Lees het verhaaltje: Verhaal mijn dood op verhalenlezen.

Verhaal mijn dood.

U leest om dit moment het verhaal Verhaal mijn dood gepost door Lizzy . Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Lizzy
Gepost op: 2008-6-16

Verhaal:

Verhaal mijn dood
Even een kleine voorstel:
Ik ben Lizzy en ik ben 17 jaar.
Ik heb besloten om mijn verhaal hier te posten. Dit verhaal is al meer dan 100 mensen gelezen dus het is toch een succes. Er zitten een aantal spelfouten in aangezien ik nooit zin had om ze er uit te halen. Veel leesplezier.

Met een schel geluid ging mijn weker af. Mopperend werd ik slaperig wakkeren begon af te tasten naar mijn wekker. Waarom ging dat ding af het was toch zaterdag? Blijkbaar vond mijn moeder dat ik te sloom was, want die kwam met snelle stappen op mijn wekker afgelopen. Vlug trok ik mijn hand terug en keek haar verbaasd aan, maar ze negeerde me. Ze drukte de wekker uit en liep weer naar de deur de kamer uit. Verbaasd stapte ik uit me bed en liep naar beneden. Mijn broer zat nog in zijn pyjama. Wat ook niet klopte normaal zat hij zaterdag al netjes aangekleed op de bank tv te kijken. Zijn standaard ritueel. Toen ik naar de keuken liep werd mijn verbaasde blik als maar erger. Mijn vader die elke ochtend de krant las met zijn bord vol met brood. Zat nu levenloos op een stukje droog brood te kauwen. Hij begroette me niet en het leek wel dwars door me heen te kijken. ‘Goedemorgen pap’ Zei ik aarzelend. Hij reageerde niet. Hij keek me geen eens aan. ‘Pap!’ Schreeuwde ik nu, maar nog zag ik geen enkele reactie. Nu kwam ook me moeder en zusje naar beneden. Vreemd genoeg had mijn zusje haar knuffeltje weer vast. Dat knuffeltje had ze sinds tijden niet meer aangeraakt omdat ze zich te oud vond. Ik snapte er niks meer van waarom zag niemand mij, waarom reageert niemand op mij. ‘Daan, kleed je aan we gaan zo naar het ziekenhuis’ Zei me moeder met een verbitterende stem.

Met een zucht verdween me broer naar boven. ‘Waarom gaan we naar het ziekenhuis?’ Vroeg ik verbaasd aan me moeder, maar ze liep gewoon naar me vader. ‘Waarom gaan we naar het ziekenhuis. Wie ligt daar?’ Vroeg ik nou wat harder, maar nog geen enkele reactie. Ik rende naar boven en trok gauw me kleren aan en rende toen gauw weer naar beneden. Iedereen liep naar buiten en ik liep er gauw achteraan. Ik ging op mijn plek in de auto zitten. Nog altijd was er nog niks tegen mij gezegd. ‘Zal ze het zijn?’ Klonk het door de auto. De handen van me vader op het stuur werden langzaam wit van de krachtigheid waarmee hij het stuur vasthield. ‘Laten we het hopen van niet’ Kwam er moeizaam uit en kneep even in mijn moedersknie voor ondersteuning. Ik probeerde nog één poging. ‘Wie ligt in het ziekenhuis?’ Gilde ik frustrerend met me handen in de lucht. Toen er nog geen reactie kwam liet ik me armen zakken, daardoor knalde ik keihard tegen de arm van me broer op. Verbaasd keek mijn broer mijn kant uit. Even raakte hij de plek aan waar ik tegen aanbotste, maar keek toen weer strak uit het raam. Normaal zou hij woedend worden, maar nu geen enkele reactie. Wat was deze dag vreemd het klopte niet. We bereikten de parkeerplaats van het ziekenhuis. Nou zou ik te weten komen wie er lag.

We stapten uit en liepen naar de ingang van het ziekenhuis. Mijn ouders liepen naar de balie en wij ploften met ze drieën op een stoeltje. Na een kwartier te wachten kwam er een man in het wit gekleed bij ons op verzoek of we mee wouden komen. Iedereen knikte en we stonden op. Ik lette goed op de bordjes waar we heen gingen en me ogen werden als maar groter toen we bij een soort van crematorium stopten. ‘Jullie kunnen beter even hier buiten blijven. Laat eerst maar even jullie ouders kijken’ Zei de in wit geklede man tegen ons. Ik was te nieuwsgierig en toen de deuren opgingen moest ik toch even gauw naar binnen kijken. Ik kreeg een naar gevoel er waren allemaal grote deuren, zoals je in misdadigers films ziet. Ik wist zeker dat er lijken achter zaten, maar wie was er dood dan? Nerveus stonden mij broer en zus dicht tegen elkaar aan. Blijkbaar zagen ze het liefst niks. Toch kon ik me niet inhouden de net gesloten deur opende ik toch en stapte naar binnen. Ik kroop langs de muur zodat ik niet zou opvallen. Ik kon niet goed verstaan wat ze zeiden, maar ze stonden voor één van de grote deuren. ‘Laat haar zien’ hoorde ik mijn moeder verstikt zeggen. De man in het witte pak aarzelde even maar deed toen de deur toch open.

