Lees het verhaaltje: broodkruimpje op verhalenlezen.

broodkruimpje.

U leest om dit moment het verhaal broodkruimpje gepost door Joeres von Breot. Dit verhaal is gepost in de categorie sprookjes. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar sprookjes?
Categorie: sprookjes
Gepost door: Joeres von Breot
Gepost op: 2006-6-30

Verhaal:

broodkruimpje
Oorsprong, ontwikkeling en het einde van broodkruimpje.

Het begin
Voordat broodkruimpje die- of datgene was geworden wat wij uiteindelijk als broodkruimpje zullen leren kennen, had hij al een lange weg van frustratie, pijn, geestelijke nood en angst achter de rug. Hoewel broodkruimpje eigenlijk in de ware zin van het woord geen ruggetje heeft, maar wel een erg gevoelige buitenzijde, dat zaadhuidje wordt genoemd in de biologie, maar aangezien hier zowel een rug- als buikzuide is te onderscheiden, neem ik niet aan dat u mij de niet gedeel juist gebruikte term 'ruggetje' kwalijk zult nemen. We zullen dit deel dan ook voor het gemak en omdat het de leesbaarheid ten goede komt ruggetje blijven noemen omdat veel van het leed zich juist over dat lichaamsdeeltje afspeelde, hoewel ook de rest van zijn lichaampje het zwaar te verduren zou krijgen.

Slechts zes maanden geleden was het allemaal begonnen, vanaf het moment dat de boer het koren over de akker uitzaaide. Van echt bewustzijn was bij broodkruimpje in ongeveer dezelfde mate sprake alsdat ze verondersteld mag worden voor te komen binnen de fylogenie, in de blastuale fase, waarin van echt bewustzijn nog nauwelijks sprake is maar er wel degelijk leven aanwezig is. Niet lang na het ontkiemen van dat zaad waarin de genen van broodkruimje aanwezig waren, brak een periode van nachtvorst aan en het was meteen de eerste kennismaking met de realiteit van het leven die immers bestaat uit slechts enkele mooie momenten afgewisseld met een enorme hoeveelheid leed, waaraan elk individu wordt blootgesteld. De enorme koude werkte hevig in op het epitheel van het weerloze kiempje, en soms was de pijn ondraaglijk.

Kortstondig geluk
Gelukkig duurde deze periode niet lang want de temperatuur ging geleidelijk omhoog en van nachtvorst was er al snel geen sprake meer. Het koren groeide als kool (als koren) en in dezelfde periode werd het bewustzijn van broodkruimpje * sterker en sterker. Deze periode was achteraf de mooiste van zijn leven, omdat de zon vaak scheen, er voedsel in overvloed was terwijl zijn bewustzijn, het gevoel echt te zijn, te bestaan, hem eindeloos gelukkig maakte. Vaak dacht hij na over de toekomst, genoot van elk buitje regen dat zo lekker fris was op zijn huidje en hoopte dat het eeuwig zou voortduren. Diep in zijn onderbewustzijn wist hij echter wel beter.

* (want zo noem ik hem maar even voor het gemak, niet geheel terecht, omdat broodkruimpje op dat moment natuurlijk niet meer en niet minder, dan een deel van een volgroeide korenaar was (ik hoop dat de lezer mij vergeve))

De realiteit van het leven
Na enige maanden van geluk gebeurde wat broodkruimpje tijdens zijn filosofische sessies al had gevreesd, namelijk dat geluk niet eindeloos kan voortduren. De dorsmachines kwamen op het land en begonnen met zo'n ongelofelijk geweld al zijn familieleden van het land te rukken, dat ook hij voor zijn leven begon te vrezen. Enorme angst maakte zich van hem meester, toen de meedogenloze moordenaars sreeds dichterbij kwamen. Toen brak het moment aan dat een machine hem bereikte en met geweld werd de korenaar van de bodem losgesneden. Broodkruimpje kwam op een trillende metalen band terecht en gedurende deze momenten, die eindeloos schenen te duren, de verschrikkelijke aardbeving, zoals broodkruimpje dat ervoer, werd hij voor altijd van de veiligheid van zijn moeder gescheiden en al zijn vrees werd bevestigd.

Schijn bedriegt
De rust scheen echter weer te keren, en in een grote bak lagen de talloze, moederloze soortgenoten, helemaal beurs geslagen en onbegrijpend, te wachten wat er nu zou gebeuren. Gelukkig bleek dat voor het moment mee te vallen maar naarmate de tijd vorderde kwamen steeds meer soorgenoten op hem terecht en hij had het gevoel te stikken, dit gebeurde niet omdat hij longetjes ontbeerde. Nadat voor zijn gevoel een eeuwigheid was verstreken kwam er weer beweging in de massa graankorrels, steeds verder naar onderen ging het en plotseling zag hij voor zich weer het licht, de zon, lucht. Maar opnieuw werd hij teleurgesteld want na slechts enkele seconden kwam hij terecht in wat mensen een zak noemen, en opnieuw werd hij slechts omringd door talloze soortgenoten en aardedonker.

