Lees het verhaaltje: de spiegel van spookstad op verhalenlezen.

de spiegel van spookstad.

U leest om dit moment het verhaal de spiegel van spookstad gepost door cba. Dit verhaal is gepost in de categorie griezel verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar griezel verhalen?
Categorie: griezel verhalen
Gepost door: cba
Gepost op: 2009-4-18

Verhaal:

de spiegel van spookstad
Thomas, een volwassen man nu, heeft vroeger een trauma opgelopen. Zijn verhaal:

Als 10 jarige kind woonde ik in een afgelegen stad, vlak naast de woestijn in Amerika. Niet ver uit de buurt lag een oud western dorpje dat helemaal verlaten was. Mijn broertje Jesse en zusje Eline noemden het de spookstad. Natuurlijk, het was daarentegen verlaten. Vaak wanneer we buiten speelden, gingen we daar naartoe om verstoppertje te spelen. Er was een huisje dat leek wel zo'n oude café, en daar stond in de hoek een spiegel. Zo'n grote, waarin je jezelf volledig kan zien. Ik vond hem altijd eng, maar mijn broertje en zusje gingen er altijd voor staan, en deden beroemdheden voor de spiegel na. Op een dag, toen we daar weer naartoe gingen, gingen we weer verstoppertje spelen. Ik was hem. Ik telde tot 60..... en toen ik klaar was, was er geen geluid, geen gegiechel van hen verstopt achter een deur of in één van de huisjes. Ik zocht in de huisjes...niemand. Ik zocht achter de deuren....niemand. Ik zocht zelfs in de kelder en de zolders....niemand. En toen dacht ik even dat ik een zachte gil hoorde vanuit dat cafeetje. Ik liep er op af, ik liep naar binnen....het was donker....niemand te zien.....ik riep hen om te stoppen met verstoppen, maar....er was geen sjoegge.....toen...kreeg ik die spiegel in mijn zicht....er kwam een rare gevoel door me heen....ik liep er naartoe....daar...in de spiegel...de reflectie van de café, en daar op de tafel stonden mijn broertje en zusje....ik keek om, naar de echte tafel....niemand...ik keek weer in de spiegel...en daar stonden ze nog steeds. Het rare gevoel werd nu nog erger...ik keek ze aan, en zij mij....ze riepen me...er was geen geluid. Ik was bang, ik rende het gebouw uit, naar huis toe! Mijn ouders lieten meteen de politie zoeken...er was geen spoor van kidnapping....geen spoor van hen...geen voetstappen, niks!...en toen ik vertelde dat ze in de spiegel zaten, werd ik voor gek verklaard, alleen ik zag ze. Toen ik voor de zoveelste keer terugkwam naar die spiegel en er naar schreeuwde om ze terug te geven...stopten ze me in het gesticht...en nu, na 20 jaar...ben ik weer hier, thuis....mijn ouders zijn weg, ik heb ze niet meer teruggezien, ze willen me niet meer zien.

Thomas besloot nu, om zijn verleden achter zich te laten, en een goed leven op te bouwen. Hij werkt nu in de industrieterrein, en heeft een knappe vriendin, genaamd Els.
Op zijn werk aangekomen begroet hij zijn collega's. "Hey, Thomas!" een oude vriend van hem was er, Rick, hij kwam aangelopen. "Hey, jongen, alles goed met je?" De twee schudden elkaar de hand. Rick is op de hoogte van wat er allemaal was gebeurd, over de trauma van Thomas. "Hey, ik heb iets gehoord, een gerucht..." Thomas keek zijn vriend vragend aan. "Ze gaan het oude westerndorp slopen, en gaan er nieuwe huizen bouwen" Thomas keek geschokt, en keek toen treurig naar de grond. "Zou je met me mee willen gaan naar dat dorp?" vroeg Rick, "ik bedoel, om afscheid te kunnen nemen, je weet wel.....van waar ze verdwenen zijn...." Thomas knikte instemmend.
's Avonds bij de avondschemering verlieten Thomas en Els het huis, en kwamen Rick tegen, en met z'n drieën gingen ze naar het oude dorp. Het is er nog altijd stil. Thomas keek om zich heen. Er is niets veranderd sinds 20 jaar geleden. De andere twee keken ook om zich heen. "Ik vind het nog steeds een enge dorp, ik ben blij dat het weg gaat!" zei Rick, maar schrok. Ze hadden het alledrie gehoord...een stem....het riep naar hen. "Het komt uit het cafeetje," zei Rick, en keek geschrokken Thomas aan. "En nu ben ik het zat!" Ze renden het cafeetje in, en daar was niemand. "We zullen het ons wel verbeeld hebben, het was zeker de wind," zei Els.
"Nee, kijk!" zei Thomas, hij wees naar de spiegel. "Zien jullie ze ook?" Rick en Els keken en keken, en stonden er zelfs dicht tegen op. "Ik zie heel vaag een soort schaduw bewegen in de spiegel, meer niet...," zei hij. Thomas zag ze, zijn broertje Jesse en zusje Eline...ze stonden daar, nog steeds de kleine kinderen als dat ze waren. Plots zag hij ook iets anders in de spiegel. Ogen....ogen van iets duivels! Er leeft iets in de spiegel! En volgens mij zagen Rick en Els dat ook, want ze deinsden geschrokken achteruit, en Els gaf zelfs een gilletje. En toen kwam er een vlaag van ik weet niet wat door Thomas heen. Hij pakte de metalen kapstop van de grond, die er lag, maakte een lange zwaai, en kwam tegen de spiegel aan. Het glas vloog in kleine stukjes uit elkaar. De spiegel maakte een misselijkmakende enge kreet, en daar....stonden zij....Jesse en Eline, nog steeds twee kleine kinderen voor zijn neus. Ze keken hem verbaasd aan. "Zijn jullie het echt?" vroeg Thomas, "mijn kleine broertje Jesse en mijn kleine zusje Eline?" De twee kinderen keken elkaar aan, en toen verbaasd naar Thomas. "Thomas?" vroeg Jesse, "hoe komt het dat je inene zoveel ouder bent?"
"Kunnen jullie je helemaal niets meer herinneren?" vroeg Rick verbaasd. Eline schudde haar hoofd, "het laatste wat ik zag was enge ogen in deze spiegel...ik was zo bang!" Snikkend vielen de kinderen in de armen van hun broer. "Waar zijn papa en mama?" vroeg Jesse.
"Die zijn weg, ik weet niet waar ze zijn, ze zijn 20 jaar geleden verhuisd," zei Thomas, maar jullie mogen wel bij mij en Els komen wonen, thans, als Els dat goed vind?" Hij keek haar aan, en gaf een knikje. Samen met Rick liep de familie naar huis.

Maanden later stonden er nieuwe huizen. Thomas liep er doorheen, en keek om zich heen. Het was niet stil, er wonen allemaal nieuwe mensen. Plots hoorde hij iemand roepen. Hij keek om, maar niemand riep hem ofzow. Hij keek in een raam...en daar....waren de ogen weer! Hij deed alsof hij ze niet zag, en liep gewoon door. Plots keek hij geschrokken op. Alle mensen stonden stil, en keken hem aan. Ze hadden allemaal die ogen...die duivelse ogen...
"Thomas.....Thomas," zeiden de mensen in koor, op een ijzige grimmige wijze.

The End

Aantal keer bekeken: 4730
Waardering: 8.29 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 85 bezoekers online