Lees het verhaaltje: Voor de 1 de allergrootste fout, voor de ander een stukje hemel op verhalenlezen.

Voor de 1 de allergrootste fout, voor de ander een stukje hemel.

U leest om dit moment het verhaal Voor de 1 de allergrootste fout, voor de ander een stukje hemel gepost door fs. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: fs
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

Voor de 1 de allergrootste fout, voor de ander een stukje hemel
Voor de één de allergrootste fout, voor de ander een stukje hemel

De chinezen noemen liefde ‘de berg van goud", in mijn jonge leven besef ik hoe steil en hard deze berg wel is en hoe iedereen zoekt naar zijn plekje op die berg. Ik zal er altijd proberen naar terug te keren om mijn plekje met jou daar te veroveren maar ik ben de hemel voor altijd dankbaar voor de korte tijd die ik daar met u heb mogen doorbrengen.

Het versmelten van levens, 2 levens tegengesteld van elkaar, kan nadelige gevolgen hebben als het om liefde gaat. Maar verwoestende gevolgen als de tijdstip of de omstandigheden niet juist zijn.

Als 24-jarige jongen kende ik evenveel van de wereld als een normale jongen van mijn leeftijd. Het leven bestond er voor een groot stuk in om de oudere generatie duidelijk te maken dat de jonge generatie ook nog iets meer kon dan plezier maken. En in hun vrije tijd probeerde ze net dat te doen. Alhoewel ik geen bijster sociaal leven had en uitgaan voor mij dus eerder een uitzondering was dan een regel hoorde ik bij de generatie jongeren die "probeerde" te denken aan de toekomst en zich daar naar te gedragen. Inzet voor zijn/haar werk, overuren kloppen om een lening te betalen voor een huis en voor de rest denken aan wat de toekomst zou kunnen brengen. Om de verveling tegen te gaan was een schare groepen vrienden en mijn gsm de oplossing. Het was op deze manier dat ik haar leerde kennen. Soe, de vrouw van 31 waar ik goed mee kon babbelen. Dat was de beschrijving die ze had in het begin, in het prille begin vooraleer ze mijn hart bereikte. Alles was heel onschuldig en volkomen gewoon. Zij was 31, van Antwerpen, in een relatie van reeds 12 jaar en enkel uit op wat praten en onschuldig geflirt. Ik was 24, van Limburg, had even genoeg van relaties en vond dit een leuk alternatief om eenzame uren te doden en zo het piekeren tegen te houden.

