Lees het verhaaltje: barbara perfecte leven op verhalenlezen.

barbara perfecte leven.

U leest om dit moment het verhaal barbara perfecte leven gepost door hfkh. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: hfkh
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

barbara perfecte leven
De dag dat Barbara terug in m'n leven kwam, werd mijn liefdesleven zoals ik dat kende, in één klap- en voorgoed- weggeveegd. De orkaan Barbara was vele malen sterker dan de orkaan Katarina, dat nog maar een maand eerder de stad New Orleans verwoeste.

Barbara is wel de allerlekkerste blondine die er in Noord-Holland rond loopt. Vond ik zelf althans.

Natuurlijk is haar echte naam niet Barbara- en natuurlijk tref je op deze pagina haar foto niet. Zij heeft immers een eigen (privé) leven.

Een "perfect leven" om precies te zijn.

DE MACHT VAN EEN VROUW

Ik ontmoette haar ruim 8 jaar geleden. Wij volgden samen een opleiding. Al op het moment dat ik haar voor het eerst zag, verstijfde ik helemaal van de zenuwen. Het was alsof ik door een bliksem werd getroffen. Ik durfde haar niet aan te spreken- en ik keek haar vanzelfsprekend niet eens aan. Maar daar lag juist de grap: ik was toen één van de weinige mannen dat haar niet benaderde- en haar niet versierde... en ze wilde koste wat kost heel graag uitzoeken: waarom ik niet dan?!

Maar het werd nog erger. Vanuit de opleiding werden Barbara en ik even later op hetzelfde project gezet. We moesten opeens met z'n tweeën een opdracht gaan draaien.

Tijdens elke pauze zocht Barbara mij op. Zelfs tijdens de lesuren kwam ze naar me toe. We gingen al gauw spijbelen. Lekker samen de stad in. Samen lunchen, wandelen, veel met elkaar lachen- en vooral lol trappen...

Als ik naast Barbara op straat liep, raakte het verkeer in de stad wel's verstopt want vele mannen draaiden zich alsmaar om. De mannen gingen langzamer rijden. Iedereen wilde nog een blik op haar lekkere kontje werpen. Iedereen wilde nog een keertje haar mooie koppie zien, of een glimp van haar ogen even proberen op te vangen.

Het werd toen niets meer dan zoenen tussen ons. Ik was al een tijdje vrijgezel, maar Barbara had een vaste relatie. Zij woonde namelijk samen.

"Weet je, als ik echt iets serieus met jou wilde, was ik al lang van m'n vriend weg". Dit zei ze tegen me toen ik haar voor het laatst zag. En het werd in mijn geheugen gebrand.

7 jaar ging voorbij. Wij zagen elkaar daarna niet meer- en wij hoorden van elkaar helemaal niets.

EEN HITTE GOLF WAARVAN IK KOUDE RILLINGEN KREEG

Nu precies twee jaar geleden, op een mooie najaarse dag, kwam er een hitte golf over Nederland heen. Best iets aparts voor het einde van de maand September. Op die dag stormde mijn (toenmalige) vriendin binnen- en zei niet veel meer tegen me dan: "En nu je computer uit, we gaan naar buiten, naar het strand!"

"Ik moet werken", zei ik.

"Nee, je gaat niet werken. Je gaat met mij lekker zwemmen" zei ze. En dit gebeurde toen ook.

Buiten boven 20 graden, hoge golven, warm zeewater... we konden onze lol nauwelijks op. Er ontbraken nog alleen de palmbomen daar in Wijk aan Zee. Alles was er voor de rest.

Maar toen ging de zon achter de wolken- en ik kreeg koude rillingen. "We moeten hier weg", zei ik. "Ik moet iets warms drinken... thuis of in een café. En anders moet je straks de ambulance bellen..."
Het werd dus en warm kopje thee in Hotel Sonnevanck.

DE ONTMOETING

Maar zodra we Sonnevanck binnen liepen, stond Barbara opeens voor me. Ze verscheen zo plotseling- en vanuit niets. Ze zat daar met haar kind en haar beste vriendin. Ze stond gelijk op en liep mij een paar stappen tegemoet. Ze deed alsof mijn vriendin er niet eens was (m'n vriendin liep gelijk naar de wc). Barbara gaf me meteen een zoen. "En hoe is het met je?" vroeg ze nog. "Het is lang geleden zeg. Maar het voelt alsof ik je gisteren voor het laatst zag", zei ze... "Ik hoopte alsmaar dat ik je nog ergens tegen zou komen. Woon je nog hier eigenlijk?" Barbara wist dat ze weinig tijd had- en vuurde snel veel vragen op me af.

