Lees het verhaaltje: dodelijke liefde op verhalenlezen.

dodelijke liefde.

U leest om dit moment het verhaal dodelijke liefde gepost door lianne oosting. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: lianne oosting
Gepost op: 2010-12-26

Verhaal:

dodelijke liefde
Mario ik heb het gevoel dat er iets gaat gebeuren, iets wat niet goed is voor ons.
Annet, ik begrijp je niet. Wat bedoel je daarmee? Er komt iets ik voel het iets wat ons gaat scheiden.
Mario en Annet lagen in de hooischuur van mario’s vader. Ze leven in de tijd rond de franse revolutie, voor hun betekent de franse revolutie iets tragisch.
Wat ik zei was waar, maar was het niet verkeerd om het Mario te zeggen?ik vertrouw hem natuurlijk. Maar als ik naar hem kijk denk ik steeds hoelang? Hoelang duurt het nog hoelang hebben we nog samen? Waarom voel ik dat? Ik wil wel geloven dat het niets is maar ik kan het niet negeren. Ik voel mario’s ogen op mij gerricht, ik til mijn hoofd langzaam op en keek hem in zijn prachtig blauwe engel ogen, ze keken me bezorgd aan. Annet, hij was even stil toen ging hij weer verder. Ik denk dat je je teveel zorgen maakt. Het ergste dat er kan gebeuren is dat jou vader achter onze relatie komt.
Mario was de zoon van de smid, en Annet was dochter van een adelijke famillie. Met haar perfecte zus die duidelijk werd voor getrokken. Annet is 16 jaar oud en haar zus 20, Mariean.
Misschien heb je gelijk, ik keek droevig durfde hem niet in zijn ogen te kijken. Hoe kon ik me zo ongelukkig voelen in lag hier in zijn armen. Ik moest god dankbaar zijn voor deze engel die hij voor mij had gestuurd al geloofde ik nog steeds niet dat hij echt voor mij was. Mario! Hoorde ik zijn ouders roepen. Snel ging hij naar beneden ik liep hem achterna, zijn ouders hadden geen probleem met mij. Eerst geloofden ze nog niet echt dat ik zoveel en echt van hem hield maar toen ze er achter kwamen dat ik mijn leven op het spel zette vertrouwden ze me. Mario? Vroeg ik, kom je vanavond nog? Ja denk het wel zie je op je balkon. Ik glimlachte, oke. dag madame maison. Dag Annet antwoorde ze. Ik liep naar de deur keek of er geen wachters of andere mensen liepen en toen glipte ik weg. Ik liep snel over de straat. Nog nadenkend over mijn gevoelens en mijn hele leven hoe ik het verkeerd gebruik, mariean daarin tegen is natuurlijk perfect getrouwd met de zoon van een goede vriend van vader. Hoe kan het nog beter. Nee dan moet je mij hebben. Viel als kind al buiten de famiellie. Ook al denk ik dat moeder meer op mij lijkt dan ze toegeeft. Ze is gewoon laf, dat heb ik van vader de dapperheid. Ik kwam bij de poort van ons huis aan. ik liep naar binnen over het grote plein. Trok de deur open, en liep naar de keuken waar de kok. Antwan. Al aan het koken was. Gegroet madame moiselle. Antwan zei ik grimmig hou daar mee op je weet toch wel dat je dat niet hoeft te zeggen tegen mij. Ik mocht antwan graag. Eigenlijk mocht ik het hele personeel wel behalve het kamermeisje, ze keek me altijd zo vuil aan ik vraag me nog steeds af wat haar probleem is. Annet, waarom kijk je toch zo droevig? Antwan was de enige die ook van Mario en mij wist. Antwan, je weet dat ik zielsveel van Mario houd, en je weet dat ik mijn leven op het spel zet. Ja dat weet ik, wat wil je daar mee zeggen? ik heb een raar gevoel, een gevoel van verlies echt antwan geloof me, er gaat iets gebeuren iets gaat veranderen. Annet maak je je zoveel zorgen om een voorgevoel? Ik bleef stil. Ik weet niet waarom maar er kwamen tranen opwellen achter mijn ogen, ik was bang te praten omdat ik wist dat mijn stem zou breken. Op dat moment kwam moeder binnen ik zette mijn gezicht vrolijk en liep snel door, mijn ouders vonden het maar niets dat ik zo goed met het personeel op kon schieten. Volgens hun zijn alle andere mensen die niet van adel zijn onder ons niveau. Ik zal dat wel nooit snappen, ik heb een relatie met de jongen van de smid. Maar daar zal zij nooit achter komen. Annet waar heb je je dag doorgebracht? Ik was bij marcus. Moeder keek bedachtzaam, toen zei ze. Zou je met hem willen trouwen? Moeder ik denk van niet hij… ik twijfelde wat zou ik zeggen? hij is te veel met die oorlogen bezig als soldaat. Als ik hem verlies dan zou mijn hart breken en kan ik nooit meer gelukkig worden. Moeder keek me raar aan. oh…. Oke, dan niet. Eigenlijk vond ik marcus een arrogante lelijke man. Maar dat zei ik niet. Ik liep een keer met vader moeder mariean en marcus door parijs heen en toen liep Mario op straat. De tranen schoten me altijd in mijn ogen als ik aan die dag dacht. Mario knip oogde stiekem naar me. Maar marcus zag dat, hij liep naar hem toen en sloeg hem helemaal verrot… snel ergens anders aan denken. Ik draaide me om, moeder ik ga me omkleden voor het diner. Zei ik. ik liep naar de prachtige rondlopende witte trap. Toen ik boven was hoopte ik dat Mario er al was maar dat was natuurlijk niet zo,ik liep kleedde me snel om, ik deed de witte jurk met een roze gloed aan. mijn mooiste avond jurk. Ik kamde mijn krullende haar, en stook het opnieuw op. Toen ging ik naar de diner zaal. Bijna iedereen zat al aan tafel alleen mariean en haar wettige echtgenoot niet. Maar na een tijdje kwamen die ook binnen, vader keek uitzonderlijk boos en hard. Toen antwan binnen kwam zag ik dat zijn gezicht benauwd en ook boos stond. Ik schrok een beetje en keek hem bezorgd aan, hij keek terug en knikte zachtjes met een flauw lachje. Het eten was zoals gewoonlijk verrukkelijk. Er werd niets gezegd. Na het dessert stond ik op om naar boven te gaan maar eerst nog even door de keuken want ik was nog steeds bezorgd om antwan. Annet, zei vader. Ik draaide me beleefd weer om maar van binnen dacht ik ‘ik wil weg!’ heb je nog steeds geen man gevonden? Vroeg hij, bijna opdringerig. Nee vader. Antwoorde ik en liep weer door volgens mij zei hij wat maar ik hoorde het niet goed. in de keuken zag ik antwan aan het afwassen. Ik liep snel naar hem toe, wat was er aan de hand? Niets hoezo? Antwan, ik zag het heus wel hoor. probeer maar niets te verbergen. Hij zuchtte, was even stil. En toen zei hij, je vader zag mij marinet omhelsen. En toen vertelde hij ons de regels nog eens.
