iedereen elkaar aan. ‘Ja, die plek zou nu volgens jullie voor altijd leeg zijn’ Mompelde ik.

De man zette een grote koffer op tafel. Automatisch greep mijn vader mijn moedershand vast iedereen wist wat hier in zat. Mappen met verschillende kaartjes. Ze zouden nu wat uit moeten zoeken. Toch hoopte ik een klein beetje dat ze iets moois uit zochten. Ik hoopte toch dat ze me wel een beetje kende. De man begon zijn standaard praatje althans het leek enorm standaard en het klonk nogal gevoelloos. De mappen werden op tafel gelegd en met moeite begonnen me ouders erin te bladeren. De tranen kwamen weer uit alle ooghoeken en voor mij was dat tijd om het huis even te verlaten. Later zou ik terug komen om te achterhalen waarneer mijn begrafenis nou daadwerkelijk zou zijn.

- Maandag -

De hele nacht had ik weer rond gelopen en besefte dat er ’s nachts nog veel bedrijvigheid hier was. Vandaag zou ik bij school gaan kijken. Ik had bewust mijn vriendinnen niet opgezocht. Anders zouden ze misschien bang worden. Ik had trouwens ook geen idee hoe ik bij hun naar binnenkwam. Normaal pakte ik de fiets om naar school te gaan samen met mijn vriendinnen, maar nu besloot ik te lopen. Anders zou een rijdende fiets zonder een persoon ook zo vreemd staan. Bij zulke kleine ideeën kreeg ik toch automatisch weer de lach. Wat zou dat ook vreemd lijken. De schoolbel was al gegaan toen ik aankwam op school. Het was Maandag dan hadden we eerst 2 uur Nederlands en maatschappijleer. De saaiste vakken waar we meestal de meeste dingen uithaalden. Waar we het dus gewoon gezellig maakte op onze eigen manier, maar toen ik stilletjes het lokaal in liep. Merkte ik al dat het merkwaardig stil was.

Mijn vaste plek was nu merkwaardig leeg. Ik was altijd amper ziek en dus was mijn plek meestal opgevuld. Ik vond de aanblik van mijn lege stoel niet fijn en ging er gauw geluidloos op zitten. Mijn beste vriendin zat nog altijd op de stoel naast mijn stoel. Ze had gehuild. Haar ogen waren dik en de helft van haar make-up zat op haar wang in plaats rond haar ogen. Ik keek de klas rond en merkte dat er al meerdere was die het niet droog konden houden. Wist ik maar hoe ik dood ben gegaan. Ik voelde me ontzettend schuldig. Ik voelde me vreselijk hoe ik hier iedereen zag zitten. Toch bleef ik braaf op me plek zitten. Ik had zin om me vriendin aan te raken, maar ik moest het mezelf verbieden om het te doen. Ze moest absoluut niet bang worden, maar op een dag zou ik absoluut proberen contact met haar op te nemen. Ook al had ik nog geen idee hoe. Misschien kon ik gewoon geen contact maken zonder dat ik haar bang zou maken. Ik moest alleen subtiel beginnen en langzaam op moeten bouwen net zoals bij me broer.

Aantal keer bekeken: 3354
Waardering: 7.22 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 312 bezoekers online