Lees het verhaaltje: dodelijk verliefd op verhalenlezen.

dodelijk verliefd.

U leest om dit moment het verhaal dodelijk verliefd gepost door chanel runhart. Dit verhaal is gepost in de categorie griezel verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar griezel verhalen?
Categorie: griezel verhalen
Gepost door: chanel runhart
Gepost op: 2009-2-1

Verhaal:

dodelijk verliefd
Ik ben verliefd, zei Miriam tegen Linda. Wat? Op wie, vroeg Linda nieuwschierig. Op Mo, zei Miriam. Wat!? Op die kerel die altijd een zonnebril in de klas op heeft? Ja die ja, zei Miriam. Hij is zo leuk en zo mysterieus. Ja vind je het gek, niemand heeft ooit zijn ogen gezien, en hij is zo bleek als wc-papier! Riep Linda. Ja nou en, ik vind hem leuk, zei Miriam nu een beetje boos. Oke oke het is al goed, jij mag hem leuk vinden maar ik vind hem een engert, hij lacht nooit! Welles dat doet hij wel, naar mij! Zei Miriam. Hij heeft zo'n lief glimlachje, waarvan je wegsmelt en naar moet blijven kijken. Bah ik word niet goed, zei Linda en maakte kotsgeluidjes. Ach hou je mond stom mens, vind je het gek dat je nooit verkering hebt! Zei Miriam nu kwaad. Wat! stom kreng, gilde Linda. Ik wil gewoon geen verkering! Ze vinden me heus wel leuk! Nietes, dat vinden ze niet! Gilde Miriam nu ook. Ik ga naar huis! Ik wil niet bij zo'n bitch in 1 kamer zitten, schreeuwde Linda. Goed ga maar, dan heb ik een veel beter uitzicht! Gilde miriam. BAM! Dat was de deur, Linda was weg. Miriam ging boos op haar bed zitten. Wat een stomme trut! Mo is hartstikke leuk! Zei Miriam, daarna pakte ze een boek en ging lezen.

Eten, riep moeder van beneden. Miriam had honger als een paard! Ze stormde naar beneden en schoof snel aan tafel. Zo jij hebt honger, zei vader opgewekt zoals altijd. Ja ik sterf zo wat, zei Miriam vrolijk. Gelukkig maar want er is genoeg voor een hele week, kwam moeder nu tussenbeide. Waar is Tanja? Vroeg Miriam. Die is bij haar nieuwe vriend, ze blijft daar eten. Nou zeg, ze is altijd daar, ze heeft nouwelijks nog tijd voor mij, zei Miriam teleurgesteld. En het erge is ook nog dat we die nieuwe vriend van haar nog nooit hebben gezien, we weten niet eens zijn naam! Rustig maar schat, hij komt vanzelf wel een keer langs, dat weet ik zeker, Tanja is altijd zo trots als ze over hem praat dat het niet lang zal duren tot hij een keer mee naar binnen word gesleept. Ja dat is waar, Tanja wil altijd alles laten zien waar zo trots op is, grinnikte vader. Nou nu lekker gaan eten anders word het koud, zei moeder.

Die avond zat Miriam alleen in haar kamer, ze moest huiswerk maken maar had daar absoleut geen zin in. De ruzie tussen haar en Linda zat haar vreselijk dwars, ze hadden nog nooit ruzie gehad! En zeker niet over een jongen. Ze zou haar maar eens gaan bellen, alhoewel, dat was toch niet zo'n goed idee, Linda zou op kunnen hangen! Dan was ze nog geen steek verder. Ze kon beter naar haar toe gaan, dan kon Linda haar niet afwijzen, ze zou alleen de deur voor haar neus dicht kunnen smijten, maar Linda kennende was ze te lui om de deur open te doen en deed haar moeder dat, en Linda's moeder wees Miriam nooit af, ze was heel aardig en kon het goed met Miriam vinden dus.