Marinet was een ander kamer meisje zij had een relatie met antwan maar relaties waren verboden vond mijn vader. Iedereen werd goed in de gaten gehouden maar vader kon niet alles zien er waren nog wel meer geheimen….

Hij was best wel kwaad op ons. Hij houd ons vast goed in de gaten na dit. Ja dat denk ik ook wel, ik wou eigenlijk nog wat vragen. Maar ik denk niet dat dat een goed idee is. vraag maar hoor Annet nou ben ik nieuwschiereig. Oke… ik vroeg me af of je misschien eeen heel klein beetje erop kon letten of er niemand mijn kamer binnen komt. Oh natuurlijk wil ik dat wel doen, Mario komt zeker. Ik bloosde ja, maar dan ga ik nou hoor bedankt! Altijd welkom! Was zijn antwoordt. Ik vloog naar boven toe en deed toch de deur op slot niet dat ik antwan niet vertrouwde maar ik was gewoon bang dat vanavond iets met mijn gevoel van verlies te maken heeft. Ik hoorde al wat onder het balkon fluiten. Ik liep snel naar buiten en keek naar beneden. Daar zag ik een prachtige jongen met donkere krulletjes en hemelsblauwe engelen ogen. Veilig? Vroeg hij. Ja kom maar. Mijn balkonnetje was niet zo hoog hij liep een stukje naar achteren nam een aanloopje en hing toen aan de rand, Mario zwaaide lenig zijn been over het kleine hekje heen. Hij nam mijn gezicht in zijn warme ruwe handen. En kuste me zo gepassioneerd het leek wel alsof ik elk moment flauw kon vallen. Toen hij me los liet keek ik in zijn ogen, ze stonden liefdevol maar daarachter zat iets van bezorgdheid maar tegelijkertijd iets waar hij zich op verheugde, ik kon het niet helemaal plaatsen. Toen liep hij de kamer binnen ik liep hem nog een beetje wankelend achterna. Hij ging op mijn bed zitten. Ik zag dat hij nadacht. Ik wachtte geduldig af. toen zei hij, kom je volgende week bij ons? Eeh ja is goed. ik vroeg me af waarom hij dat nou al wou weten. Maar ik had het gevoel dat ik het niet wou weten dus hield ik mijn mond maar. Ik ging naast hem op bed zitten. En leunde tegen hem aan. het voelde zo veilig en vertrouwd, warm. Hij sloeg zijn mooi gespierde arm om me heen en kuste me zachtjes op mijn hoofd. Ik zuchtte tevreden. Maar toen hoorde ik iemand de trap op stampen, dat kon niemand anders zijn dan vader. Ik sprong op, snel weg wezen vader komt je moet nou weg! Hij keek me even verdwaasd aan toen drong het tot hem door. Hij rende snel naar het balkon hij sprong naar beneden. Ik hoorde een doffe klap en toen een hoop gekreun. Ik wou er heen lopen om te kijken of het wel goed ging, maar precies op dat moment hoorde ik gebonk op de deur. Ik liep er heen en deed hem van het slot af. Annet dochter van me. Hij liep mijn kamer binnen. ik werd er zenuwachtig van. Hij ging op het bed zitten precies dezelfde plek waar Mario net nog zat. Hij wreef met zijn hand naast zich als teken dat ik naast hem moest gaan zitten. Ik liep langzaam naar hem toe. Annet ik hoorde van het kamermeisje dat je met die jongen van de smid omgaat, is dat waar? Nee vader wat zou ik moeten met die….. ik wou Mario niet kwetsen maar ik moest nou even liegen hij snapte het vast wel, ik hoorde nog steeds gekreun buiten volgens mij was er iets niet goed. met die vieze ratten? Juist ja nou dan weet ik genoeg. Hij stond op. Vader, u gelooft mij toch wel? Natuurlijk ik ga alleen maar even het kamermeisje vertellen dat ze weg moet. Oh, oke bedankt vader. Zei ik. je bent mijn dochter, wat had je anders verwacht niemand mag liegen. En ik weet zeker dat jij de waarheid spreekt. Ergens voelde ik me heel schuldig over wat ik aan het doen was. Liegen tegen mijn eigen vader, maar hoe wist het kamermeisje van ons? Dat kon toch niet? Vader, als u nu mijn kamer kunt verlaten dan kan ik me klaar maken voor de nacht. Hij moest mijn kamer uit zodat ik naar Mario kon. Vader draaide zich om en liep weg zodra de deur gesloten was rende ik naar het balkonnetje. Ik keek naar beneden ik zag hem liggen met een gezicht vertrokken van pijn, ik liet me voorzichtig van mijn balkon zakken, ik knielde bij hem neer. Wat heb je gedaan? Waar ben je op terrecht gekomen? Vroeg ik, ik was zo bezorgd om hem. mijn enkel stootte hij eruit. Ik hielp hem recht op zitten. Hij pakte zijn linker voet, en bekeek de enkel. Mario dat ziet er niet goed uit, kom ik help je naar huis. Ik stond op en rijkte hem mijn hand. Mario stond moeizaam op. We liepen door de tuin heen. toen we uit mijn tuin waren werd het al wat makkelijker we hoefden niet meer zo voorzichtig te doen dat niemand ons zag. Maar natuurlijk altijd nog wel een beetje! We mochten echt niet samen gezien worden we zouden direct herkend worden. Ik probeerde Mario te ondersteunen maar ik voelde heel duidelijk dat hij mij niet wou belasten en zo veel mogelijk zelf ‘liep’. Op het pijnlijke gekreun na waren we helemaal stil. In gedachten verzonken. Na een half uurtje (normaal een kwartier) waren we bij zijn huis. Direct toen we binnen kwamen, kwam madame maison eraan lopen. Wat is er gebeurd riep ze uit toen Mario naar een stoel wankelde. Toen kwam monsieur ook binnen. Mario wees naar zijn voet, zijn vader keek er even naar en zei toen ‘ik ga de dokter maar halen dit is niet goed misschien is het zelfs wel gebroken’ . ik stond nog bij de deur stilletjes te wachten. Ik zal wat water en lappen voor je halen. Zei zijn moeder. Ik liep zachtjes naar de stoel naast hem en ging erop zitten. Hij keek me aan, na een lange stilte begon ik. misschien is het beter als we elkaar niet meer zien. De tranen rolden over mijn wangen heen. hij keek met een ruk op. Zijn gezicht leek nou nog pijnlijker dan eerst. Waarom? Ik ben zeker niet goed genoeg voor je! Riep hij. Ik keek hem geschrokken aan, nee dat bedoel ik niet helemaal niet zelfs. Wat dan wel? Zijn stem klonk nog steeds boos. Ik bedoel dat we nooit voor elkaar kunnen zijn, er gebeurt altijd wel wat met ons. Annet, we worden gewoon getest. We zijn wel voor elkaar bestemd, wij horen bij elkaar. De tranen stroomden nog steeds. Mario streelde mijn gezicht, echt niets of niemand breekt ons. Onthoud dat voor altijd. Ik pakte zijn hand die nog op mijn gezicht lag en sloot mijn ogen. Annet, beloof je dat je nooit zult vergeten dat ik van je houd wat je ook doet ik kan niet leven zonder jou. Ik liet zijn hand los en knikte. toen kwam madame maison weer binnen. schaamtelijk wreef ik mijn tranen weg. Maar ze glimlachte warm naar me. Toen bracht ze de natte koude doeken naar Mario en legde ze op zijn enkel. Mario’s vader en de dokter kwamen binnen. ik stond op om plaats te maken voor de dokter en ging achter Mario staan, met mijn handen op zijn schouders. De dokter voelde aan de enkel van Mario, hij duwde en trok eraan. Ik voelde Mario onder mijn handen verstrakken. langzaam bewoog ik mijn duim onbewust heen en weer. Hij is niet gebroken maar wel heel erg gekneusd meneer u zoon zal rustig aan moeten doen geen gespring en geren, je mag wel voorzichtig lopen. Mario zuchtte en knikte. ik zag de dokter nieuwsschierig naar mij kijken ik werd heel zenuwachtig, nee straks herkent hij me, toen zag ik een glimlach die me niet erg aanstond op zijn gezicht verschijnen. Maar het was duidelijk dat de smid het ook zag. Dokter, als er wat uitlekt over deze dame dan bent u erbij! En ik garandeer je dat je dat niet zal overleven. Zei hij. Maar natuurlijk zei de dokter enigszins teleurgesteld. Toen liep hij de deur uit. Ik keek naar de smid, heel erg bedankt monsieur. Familie gaat in dit huis boven alles, hij lachte me heel vriendelijke en open toe. Ik werd er een gewoon verlegen van. Toen bedacht ik me opeens dat ik nodig naar huis moest. Oh, sorry maar ik moet echt naar huis als er nog iemand op mijn kamer komt heb ik een probleem en niet zo’n kleine ook! Natuurlijk, is goed hoor ga maar gauw. Oke dag! Ik keek Mario lang aan en toen vertrok ik. ik rende door de straatjes en sprong weer op het balkon. Ik kleedde me super snel om, deed mijn haar los en kroop in bed. Ik viel vrijwel direct in slaap.

