Lees het verhaaltje: connor op verhalenlezen.

connor.

U leest om dit moment het verhaal connor gepost door gdm. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: gdm
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

connor
Vertwijfeld zat ik op onze bank. De bank die we hadden uitgezocht, nadat we hadden besloten om samen te gaan wonen. Ik vond hem praktisch en zij vond hem lekker zitten. Zo hadden we ook de stoel uitgezocht en de rest van de meubelen. Een harmonische selectie, waar we ons allebei in konden vinden. Zij weigerde aan mij toe te geven en ik aan haar. Dat vond ik het mooie aan haar. Ze gaf niet toe aan mij, alleen omdat ik mijn zin wou hebben. En nu twee en een half jaar later zat ik alleen op onze bank, verlaten en te denken aan de dag dat we de bank uitgezocht hadden. Ik ben zo goed in het logisch beredeneren en het relativeren van elke situatie en het naar mijn hand zetten van de situatie en het faalt. Want ik heb haar weggedreven. Ik kan niet mezelf alleen de schuld geven, uit gewoonte en om het feit dat dat ook niet zo is, maar grotendeels leg ik de schuld wel bij mezelf. Ik heb haar uiteindelijk weggedreven met mijn ideëen en mijn convicties.

Ze is weg en het vreet aan me. Voor de verandering is mijn gereserveerdheid en mijn evenwichtigheid er niet om te helpen en het duurt ook niet lang voor ik de tranen over mijn gezicht voel lopen. Ze had gelijk. Ik zag haar veranderen in de laatste jaren van haar relatie. Haar drang om mij tegen te spreken verdween langzaam. Alleen bij bepaalde punten kon ze enkel een compromis sluiten, om mij gelukkiger te maken. Omdat het geheel tegen haar gevoel indruiste, om te doen wat ik deed. Ze zou nooit een mening compleet veranderen ten behoeve van mij, omdat ze dat niet consequent vond. Maar ze maakte steeds meer compromissen. Om mij gelukkiger te maken en ik sloot me inderdaad steeds meer af. Omdat ik me er schuldig onder voelde. Ik voelde me schuldig en kwaad, omdat zij zichzelf weg aan het cijferen was voor mij. Dat wilde ik niet.

We waren eerst vrienden. Ze zou later aan me toegeven, dat ze aan het begin van die vriendschap me al aantrekkelijk en interessant vond, maar dat ze later de hoop opgaf. Het duurde bij mij wat langer voor ik doorhad dat ik meer in haar zag. Ik had haar altijd intelligent gevonden. Maar het drong pas veel later tot me door. Maar we wilden allebei niet toegeven, hoe we over elkaar dachten. Ik was uiteindelijk te subtiel in mijn hints en hoewel zij die hints wel oppakte, wilde zij zichzelf niet teveel hoop geven en dacht er niet meer over na. Na een aantal jaar, nadat ze me vertelde dat ze zou uitgaan met een van mijn beste vrienden, was ik het zat. Zag ze niet dat ik niet uitging met anderen, vanwege haar? Nadat ik hem volledig had afgekraakt in een telefoongesprek, werd ze boos. "Waarom mag ik niet uitgaan met een van jouw vrienden? Verdien ik het niet? Over iedere man met wie ik uitga, heb je wel iets op te merken en hoe vaak moet ik je nou nog zeggen, dat ik dat zelf wel bepaal. Ik kan niet eeuwig op jou blijven wachten." Toen was het een paar seconden stil en was haar toon veranderd. Terwijl ik het nog probeerde te verwerken, zei ze sorry met een gebroken stem en hing ze op.

Dat was wat ik uiteindelijk zo aantrekkelijk van haar vond. Haar gevoelsleven. Het was turbulent en ze zette die van mij ook op zijn kop. Ze gaf me het gevoel, dat ik niet altijd alles hoefde te verbergen achter die muur die ik had opgebouwd. Ik trok mijn regenjas aan en reed naar haar huis op de fiets. Eenmaal aangebeld, deed ze open. Met betraande gezicht en grote ogen keek ze me aan. Ik had geen woorden meer over en pakte haar gezicht vast met mijn koude natte handen. Ze huiverde, toen ik haar kuste. Maar ze sloeg haar armen om me heen en negeerde de natte regenjas. Zo begon onze relatie.

Bijna 3 jaar later zit ik de bank en kan ik alleen maar het verhaal vertellen over hoe ze me heeft verlaten. Door middel van een brief. Er zullen mensen zijn, die me gaan vertellen hoe harteloos dat was. Hoe minderwaardig het afscheid was en hoeveel beter het maar is, dat ze me heeft verlaten. Maar ik weet beter. Haar gevoelens werden incoherent als ze ze moest uitspreken en de enige manier hoe ze dat kon focussen, was door middel van schrijven. Ik had haar wel willen zien. Ik had haar willen zien schreeuwen. Ik had haar willen zien huilen. Niet omdat ik een sadistische inslag heb, maar omdat ik haar in mijn armen had willen nemen en haar had willen vertellen dat ik haar wel wilde. Dat zij me liet leven en dat ze zich niet moest veranderen, om mij gelukkig te maken, maar dat ze zichzelf moest zijn. Maar nu was het te laat. Te laat voor woorden die nergens meer naar toe gaan.

