Lees het verhaaltje: Vreemde Buren Hoofdstuk 2 op verhalenlezen.

Vreemde Buren Hoofdstuk 2.

U leest om dit moment het verhaal Vreemde Buren Hoofdstuk 2 gepost door Sidra en Raziye. Dit verhaal is gepost in de categorie kinderverhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar kinderverhalen?
Categorie: kinderverhalen
Gepost door: Sidra en Raziye
Gepost op: 2011-3-23

Verhaal:

Vreemde Buren Hoofdstuk 2
Het was een hele tijd stil aan tafel. Lente keek zuur om zich heen. Zometeen moest ze doen alsof ze het allemaal had verbeeld. Ze besloot het maar niet uit te stellen. Dus begon ze zo: ‘Thomas, ik denk toch dat het allemaal een droom was. Ik had waarschijnlijk teveel cola op.' En na die woorden keek ze ongemerkt naar mijn moeder. Er verscheen een glimlach op het gezicht van Mevrouw Jansma. Het was een voldane glimlach. Een glimlach die zei : Lekker puh, ik had gelijk! Lente zuchtte diep en besefte dat haar moeder nooit zou veranderen. Snel schrokte ze haar eten naar binnen wat haar een geirriteerde blik van haar moeder bezorgde. Toen haar bord leeg was keek ze snel opzij. Mooi zo. Thomas was ook klaar met eten. Dit keer was ze voorbereid. Ze had een plan bedacht. Omdat het morgen pas zondag was wilde ze vandaag proberen foto's te maken van de mysterieuze man. Thomas noemde hem Mister X. Dat vond Lente maar duf. 'Mam? Pap?' vroegen ze tegelijk met hun zoetste stem. Meneer Jansen rook onraad. 'Wat is er?' bromde hij argwanend.
'Mogen we nog even een luchtje scheppen buiten?'
'Sinds wanneer houden jullie van buitenlucht?'
'Sinds...eh..nu..' zei Thomas, en er snel achteraan : 'Het is pas middag. Alsjebliieeft?'
Mevrouw Jansma gaf toe. 'Als jullie maar op tijd zijn voor het avondeten!'
De tweeling knikte braaf en renden vlug naar buiten. Geruisloos slopen ze naar het huis. Thomas maakte de foto's, terwijl Lente keek waar ze naar binnen zou kunnen kruipen morgen. Thomas kroop liggend over het gras. Hij stopte voor elk raam en gluurde naar binnen. Totdat hij het gevoel had dat hij bespied werd. Snel keek hij naar boven. Een man keek zijn kant uit, maar leek hem nog niet te hebben gezien. Was het dezelfde man als die Lente had gezien? Thomas wist het niet en deed of hij zijn veters strikte. Intussen maakte hij snel een foto met zijn mobiel. Vervolgens stond hij op en deed alsof er iets was met zijn mobiel. Hij tilde hem een beetje op zodat hij het gezicht in beeld kreeg. Klik! Weer een foto. Ondertussen dook Lente achter hem op. 'Heb je de foto's?' Thomas slaakte een kreet en sloeg snel zijn hand voor zijn mond. De man keek ze nu aan. Geschrokken renden ze naar huis.
Toen ze thuis waren gingen ze naar Thomas' kamer. Thomas haalde zijn mobiel uit zijn zak en riep triomfantelijk : 'Ik heb de foto's!'
'Huh, dat kan helemaal niet! Ik heb je niet eens een foto zien maken!'
‘Tuurlijk wel. Ik deed alsof er iets met mijn mobiel was en alsof ik mijn veters strikte. Toen heb ik 2 foto's gemaakt! Kijk maar.’ zei Thomas trots.
Lente fronste. 'Ik zie niks.'
Thomas wees haar erop. 'Daar, nee daarboven. Bij het zolderraam.'
'Nu zie ik het!'
'Denk je dat hij ons gezien heeft?'
‘Natuurlijk! Denk je dat hij naar beneden kijkt om de bloemen en bomen te zien?!’
Thomas was meteen stil. Maar om dat niet te laten merken zei hij: ‘Ik heb al bedacht hoe we, daarmee bedoel ik jou, naar binnen kunnen gaan.'
‘Ik weet het al, ik ga om zes uur opstaan om die hond uit te laten en op de heen en terug weg kijk ik of ze slapen en ik veilig kan binnendringen. Nadat ik die hond heb teruggebracht ga ik er echt heen.'
'Uiteraard, maar de deur is op slot. Dus heb je nog een opening gevonden net?' vroeg Thomas.
'Thomas, Thomas, Thomas, zei Lente hoofdschuddend, waar blijf jij met je hoofd uilskuiken! Natuurlijk heb ik een opening gevonden. Je hebt hem zelfs gefotografeerd. Laat je mobiel eens zien.'
Thomas haalde zijn mobiel uit zijn zak. 'JIJ moet het vooral niet over mijn hoofd hebben. Wie haalt er hier tienen?'
'Oke dan, ik zeg niks meer over je hoofd die althans nergens voor dient.' Lachend pakte Lente Thomas' mobieltje. Die van haar lag ergens verdwaald tussen de puinhoop in haar kamer.
'Kijk zie je dit raam hier, op de tweede verdieping? Dat raam waait iedere keer open. Dus ik moet gewoon hopen dat er een beetje wind waait morgen.' ze zei het of ze een expert-crimineel was.
Thomas staarde haar aan of een alien zijn echte zusje had meegenomen. 'Je zei iets slims’ zei hij uiteindelijk. Nooit had Thomas gedacht dat hij dit tegen Lente zou zeggen. Verbluft liep hij naar zijn kamer. Lente keek hem grijnzend na.