Ik werd wakker door het zonlicht dat mijn gezicht verwarmde. Ik rekte me even uit. ik dacht na over wat ik had gedroomd maar kon het me niet meer herinneren. Ik besloot om op te gaan staan. Ik koos een mooie blauwige jurk voor vandaag. Met een heel strak korset. Liep ik naar beneden. Ah Annet je bent er dan kunnen we gaan ontbijten. We baden voor de heer. En begonnen toen met eten. Ik had eigenlijk niet zo veel trek ik was meer bezorgd om Mario. Hij luisterd vast niet naar de dokter, straks gaat het niet meer over. Annet er moet vandaag een brief gepost worden maar het personeel vertrouwen wij niet voor die brief zou jij dat willen doen? Ja hoor, moeder. We waren klaar met eten het kwam me perfect uit dat ik die brief moest posten dan kon ik terugweg langs Mario gaan. ik ging direct weg. Het was heel stil buiten. Stiller dan normaal. Oh ja vandaag loopt de keizer rond en daar wil natuurlijk niemand bij zijn, herinnerde ik me ineens weer. Ik postte de brief en liep gehaast terug. toen kwam ik eindelijk bij het huis van Mario aan. ik klopte eerst aan. kom maar binnen de deur is wel open hoorde ik Lina roepen.

Mario had nog 2 jongere broertjes en 1 jonger zusje van 13 jaar.

Ik deed de deur open. Goedemorgen, zei lina vrolijk. Mario slaapt nog ga maar zitten. Ik liep naar een stoel en ging zitten. Zijn je ouders niet thuis? vroeg ik. nu even niet, vader is wel in de smederij en moeder is naar grootmoeder wat eten halen. Lina was de vloer aan het schrobben. Zal ik helpen bood ik aan. nee hoor het is al bijna klaar. Ik kende lina niet zo goed, ze leek me wel een vrolijk meisje. Oke! anwoorde ik. we waren nog een beetje aan het praten over van alles en nog wat toen Mario eraan kwam lopen. Zijn haar zat warrig en zijn ogen slaperig hij had alleen een broek met gaten aan. oh en wat zag dat er toch geweldig mooi uit! echt de aantrekkelijkste man ooit. Hij keek me heel verrast aan, hij liep naar me toe en gaf me een kus. Goede morgen! hij liep heel erg mank. Ik stond op en vroeg hoe het met zijn voet was. Goed hoor het doet bijna geen zeer. Ik geloofde het niet maar hield mijn mond. Lina ging het vuile water naar buiten gooien. En Mario was bezig met een droog plakje brood naar binnen te werken. Ik voelde me opeens heel erg schuldig wat was het toch oneerlijk verdeeld in de wereld! Wij hadden van alles en hun bijna niets. En wat kom jij hier doen zo vroeg in de morgen? ik moest een brief posten en toen ging ik gelijk hier maar langs zei ik. waarom moest jij die breif posten doet het ‘personeel’ dat niet? Nee ze vertrouwden het personeel niet met deze brief. Wat stond erin? Weet ik niet. Oke! snel ging Mario op de stoel achter mij zitten en trok me op zijn schoot, tegen zijn warme,gespierde lijf aan. toen lina weer binnen kwam, zette hij me weer neer op de grond ik ga maar eens even fatsoenlijke kleren aan doen. Ergens vond ik het jammer het zag er zo goddelijk uit! lina giechelde. Wat is er zo grappig lina? Vroeg Mario. Niets hoor maar ze giechelde nog steeds. Ja en dat moet ik geloven. Hij liep dreigend op lina af. nee niet doen! Grijnsde ze. Maar Mario had haar al opgepakt en slingerde haar over zijn schouder heen en liep met haar naar buiten. Ik liep ze achter na. Mario stopte bij de put en hield haar er boven aan haar armen vast. Ze gilde vrolijk, nee niet doen ik beloof je ik zal niet meer lachen maar je zou eens dat gezicht van Annet moeten zien ze kon haar ogen niet van je af houden ze gierde het uit. ik werd helemaal rood. Was het zo zichtbaar! Mario grinnikte ook en keek naar achter. Ik voelde me heel ongemakkelijk en voor gek gezet. Hij zette lina weer neer op de grond en liep naar mij toe. Hij legde zijn arm om me heen en we liepen samen weer naar binnen met lina achter ons aan. dus zei hij, is het waar wat ze zei? Ik werd weer helemaal rood en keek de andere kant op, misschien wel een beetje. Toen keek ik hem weer aan hij grijnsde van oor tot oor, daardoor moest ik ook lachen. Maar daar kan ik niets aan doen ik denk niet dat er een vrouw buiten je familie niet een beetje zou denken ‘goh dat is geen lelijke jongen’ ik grinnikte vrolijk. Ik heb me al sinds tijden niet zo vrolijk en licht gevoel! Toen we weer binnen waren ging het geplaag vrolijk verder. Mario ging nou toch echt kleren aan doen. Toen hij de kamer uit was vroeg ik aan lina, viel het echt zo op? Ze begon weer te lachen, ja best wel. Antwoordde ze. Maar dat maakt niets uit hoor. ik denk dat ik het wel redelijk snap! Ik kan wel zien wat meisjes in hem zien, maar ik kan het zeg maar niet helemaal voelen. Hij is en blijft gewoon mijn broer. ja ik snap je denk ik wel. Mag ik wat vragen? Vroeg ik voorzichtig. Ja natuurlijk alles mag je aan me vragen! Nou kijk ik vraag me af of je ouders en jijzelf, het niet heel vervelend vinden dat hij best wel gevaarlijke dingen doet? Ik snap je vraag niet helemaal, wat voor gevaarlijke dingen? Vader zou hem op kunnen hangen en het waarschijnlijk ook nog doen ook als hij erachter kwam. zei ik zachtjes. Lina keek bedachtzaam, alsof ze goed nadacht over wat ze ging zeggen. nou begon ze, je weet niet hoe hij was voor jij er was. Het lijkt alsof jij zijn leven kleurt. Zonder jou zou hij weer helemaal niets willen en alleen maar nadenken over manieren om geld te krijgen. Er is echt een wereld van verschil gekomen sinds jij in zijn leven bent. Het is alsof hij nou echt leeft en niet met opgesloten zit. Ik kan toch nooit zoveel verschil maken in zijn leven? Echt geloof me het is zo. En ik snap het wel hoor, ik mag je erg graag. Je bent heel behulpzaam, oprecht maar ook heel bezorgd. Echt je bent precies wat hij moet hebben in zijn leven. Maar ik ben gewoon…. Een ontspoort adelijk