Tot hier toe nog geen vuiltje aan de lucht maar een tijdje later begon de situatie! Alhoewel het van beide kanten duidelijk was gemaakt dat een relatie volledig uit den boze was werden de berichtjes steeds intiemer. Afscheid leek steeds zwaarder te worden. De afspraak was gemaakt dat we enkel berichtjes zouden sturen onder de werkuren om vervelende totaal overbodige situaties te vermijden. Er was immers geen spraken van vreemdgaan of bedriegen. We stuurden enkel berichtjes. We hadden elkaar zelfs nog nooit gesproken of gezien. Ik merkte wel bij mezelf op dat ik steeds vaker uitkeek naar mijn werkuren, naar contact met haar. Maar ik had mezelf voorgenomen om dat niet te laten merken. Dat zou immers ons "contact" verstoren. Dus liet ik het varen en bleef gewoon contact houden. Een keerpunt was zeker het moment dat ik aan het lopen was op zondagmorgen, één van de rare momenten dat ik een hopeloze poging deed om mijn fysiek op te krikken. Ons stadium van contact was al iets gevorderd want ons bereik ging nu van 8 uur ’s morgens tot vijf uur ’s avonds net zoals in het begin maar breidde zich nu ook uit tot af en toe een smsje als er de kans was maar nog steeds was het vrij onschuldig. Op die bewuste zondagmorgen dus liep ik met een goede vriend van mij de longen uit mijn lijf. Halverwege onze marteling toen mijn stijve spieren mij ongetwijfeld haatte begon ons gebruikelijk contact wat bestond uit goedemorgen wensen, vragen naar het verloop van het weekend en verdere plannen. Nadat ik haar vertelde hoe mijn weekend verliep en dat mijn met nicotine gevulde longen smeekte naar lucht vroeg ik haar naar haar weekend. Zij, onwetend over mijn groeiende onduidelijke gevoelens voor haar, vertelde dat ze een tof weekend achter de rug had, er was een feestje geweest, goed gelachen, goed gedronken en een passionele nacht met haar vriend was het gevolg. Op dat moment knapte er een zekere jaloezie in mij. En vrijwel als een blikseminslag was het duidelijk. Mijn onduidelijke gevoelens van een uur geleden waren plots overduidelijk pijnlijk. Ik voelde liefde voor deze vrouw en het eerste nadelige gevoel drong mijn lijf binnen. Jaloezie!!! Om zo weinig mogelijk te laten blijken antwoordde ik haar even niet (met het excuus dat ik aan het sporten was) en mijn kameraad vertelde ik dat ik even wou spurten. In werkelijkheid liep ik mijn jaloezie en mijn slecht gevoel uit mijn lichaam. Ik liep tot mijn longen batterijzuur naar mijn spieren pompte. Alles deed pijn, maar het was niets te vergelijken met het gevoel wat ik had. Haar loslaten wou ik niet, en bekennen kon ik niet dus was het pijnlijk verzwijgen de enige oplossing. Zij merkte duidelijk dat er iets scheelde maar ging er niet dieper op in. Ik moest de situatie gewoon aanvaarden zoals ze was en er maar het beste van maken.
Een tweede keerpunt in onze situatie was toen na heel wat over en weer gesms er uiteindelijk een bekentenis loskwam zowel van hare als van mijne kant. Voor een deel stelde dit mijn gemoed gerust maar een ander deel kwam ter sprake en dat was wat we ermee gingen doen. Een verstandig besluit langs hare kant was "niets". Zowel zij als ik wisten dat het niets kon worden en dit slechts een samenloop van omstandigheden was. Je kon het ook nog geen verliefdheid noemen, zij had mij nog nooit gezien, ik haar enkel op foto. Er was nog nooit geen gesprek geweest enkel veel, heel veel smsjes. Het probleem bij deze is dat men kan zeggen wat men wil omdat men geen persoonlijk contact heeft met als voordeel dat men vrij is om alles te zeggen, geen regels. Ik besloot om haar stelling te volgen en het gewoon te laten varen om verschillende redenen; zij zou toch niet op mij vallen moesten we elkaar zien, door de afstand en het leeftijdsverschil zou er toch niks kunnen gebeuren en haar relatie moeten stukmaken was het laatste wat ik wilde. Dus de volgende momenten tijd was het enkel smssen over de gewone dingen maar de echte belangrijke zinnen die er in mijn hoofd rondspookte kon ik haar niet vertellen maar ze wist deze ongetwijfeld. Op de korte tijd dat ik haar had leren kennen en zij mij, was er een band gegroeid, ze antwoordde telkens op mijn berichten en vragen met de beste repliek mogelijk. Alles wat ik verwachtte van mij ideaal beantwoordde zij op de één of andere manier. Het ging soms zo erg dat ik er schrik van kreeg. Hoe kon een vrouw mij zo begrijpen, het was fijn om zo eerlijk te kunnen zijn en mijn eigen persoon te kunnen uiten. Bovendien was zij een uitdaging voor mij, een reden om beter mijn best te doen en een reden om te zijn wie ik was en dat was wat haar zo speciaal voor mij maakte, dat was waarom ik meer kreeg dan verliefde kriebels, dat was waarom ik moest weten hoe zij zou reageren moest er een echte afspraak komen. Ik probeerde steeds maar nadruk te leggen dat ik eens wou afspreken. Ongetwijfeld is dit één van de grote redenen dat alles nu een hemelsgrote rotte situatie is waarbij we beiden ongelukkig zijn.
Na lang wikken en wegen is zij gezwicht onder mijn onherroepelijk vragen naar een afspraak.
10 april,............10 april 2003, dat was de dag dat we elkaar zouden zien. Beide nerveus van hoe de dag zou verlopen maakten ons klaar voor de afspraak. Ik was ongelooflijk onzeker over hoe zij zou reageren op mijn uiterlijk. Zoals de meeste mensen vond ik mezelf niet mooi maar dat was in feite licht uitgedrukt. Over mijn uiterlijk had ik heel weinig zelfvertrouwen en dat wist zij. Om deze reden hadden wij dan ook een kleine afspraak gemaakt. Bij de allereerste ontmoeting dat er zou zijn zouden wij aan elkander duidelijk maken of het op fysiek vlak klikte of niet. Bij een knuffel zat het wel goed, een kus op de wang was heel positief, een kus op de mond betekende natuurlijk een vonk en bij een handdruk zou het beste zijn om gewoon om te draaien en terug te vertrekken.