Lente dekte de tafel. Ze keek naar haar moeder die er bezorgd bijliep.
'Wat is er?' vroeg ze.
'De nieuwe buren zijn nog steeds niet gekomen.’
'O...misschien zij ze ziek en is het uitgesteld?' Lente wist het antwoord al.
'Als het zo was dan zou ik wel een telefoontje krijgen als hun makelaar.’ zei Mevrouw Jansma.
'Maar mam, kun je ze niet bellen en vragen waarom ze er nog niet zijn. Misschien zijn ze wel dood!'
Haar moeder zuchtte en zei: 'Lente wat gaat er toch om in je hoofd? Je gaat toch niet vragen of ze dood zijn gegaan.' Ze lachtte. 'Nee, ik kan beter afwachten anders lijk ik te opdringerig.'
Thomas en Meneer Jansma kwamen de keuken binnen. 'Kunnen we helpen?'
Lente lachtte en gooide ze de afwasborstel toe. 'Mooi is dat, op het laatste moment komen! Jullie mogen straks afruimen.' Het avondmaal verliep voor het eerst in lange tijd zonder het gemopper van Lente en haar moeder op elkaar. Toen Lente die avond in bed lag kon ze maar niet in slaap komen. Ze was veel te zenuwachtig voor morgenochtend. Ze moest ook zo vroeg slapen, anders stond ze niet voor zessen op. Ze zuchtte en draaide zich om. Intussen probeerde ze te bedenken hoe het huis er vanbinnen uit zou zien. Maar dat bezorgde haar zoveel angst dat ze er gelijk mee stopte. Met een onheilspellend gevoel in haar maag viel ze uiteindelijk als een blok in slaap.

Het was 5.30 toen Lentes wekker afging. Snel gaf ze er een mep op zodat haar wekker vervaarlijk over haar nachtkastje boog. Ze dacht aan Thomas die nog aan het slapen was in zijn warme, zachte bedje.
De stilte in huis zorgde dat ze goed kon nadenken. Lente dacht aan de nachtmerrie die ze had vannacht. Ze probeerde zich de details voor de geest te halen maar herinnerde zich alleen nog maar dat ze in een gang liep met verschillende deuren. Achter de eerste deur stond de enge man en rende met klauwen op haar af. Verblind van angst opende ze de tweede deur waar haar veilige bedje stond. Maar toen ze erop ging liggen zag ze alleen maar vreselijke beelden voor zich van haar ouders en Thomas gekidnapt. Gelukkig haalde haar wekker haar uit deze boze droom. Vlug kleedde ze zich aan en sloop naar beneden. Ze mocht niemand wakker maken! Toen ze de hal in liep trof haar een verassing. Thomas wachtte haar op in zijn pyama. 'Wat doe jij hier? Je weet toch dat het zomervakantie is, he?' zei Lente plagerig. Thomas zuchtte geïriteerd. 'Jaja dat weet ik wel. Een ezel stoot zich niet twee keer aan dezelfde steen!'
'O...dus jij bent een ezel?'
'Lente! Het is niet letterlijk bedoeld! Hoe heb jij de brugklas eigenlijk gehaald?'
'Weet ik veel. Bij de citotoets heb ik gegokt en in de brugklas dus ook. Met gokken kom je erg ver,
weet je. Maar waarom heb je je bedje eigenlijk verlaten, toch zeker niet voor mij he?'
Thomas schudde heftig zijn hoofd. 'Ik zal jouw nooit aardig genoeg vinden! Ik kwam je gewoon geluk wensen. En ik heb alvast een begrafenisondernemer voor je gebeld..voor het geval dat.'
'Ik ga heus niet dood hoor! Ik ga gewoon een beetje spioneren..misschien komt er ook wat slaan, schoppen en duwen bij. Maar meer niet hoor! Zal ik je een demonstratie geven?' Lente gaf Thomas een harde klap op de schouder. Thomas kromp ineen. Lente deed haar schoenen aan en liep de deur uit. Het was geen weer voor een jas. 'Waar was dat nou weer voor?' vroeg Thomas toen hij zich hersteld had. Toen hij besefte dat Lente al weg was besloot hij dat hij nu toch eens die sportschooljaarkaart moest gebruiken van tante Miep.