meisje. Ja, bijna goed. je bent namelijk echt niet gewoon. Ik hoorde de deur en hield direct mijn mond dicht, net als lina deed. Met gewone kleren aan bleef hij nog steeds heel aantrekkelijk. Mario, loop je nog even mee naar mijn huis een stukje? Want ik moet maar wel weer terug zolang duurt een brief posten niet. Ja hoor! madame maison kwam net weer binnen. hallo Annet. Hoi madame maison! Ach noem me toch gewoon annelien. Oke annelien maar ik moet eigenlijk weer weg. Ach wat jammer nou ja tot de volgende keer dan maar. ja dag! Eh Mario denk eraan alleen voorzichtig lopen riep ze ons nog na. En ga je me nog vertellen hoeveel pijn het echt doet? Mario keek me verbaasd aan, hoezo? Ik heb er echt bijna geen last van. Mario! Neem een ander in de maling, echt ik ben niet blind hoor ik zie je steeds in elkaar duiken van de pijn. Hij zuchtte, je kent met eigenlijk veel te goed. hij glimlachte liefdevol naar me. Ja misschien wel. Maar voor mij hoef je zoiets echt niet te verbergen hoor. weet ik wel maar liever wel voor alle andere mensen. Waarom? Nou hoe minder ik hoef te liegen hoe makkelijker het is, omdat elke keer als ik iemand een leugen vertel ik me ook kan verspreken met de waarheid. Daar had ik niets meer op te zeggen. ik wou je nog wat vragen. Vraag maar? zei ik. gisteravond zei je wat zou ik moeten met die vieze ratten. Ik zuchtte, Mario dat meende ik niet dat weet jij zelf toch ook wel? Ja ik wou het alleen maar even zeker weten. Inmiddels waren we bij mijn huis. Ik kom zo wel naar boven goed? zei Mario. Eh zal je dat wel doen dan moet je weer springen… ik weifelde, eigenlijk zou hij dat niet moeten doen maar ik vond het zelf ook el leuk als hij er is. wat ben ik toch weer egoïstisch! Ja maak je daar maar geen zorgen om hoor dat overleef ik echt wel. Is goed ik zie je zo boven. Ik liep naar binnen daar kwam ik direct moeder al tegen, Annet ga je haar goed oden en trek een andere jurk aan. zei ze meteen. Waarom? Dat zie je zo wel. Ik liep de trap op, nadenkend over wat er was. Ik liep eerst naar mijn kast en trok snel mijn koraalrode jurk aan. en toen liep ik naar het balkon om te zeggen dat Mario naar boven kon komen. Mario? Kom maar hoor! ik liep weer naar binnen toe, en ging mijn haar maar opnieuw opsteken. Toen stond hij opeens naast me ik schrok me rot. Ik moet zo naar beneden er is iemand langsgekomen denk ik. blijf je nog even dan kan je wel door het raam kijken. En als ik dan weg ga dan weet je dat ik naar boven ga oké? Ja natuurlijk kan ik ook zien wat je allemaal uitspookt. Zei hij met een brede grijns. Oke maar dan ga ik nou. Ik keek nog even om zeker te weten dat hij goed landde toen hij het balkon weer afging. Toen liep ik naar beneden, ik hoorde gelach en gepraat uit de grote kamer uitkomen. Toen ik de deur open deed wou ik dat ik gewoon bij Mario thuis was gebleven, marcus zijn vader, moeder, mariean, echtegenoot, vader moeder. Zaten er en de enige plaats die nog vrij was, was natuurlijk naast marcus. Iedereen keek op naar mij, toen ik ging zitten kwam er direct een nieuw meisje aan gelopen die duidelijk heel zenuwachtig was ik glimlachte haar warm toe. Wat wilt u hebben? Thee graag. Toen liep ze weer weg. Moeder wie is dat? Gewoon een nieuw kamer meisje. Maar hoe heet ze. Ik voelde hoe marcus zijn arm op mijn stoelleuning legde, en dat beviel me helemaal niet. En toen zag ik heel stiekem bij het raam Mario naar binnen gluren. Ik keek hem aan en draaide met mijn ogen. Het nieuwe meisje kwam weer binnen met een kopje thee. Ze zette het voor me neer, het viel me op dat ze totaal geen oogcontact maakte. Ik zal straks met haar gaan praten. Ik was nogal stil de middag, maar de rest lachte en kletste maar door. We waren inmiddels al aan de champagne begonnen ik zat de hele tijd uit het raam te kijken naar Mario. Maar ik schrok op toen er iemand op het glas tingelde. Ik zag dat het marcus was en werd opeens heel erg nerveus. Iedereen was stil en keek verwachtingvol naar marcus. Toen knielde hij ineens voor mij neer en haalde een ring tevoorschijn, lieve Annet wil je met me trouwen? Ik keek hem verbaasd aan en toen naar het raam, Mario keek woedend maar ook heel bang. Eeh eeh, stamelde ik. en toen draaide ik me om en liep ik weg. Ik hoorde dat marcus achter me aan kwam. hij greep mij hand en draaide me ruw om. Hij keek me boos aan. waarom loop je weg? Vrouwen kunnen geen aanzoek weigeren, ze snappen er toch niets van. Vrouwen zijn dom en zijn er alleen voor de kinderen. Ik keek hem aan en zonder dat ik erover nadacht sloeg ik hem in zijn gezicht. Hij keek me verbaasd aan maar toen woedend. Ik rukte me snel los rende naar mijn kamer en deed de deur op slot. oh nee wat had ik nou gedaan? Vader word hier heel boos van! Toen kwam Mario het balkon op. Het spijt me zei ik. waarvoor? Wat kan jij eraan doen? Je werd gewoon ten huwelijk gevraagd. ja maar… niet huilen niet huilen. Maar Mario had het al door die stomme trillende stem ook! Hij ging naast me zitten en omhelsde me, toen hield ik het niet meer. Toen besefte ik me dat ik echt geen aanzoek kon weigeren. Als je ten huwelijk werd gevraagd dan moest je trouwen of je wou of niet. Mario, ik moet trouwen. Ja ik weet het zei hij zachtjes. Maar ik haat marcus! Ik wil niet met hem trouwen. Ik weet het, zei hij weer. Toen hoorde ik dat het gezelschap wegging. Mario je moet naar huis. Zei ik. ik moest zorgen dat hij weg ging de kans was te groot dat vader me nog kwam slaan dat mocht hij niet horen of zien. Waarom? Ik leg het je nog wel uit maar je moet echt weg. Maar.. ik liet hem niet uitpraten. Alstjeblieft ga niet moeilijk doen je moet weg nu! Oke ik ga al. Toen hij op het balkon stond gaf hij me nog snel een