Lees het verhaaltje: Vreemde Buren op verhalenlezen.

Vreemde Buren.

U leest om dit moment het verhaal Vreemde Buren gepost door Sidra en Raziye. Dit verhaal is gepost in de categorie kinderverhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar kinderverhalen?
Categorie: kinderverhalen
Gepost door: Sidra en Raziye
Gepost op: 2011-3-23

Verhaal:

Vreemde Buren
Hoofdstuk 1
Hoofdstuk 1

'Kauwgompje?' enthousiast wipte Lente haar voeten heen en weer. Thomas schudde zijn hoofd en bekeek haar kritisch.
'Is dat een nieuw dansje van je?'
Lente stopte abrupt en grinnikte. 'Nee joh gekkie, ik ben gewoon zenuwachtig. Stel nou dat die nieuwe buren gemeen zijn of helemaal geen kinderen hebben. Het enige wat we van ze weten is dat ze vandaag aankomen. Waar blijven ze trouwens?'
Thomas keek op zijn horloge. 'Het is bijna etenstijd. Laten we maar naar binnen gaan. Misschien hadden ze gewoon vertraging of hebben ze zich bedacht.' Hij maakte aanstalten om weg te lopen. Lente zuchtte teleurgesteld. 'Ik had echt gehoopt dat er eens iets gebeurde in Gaapgat. Waarom wonen uitgerekend wij in het saaiste dorp ter wereld?' Thomas haalde zijn schouders op. Samen liepen broer en zus hun huis binnen, niet wetend wat hun te wachten stond.

'Lente! Let op je manieren!' mevrouw Jansma keek haar dochter bestraffend aan. Lente smakte luid en liet een boer. 'Neem eens een voorbeeld aan je broer Thomas. Hij is maar vijf minuten ouder, maar kennelijk ook vijf jaar wijzer,' stemde meneer Jansma met zijn vrouw in.
'Ja maar Thomas is een studiebol, kijk naar hem mam! Hij leert vrijwillig!'
'Lente, er is niks mee hersenen in je hoofd te hebben. Waar zijn de jouwe trouwens? Volgens mij liggen ze onder je bed te verschrompelen!'
'Nee, ik heb ze op het aanrecht laten liggen,' grinnikte Lente. Mevrouw Jansma zuchtte. Met Lente was er geen beginnen aan. En toch hield ze zielsveel van haar dochter. Ze zou nog liever sterven dan dat haar iets overkwam. Langzaam nam ze een hap, denkend aan hoe verschillend een tweeling kan zijn.

Slaperig opende Thomas zijn ogen. Was het al ochtend? Hij keek op zijn digitale wekker. De rode cijfers
gaven vrolijk licht. Twaalf uur 's nachts. Verbaasd steunde hij op zijn ellebogen. Hij was ergens wakker van geworden. Hij probeerde na te denken. Nu weet ik het weer, dacht hij. Op de tast zocht hij naar zijn bril.
Vervolgens schoof hij zijn gordijnen opzij en deed een poging naar buiten te kijken. Door de slecht verlichtte straat kon hij nog net een pikzwart busje onderscheiden dat voor het huis naast hen stond.
Precies wat hij dacht! Hij had een motor gehoord. De nieuwe buren waren aangekomen! Thomas vond het maar vreemd. Waarom kwamen ze zo laat? Veel tijd had hij niet om erover na te denken.
Lente kwam zijn kamer binnen en ging naast hem staan. Stilletjes keken ze toe hoe de duistere figuren uitstapten en hun spullen uitlaadden.

'Hoeaaa!' Gapend liep Lente de trap af en de keuken binnen. Daar was Thomas druk in de weer boterhammen te smeren en in zijn schoolrugzak te proppen. Lente barstte in lachen uit. 'Het is zomervakantie, gek! Je hoeft niet naar school.'
'Huh watteh?' verbaasd staarde Thomas haar aan. Lente kon niet stoppen met lachen. Zoals Thomas er uitzag! Zijn bril stond scheef en zijn haren alle kanten op. Dat krijg je als zo slim bent,dacht ze, daar word je verstrooid van! Thomas besefte wat er gebeurd was en pakte beschaamd zijn tas uit. Soms was hij zo in de war! Hij dacht terug aan vannacht. Toen hij zichzelf en Lente weer naar die duistere figuren met hun donkere busje zag staren werd hij meteen weer nieuwsgierig.
'De nieuwe buren!' riep hij springend uit zijn vel van enthousiasme. Snel pakte hij twee boterhammen die voor school bedoeld waren en rende naar buiten. Lente begreep er niks van toen ze een boterham in haar hand gestopt kreeg. Toen ze het eindelijk doorhad rende ze met windkracht tien naar buiten.

'Bel jij aan...of ik?' nerveus keek Thomas zijn zus aan. Hij was nu toch een beetje bang.
Je wist nooit wat voor mensen het waren. Lente zuchtte overdreven. Die zucht had ze van haar moeder. 'Kippetje!' riep ze hem toe en belde aan. Terwijl er een luide, lange gong klonk bekeek Thomas het huis eens goed. Het zag er niet uit als hun huis. Het had een soort duistere sfeer om zich heen, Thomas kon het niet goed beschrijven. De zware, zwarte gordijnen zorgden dat er een rilling over zijn rug kroop. Ze woonden op nummer dertien. Het ongeluksgetal. Hij keek snel naar Lente die ongeduldig aanbelde. 'Ik denk dat ze nog slapen,' zei ze uiteindelijk. Thomas keek haar ongelovig aan en wierp een blik op zijn horloge.
'Het is half elf!' riep hij. Lente haalde haar schouders op. Ze besloten weer naar binnen te gaan. Niet wetend dat een oog hen al een hele tijd had bespied vanachter de gordijnen.