Het in mijn ogen gehoopte maar minst verwachtte gebeurde. Ze stapte uit, keek me aan en zoende me op de mond terwijl mijn hartje klopte als nooit tevoren. Dat was het begin van een ongelooflijke dag. Voor het eerst sprak ik met een vrouw zonder ook maar één woord te gebruiken. Gewoon in haar ogen kijken was al genoeg voor haar om te weten wat ik nodig had, wat ik wou zeggen. Op het einde van de afspraak was er dan ook een knuffel nodig die meer dan een half uur duurde gewoon om vaarwel te kunnen zeggen. Ze beloofde een volgende afspraak waar we beide al naar uitkeken maar in ons lichaam wisten we dat dit slecht kon en waarschijnlijk ging aflopen. In de avond na de afspraak voelde ik mij slecht en goed op het zelfde moment. Slecht omdat ik wist dat er een pijnlijk afscheid ging komen een afscheid dat onvermijdelijk was. Maar ook goed omdat ik nog nooit zoiets had meegemaakt. Een vrouw die wist wat ze wilde, die mij mezelf liet zijn en me daar niet voor moest laten schamen en waar ik verliefd op was en onbegrijpelijk voelde zij ook iets voor mij.
De afspraak erna was nog erger. Ze over trof het goede gevoel en liet het stijgen naar een hemels gevoel op het zelfde ogenblik liet zij het afscheid onherroepelijk zwaarder tot ondraaglijk worden. Een moment dat mij op mijn netvlies gebrand staat is het moment waarop ze weende. Waarop ze met zekerheid besefte dat ze in een evenwichtige tweestrijd zat. Hoe het ook zou aflopen, er zou iemand zwaar gekwetst worden en zij voelde haar zelf daar slecht om. Het soort meisje dat zij haatte was zij voor een stuk zelf geworden. Zij had haar vriend bedrogen en het ging niet om enkel een fysieke bevrediging, het ging om liefde. Weten wat te doen was uit den boze, eerlijkheid was nu nog het enige wat er mogelijk was om de situatie niet te vergeren.
Na het afscheid, wat meer pijn deed dan ik kan beschrijven, was het contact plots verandert. In plaats van elkaar lieve opwindende maar onschuldige dingen te zeggen, was er een neerslachtige toon omdat we beide wisten wat er moest gebeuren en dat het pijn ging doen. Er konden twee dingen gebeuren, of we negeerde en vergaten elkaar of ze moest kiezen. Kiezen tussen een nieuwe passionele liefde en een oude vertrouwde relatie. Beide waren evenwichtig, beide had voor en nadelen en beide lagen haar nauw aan het hart. Door omloop van omstandigheden die nu banaal lijken maar op het moment zelf meer dan relevant waren is die keuze nooit definitief gemaakt, kwamen er nog twee afspraken. Maar ook deze verdwenen. Zij bleef bij haar vriend, ik probeerde dat te aanvaarden maar bleef onherroepelijk hopen tot op een bepaald moment haar vriend opving dat wij nog steeds contact hadden. Oorlog leek op handen en met pijn in zowel mijn als in haar hart, was er een plots afscheid. Geen smsjes meer, geen telefoontjes. Geen afspraken gevuld met knuffels en kusjes en geen begrip meer. Maanden hoorde ik niets van haar en bleef de scheur in mijn hart uitbreidden terwijl het besef me bekroop dat ik haar kwijt was. In mijn hoofd en in mijn donkere fantasie had zij nu een gelukkig leven vol seks en plezier waarbij er geen enkel moment was dat zij ook maar even aan mij dacht. In de werkelijkheid had zij het even moeilijk als mij. Zij was een goeie vriend kwijt en ik een goeie vriendin. Op een haast onbeschrijflijk moment dacht ik aan haar, voelde ik haar aanwezigheid maar dit leidde telkens tot het resultaat dat het maar een levende droom was. Het is dan ook onnodig te beschrijven hoe ik mij voelde toen er plots terug contact was. Deze keer was het contact anders. Het was meer afstandelijk, meer koel. Zij verklaarde dit als een manier om niet meer tot een vorige situatie te komen en benarde situaties te vermijden. De liefde zorgde daar echter anders voor. In mijn egocentrische geest verlangde ik steeds meer en meer naar bevestiging van haar gevoelens voor me en dit resulteerde dan weer in eerlijkheid en terugkeren naar onze oorspronkelijke situatie al was het voor mij duidelijk dat haar vriend nog steeds de bovenhand had.
Zij wist dat er een definitieve niet van af te wijken beslissing moest volgen, het onherroepelijk wrede lot ook wel beschreven als de wet van Murphy (what can go wrong will go wrong) liet haar geen plaats meer voor die beslissing. Op slechts enkele momenten weg van een vaste beslissing werd ons contact ontmaskerd en was er een definitieve breuk in hun relatie. Een breuk die volgens haar niet meer te herstellen was. Mijn kans om met haar te zijn smolt als sneeuw voor de zon. Ik had een relatie naar de knoppen geholpen, een 12 jarige relatie die beschonken was met liefde. En om welke reden? Omdat ik verliefd was? Omdat ik mij goed wou voelen? Omdat "ik"?
Donkere tijden overtrokken mijn ziel en is dat nog steeds terwijl ik deze laatste woorden neerschrijf. Het is altijd waardig om voor liefde te vechten al brengt het u naar de verkeerde plaatsen. Het is echter onherroepelijk ook waar dat het in de hedendaagse maatschappij niet aanvaard wordt. Het valt immers buiten de situatie van "huisje tuintje boompje" en is dus onaanvaardbaar dat mijn zou vechten voor degene die je liefhebt.