kus. Toen hij op de grond stond zei hij ik kom later wel weer. En toen ging hij snel weg. Mario wou ik nog roepen maar ik hoorde al iemand de trap op stampen. Ik deed de deur van het slot en ging op bed zitten. Toen vloog de deur open, Annet wat denk je wel niet! Je loopt weg bij een aanzoek en je slaat hem ook nog in zijn gezicht? Ja vader, het spijt me vader. Het spijt me? Daar heb ik niets aan je hebt het recht niet om die jongen te slaan, en je gaat met hem trouwen! Maar vader ik wil niet met hem trouwen. Wat zei je? Hij trok me van bed en hief zijn hand op, hij sloeg me recht in mijn gezicht. Ik gilde en viel op de grond, hij trapte me vier keer in mijn maag ik lag helemaal in elkaar gedoken op de grond, was verdoofd door pijn. Hij trapte me nog een paar keer ik voel niet waar, alles steekt, brank en doet pijn. Mijn hoofd bonkt, ik krijg haast geen lucht en wat ik binnen krijg doet mijn borstkas steken. Mijn ogen branden van de tranen die er uit lopen, is vader al weg? Hoelang lig ik hier al? Toen voelde ik nog een klap op mijn hoofd en alles werd zwart……. Ik deed mijn ogen open de eerste seconde voelde ik niets maar toen deed mijn lichaam zo pijn, wat is er gebeurt? Ik probeerde me het te herinneren, maar mijn hoofd deed zo vreselijk pijn. Ik hoorde voetstappen heel snel naar me toen komen, waar was ik eigenlijk? Ik tilde langzaam, moeizaam mijn hoofd op. Dit was mijn kamer in mijn huis. Toen kwam alles weer boven. Wat is er gebeurd hoorde ik een stem paniekerig verluisteren ik deed mijn ogen open en keek in prachtige blauwe ogen. Mario… fluisterde ik. ja ik ben het ik ben hier. Hij keek zo bezorgd. Wat is er gebeurt? Vroeg hij weer. Vader… heeft je vader dit gedaan? Zijn stem droop van afkeer. Ik voelde dat hij zijn handen onder mijn lichaam schoof. Hij tilde me voorzichtig op, ik kreunde het deed zo veel pijn. Heb je pijn vroeg hij. Nee. Zei ik waarom weet ik niet dat kwam in me op. Hij kuste me heel zachtjes en begon toen te lopen en even suisden we door de lucht. Ik sloot mijn ogen weer. Ik deed mijn ogen weer open, had geen flauw idee hoelang ik ze dicht had gedaan. Maar ik herkende het straatje waar we liepen. Het was de straat waar Mario woonde. Toen deed hij de deur open en liep naar binnen. ik werd neergelegd, op de tafel? Ik hoorde verschillende stemmen. Wat is er gebeurd? Door wie is ze toegetakeld? Wie heeft dat gedaan? Waar heb je ahar gevonden, allemaal andere stemmen. Toen hoorde ik een heel bekende stem, Mario. Ik vond haar in haar kamer ze stamelde iets, volgens mij was het haar vader. De reden kan ik niet vertellen dat moet ze zelf doen als ze weer beetje bij is. toen voelde ik koude natte lappen tegen mijn hoofd. Een hand depte mijn hoofd schoon ik probeerde mijn ogen open te doen maar dat lukte niet. Toen werd alles weer wazig en hoorde ik niets meer…………

Ik werd wakker, langzaam deed ik mijn ogen open. Waarom ruikt het hier zo raar? Waar ben ik eigenlijk? Ik kreunde, auw wat deed dat zeer! Ik zag allemaal hooi liggen ik lag er zelf ook op. Toen voelde ik een paar handen me voorzichtig terug naar achter duwen, Annet? Hoorde ik een mooie stem fluisteren. Mario? Fluisterde ik terug. ja ik ben er wat is er gebeurd? Precies toen ik dat vroeg herinnerde ik me alles weer, ik zag alles weer voor me. Mijn ademhaling versnelde, Annet? Gaat het wel goed? wat is er? Vroeg Mario. Ja het gaat wel, hoe ben ik hier gekomen? Ik heb je gedragen. Wat? Dat mag helemaal niet, Je mag dat niet doen hoor. hij grinnikte heel zachtjes, sorry al gedaan. Ik probeerde rechtop te gaan zitten, Mario hielp me daarmee. Wil je weten wat er is gebeurd? Vroeg ik nog steeds fluisterend aan hem. ja maar je hoeft het niet te vertellen als je het niet wilt hoor ik snap best als je er niet aan wil denken. Jawel dat gaat wel je moet het weten. Ik dacht even na over waar ik zou beginnen. Maar bij dat aanzoek. Toen marcus mij ten huwelijk vroeg liep ik uit de kamer hij liep me achterna hij zei wat tegen me… ik weet niet meer wat ik werd er wel heel boos over en toen sloeg ik hem. en ben ik heel snel naar boven gevlucht. Daar was jij. Ik zei dat je weg moest omdat ik al dacht dat vader mij zou… slaan, ik praatte steeds zachter merkte ik. dus toen je weg was kwam vader mijn kamer al binnen. hij zei iets en ik zei wat, mijn stem brak en ik was niet meer in staat te praten. Ssshhh stil maar suste Mario hij trok me zachtjes op zijn schoot en drukte mijn hoofd tegen zijn borst aan, sssshhh. Ik weet niet hoelang we daar hebben gezeten. Het konden minuten of uren zijn geweest. Maar toen ik weer beetje stil was, zag ik het hoofd van Annelies naar boven komen. Ik wou van mario’s schoot af kruipen maar hij hield me tegen. en hield me nog steviger vast. Annelies keek me aan met ogen vol medelijden , hoe voel je, je nu? Vroeg ze zachtjes. Ik dacht even na, ik besloot eerlijk te antwoorden. Alles doet pijn, mijn hoofd bonkt mijn buik steekt, mijn armen en benen doen ook pijn. Wie? Vroeg ze, ze keek Mario aan toen ze het vroeg. Ik kon voelen dat hij zijn hoofd zachtjes schudden. Vader, antwoordde ik haar vraag. Ik beet opmijn lip, ik voelde nieuwe tranen achter mijn ogen zich ophopen klaar om over mijn gezicht te stromen. Ik verborg mijn gezicht tegen Mario aan. wil je nog wat thee? Of iets te eten? Vroeg ze. Thee zou lekker zijn, fluisterde is heel zachtjes. Ik hoorde haar de trap aflopen. Mario wreef over mijn arm om me te troosten. En natuurlijk kwamen die vreselijke tranen weer achter mijn ogen vandaan rollen. Ik hoorde dat er een kopje op de vloer werd gezet, bedankt snikte ik. eigenlijk deed het best wel pijn wat Mario deed, maar ik gaf niet toe. Dat wou ik niet, het voelde te goed zoals hij me