De tranen die eerst stil over mijn wangen liepen, begonnen heftige uithalen te worden. Het kon me niet schelen, dat ik begon te schreeuwen. Dat ik aan het jammeren was als een kind. Ik wilde haar terug. Huilend sloeg ik de plant, die op het bijzettafeltje stond, op de grond. Ik stond op en begon tegen de deur aan te trappen. Ik wilde haar verdomme terug en het kind dat van ons was. Ik heb nooit kinderen gewild. En dat had ik maar al te duidelijk gemaakt. Maar nu ik er over nadacht. Nadat ik haar woorden tot me door liet dringen, wilde ik niets liever dan ons kind op te voeden. Als ik de keuze had gehad, zou ik waarschijnlijk nog steeds niet voor kinderen gekozen hebben, maar het was er en ik hield van haar. Dus ook van ons kind. Ik was woedend op mezelf. Hoe heb ik het zover laten komen? Voor het eerst in mijn leven wist ik wat wanhopig zijn was.

Na meerdere planten en vazen te hebben aangevallen, besloot ik het eerste te doen wat in me op kwam. Haar beste vriendin bellen. Trillend van emotie toetste ik het nummer in en wachtte ongeduldig tot er iemand opnam. "Hoi, met Aïda." Met een verstikte stem gaf ik antwoord "Met Connor, is Mara bij jou?" Het bleef even stil. "Ik denk dat je voorlopig even niet kan bellen." Ik wist genoeg. Voor ze nog meer zei, liet ik de hoorn vallen en rende ik naar buiten. Te laat bedacht ik me dat ik de sleutels binnen had laten liggen. Zowel mijn huissleutels als de autosleutels. Voor ik nog verder over na kon denken, begon ik te rennen naar Aïda's huis. Het was niet heel erg ver van ons vandaan. Hooguit tien minuten. Ik rende zo hard als ik kon. De steken in mijn zij vergat ik. Mijn gewoonlijk zo regelmatige ademhaling vergat ik. Het enige wat ik wou, was naar Mara toe.

Toen ik eenmaal was aangekomen, belde ik ongeduldig aan. Een kwaadkijkende Aïda deed open. "Heb je niet genoeg gedaan? Ga weg!" Uit onmacht en woede begon ik weer te huilen. Ik kon niet eens meer vragen waar Mara was. Mijn stem leek te zijn verdwenen. De gezichtsuitdrukking verzachtte toen ze me daar hijgend en huilend zag staan. "Wacht hier." Ze liep weg en deed de deur dicht. Minuten later kwam Mara aan de deur. We keken elkaar aan. Woorden waren te weinig en ook niet genoeg, maar ik wist dat ik het moest proberen. Ik zou er niet vanaf kunnen komen met een kus.

Mara was de eerste die sprak. "Waarom ben je hier gekomen, Connor? Kwaad, omdat ik je heb verlaten voordat jij het kon doen? Omdat ik het strakke schema heb doorbroken?" Het moment dat de woorden haar lippen afkwamen, zag ik dat ze twijfelde over wat ze zei. Zelfs Mara had me nog nooit zo gezien. "Ik weet niet eens wat ik kan zeggen. Of wat ik moet zeggen. Maar ik kan niet zonder jou." Ze keek me aan met een blik waarvan de triestheid me overspoelde. "Het is niet meer genoeg, Connor. Ik had het nodig, dat je er voor me was op het moment, dat ik er voor jou was." Voordat ze de deur kon sluiten, pakte ik haar arm vast.

"Ik weet niet eens waar ik moet beginnen en dat is iets waar jij je meestal alleen schuldig aan maakt. Ik wist het allemaal zo goed. Tenminste dat dacht ik. Want jij staat nu daar en bent niet bij mij. Ik weet het helemaal dus niet meer. Ik heb je brief doorgelezen, wat zeg ik? Ik heb hem drie keer doorgelezen en voor het eerst moet ik toegeven dat je gelijk had. Jij bent veranderd en ik sloot me af. Ik sloot me af, omdat jij veranderde. Ik voelde me schuldig, dat ik je veranderde. Het is nooit wat ik had gewild. Ik heb je weggejaagd, daar ben ik me van bewust. Maar ik wil niks liever dan jou bij me hebben. Je geeft me het gevoel dat ik leef. Dat ik het waard ben om van gehouden te worden. Ik heb je nodig. Geef me in ieder geval de kans omdat te bewijzen. Om te bewijzen dat we het wel kunnen. Dat we hierover heen kunnen komen. Laat me een vader zijn. Laat me er voor jou zijn. Ik.. Ik.. ik.. "

Ik kon niks meer zeggen. Ik kon haar niet eens meer aankijken en ik liet haar ook los. Er viel niks meer te zeggen, zonder in herhaling te vallen. Ik kon op een goedkope cliché manier vervallen in oneindig vaak in ik-hou-van-je's vervallen, maar dat zou niks veranderen. Op het moment dat ik weg wou lopen, hield Mara me tegen. Tegen mijn borst aan slaand, schreeuwde ze me toe dat ik niet zo verdomde koppig moest zijn. Waarom ik haar niet los kon laten. Waarom zij mij niet kon loslaten. Waarom het tot een uitbarsting had moeten komen. Ik onderging het stil, verwonderd door door haar heftigheid, die ik al zo lang niet meer had gezien.

"Zal het dit keer echt veranderen? Kan je me dat beloven? Kan je van ons kind houden? Zul je me het niet verwijten?" Fluisterde ze me uiteindelijk toe. Haar handen rustte op mijn borst. "Ik wil het wel, maar je zal me moeten helpen. Ik kan het niet zonder je" Met mijn armen om haar heen geslagen bleven we staan en ik geniet van het gevoel om haar in mijn armen te houden. Ik weet niet waar we nu naar toe gaan. Hoe we verder gaan. Maar we kunnen in ieder geval verder.

"Zullen we naar huis gaan?" Ze kijkt me aan. Ik knik. "Als jij de huissleutels hebt?"

Aantal keer bekeken: 4620
Waardering: 8.69 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 124 bezoekers online