De straatlantaarns hielpen Lente om de weg te vinden naar het huis van mevrouw Rozenblauw wat een eindje verderop was. Het was doodstil op wat andere hondenuitlaters na. Toen Lente de straat van mevrouw Rozenblauw in liep zag ze dat haar lichten al aanstonden. Toen ze door wilde lopen merkte ze dat een oude vrouw met een enorm harig hondje haar onderzoekend aankeek. Lente keek recht in haar gezicht terug. 'Kan ik u helpen mevrouw?' vroeg ze ongeduldig. Het was duidelijk dat de vrouw iets van haar wilde. Ze knikte langzaam. 'Jij woont toch tegenover dat leegstaande huis?'
Zo leeg is het niet, dacht Lente maar ze zei :'Ja, inderdaad. Waarom wilt u dat weten?'
De vrouw boog samenzweerderig voorover. 'Ik woon ernaast op nummer 15. Volgensmij staat het helemaal niet leeg. Ik heb die mensen zien aankomen, ik lijd aan slapeloosheid weet je. Ik hoor rare geluiden komen van dat huis. Alsof ze bouwen aan iets. En die nacht dat ze aankwamen waren ze allemaal pakjes aan het uitladen. Het waren er heel veel. Ik vraag me af wat daarin zit.'
Lente keek haar verbaasd aan. Deze vrouw had meer gezien dat Thomas en zij. Voor ze nog iets kon zeggen maakte de vrouw rechtsomkeer en verliet de straat. Snel liep ze door naar mevrouw Rozenblauw.

Even later liep Lente samen met drie honden de wijk rond. Toen ze op de terugweg langs het huis van de buren kwam keek ze naar het wapperende raam op de tweede verdieping. De derde verdieping bestond alleen uit een zolder. Wat voor kamer zou daar zitten? Misschien liep ze wel recht in de armen van die enge man! Lente moest zeker weten of het wel veilig was. Ze maakt de honden vast aan de boom voor het huis en klom er vervolgens in. Behendig klom ze als een kat naar boven. Gelukkig had ze geen hoogtevrees. Trots ging Lente op een boomstam voor het wapperende raam zitten. Hij hield haar met gemak. Ze probeerde naar binnen te kijken maar het was te donker. Het leek haar wel veilig omdat ze geen stemmen hoorde. Plotseling begonnen de honden onder haar te blaffen. De lampen in het huis gingen aan. Geschrokken liet Lente zich langs de boomstam glijden en rende met de honden naar mevrouw Rozenblauw. Ze keek niet meer om.