aanraakte. Na een tijdje was ik wel weer uitgehuild en pakte ik mijn thee bibberend zette ik het kopje aan mijn mond. Het smaakte heerlijk. We zaten in stilte tussen het hooi, totdat ik zei, zullen we maar naar beneden gaan. ik zei dat omdat ik et gevoel had dat ik hem een beetje opsloot. Is goed hij zette me naast hem neer en liep zelf eerst de trap, toen liep ik, ik deed zo voorzichtig mogelijk maar het deed heel erg pijn ik voelde mijn armen trillen en mijn benen trilden net zo hard. Ik probeerde mijn vingers te spannen, maar dat lukte niet meer ik verloor mijn grip en viel naar achter. Ik gilde, was bang dat ik de harde vloer zou raken. Maar twee sterke armen vingen me op. ik beefde nog helemaal toen Mario me op de grond zette iedereen keek me geschrokken aan. Mario liep mee naar een stoel en ging zelf pas zitten toen ik zat. Nog steeds keken lina annelien de smid en de kleine kleutertjes naar me. Ik voelde mezelf rood worden, ik kon er niet tegen als er zoveel mensen naar me keken. Volgens mij zagen ze dat ook en ze keken weer weg. Annet, wil je dat er een dokter komt? Vroeg de smid. Nee dat hoeft niet, bedankt. Kind misschien is dat wel beter. Zei Annelien. Ja dat weet ik maar vader zal een beloning uitrijken als mensen mij vinden dat weet ik zeker hij heeft vast wel gemerkt dat ik er niet ben en ik ga ook niet meer terug al moet ik op straat slapen, maar die dokter houd zijn mond echt niet hoor. je mag hier zo lang blijven als je wilt hoor, je hoeft echt niet op straat te slapen. En wat die dokter betreft heb je misschien wel gelijk. We zien het nog een paar dagen aan maar als het niet beter word dan is het echt wel beter als er een dokter langs komt. Ja, is goed mompelde ik. iik ga maar weer eens aan het werk zei de smid toen, ik ga nog even de was ophangen zei Annelien. De kleine broertjes van Mario wouden van de stoel afkruipen, om hun moeder achterna te lopen, de een was er al af maar leunde zo hard op de stoel dat die om kiepte terwijl het andere kind er nog zat. Ik keek geschrokken toe, Mario stond snel op en pakte de jongentjes ik stak mijn handen uit, kom geef mij er ook maar eentje. Ze huilden hartverscheurend. Ik wiegde ze heen en weer in mijn armen. Ze hadden hetzelfde haar als Mario maar donkere ogen. Toen ze een wat stiller waren vroeg ik wie wie was, ik k on ze niet uit elkaar houden. jij hebt nou marc en ik heb hier julian. Hoe haal je die twee uit elkaar? Ik weet niet precies ik zie het gewoon. Marc bogon met zijn kleine vingertjes over mijn hoofdwonden te strijken, ik zag dat Mario heel goed oplette hoe ik reageerde en wat marc nog meer ging doen. Toen greep hij een pluk van mijn haar, hé jij klein monstertje laat eens los. Ik pakte zijn kleine handje en maakte voorzichtig de pluk haar los. Hij vind je wel lief geloof ik, zei lina plotseling. Denk je? Ja dat doet hij normaal gesproken niet bij mensen die hij niet kent daar is julian heel anders mee hij is wat agressiever. Toen kneep marc in mijn arm, ik verstijfde van pijn ik gilde nog net niet hoe kon zo’n klein jongentje mij zo’n helse pijn laten voelen? Ookal weet ik heel goed dat niet dat kleine jongentje dat heeft gedaan…. Snel pakte lina marc van mij over ik keek nog even naar mijn arm, hij was helemaal blauw. Maar volgens mij is mijn hele lichaam blauw en gekneust. Mario keek een beetje gespannen naar me. Ik glimlachte naar hem. hij moest zich niet zo veel zorgen maken om mij. Hoelang heb ik eigenlijk geslapen? Vroeg ik opeens. 3 dagen. 3 dagen! Wat lang! Dus ik lig hier al 3 hele dagen? Ja, en Mario was al die tijd bij je gebleven. Zei lina. Ik keek Mario aan, is dat echt waar heb jij drie dagen daar bij dat hooi gelegen voor mij? Hij knikte langzaam. Waarom doe je jezelf dat toch aan? lina stond op, ik ga moedermaar eens helpen. En ze liep weg. Ik keek Mario onbegrijpelijk aan. waarom? Vroeg ik nog eens. Je hebt denk ik geen flauw idee van wat je betekent voor mij. Ik wachtte tot een verklaring. Hoe zal ik dit gaan uitleggen? Hij dacht hardop. Ik zou een kogel voor je opvangen, ik zou zelfs kunnen moorden voor je, ik doe echt alles voor je. Omdat ik zielsveel van je houd. Jou pijn zien hebben doet mij vreselijk pijn. Ik kreeg weer tranen in mijn ogen, waarom was ik toch zo overgevoelig. Als ik iets moest doen om je gelukkig te maken dan zou ik dat doen wat het ook is. ik keek hem woordenloos aan, ik had echt geen idee van wat ik zou moeten zeggen. bevend en trillend stond ik op hij stond ook direct op en tilde me van de grond hij ging weer zitten en legde mij op zijn schoot. Ik sloeg mijn armen om zijn nek. Ik hou zo veel van je. Fluisterde ik in zijn oor, wat klonk dat zwak bij wat hij net had gezegd maar ik kon niet beters verzinnen. Ik gaapte zachtjes, ik was zo moe. Maar ik had 3 dagen geslapen? Hoe kon ik daarna nog zo moe zijn. Mario merkte het natuurlijk hoe kon het ook anders. Hij tilde me op maar hij legde me niet meer op heet hooi, maar op een bed. Ik keek naar zijn ogen, wat zag hij er eigenlijk uitgeput uit. dat me dat niet opgevallen was. Mario, je moet zelf wel gaan slapen hoor. ja, ja dat doe ik wel. Ik geloof er niets van. Toen wou hij weg lopen. Mario blijf bij me. Het klonk meer als een vraag. maar hij draaide zich wel om. Waarom? Alstjeblieft. Was mijn vage antwoordt. Oke dan. Hij ging op het bed zitten, ik nestelde me tegen hem aan. ik sloot mijn ogen en concentreerde me op zijn hart, boem,boem .. boem,boem .. boem,boem.. ik viel in slaap.
Lag op bed in mijn kamer, de deur ging open en daar stond vader. Hij kwam naar me toe, je gaat met marcus trouwen fluisterde hij alsmaar. Nee vader niet doen alstjeblieft niet doen. Zei ik toen hij zijn hand ophief. Nee vader.