Ik kwam niet uit m'n woorden. Ik draaide m'n lijf met een kwartslag van haar af en sprak haar langzaam, eigenlijk meer zo over m'n schouder. We keken allebei alsmaar richting de wc's. "Hoe heet je kindje?" vroeg ik aan haar.

Toen mijn vriendin eindelijk uit de wc terug kwam (God, dit leek een eeuwigheid, ook al duurde het in werkelijkheid wellicht niet langer dan slechts 2 minuten!) gingen we met z'n tweeën aan een andere tafel zitten, een paar tafels verder op. Ik draaide m'n rug naar Barbara toe en wilde haar beslist niet aankijken.

"Is dit 'r?" vroeg mijn vriendin meteen. (want ze kende m'n Barbara verhaal van 7 jaar geleden)
"Yep, dat is haar", zei ik. "en ik wil graag hier weg." plakte ik er slordig achteraan.
"Ja, het is mij duidelijk... Dat zie ik aan je" zei ze.

AFSPREKEN, IK HEB JE GEMIST...

Nog geen week later, kwam er een e-mail binnen. Het was van Barbara. Ze heeft mij via het Internet opgezocht.

"Kunnen we eens iets afspreken, jij en ik? ik heb je gemist.
gr. Barbara."

Dit stond er in.

Een koude zweet brak onder mijn oksels uit. En mijn hart ging tekeer. Even tot tien tellen. Nee, tot honderd. Nee, maak er maar duizend van. Ik stond op- en liep als een dwaas door mijn huiskamer heen en weer. Even later smeet ik dat e-mailtje de prullenbak in. Tien minuten later haalde ik hem toch maar weer terug in mijn Inbox. Ik moest naar buiten, wat frisse lucht halen. Het voelde alsof ik zou gaan stikken.

Een paar dagen later, lichte ik mijn vriendin in.
"IK WIL HAAR VERDOMME NIET ONTMOETEN!" schreeuwde ik zo in haar auto uit.

"Waarom niet dan? Waar ben je zo bang voor"? vroeg ze.
"Ik weet wat ze wil- en als ik niet ga, zal ze het ook niet krijgen" zei ik...
"Simpel toch?!"
"Nou, het lijkt mij ietsje ingewikkelder dan dat, als ik het zo hoor." Zei ze. "Ga maar er heen- en zoek 't even voor jezelf uit waar je zo bang voor bent. Lijkt mij het beste".

Ik confronteerde Barbara met hetgeen ze 7 jaar geleden bij onze laatste ontmoeting tegen me zei, in stille hoop dat ze er zelf vanaf zou zien. Een andere deel van mij wilde naar haar toe rennen.

"Het klopt wel wat je schrijft. Ik heb het toen inderdaad tegen je gezegd. Ja, ik kan het me nog goed herinneren. Maar ik kon destijds ook niet anders- en heb me daaronder ellendig gevoeld al deze jaren. Ik heb je vreselijk gemist. Ik hoopte dat ik je ergens tegen zou komen...", schreef Barbara mij in haar volgende e-mail.

"RESISTANCE IS FUTILE!"

Ik sprak met Barbara overdag- en in het midden van de stad af. We zouden gaan lunchen en zij had me per e-mail van te voren beloofd dat ze met haar poten van me af zou blijven. Maar die belofte verbrak ze al binnen een uur, bewijs van spreken. Even later zaten wij boven in het cafeetje bij de peer. Het was al donker en wij zaten aan een wijntje. Barbara wilde dat ik haar in de ogen keek, ze wilde met me zoenen en op m'n schoot gaan zitten. Ik duwde Barbara meerdere keren van mijn schoot af en zag tegelijk al die boze blikken van de mannen om ons heen. Als ze met hun ogen konden moorden, was ik bij het binnentreden van het café al op slag dood- en was Barbara door hen gelijk daar op tafel genomen... Zo voelde dat sfeertje. Lekker is dat.

WEG MET DIE TROEP. IK WIL JOU!

