Lees het verhaaltje: Voorgoed Weg. ~ op verhalenlezen.

Voorgoed Weg. ~.

U leest om dit moment het verhaal Voorgoed Weg. ~ gepost door Rawr-x. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Rawr-x
Gepost op: 2011-7-27

Verhaal:

Voorgoed Weg. ~
Hoofdstuk 1.

De zon stond nu op het hoogste punt van de dag, het landschap leek wel levenloos. De felle zonnestralen schenen op de bladeren van de beukenboom, die midden in het landschap stond. Op deze tijd was en haast niemand op het land te zien, dat moest ook wel, het was bovendien te warm om je te bewegen, en al zeker voor de boeren. Maar hier en daar kon je een boer zien die zat te luieren in zijn hangmat en van zijn middagmaal at. Naast die grote beukenboom kon je ook een paar dieren zien die zaten te grazen onder brandende zon. Het was zo stil omdat het rond deze tijd alle Spanjaarden hun siësta hielden. Taylor en haar ouders deden daar niet aan, en ze kon zich nog een keer goed herinneren, toen ze klein was, dat ze steeds om deze tijd vroeg: ‘’Mama, waarom is het zo stil en niemand in de stad.’’ Haar moeder gaf altijd maar hetzelfde antwoord, maar Taylor begreep het maar nooit. Ik keek wat rond, alle deuren waren gesloten, alle ramen waren dicht met een gordijn ervoor. Dat vond Taylor er altijd zo somber uitzien. Plotseling hoorde ik een geluid, ik stond meteen rechtop en keek overal. Het was een hond, op zoek naar iets eetbaars, slenterend door de stad.
Het was rond twee uur ’s middags.
Opeens was er door me doorgedrongen dat ik al binnen moest zijn, schilderend voor mijn moeder. Ik werd noodgedwongen dat schilderij af te hebben voor ’s morgens vroeg! Ik had het gevoel, toen ze het twee dagen geleden aan me vroeg, dat ik het helemaal knettergek ervan werd. Ze is vast jaloers op mijn teken en schilderkunsten dacht ik meteen, maar ik trok het er niet veel van aan en ging dat schilderij maken. Elke dag om de zelfde tijd poseerden mijn vader en moeder in de danszaal voor het portret. Vandaag was het ook weer zo ver, half vier, danszaal, schilderen. Dus ik dacht; Ik heb nog wel even de tijd. Ik was gaan liggen pitten, buiten onder die fel hete zon. Ik was gek, normaal hield ik niet zó van de hitte. Blijkbaar was ik echt in een diepe slaap gevallen… Om precies half vier hoorde ik geschreeuw, en het kwam vermoedelijk uit de danszaal. Ik stond meteen rechtop, alweer. Ik keek naar de richting van de danszaal, er stond iemand uit het raamkozijn spottend in de tuin te kijken, dat moest toch wel mijn moeder zijn. Ze keek me met een grijnzende blik aan. Ik haastte me naar haar, want anders zou er toch iets gebeuren…