Lente rende de keuken in. 'Goedemorgen Mamaatje!' riep ze vrolijk.
'Jij bent vrolijk zeg!,' meneer Jansma lachte en nam een hap van zijn ontbijt. Thomas staarde haar met open mond aan.
'Ongelofelijk hoe snel jouw humeur veranderd. Net was je nog hartstikke teleurgesteld en nu straal je van blijdschap.'
'Waarom was je dan teleurgesteld?' mevrouw Jansma keek verbaasd naar haar dochter die bijna nooit beteuterd was. Lente's vrolijke bui verdween als sneeuw voor de zon. 'Die nieuwe buren reageerden niet toen we aanbelden, terwijl ze onmogelijk kunnen slapen. Dat vind ik nou raar!'
Haar ouders keken haar verbijsterd aan. 'Maar ze zijn nog niet aangekomen! Hebben jullie ze gehoord dan?'
Lente en Thomas knikten heftig. 'We hebben ze vannacht gehoord, ze kwamen aan in een pikzwart busje met dichtgeverfde ramen. We zagen ze uitstappen en het huis binnen gaan, toch Thomas?' riep Lente. Thomas kon alleen maar knikken, omdat zijn onderkaak bijna de vloer raakte.
'Jullie hebben het waarschijnlijk gedroomd,' mevrouw Jansma was erg zeker van haar zaak.
Lente werd kwaad. 'Helemaal niet! Jullie geloven ook nooit iets! Vraag het aan Thomas, die was er ook bij!'
Nu keken ze allemaal naar Thomas. 'Eh..Nee we hebben het waarschijnlijk verbeeld, het was ook zo donker buiten,' zei hij en sleurde Lente mee de trap op naar zijn slaapkamer.
De deur was nog niet dicht of Lente riep al verontwaardigd : 'Jezus Thomas,
waar was dat nou voor nodig?!' Thomas zette zijn vinger op zijn lippen en zei : 'Ze gaan ons toch niet geloven, doe maar net of het echt een droom was. Als je het mij vraagt is er iets raars aan de hand met die nieuwe buren...'
Lente werd weer kalm en knikte. Thomas keek haar aan vanachter zijn ronde jampotglazen. Lente zag hoe zijn ogen twinkelde. Dat gebeurde altijd als hij een idee had. En ja hoor, daar was het nieuwe meesterplan!
'Luister, fluisterde Thomas, vanuit mijn raam hebben we uitzicht op het huis. Laten we ze in de gaten houden met mijn verrekijker. Als we iets zien schrijven we het hier op.' Hij haalde een notitieboekje tevoorschijn. 'Ik schrijf wel.' Lente vond het een goed idee. Snel pakte ze de verrekijker en ging voor het raam staan. Thomas zat naast haar met zijn pen in de aanslag. Een hele tijd gebeurde er niets. Net toen ze wilden stoppen zag Lente een beweging. 'Volgens mij zag ik het
gordijn van de slaapkamer bewegen!' Thomas zuchtte. 'Is dat het enige?' Hij wide net opstaan toen Lente weer iets zag. 'Het gordijn gaat opzij! Geschrokken deinsde ze achteruit. 'Wat is er?' riep Thomas opgewonden. 'Zag je iemand?' Lente knikte. Ze zag lijkbleek. 'Er was een enge man die naar me staarde. Hij was helemaal in het zwart en zijn blik was vol haat en hij had vuurrood haar en een baard en..en..en..' Trillend ging ze op Thomas' bed zitten. Zodra ze weer zichzelf was ging ze voor het raam staan en keek naar buiten. Ze gaf een gil van schrik en liet de verrekijker vallen. Thomas die nog aan het opschrijven was hoe de man eruit had gezien schrok ook. 'Die man heeft met bloed op het raam geschreven : Ik zal je krijgen!' fluisterde Lente ontzet. Thomas was verontwaardigd. 'We moeten erachter zien te komen wie die mensen zijn. Misschien hebben ze het huis gekraakt, wat denk jij Lente?' Lente stond kordaat op. 'Er is maar een manier om hierachter te komen; ik moet het huis binnendringen. Ik ben immers het snelst en het handigst van ons twee. Maar hoe?' Peinzend keken ze elkaar aan. 'Ik weet het!' riep Thomas. 'We hebben toch dat zomerbaantje bij mevrouw Rozenblauw? Elke zondag haar hond uitlaten. Als ik nou de middag en avond doe, doe jij de ochtend! Dan slaapt het hele dorp nog en kun jij het huis binnendringen!'
Lente trok een vies gezicht. 'Dan moet ik 6 uur 's ochtends opstaan!'
Thomas haalde zijn schouders op. 'Een detective doet alles voor zijn onderzoek,'zei hij plechtig. Lente grinnikte.'Thomas! Lente! De lunch staat klaar!' klonk het van beneden. Lente zuchtte diep. 'Nu moet ik mijn excuses aanbieden en doen alsof zij gelijk hadden...Jippie,' klonk het afgemat. Thomas fronste en herhaalde : 'Een detective doet alles voor zijn onderzoek.' Lente gaf hem een plagerig duwtje en samen liepen ze de trap af, de geur van verse sandwiches opsnuivend.

Aantal keer bekeken: 3466
Waardering: 5.55 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 291 bezoekers online