Hij verschoof de brancard er een stuk uit. Mijn moeders ogen begonnen heel groot te worden en begon toen keihard te gillen en te huilen. ‘Het is niet waar!’Gilde me moeder met lange uithalen. Mijn vader die nooit huilde stroomde nu de tranen van zijn wangen. ‘Het is Amy’
Met een verbaasde blik keek ik mijn ouders aan. Amy? Ik ben toch niet dood. Een paar stappen deed ik naar voren. Net als me moeder begon ik ook te gillen. ‘Maar.. maar dat kan niet hier sta ik’ zei ik frustreert. Ik zag mezelf. Mijn haren hingen slordig langs me gezicht. Een paar schrammen en blauwe plekken versierde mijn gezicht. Mijn handen gingen automatisch naar me gezicht, maar ik voelde niks. Opeens besefte ik het. ‘Ik kan niet dood zijn!!!’ Gilde ik kwaad met tranen in me ogen. Ik rukte de deur open verbaasd keek mijn zusje en broer op toen ze zagen dat niemand in de deuropening stond. ‘Ik ben dood’ Gilde ik kwaad. Ik rende gillend het ziekenhuis uit.

Ik rende tot aan het park toen ik besefte dat ik helemaal buitenadem was. Met een zucht plofte ik op een bankje naast een oude vrouw neer. Ze keek niet op of om. ‘Ja, ik ben dood. Ik weet het nu wel!’Gilde ik kwaad naar haar, maar ze bleef gewoon roekeloos voor zich uit te staren. Ik wou huilen, maar ik kon het niet. Zou ik nu een geest zijn vroeg ik me verbaasd af. Zou ik daarom niet kunnen huilen. Ik keek naar mijn lichaam. Het zag er normaal uit niet doorzichtig. Nee gewoon een stevige huid. Waren geesten dan niet doorzichtig. Ik besefte ook dat ik gewoon op het bankje kon zitten zonder dat er wat gebeurde. Ik stond op en besefte ook dat ik met beide voeten op de grond stond. Was ik dan wel echt dood? Ik had mezelf echt gezien. Ik lag daar dood in het ziekenhuis, maar waarom ben ik dood dan?

Diep begon ik na te denken. Toen ik in het ziekenhuis was. Had ik mezelf goed bekeken. Ik had takjes en bladeren in me haar gehad, daarom zat het ook zo slordig. Zou het daar aan liggen? Ik begon een rondje te lopen door het park. Het begon al donker te worden. Wat zullen geesten zoal doen? Zou ik kunnen slapen? Ik voelde me absoluut niet moe. Zou ik nooit meer kunnen slapen? Wat deden geesten zoal ‘s nacht dan? Toen ik langs een donkere plek kwam begonnen mijn gedachten snel te spelen in mijn hoofd het leek wel of ik gek word. Gillend pakte ik mijn hoofd tussen mijn handen beet. ‘auw, auw, auw’ Gilde ik. Ik deed een paar stappen terug en het werd weer een beetje rustig in me hoofd. Verbaasd keek ik naar de plek. Een stuk was afgeschermd met rood/wit lint. Er was hier duidelijk wat gebeurd, maar wat? Had het met mij te maken?

Ik besloot me er niet druk over te maken. Ik werd er toch niet veel wijzer van uiteindelijk begon ik naar huis te lopen. Ik was helemaal niet meer bij me familie geweest. Hoe zou het met ze gaan? Hoe zou het met mijn vriendinnen gaan zouden ze verdriet hebben? Maandag begon school weer. Ik zou er naartoe kunnen gaan. Ik voelde de sleutel van ons huis in me broekzak. Dat was mooi dan kon ik ook zo naar binnen. Eenmaal aangekomen bij me huis opende ik voorzichtig de deur en sloot hem stilletjes achter me. Ik had al ontdekt dat ze konden zien wat ik deed. Opeens kreeg ik een flash-back in de auto had ik me broer aangeraakt! Hij had het gevoeld. Hij had de plek aangeraakt! Ik was degelijk nog hoorbaar. Als geest leek de tijd veel sneller te gaan daar was ik ook al achter gekomen toen ik op de klok keek. Mijn ouders, broer en zusje waren al naar boven en overal waren de lichten uit. Stilletjes liep ik naar boven. Eerst opende ik de deur van mijn zusje. Voorzichtig liep ik naar binnen. Ze sliep al stevig met haar knuffel in haar armen. Vandaar die knuffel ze zocht troost. Wat ze niet van me ouders kon krijgen door hun eigen verdriet. Heel voorzicht raakte ik haar aan. ‘Het komt allemaal weer goed’ Mompelde ik zachtjes.

Word vervolgd

Aantal keer bekeken: 3850
Waardering: 8.32 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 317 bezoekers online