Ik zag mijn moeder in de zaal zitten, en ze keek me toch met een achterbakse blik aan. Ik begon maar snel met mijn penseel te zwaaien over het doek. Een vlek hier en een vlek daar. Mijn ouders bleven doodstil staan. Dat kon ik echt niet, ik wiebelde altijd al op mijn stoel, van kleins af aan al. Ik hoorde gebonk het kwam uit het lange gangpad. De deur werd rustig opengedaan. Ik keek opzij, Julia stond glurend naar ons te kijken. Zij was ons dienstmeisje, ook al deed ze haar werk niet zo vaak. Dat kwam door redenen met haar ouders, en bovendien ze was een klein meisje rond de zes jaar. Ze kwam binnengewandeld, snel, maar toch rustig, ze vond Taylor’s ouders een beetje nauw. Julia vond ook dat ik mooi kon schilderen, en ging daarom kijken op mijn doek. ‘’Weg. Taylor moet schilderen,’’ zeiden mijn ouders streng. Julia deinsde achteruit en ging mismoedig op het bankje zitten. Ze keek af en toe naar mij om het schilderij te bekijken. Na enige tijd gaf ik het op, mijn hele kleren zaten onder het de verf en mijn handen waren net twee kliederwerkjes van kleuters. ‘’Taylor, is die af?’’ zei mijn moeder dreigend. Mijn moeder stond op en liep naar mij toe. Ze bekeek het doek aandachtig en begon daarna te zeuren over allerlei dingen die aan haar niet goed waren. ‘’Waarom heb ik zo donker haar? Ik heb licht blond haar. En waarom heb ik zo’n dikke smoel…’’ Zo kon je uren doorgaan bij haar, mijn moeder wilde alles perfect hebben. Ik liep de danszaal uit. ‘’Het is af,’’ riep ik mijn moeder na en liep door het gangpad.
Julia was stil achter mij aangesmokkeld. Ik had al het gevoel alsof iemand achter mij aanliep en werd daardoor een beetje zenuwachtig. Opeens draaide ik me om, ik bonsde tegen Julia aan. ‘’Sorry Julia,’’ mompelde ik en hielp ze overeind te komen. ‘’Kom je mee naar mijn kamer?’’ Julia knikte verlegen en liep achter mij aan. Na al die wegen door het huis waren we bij mijn slaapkamer gekomen. ‘’Julia, zo heet je toch?’’ Ik werd soms een beetje in de war geraakt door al die namen. ‘’Ja, ik ben jullie dienstmeisje,’’ antwoordde ze daarop. ‘’Kom je vandaag werken?’’ Het was daarna even stil in de kamer, maar daarna kwam er een krakende stem uit Julia: ‘’Ik…Ik moet nu wel.’’ ‘’Waarom dan?’’ zei ik. ‘’Mijn ouders kunnen…het niet meer betalen,’’ zei ze stug. Op dat moment kwam mijn moeder binnengestormd. ‘’Julia, kan je even komen?’’zei ze met een belangrijke stem. Julia liep schuchter achter haar aan, de deur uit. Mijn moeder praatte wat met haar. Het ging vast over haar werk, haar werk als dienstmeisje bij ons. Ik kon het vanaf grootte afstand horen. ‘’Julia, Julia. Aan het werk.’’ Hoorde ik uit mijn moeders stem. Het klonk ook alsof ze een brok in haar keel had, en een beetje schor.

k hoorde iemand weglopen, en daarna pakte die persoon iets uit de kast. Dat moest Julia wel zijn. Later kwam ze kijken, bij mij in de kamer. Ze had een lange zwaailap in haar hand en een schort aan. ‘’Ik…Eh…Moet aan het werk,’’ zei Julia voorzichtig. Ze sloot de deur achter zich en ging verder met het gangpad schoonmaken. Ik stond ook op, en liep de deur uit. Ik zag Julia vrolijk uit de gang huppelen, zwaaiend met haar bezem in haar hand. Ik liep helemaal naar beneden, ik was inmiddels wel drie trappen afgelopen. Beneden was mijn vader aan het klussen, om precies te zijn in de woonkamer. Hij hing mijn schilderij voor de bank. Er dwarrelde snel een verschrikkelijke gedachte in mijn hoofd; Nee, hang hem niet daar, zo ziet iedereen het. Snel daarna smokkelde ik weg en ging in de tuin zitten. Zo te zien was er weer leven in de stad, ook al kon ik niet zoveel zien, hier vanaf de tuin. Maar je hoorde wel duidelijk wel. Ik ging liggen in het hoge, groene gras dat al zolang niet meer gemaaid was. Het was bloedheet, ook al had mijn vader de parasol al opgezet, toch droop het zweet van mijn voorhoofd. ‘’ Eso es que se hace,’’ klonk eruit de woonkamer. Ik draaide me om, een verschrikkelijk schilderij in de woonkamer... Hij was zo opvallend neergeplaats dat je het meteen kon herkennen. Wat moest ik doen ?

Aantal keer bekeken: 5032
Waardering: 6.94 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 335 bezoekers online