Lees het verhaaltje: de passie op verhalenlezen.

de passie.

U leest om dit moment het verhaal de passie gepost door l. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: l
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

de passie
Werkelijk, het was zo romantisch," zei mijn moeder. Het was altijd mijn droom geweest om een sterdanser te worden. De kansen lagen wagenwijd open voor me, nu. Toen ik vijf was, had mijn moeder me naar dansles gebracht. Het duurde een paar weken voordat ik het werkelijk door had en dat ik het echt leuk begon te vinden. In de eerste paar jaren was het rustig en leuk. Maar na drie jaar werd ik in een hogere klas geplaatst. In de daaropvolgende jaren kreeg ik meerdere kanten van het dansen te zien. De beste instructeur van de dansschool gaf me les, omdat hij vond dat ik de moeite waard was om les te geven. Ik bleef het dansen leuk vinden, ook al moest ik vijf dagen per week, twee uur per dag doorbrengen in de dansschool. Het was veel, maar ik kon me helemaal uitleven. Als ik verdriet had, vrolijk of blij was, die gevoelens kon ik uiten in het dansen. Mijn instructeur paste zich aan mijn stemming aan; hij liet me een langzame dans doen als ik me verdrietig voelde. Of als ik vrolijk was, dan liet hij me een vrolijke, intensieve dans doen. Na de dansles was ik altijd zo moe en uitgeput, dat ik meteen ging slapen als ik thuis kwam. Toen ik elf was, kwam er een professionele danser bij de dansschool kijken op een open dag. Mijn instructeur had me gevraagd of ik op de open dag een paar keer wilde dansen. Een keer alleen, om te laten zien wat je allemaal kunt als je maar vroeg genoeg begint met dansen. Maar ook een keer samen met mijn instructeur en een keer met een grotere groep. Wat ik in de solo deed was een combinatie van streetdance, een soort van stijldansen, breakdance en verschillende buitenlandse stijlen. Afrikaans, Cubaans, Argentijns. Overal zat wel een inspiratiebron met een beweging die ik gebruikte voor de solo. De solo had ik samen met mijn instructeur tot in de details uitgewerkt.
"Denk je weer aan de dag dat die professionele danser je ontdekte?" vroeg mijn moeder. Ze haalde me even uit mijn dromen weg. Ik knikte afwezig.
"Echt, Daniëlle, je was op die dag zo goed. Je leek zo lekker in je vel te zitten, helemaal in je eigen wereld. Je danste de sterren van de hemel."
"Mam.." protesteerde ik. Ik vond dat ik toen een paar punten had waar nog wel aan gewerkt moest worden.
"Nee, echt. Je was super goed," viel ze me in de rede.
Ik zuchtte. Misschien was ik wel goed. De professional was op het einde van de dag naar mij en mijn instructeur toegekomen met de vraag of ik misschien een keer mee wilde trainen met een nationale dansgroep. Mijn instructeur vond dat ik het moest doen, mijn moeder stond ook achter me. Dus een paar weken later zat ik bij mijn instructeur in de auto, samen met mijn moeder, om naar Utrecht te gaan, voor een training.
De training beviel me, ook al was het een stuk vermoeiender en harder dan de lessen die ik altijd had gehad. De professional bood me een beurs aan. De beurs hield in dat ik gewone lessen kon volgen op een school in Utrecht, maar wel gecombineerd met vele, intensieve danstrainingen. Als ik werkelijk talent had, dan zou ik het wel tot nationaal, of misschien internationaal gezelschap. De school was een lyceum, dus een hoog niveau. Achteraf bleek dat geen probleem voor me. Ik moest er veel moeite voor doen om goede punten te halen, maar ik had een punt in zicht, dat ik wilde bereiken. Mijn moeder hielp me dat doel te bereiken door me zoveel mogelijk te stimuleren in mijn dansen. Ik had er dagen bij zitten dat ik helemaal geen zin had in dansen, maar dan herinnerde mijn moeder eraan dat ik misschien wel in het nationaal gezelschap zou worden opgenomen. Als ik maar bleef dansen. Dat herinnerde mij aan mijn droom om een professioneel danser te worden.
Toen ik achttien was, werd ik opgenomen in het nationaal dansgezelschap. Ik had mijn diploma, volgde nog een andere dansopleiding, in combinatie met het trainen en optreden met het gezelschap. Ik werd bijna negentien, toen mijn moeder ineens openklapte over mijn vader. Mijn vader, een man die ik nooit had gekend, een man die ik alleen van foto's ken. Mijn moeder wilde er nooit over vertellen, maar nu ineens wel. Was het omdat ik op het punt stond om tot een internationaal dansgezelschap toegelaten te worden?
"Daniëlle, ik vind echt dat je moet horen wat er met je vader is gebeurd. Wil je luisteren, zonder weg te zakken in je verleden? Ik weet dat je leven onstuimig is geweest en dat je dolgraag naar het internationaal gezelschap toe wilt. Ik hou je echt niet tegen, dat weet je. Maar, omdat je zo vaak naar je vader gevraagd hebt. Ik denk dat het tijd is om te vertellen wat je vader voor een man was en waarom hij niet hier is," zei mijn moeder, op een bijna fluisterende toon.
Ik knikte.
"Danny! Er is een brief voor je uit Londen, wil je dat ik de brief bij je koffer leg?" zei een van de andere dansers. Een leuke jongen van eenentwintig jaar oud. Door het hele gezelschap werd ik Danny genoemd. Het was een makkelijke afkorting, waarnaar ik luisterde.
"Nee, geef maar. Ik maak hem zo open," zei ik.
De danser gaf de brief aan mij. Ik keek mijn moeder weer aan. Ik wilde graag weten wie mijn vader was, wat voor een man hij was. Ik had het al zo vaak gevraagd, maar nooit wilde ze het vertellen. Maar nou, eindelijk wilde ze het wel uit de doeken doen.