Toen werd ik wakker. Mario sliep, hij zag er zo lief uit. ik stond heel voorzichtig op. er was niemand in huis. Ik voelde me eigenlijk stukken beter, ik had nog wel pijn maar mijn bonkende hoofd was wel wat beter. Ik ging naar buiten kijken of daar iemand was. Aha daar was Annelien , de was aan het binnenhalen. Ik liep naar haar toe, ah je bent wakker, zei ze. Ja, ik voel me nou een stuk beter. Ik hielp haar met de was. Waar is Mario? Die heb ik maar laten slapen, hij zag er doodmoe uit. volgens mij heeft hij in die drie dagen ook maar 9 uurtjes geslapen. echt waar? Ik voelde me best wel schuldig, ik heb hem een beetje van zijn slaap zitten houden. maar dat is niet jou’n schuld hoor, zei ze alsof ze mijn gedachten kon lezen. Maar als ik er niet was geweest dan had hij ook niet zo weinig geslapen. dat klopt misschien wel, maar voor jij er was leek hij net een machine, hij dronk, at, sliep, en gaf antwoordt als je wat vroeg. Maar begon nooit zelf te praten. Terwijl hij als kleuter me de oren van mijn hoofd kletste. Lina zei ook al zoiets, ikkan me dat gewoon niet voorstellen dat ik zo groot verschil maak. Toch is het zo. Het begon eerst met een dag dat hij fluitend het huis binnenkwam lopen en vanzelf begon te praten. Ik durfde niet te vragen waarom hij zo vrolijk was. Ik was bang dat ik zijn stemming zou verpesten. Toen na een paar dagen nam hij jou mee naar huis. Eerst vond ik het niet zo geweldig…. Je moet het niet persoonlijk opvatten maar toen kende ik je nog niet en dacht ik dat je net als al die andere edelen was. Maar ik merkte al snel dat je anders was, ik was toen zo blij dat hij jou gevonden heeft. Je was zo bezorgd om hem als er iets was gebeurd dan moest je hoe dan ook weten hoe het met hem ging. En nou ja sinds jij er bent is hij gewoon weer vrolijk. Ik moest daar echt even over nadenken, de was, was inmiddels wel klaar. Ik liep met haar mee naar binnen, Mario lag nog steeds te slapen. Ik ga de kippen voeren ga je mee? vroeg lina. Ja is goed. ik liep met haar mee naar buiten, in een klein gammel schuurtje zaten 4 kippen. Eentje zat op een paar eieren te broedden. Wanneer komen die eitjes uit denk je? Vroeg ik lina, eind deze week. Ze strooide wat voer op de grond en de kippen begonnen heel hard te kakelen en toen vielen ze aan op het voer. Zo dat is ook weer gedaan. We liepen weer terug, ik moet ook nog wat water halen. Dus we stopten bij de waterput. Ze gooide het emmertje naar beneden en haalde hem toen weer op. en liepen we met het water naar binnen, stond zich net uit te rekken toen we binnen kwamen, hij zag er weer veel uit geruster uit nog wel moe maar niet uitgeput. Hij lachte naar me. Zijn haar zat weer warrig en hij had geen shirt aan, net als 4 dagen geleden. Ik probeerde dit keer wat minder naar hem te kijken maar ik zag in mijn ogen lina ook al stiekem grijnzen. Ik trok me er maar niets van aan, maar ik merkte wel van mezelf dat ik inderdaad de hele tijd naar hem keek. Wil je zo even deze brief bij familie gergos brengen? Ja is goed, ga je dan ook mee? Mario keek mij aan. ja hoor! antwoordde ik. hij stond op ik ga dan maar kleren aan doen. Lijkt me een goed idee, zei Annelien. Ik grinnikte. Toen hij klaar was gingen we weg. Lekker geslapen? vroeg Mario aan me. Ja hoor, jij dan? Heel goed. antwoordde hij. Het lijkt alsof je, je wat beter voelt, klopt dat? Ja dat klopt zeker. Waar woont die familie eigenlijk want hier is het nog wel rustig maar als iemand mij ziet dan ben ik er geweest. Ow niet zo ver weg en waar zij wonen is het alleen nog maar rustiger. oké, dan is het goed. je denkt echt dat je dood gaat als je vader je vind hé. Nee ik niet, nou misschien maar hij zou jou vermoorden. Om mijn leven een hel te maken maar als hij jou vermoord, vermoord hij mij erbij. Hoe bedoel je dat? Nou ik wil niet leven zonder jou, wat heb ik zonder jou? Helemaal niets. Antwoorde ik mijn eigen vraag. Annet! Zeg dat alstjeblieft nooit weer, beloof me dat je jezelf nooit iets aan zou doen. Als jij belooft niet gedood te worden dan doe ik dat. Ik kan toch niet beloven dat ik niet dood ga? Doe het nou maar gewoon dan beloof ik jou dat ook. Oke, ik beloof niet gedood te worden. Ik beloof dat ik mezelf nooit wat aan zou doen. Maar Annet echt, ik ben heel serieus. Ik wil echt niet dat je jezelf doodt. En toen zag ik iemand lopen die me heel bekend voor kwam. antwan! Riep ik, ik rende naar hem toe. Annet! Oh ik was zo bang dat je dood was! Iedereen denkt dat. En je vader is woedend. Dat had ik al gedacht, eigen schuld ik ga mooi niet terug. maar wat zie je eruit Annet, wat is er gebeurd? Vader, waarom denk je dat ik weg ben gegaan? Ik dacht dat je was gevlucht voor marcus. Dat is ook wel een beetje waar. Zei ik. hij is je overal aan het zoeken iedereen zoekt je. Echt? Marcus zoekt mij? Ja hij is vastbesloten je te trouwen. Maar ik wil niet met hem trouwen niet met hem, ik haat hem! ja dat weet ik. maar hoe gaat het met jou? En met marinet? En de rest? Oh heel goed hoor! maar Annet ik ga weer naar huis hoor, doe je voorzichtig? Echt goed uitkijken hoor hij zoekt je overal. Ja is goed ik kijk wel uit! dag doe je de rest de groeten van me? Ja doe ik dag Annet! En toen was hij weer verdwenen. Was dat de kok? Ja dat klopt, mijn beste vriend. We liepen verder, ik was nog aan het nadenken over wat hij net had gezegd. ‘marcus is vastberaden om met je te trouwen’ zou hij mij ooit vinden? En zou ik ooit met Mario kunnen trouwen? Trouwen uit liefde? Kon dat eigenlijk wel? Wat was het toch allemaal weer onduidelijk. Ik schrok toen ik Mario hoorde aankloppen, er deed een stevige man open. Ah jongen je komt de brief brengen? Ja, alsjeblieft hier is die. Bedankt, hij sloot de deur en wij liepen weer terug. ik was best nieuwsgierig wat er in de brief zou staan maar durfde niet te vragen. Het begon al te schemeren op straat, ik had eigenlijk totaal geen besef van tijd. Hoe laat is het nou eigenlijk? Het is vroeg in de avond, Als we terug zijn staat het eten vast wel al op tafel. Oke, ik vroeg me eigenlijk wel af wat ze zouden eten? Volgens mij hadden ze niet zoveel eten. Toen schoot me opeens wat te binnen , Mario, waarom vroeg je vorige week eigenlijk of ik morgen bij jou was? Ik dacht dat je het al was vergeten, nou morgen gaan heel veel burgers opstand