Zenuwachtig liep Lente haar straat in. Nu was het moment aangebroken. Ze moest het huis binnendringen. Haar benen leken van lood. Hoe lang moest ze nog? Vier, drie, twee stappen. Daar was ze dan. Voor de boom van het huis. Vlug klom ze naar boven. Toen ze zich weer op de boomstam bevond wierp ze een blik op haar horloge. Het was vijf over zeven. Ze moest opschieten, zometeen zou iedereen wakker worden. Ze slikte een paar keer en maakte toen een gewaagde sprong het raam binnen. Lente landde op twee voeten. Haar gymleraar zou trots op haar zijn geweest. Het was donker om haar heen. Zodra Lentes ogen aan het schemer gewend waren nam ze haar omgeving in zich op Ze was in een slaapkamer. De kale muren en de schaarse meubels zorgden voor een mistroostige indruk. Er stond alleen een leeg bed, een klerenkast en een bureau met allerlei mappen en foto's erop. Lente sloop ernaartoe. Verbaasd dat er een bureau bestond dat slordiger was dan de hare bekeek ze de foto's. Geschrokken deinsde ze achteruit. Het waren foto's van haar en Thomas. De man had ze al die tijd bespied, net zoals zij hem hadden bespied! Maar het huis was te groot voor een persoon, er moesten er dus meer zijn. Geschokt door haar ontdekking ging Lente even op het bed zitten. Ze stond meteen op toen ze voetstappen op de gang hoorde. Schuw keek ze om zich heen. Waar moest ze zich verstoppen? Onder het bureau zagen ze haar meteen. In de klerenkast? Ze trok hem open maar hij zat helemaal vol met kleren. Daar paste ze nooit in! Het bed! Vlug kroop ze eronder. De deur vloog open. Pfoe, net op tijd! Een man kwam binnen. Lente herkende hem meteen aan zijn brede postuur en vuurrode haar een baard. Zijn sluwe, donkere ogen keken koud de wereld in. Ze slikte en schrok van de tweede man die binnen kwam. Hij was lang en mager en had witte krullen. Een litteken tekende zich
af over zijn gerimpelde gelaat. Kwaad keerde deze man zijn rug naar de ander toe. 'Je hebt gefaald
Ed Duval. Ik kon je vermoorden maar dat heb ik niet gedaan. Ik heb je nog nodig', zei hij met de
nadruk op 'nog'. 'Ik vertrouwde je de XTC toe maar je faalde.'
Lente hield haar adem in. XTC, dat was drugs! Stilletjes volgde ze de rest van het gesprek.
Ed Duval keek beschaamd naar zijn voeten. 'Het was niet mijn bedoeling, dat weet je best! Ik reed
langs een weinig gebruikte route. De kans dat de politie me zou betrappen was een op de honderd!Gelukkig hebben ze de XTC niet ontdekt. Je moet blij zijn dat ze het hielden bij een bekeuring voor te hard rijden, baas!'
De oude man draaide zich naar hem toe. Zijn gezicht stond nog steeds op onweer. Lente kroop wat dieper achteruit. 'Waar moet ik blij om zijn, Duval?! Ja; ze hebben de drugs niet ontdekt maar je moet echt voorizchtiger zijn in de toekomst. Zeg eens, heb je nog iets gedaan aan die kinderen?'
'Wie?' vroeg Duval afwezig. Hij was veel te blij dat zijn baas niet al te boos op hem was geworden.
'Die tweeling, dwaas! Die jongen en dat meisje. Heb je ze al uit de weg geruimd?'
'Euh...nog niet baas. Ik was te druk met het smokkelen van de XTC. Het word steeds moeilijker om
over de grens te komen. Maar ik heb ze wel in de gaten gehouden,' zei Ed terwijl hij de foto's van
Lente en Thomas pakte. De oude man bekeek ze tevreden. 'Je bent een nietsnut Duval, zowaar ik Loderwijk Valsar heet. Maar je foto's zijn niet verkeerd.'
'Er is alleen één probleem baas. Ze hebben mij en het huis ook gefotografeerd. Ik denk dat ze
ons door hebben!'
Valsar wreef peinsend over zijn witte krullen. 'Ze hebben ons dus niet alleen zien aankomen. Ha,
die makelaar denkt hopelijk toch nog wel dat de nieuwe buren moeten aankomen?'
Ed knikte. 'Het was een geniaal plan baas, hoe wij die stemmen aan de telefoon hebben ingesproken.
Ik lig nog in een deuk!'
'Ik weet dat het een geniaal plan is, dat hoef jíj mij niet te vertellen!' Met een laatste wantrouwige
blik verliet Lodewijk Valsar de kamer. Als verdoofd keek Lente naar Duval die ijsbeerde. Wat was ze
veel te weten gekomen! Ze kon haast niet wachten tot ze naar huis toe kon om Thomas te informeren.
Wanneer ging die vuurtoren nou weg? Ongeduldig keek ze toe. Plotseling kwamen de voeten op haar af. Lente hield haar adem in. Ed Duval ging op het bed liggen wat hevig kraakte onder zijn gewicht.
Het matras en de latten eronder drukten zwaar op Lente. Had ze haar adem maar niet ingehouden!
Ze vroeg zoch af hoe lang ze dit nog volhield. In paniek telde Lente af. Vier..drie..twee..'Phoeee!'
Haar adem klonk hard in de stilte van de kamer. Angstig keek ze naar de ruimte voor zich. Het bed begon te kraken. Duval had haar gehoord. Langzaam zag ze een hand naar beneden komen die onder het bed taste. Lente ontweek hem handig. Tot er plotseling een gezicht naar beneden kwam dat
haar grijnzend aankeek.

Net toen Lente haar mond opendeed om te gillen voelde ze iets raars, iets heel raars...De grond
onder haar trilde lichtjes. Verbaasd haalde ze de planken van het laminaat weg. Ze zag een houten
luik dat zich aan het overgeven was aan haar gewicht. Ze zou zo naar beneden stortten! Vlug schoof
ze het luik opzij en sprong zonder naar beneden te kijken. Ze was te bang voor wat ze zou zien.
'Stop!' schreeuwde Ed Duval haar toe. Maar het was te laat...Even later werd het zwart voor haar ogen.

Aantal keer bekeken: 2467
Waardering: 7.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 27 bezoekers online