"Het was in de zomer voor jouw geboorte. Ik was twintig jaar oud en ik ging voor de laatste keer met mijn ouders mee op vakantie. Dat jaar was het bestemming Balkan. Naar Kroatië. Ze zochten iets tussen Zadar en Split in. Mijn ouders reden altijd maar aan met hun vouwwagen en keken wel of ze ergens een plekje kregen. Mijn oudere broer ging met zijn vrienden op vakantie, dus ik had de achterbank voor mezelf. De reis duurde erg lang en we bleven een nacht in een hotel slapen, in het noorden van Kroatië.
Dat jaar zouden we vier weken blijven. Een lange tijd, maar eindelijk een keer een kans om lang weg te blijven. In de eerste week bezochten we een hoop plaatsjes. In de tweede week ging ik de camping rondlopen en kwam wat mensen tegen met wie ik de rest van de vakantie door zou brengen. We gingen 's avonds uit en we kwamen in contact met een paar dansers. Ze hadden een paar keer een demonstratie gegeven op een van de uitgaansavonden. Meestal gingen ze na de demonstraties mee dansen met de grotere groepen die zich uit durfden te leven. Ik had al een jongen gezien, van mijn leeftijd, ook een danser, die ik erg aantrekkelijk vond. We hadden een paar keer oogcontact, maar het duurde een week voordat we echt contact hadden. Het klikte meteen tussen ons. Hij was zo romantisch. Hij bracht me terug naar de camping toen ik genoeg had van de avond. Het duurde een week voordat hij echte stappen ondernam, maar ik was al smoorverliefd op hem. Ik ging elke avond uit en we dansten de nacht door. Hij leerde me overdag ook te dansen, op een manier die ik nog niet kende. 's Avonds gingen we uit ons dak op de dansvloer. Er was een chemie tussen ons en iedereen om ons heen zag het. Pas een halve week voordat ik weer zou vertrekken voelden we dat het die avond ging gebeuren. Het was tot dan toe bij zoenen en strelen gebleven, maar die avond voelden we allebei dat we.."
"Mam!" zei Daniëlle, "dat wil ik niet horen. Ik weet dat jullie het hebben gedaan, maar ik wil het niet horen. Dat is raar."
"Nou, oké. Vooruit dan. Er had die hele dag al een soort spanning in de lucht gehangen en we waren heel bang dat er iets zou gebeuren. Toen we 's avonds na het dansen lagen uit te rusten, hoorde ik ineens vliegtuigen over ons heen vliegen. Het was al een week nadat die jongen en ik.. nou ja, je weet wel. Er ging een alarm af. Marko, zo heette de jongen, schoot overeind. Hij mompelde een paar woorden in het Kroatisch, die ik niet verstond. Ondanks dat Marko mij al een paar woorden Kroatisch had geleerd. Ik vroeg hem wat er mis was, maar hij schudde slechts zijn hoofd. Hij pakte mijn hand vast en trok me naar de camping terug.
'Je moet nu bij je ouders blijven. Je kan het beste zo snel mogelijk terug naar Nederland', zei hij tegen mij. We spraken voornamelijk Duits met elkaar. Engels was toen nog niet zo bekend in Kroatië.
Toen ik net op de camping was, pakte Marko mij vast en kuste me, alsof het de laatste keer was dat hij me zou zien en aan zou raken.
'Ik moet nu gaan. Het gaat je goed, ik moet nu naar het basiskamp. Ik moet mijn landgenoten helpen. De oorlog is uitgebroken!'
'Wat?' vroeg ik. Ik wist niet eens dat er een oorlog dreigde, laat staan dat ik wist waarom er oorlog kwam. 'Oorlog? Waarom? Hoezo?' vroeg ik.
'Wij willen ons eigen land, we willen onafhankelijk worden. We horen nu bij Joegoslavië. We willen ons eigen Kroatië. Joegoslavië zal wel een tegenslag hebben geopend. Zij willen niet dat Kroatië onafhankelijk wordt. Ga naar je tent en ga zo snel mogelijk terug naar huis. Je wilt niet hier zijn!'
'Maar Marko..'
'Ga!' Marko draaide zich om en rende richting het centrum. Ik stond daar, verloren, terwijl ik hem nakeek. Zou ik hem ooit nog weerzien?

Aantal keer bekeken: 3800
Waardering: 7.56 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 172 bezoekers online