Een week later, lag Barbara naakt in m'n bed. Onze eerste vrijpartij was een totale flop. Daar waren we allebei te zenuwachtig en te gespannen voor. Toch had Barbara een soort magie met zich mee gebracht. De magie die ze eigenlijk altijd al bij zich had.

Ze begon vrolijk op m'n bed te springen. Het voelde zeer surrealistisch, om een bloedmooie vrouw van 30 zomaar op m'n bed te zien springen, als een meisje van 10, op een trampoline. Even later was ze met haar kop op mijn bed onderste boven gaan staan, met haar benen richting plafond. Opnieuw springen, over m'n lijf rollen, zoenen, strelen, stoeien... Ze was vrolijk- en aan het lachen.

Ze schudde mij wakker uit een lange winterslaap.

"Ik wil je kinderen schenken", riep ze. "Ik ben jonger en knapper dan je vriendin... ik wil de rest van m'n leven met je delen", zei ze nog erbij.

"IK heb de meeste macht, daarna JIJ- en daarna jouw vriendin..." was de alleropmerkelijkste wat ze op die nacht tegen me zei.

Even later nestelde Barbara zich in m'n armen. Ze hield me vast. Zeer vast. Ze drukte me steeds harder tegen haar lijf. Het voelde alsof ze onder m'n huid wilde kruipen.

Op die nacht werd mijn wereld weer met Barbara gevuld. Ze stond buiten van alle straten naar me te kijken. Ze zat van alle bomen naar me te zwaaien. Ze lag op alle wolken die boven Nederland zweefden. Ze was in de lucht die ik ademde, in mijn kamer- en in mijn bed. Ze werd gevouwd om mijn lijf heen. Ze kroop onder mijn huid, in mijn hoofd- en in mijn hart.

Ze was overal.

Mijn bloed had 100% Barbara promillage en was niet meer rood. Mijn bloed had de kleur van Barbara's ogen. Ik voelde mij een koning, want door mijn aderen stroomde nu koninklijk bloed.

Barbara werd ik. En ik werd een kwetsbaar kind. Ik voelde nu voor het eerst in mijn leven, de ultieme macht van een vrouw. In haar volle glorie.

"Ik ben de allermooiste vrouw die er is. En jij bent gek op mij."
"Heb ik je al verteld hoe dol ik op je ben?" fluisterde ze in mijn oren.

Ze liet mij los en drukte me met haar benen tegen de muur. Haar ogen verlichten de kamer. Het universum stond op het punt om te ontploffen en was klaar om herboren te worden. Ik stond op een brandstapel- en was klaar om te verbranden.

Barbara stak het vuur aan.

"En nu wil ik ECHT met je vrijen!" schreeuwde ze lachend uit. Ze rukte 't condoom uit mijn handen en smeet die lachend door de kamer. "Weg met die troep. IK WIL JOU!"

Ze pakte mijn arm en sleurde me met een grof geweld uit m'n bed. Ze gooide me op de vloer. De brandstapel ontvlamde zeer heftig en Barbara sprong in het vuur met mij. We stonden samen in het midden van hoge vlammen. We waren allebei betoverd door Barbara's toverkrachten en moesten daarom verbranden. Het was een heksennacht- en het werd heet.

VERDOMME!

HET ANTWOORD IS NEE!

De hele maand Oktober, November en de helft van December bleef ik Barbara zien. Haar macht bleek uiteindelijk wat kleiner te zijn dan ze zelf dacht, maar haar aantrekkingskracht was buitengewoon groot. Ze was onweerstaanbaar.

"Het lijkt net een 'stoelendans', hé." zei Barbara lachend, zo op een avond.

"Barbara, ik kan jou uit je huidige relatie niet redden", zei ik. "Ik wil je ook niet redden. Hij was jouw eigen keuze.", voegde ik er aan toe.

"Soms haat ik hem..." zei Barbara.

"Maar, je gaat niet bij je man weg omdat iemand anders er toevallig is. Omdat je mij zo opeens tegen kwam. Daar heb je mij niet voor nodig?!" merkte ik op, "Had je dat ook gewild als je mij niet tegen kwam?" vroeg ik.

"Ja. Vóór mijn verjaardag ben ik bij hem weg. Echt waar", zei ze."Je zult 't zien."

"En als je dan toch bij hem weg gaat, doe dat voor jezelf. Niet voor mij. Besef dat ik niet op je wacht, want zo werkt het niet. Verlaat je man uitsluitend omdat het tussen jullie twee niet meer werkt. Je kunt niet verwachten dat er iemand anders als back-up gelijk voor je klaar staat."