Mam ik ga nog even naar Linda! Schreeuwde Miriam vanuit de gang, ik ben er zo weer. Goed lieverd tot straks. Miriam trok de deur achter haar dicht en twijvelde of ze de fiets zou pakken of zou gaan lopen. Ze kon wel lopen het was prachtig weer. Miriam trok haar t-shirt wat lager en begon aan de wandeling. Ze zong zachtjes een liedje. Miriam was halverwege toen ze voetstappen achter zich hoorde. Wat heb jij een prachtige stem, Zei iemand achter haar. Miriam draaide zich verschrikt om. Mo! Oh euh, d-dank je stotterde Miriam, ik had je niet gehoord. Hoeft ook niet want dan was je meteen gestopt met zingen, en je hebt zo'n mooie stem, dus ik wilde je niet laten schrikken. Miriam werd helemaal rood. Euh dank je, zei ze. Is dat het enige wat je kunt zeggen, zei Mo of komt er nog meer uit die prachtige keel van jou. Euh v-veel meer, zei Miriam. Gelukkig maar. Je hoeft niet bang te zijn voor mij, ik bijt niet, alleen als ik er zin in heb. Mo knipoogde. Miriam moest lachen, grapje! Maar wat doe jij nog zo laat buiten, vroeg miriam. Dat kan ik beter aan jou vragen, zei Mo. Ik ga naar mijn vriendin, Miriam. Ik had ruzie met haar, en nu wil ik het goed maken. Ah ik snap het, zei Mo. Dan zal ik je maar niet ophouden he? Ach dat doe je niet, het is toch al laat dus, zei Miriam. Maar wat kwam jij hier doen? Ik? Ik was gewoon wat aan het wandelen, mijn hoofd even fris maken, zei Mo. En moed aan het verzamelen om bij je aan te bellen en te vragen of je misschien mee wilde wandelen. Wat? Wilde je me mee vragen? Ja, zei Mo. Zie je, ik vind je erg leuk en wou graag met je uit, maar dat durfde ik niet te vragen dus. Oh, maar natuurlijk wil ik mee, zei Miriam snel. Maar je vriendin dan, vroeg Mo. Dat kan wel tot morgen wachten, zei Miriam. Nou goed dan.

Miriam en Mo liepen langs donkere steegjes, en telkens als ze een geluid hoorden keek Miriam verschrikt achterom. Rustig maar, er is niks, zei Mo. Wil je anders mijn hand vasthouden? Oh, a-als dat mag? Tuurlijk anders stel ik het toch niet voor, zei Mo. Ik had trouwens een vraag? Ja vraag maar, zei Miriam. Zou je het misschein erg vinden om met me mee te gaan nu naar het kerkhof, mijn moeder ligt daar en ik wil haar nog graag even zien. Nee natuurlijk vind ik dat niet erg, zei Miriam. Gelukkig maar, ik was erg gek op mijn moeder, ze is helaas niet erg fijn aan haar eind gekomen, ze is gebeten door een beest. Oh wat afschuwlijk, riep Miriam vol medelijden.

toen ze het kerkhof op kwamen gingen ze helemaal achterin tussen struiken en bomen staan, bij de laatste steen van de rij. Hier ligt mijn moeder, zei Mo. Wat een mooie steen, zei Miriam. Opeens hoorde ze gehijg, wat is er vroeg ze bezorgt. Nee niks, hijgde Mo. Zijn zonnebril viel af en zijn ogen schitterden in het duister. Miriam probeerde een kreet te onderdrukken maar het lukte haar niet. kwijl droop van Mo's kin, hij keek hongerig naar haar hals. Honger, zei hij zacht. Zo'n honger. Hij liep langzaam op Miriam af, steeds dichter bij. Miriam kon alleen maar staan en kijken, kijken naar die ogen, rood en hongerig, zijn tanden lang en scherp. Er gleed een wolk voor de maan, alles werd pikkedonker. Alleen die ogen gaven licht, zo veel licht dat het de grafsteen van Mo's moeder verlichte. Er kroop een hand uit, toen nog een, toen een hoofd, en toen de rest van het lichaam. Daar stond ze, Mo's moeder. Ze had diezelfde rode hongerige ogen als haar zoon. Miriam wist niet wat ze moest doen, ze was nog nooit zo bang geweest. Ze wilde weg rennen, maar werd versteend door die ogen, haar benen wilden niks meer. Het enige wat Miriam kon was gillen, keihard gillen, totdat Mo en zijn moeder haar als beesten verscheurden en het bloed opzogen.

Einde

Aantal keer bekeken: 4816
Waardering: 7.62 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 76 bezoekers online