Lees het verhaaltje: Zijn laatste woorden. op verhalenlezen.

Zijn laatste woorden. .

U leest om dit moment het verhaal Zijn laatste woorden. gepost door klein meisje. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: klein meisje
Gepost op: 2007-6-10

Verhaal:

Zijn laatste woorden.
Het is een warme dag vandaag. Ik heb net in de tuin gezeten maar omdat de zon te warm was ben ik maar naar binnen gevlucht. Deze dag was wat je zegt een luier zondag. Het is vier uur en ik zit nog steeds in mijn pyama, nouja kort sportbroekje en een geel shirt.. vandaag heb ik echt geen zin om me op te maken. Maar soms is het echt lekker om de hele dag in je pyama te zitten.
Ik kijk uit het raam, en daar zie ik mijn buurjongen hand in hand lopen met zijn nieuwe vlam. En in de tuin van onze achterburen zitten twee veertigers romantisch sangria te drinken. en ik.. Ik kan alleen maar denken aan waarom Dorian het nou precies uitgemaakt heeft. Toen hij me dumpte zei hij dat het niet aan mij lag maar aan hem. Maar dat is toch zo'n ontzettende chlicÃ©. In de cosmogirl stond laatst nog dat als een jongen dat zegt dat het meestal het tegenovergestelde betekend. Al twee weken pieker ik erover. Het is nu een maand uit. Maar de eerste twee weken vrolijkte mijn lieve vrienden mij op. Ze hielden me bezig met andere dingen zodat ik er niet aan hoefde te denken. Nou moet ik eerlijk zeggen dat het ook erg geholpen had. Maar nu laat iedereen me weer gewoon mijn gangetje gaan, ze denken waarschijnlijk; Och, het is nu al weer een maand geleden, Rosanna denkt vast niet meer aan Dorian. Maar ook dat is onzin, als je een tijd met iemand bent gegaan ben je die niet in een maand vergeten. En vooral niet als die jongen Dorian heet en de liefste jongen op aarde is. nou hij was de liefste jongen, nu het uit is heb ik niks meer van hem gehoord. Eerst was hij elke dag op msn, nu nooit meer. Ik krijg het gevoel dat dat niet zomaar is. En dat is nou juist wat mij aan het piekeren maakt.

Maandagochtend.

Ookal is het een van de laatste dagen op school, het blijft vermoeiend om er maandag ochtend om 7 uur uit te moeten. Maarja het is altijd ook wel weer leuk om met je klasgenoten te praten over hoe het weekend was verlopen. En wie met wie had gezoent bij het uitgaan in de nieuwe discotheek. Maar vandaag had ik een baaldag. Geen zin om positief na te gaan denken, want ik voelde me niet positief dus deed ik ook niet netalsof.
Het eerste uur biologie. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het biologie. Die leraar vind ik toch zo'n eikel. Het lijkt wel of die man nog nooit in zijn leven gelachen of gehuild heeft. Met die kille ogen en die mond die altijd het zelfde staat, lijkt het alsof die man geen gevoelens heeft.

In de pauze kijken ik en mijn vrienden groepje, leuke jongens op school. Maar erg lukken wil het niet. Er zijn hoogstens een of twee leuke jongens. Maar helaas zijn zij niet de type jongens waar ik op val. sommige mensen noemen me krities of veeleisend. Ik noem het liever perfectionisme. En dorian was dat, perfect. Lief aardig zorgzaam goodlooking noem maar op. Maar over is over en valt niet meer terug te draaien. Het maakte me ook niet uit, ik wilde het alleen snappen. Het ging zo ontzettend goed tussen hem en mij, en nu is dat gewoon voorbij.

Na een dag van half 9 tot 4 ben ik uitgeput en wil ik naar huis. Ik pak mijn fiets uit het rek en bedenk ondertussen welke route ik neem. Ik besloot de rustige route te nemen door het park. In dat park heb ik wel duizend keer gezeten met Dorian terwijl hij zachtjes met zijn vingers door mijn haar ging. Als we in het park waren zaten we altijd op een bepaald bankje. Een heel normaal bankje die toch zoveel voor mij betekende. Ik besloot er langs te fietsen.

Nog 1 hoekje verwijderd en ik kreeg een bepaald gevoel in mijn buik. Raar.. Verliefd maar ook verdrietig. Ik zette mijn fiets neer om de laatste paar meter te gaan lopen. Schoorvoetend kwam ik dichterbij. En daar was dat geluid, gesnik. Zachtjes. Ik liep er geruisloos naartoe. Er zat een zongebruinde blonde jongen op de bank. Hij huilde terwijl hij keek naar een foto van een meisje in een kettinkje. Zachtjes fluisterde hij. "Rosanna.."

Ik wist niet wat ik zeggen moest toen ik dorian daar zat zitten. Dus zei ik maar niks. ik ging naast hem zitten, en we staarden elkaar aan. Waarom huilt hij nog om me.. Terwijl onze blikken elkaar niet los meer lieten, stroomden er steeds meer tranen uit zijn ogen. "ik ga verhuizen" fluisterde hij bijna onhoorbaar. 1 zin en het leek alsof mijn hart uitelkaar barste. Ik ga verhuizen echoode het in mijn hoofd. Ik wilde schreeuwen, ik wilde huilen... ik wilde slaan schoppen iets slopen. Maar ik keek hem alleen maar aan. Het enige wat ik zei was "ow" Ik wilde geen ow zeggen ik wilde zeggen dat ik niet wilde dat hij weg ging. Ik wilde hem kidnappen en verstoppen naast me in bed. Hij mocht niet weg.

Ik omhelste hem, en begon te snikken het snikken groeide uit tot huilen en het huilen tot schreeuwen. Hij kalmeerde me. Hij zei dat hij van me hield. En dat waren zijn laatste woorden. Een afscheid...

Aantal keer bekeken: 3085
Waardering: 6.83 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 124 bezoekers online