Dat was het laatste wat ik er aan toe te voegen had.

Ik maakte haar duidelijk dat ik niet van plan was om mijn vriendin te verlaten, waarop Barbara "eventjes nergens meer zin in had". Ook niet om met mij een lange winterse nachtwandeling te maken.

Het sneeuwde buiten.
En ik dacht aan niets anders dan aan Barbara. De hele tijd.
Ik wilde toch dat ze even bij me was.

Het waren de dagen vol van magie en ook vol van verwarring.

"Snoepki, ff een stuk met me wandelen, zo in de sneeuw?" stuurde ik haar een sms'je.

"Het antwoord is NEE", kwam er zo een lullig standaard antwoord op terug. En dat ook nog eens twee keer. Barbara nam niet eens de moeite om 't bericht te gaan typen voor mij... wat mij toen erg boos maakte. Haar kerstcadeau (gouden oorbellen) eindigde de volgende dag al in de "mooiste" prullenbak van Beverwijk. De dagen daarna belde Barbara mij een paar keer, maar ik nam niet meer op...

Ze stuurde ook nog een sms'je: "Wat een drama! Ik wil je niet uit het oog verliezen. Ook niet negeren. Ik mis je wel, maar..."

Dat dit er allemaal aan zat te komen, wist ik nog voordat ik met Barbara ging afspreken. Ik wist wat zij wilde- en ik wist waar ik zelf bang voor was.

Barbara speelde op "alles of niets", maar ik ben maar een man. Een man die niets met de loterij heeft, nooit pokert- en ook niet aan fruitautomaten doet. Ik ben geen gokker. Ik ben een man die wel 's poolt, af en toe whisky drinkt en in de winter maanden met vrienden graag een potje Risk speelt. Ik geloof dat mijn persoonlijk geluk is slechts afhankelijk van wie ik ben- en beslist niet van wat ik heb- of wat ik nog mis.

Het werd weer donker.

Daarna was het weer flink adem halen- en mijn relatie proberen te redden. Want mijn partner had ik enorm veel pijn en leed veroorzaakt.

Anderhalf jaar later, begin anno 2007, was m'n vaste relatie definitief gestrand.

MIJN LEVEN IS PERFECT

Zeer recent stuurde ik Barbara een vraag per sms: "of haar leven nu net zo'n enorme chaos is geworden?"

"Nee", kwam daar een antwoord op, "mijn leven is perfect!". Zei ze.
"Alexander, wat scheelt er aan? Gaat het niet goed met je? Gr. Barbara."

"Ik hoef niets van je", zei ik. "Ik heb in afgelopen twee jaar met nog een paar vragen rond gelopen, maar 'ben inmiddels blij om te horen dat minstens één van ons twee een perfect leven heeft. Goed dat het jou betreft, want zelf geloof ik daar niet in ..." was zo'n beetje mijn antwoord. Gevolgd door een e-mail van mij- en daarna een telefoontje van Barbara. Maar dit ter zijde. Daar bleef het bij.

Heeft Barbara nu echt een perfect leven dan?
Hoogstwaarschijnlijk wel. Als zij daar in gelooft, dan heeft ze het. Haar realiteit is hetgeen zij er in gelooft. Zij heeft nu een perfect leven. Zonder mij.

OVER 7 JAAR WEER- OF IN EEN ANDER LEVEN

Ik ben nu niet meer boos op Barbara. En ik haat haar ook niet.

Ik weet dat ik Barbara nog een keer tegen zal komen. Een keertje op net zo'n mooie najaarse dag, als ik bibberend uit de zee kom- en de zon zich achter de wolken gaat schuilen- en ik verstijfd van de kou weer iets warms ga zoeken- en ik weer even de controle over mezelf kwijt raak. Dit wordt het seintje... Volgens mijn berekeningen, over 7 jaar na onze laatste ontmoeting weer. In 2012 misschien, als de Maya's kalender cirkel weer vol is- of anders in een ander leven.

Nu is er in ieder geval een punt achter gezet.

Dit verhaal is na al deze jaren nu eindelijk tot stand gekomen, omdat het aan Barbara ooit is beloofd. Omdat het eruit moest.

Aantal keer bekeken: 2461
Waardering: 3.56 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 48 bezoekers online