Het begin van het einde
De zak werd opgetild, hij voelde de beweging, de zak werd op een auto gegooid, vele zakken werden op de auto gegooid maar na ongeveer een uur stopte het laden. Nu gingen de kleppen dicht, de motor werd gestart en de auto zette zich in beweging. De weg was slecht, en de zakken werden met geweld een en weer geslingerd, de wonden en blauwe plekken van het dorsen waren nog lang niet genezen en nu werd hij opnieuw op de proef gesteld. Hoeveel pijn kan een broodkruimpje in spÃ© verdragen. Ach arme, als hij geweten had wat hem nog allemaal te wachten stond, dat deze pijn, slechts het begin was van een verschrikkelijk lijden dat eigenlijk nog beginnen moest.

Ondragelijke pijn
De wieken werden met grote snelheid door een stevige bries voortbewogen. De molenstenen draaiden gestadig rond en en de molenaar stortte de zakken graankorrels op de schurende stenen. Buiten stopte de auto, welk een gruwelijk lot, waarvan ze nu nog niets wisten, wachtte de wezentjes in de zakken. Opnieuw het geweld van het uitladen van de zakken, kwam er dan nooit een eind aan die pijn? De zakken werden met geweld op een lift gegooid en toen ging het naar boven. Wat zal er nu weer gebeuren, dacht broodkruimpje. Met een ruk stopte de lift, opnieuw werd de zak opgelicht en neergesmeten. De molenaar opende de zak met een scherp mes, enige soortgenoten werden meteen onthoofd, en toen werd de totale inhoud van de zak op de onbarmhartig draaiende en genadeloos over elkaar heen schurende stenen gedeponeerd. Wat er toen gebeurde tart elke beschrijving, zijn lichaam werd met enorme kracht uit elkaar gescheurd zoals vier paarden vroeger de mensen vierendeelden, en hij verloor het ene na het andere lichaamsdeel. Wat een gruwelijke, broodkruimonterende allesverterende pijn, die eindeloos voortduurde. Na uren van grof geweld was van broodkruimje en zijn soortgenoten niet veel meer over dan het stof waaruit zij bestonden een wit poeder van overal rondslingerende lichaamsdelen van die totaal onschuldige wezentjes.

Hoeveel pijn kan een broodkruimpje dragen
Opnieuw werd broodkruimje in een zak gestopt en weer werd hij met geweld op een vrachtauto gegooid, was het nog niet voorbij, waar ging het nu weer naar toe, wat zou er nu weer gebeuren? Van zijn ruggetje was niets meer over, maar waarom had hij dan nog steeds zoveel pijn. De tocht scheen uren te duren, maar eindelijk stopte de vrachtauto voor de bakkerij. Gelukkig wist broodkruimje dat nog niet en was daarom toch beter af dan de duizenden Joden die in de tweede wereldoorlog wel moeten hebben geweten dat ze de oven in gingen. Maar wat heet beter, Joden werden niet gemalen voor ze de oven ingingen. De zakken werden in de bakkerij gebracht en ik een hoek opgestapeld. Daarna was er slechts pijn en angst voor de onzekere toekomst. Totaal uitgeput van de gruwelijke gebeurtenissen viel broodkruimje ondanks de pijn in een onrustige slaap die door nachtmerries geteisterd werd.