Nu, ongeveer een jaar na onze eerste woorden is de situatie nog donkerder dan toen. Haar twee strijd tussen vaste vriend en die hele nieuwe persoon is omgeslagen in een stuk pijnlijke geschiedenis. Een einde aan 12 mooie jaren en het dragen van een last. De last van het besef dat zij op die bewuste 10 april de grootste fout in haar leven maakte en een jongen ontmoette die van haar hield, voor haar vocht maar haar pijn heeft gedaan!

Met deze woorden eindig ik dit geraas van uitende gevoelens en richt ik mij op SOE: alhoewel het pijn doet aan mij te denken, weet dat ik bereid was om je uw afscheid te schenken maar daarvoor moest ik horen dat je me haat en mijn gevoel zegt me dat het nu zover is. De pijn van uw verlies is groot, de pijn van uw haat nog 10 keer groter.

With all my love
Poepie

Ik was bang om lief te hebben
en mijn hart heeft stilgestaan
Maar met jouw armen om mijn
middel kan ik de wereld aan

Dansen op de sterren
Vier seizoenen in één nacht
Dit is één seconde
Los zijn van de zwaartekracht
Lopen op het water
Zonlicht zien voor dag en dauw
Vliegen zonder vleugels
Allemaal door jou

Aantal keer bekeken: 2633
Waardering: 7.44 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 170 bezoekers online