Het einde nadert
Enige weken waren verstreken, en in deze betrekkelijke rust, ontdekte broodkruimje dat hij ondanks al het lijden en de gruwelijke verminking aan zijn lichaam, nog niet totaal gebroken was, en omdat er zolang niets gebeurde begon hij toch weer vertrouwen in de toekomst te krijgen. Hij fantaseerde over de mogelijkheid van enige transplantaties en dat hij misschien gedurende de revalidatieperiode in de zon mocht zitten, maar dromen zijn geen realiteit en in plaats van een zonnige toekomst, wachtten hem nog een aantal zware beproevingen. Op een slechte dag kwam er plotseling weer beweging in de zak waarin broodkruimje zich bevond. De zak werd geopend en de inhoud werd in een grote roestvrijstalen bak gestort. Licht, lucht wat een bevrijding een heerlijk gevoel doorstroomde het verminkte lichaampje van broodkruimje. Plotseling kwam de bak in beweging en begon langzaam te roteren, van boven kwamen een paar grote schoepen naar beneden gezakt die begonnen de meel te vermengen, tezamen met een nauwkeurig afgemeten hoeveelheid water, wat boter, een eitje, wat zout, bakpoeder en conserveringsmiddel. De schoepen mengden de ingrediÃ«nten nauwkeurig door elkaar tot een prachtig homogeen deeg was onstaan. Door de frisheid van het water, herinnerde broodkruimje zich plotseling weer de akker, de zon en de verfrissende regenbuitjes, die hem destijds zo gelukkig hadden gemaakt, en hij zuchtte verdrietig. Na zoveel lijden deed het kneden hem niet echt pijn meer, eigenlijk was het best lekker, een soort van frisse massage in een draaimolen, maar na een uur had hij er schoon genoeg van. Dat kwam goed uit want het deeg was klaar. De inhoud van de bak werd in een soort van grote gehaktmolen gedaan die telkens precies 400 gram afsneed, wat op een lopende band naar de rijsruimte werd vervoerd. Broodkruimpje mocht zich gelukkig prijzen, want hij zat precies aan de buitenkant van zijn deegklomp, en hij keek nieuwsgierig om zich. Een getergd broodkruimpje in een bittere wereld, zonder hoop, maar toch met nog genoeg weerstand om van elk moment dat hij niet leed te genieten en te proberen zich althans geestelijk te ontwikkelen, hoewel hij weinig hoop koesterde op een gelukkige afloop, gezien de reeks gruwelijke gebeurtenissen van de afgelopen periode. De deegklomp werd in een langwerpige, rechthoekige zwartmetalen bak gestort maar het broodkruimpje meende geluk te hebben, want nu bevond hij zich aan de bovenzijde van de bak, halverwege, maar dan enigszins links van het midden. Terwijl hij nieuwsgierig alles wat er om hem heen gebeurde gadesloeg, merkte hij dat hij langzaam naar boven ging, mensen noemen dit rijzen, maar dit wist het broodkruimpje niet. Na ongeveer een half uur werd zijn bak plotseling maar wel voorzichtig opgepakt en voor hij er goed en wel erg in had bevond hij zich temidden van talloze eendere bakken in een verschroeiende hitte die hem, de adem niet afsneed, hij ontbeerde nog steeds longetjes, maar oh mijn God, wat was dat heet. Hij voelde na enige tijd, een naar het scheen eindeloos durende brandende pijn, dat hij het bewustzijn ging verliezen, wist hij veel dat hij bezig was te veranderen in een knapperig korstje.

de verlossing
Na een tijd die alleen de bakker kent, werd ons bewusteloze broodkruimpje uit de oven gehaald, uit het blik gestort en op het schap in de bakkerswinkel geplaatst. Terwijl het brood afkoelde kwam broodkruimpje weer bij zijn positieven. Dit kwam door het kabaal dat door de bakkersvrouw werd gemaakt. Broodkruimpje besefte nog niet, dat hij binnen afzienbare tijd, voor het eerst in zijn leven datgene zou worden, waarvoor hij vanaf het begin was voorbestemd. De bakkersvrouw plaatste de brood van broodkruimpje op de snijmachine en opnieuw werd broodkruimpje bloodgesteld aan de hevigste pijnen. Toen stortte hij neer in de opvangbak van de snijmachine en bleef versuft liggen. Vreemd nu had hij helemaal geen pijn meer, en hij voelde zich zo volkomen plotseling. Hij besefte dat hij nu bijna het einde had bereikt, intuÃ¯tief voelde hij aan dat zijn lijdensweg bijna voorbij was. Wat had hij veel moeten doorstaan, maar het einde was in zicht.

Mammie, mag ik wat broodkruimeltjes pakken om de vogeltjes te voeren, sprak het kleine meisje. Natuurlijk schatje, pak maar zoveel als je nodig denkt te hebben. Het meisje pakte een grote doorschijnende plastic zak en vulde deze met de broodkruim uit de bak onder de broodsnijmachine. Opnieuw bevond ons broodkruimpje zich aan de buitenkant en toen het meisje naar buiten de zon in stapte was hij bijna gelukkig. In het park aangekomen strooide zij handen vol broodkruim op het gazon en talloze vogels verdrongen elkaar luid kwetterend om de lekkerste stukjes te bemachtigen. Pik, plotseling was de zon uit, en het broodkruimpje bevond zich in het bijtende zuur van het vogelmaagje. Hij viel uiteen en verloor het bewustzijn.

Het broodkruimpje kwam weer bij en hij voelde zich zo opgelucht, in de verte aan het einde van een tunnel straalde het helderste licht en hij wist meteen dat hij daar naar toe moest gaan. In het licht aangekomen wist hij het, ik word Ã©Ã©n met God, hier heb ik voor moeten lijden, en het was goed.

Einde

Aantal keer bekeken: 5800
Waardering: 4.88 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 330 bezoekers online