tonen tegen de edelen en geestelijken. We willen meer rechten, en vrouwen zijn het er niet mee eens dat zij bijna geenr echten hebben. Wat gaan ze dan precies doen morgen? ze gaan een paar huizen van edelen bestormen, en er zijn veel wetenschappers bezig met boeken schrijven zodat iedereen kan leren. We zijn er al maanden op aan het voorbereiden en morgen is het dan eindelijk zo ver. Ga jij ook mee? ja denk het wel, hoezo? Mag ik ook mee? vroeg ik. hij keek me heel verbaasd aan. waarom zou jij mee willen? Omdat ik het met jullie eens ben, mijn familie mag dan wel adellijk zijn maar volgens mij ben ik gewoon in het verkeerde gezin geboren. Ik hoor daar niet thuis, maar ik weet wel waar alles licht en dan kunnen we eten gaan stelen! Ik raakte helemaal opgewonden van het plan, maar Mario vond het volgens mij nog niet zo’n goed idee. Nou ik weet het niet hoor Annet, straks word je gezien. Hoeveel mensen doen er aan mee? duizenden mensen. Nou hoe groot is de kans dan dat ze mij zien? En als ze me zien ben ik snel weg, ze zullen nooit door die duizenden mensen komen die boos zijn op hun. Ja daar heb je wel gelijk in, maar je moet je wel beseffen dat het heel goed uit de hand kan lopen. Hij beet op zijn lip hij moet nog wat zeggen maar wil het niet zeggen, ik zie het in zijn ogen. Mario wat is er nog meer? Hij zuchtte, als het uit de hand loopt en de menigte wordt echt boos dan kunnen ze zomaar je moeder, of vader doodden. Ik slikte even, dat was toch wel wat moeilijker. Daar had ik ook nog helemaal niet aangedacht, wat er ook gebeurt is in dat huis het is en blijft mijn familie. Maar aan de andere kant, wat als vader een geweer pakt, of iemand van de bewaking en dan een beetje rond gaan schieten en dan Mario raken. Ik moet erbij zijn om zeker te weten wat er gebeurt en dan weet ik ook zeker dat Mario veilig zou zijn, omdat hij zou zorgen dat ik veilig ben. Dat was wel slim, maar hoe groot was de kans dat mijn eigen familie werd vermoordt? Zo groot kon dat toch niet zijn? We waren inmiddels aangekomen bij zijn huis. Ik denk er nog wel over na oke? oke. stemde ik in. We liepen naar binnen, het rook er naar worteltjes en aardappelen. Ah jullie zijn er weer mooi het eten is net klaar, zei annelien. Mario ging zitten in de oude houten stoel aan de donkere houten tafel. Ik ging tegen over hem zitten. Hij keek me aan op een manier die ik niet echt kon omschrijven, heel erg… gekweld en nadenkend. Hij bestudeerde me en ik bestudeerde hem ook. Toen keken we beide op, de smid en lina kwamen ook zitten. Annelien schepte de borden vol met een vies uitziend papje heel anders dan antwan altijd voor ons kookt. Mario viel direct aan, ik waagde ook en hapje tot mijn verbazing vond ik het heerlijk. Wat lekker annelien, zei ik. ze schonk me een heel erg waarderende blik. En ik at snel de rest van mijn bord leeg. Mario was nog steeds heel stil, terwijl hij at zag ik dat hij heel erg moest nadenken over iets, ik had misschien wel een idee over wat, over het feit dat ik mee wou met de bestorming van het huis van mijn eigen familie. maar waarom keek hij dan zo gepijnigd, zo gekweld of gekwetst…. Toen iedereen het eten op had, zag ik dat lina het ook opviel. Ze keek mij met een vragende blik aan. ik haalde onopvallend mijn schouders op als teken dat ik het ook niet wist. Ze zuchtte en keek weer weg. Ik zuchtte ook, en staarde weer naar Mario. Toen misschien niet eens een seconde keek hij me aan, zijn ogen stonden een beetje doods. Ik schrok er zo van dat ik mijn vork liet vallen, ze keken me allemaal aan. ik pakte mijn vork weer op, terwijl ik helemaal rood kleurde. Ze keken me niet meer aan, alleen Mario staarde nog naar me. Ik was bang weer in zijn ogen te kijken, ik die doodse ogen die niet van hem leken te zijn. Mario geef je de restjes even aan de kippen? Vroeg annelien, ja hoor antwoordde hij. Ik ga ook wel mee bood ik aan. ik wou hem vragen wat er was, want zoals hij nou deed was niet normaal. Hij liep zonder iemand aan te kijken naar buiten. Ik moest bijna rennen om hem bij te houden, het was al donker geworden. Ik struikelde, viel en stond heel snel weer op. Mario! Riep ik buiten adem. Hij draaide zich om hij keek hard, een blik die ik niet snapte. Mario zei ik weer maar dan zachter, wat is er toch aan de hand? zijn blik veranderde weer, nu weer naar het gekwelde gezicht. Langzaam draaide hij zich weer om, ik rende naar hem toen en ging voor hem staan. Mario vertel me alsjeblieft vertel me wat er aan de hand is? mijn stem klonk wanhopig, net als mijn gezicht eruitzag. Zijn blik veranderde alweer, ik keek hem indringend aan. hij keek weg, zodat ik niet in zijn ogen kon kijken. Ik rijkte met mijn hand naar zijn gezicht, hij pakte mijn hand vast. Je bent zo dicht bij maar zo ver weg. Zei ik, hij keek me onbegrijpend aan. ik bedoel dat ik in de ogen kijk van een vreemde maar het lichaam zie van mijn prins op het witte paard. Hij keek me aan zijn ogen veranderden, hij stortte in. Hij ging tegen het kippen hok zitten. Het regende heel hard, maar dat was me niet opgevallen. Ik liet me naast hem zakken. Ik keek hem aan, met een vragende blik. Hij keek me lang aan. toen zag ik dat hij een beslissing nam ookal snapte ik nog niet precies wat er te besluiten viel. Hij begon te praten. Weet je nog dat je me zei dat het misschien beter was als we elkaar niet meer zagen? Ik knikte. nou ik wil je eigenlijk niet mee met die bestorming. Het is echt te gevaarlijk. Mario, onderbrak ik hem. Mario, wil jij nou die beslissing voor mij maken? Vroeg ik ongelofelijk. Hij keek me vaag aan. ik was nog nooit boos geweest op hem maar hij bepaalde mijn leven niet. Ik mocht zelf weten of ik daar heen ging of niet. Daar had ik toch wel recht op? of nee ik verdiende dat recht ik had het niet en dat wist ik maar al te goed. dacht je nou werkelijk dat jij die beslissing voor mij mág maken? dat ik dat zou accepteren? Ik draaide me om en liep weg. Ik wou niet meer naar hem luisteren. En vond het nogal onbeschoft om gewoon de keuken weer in te lopen. Dus liep ik weg. Ik hoorde mario’s voetstappen achter me. Toen greep hij mijn pols. Ik draaide me om. En ik schrok, ik keek niet in de ogen van Mario maar het was marcus. Hij keek me bezeten aan. aah daar is mijn verloren vrouw. Zei hij geamuseerd. Ik keek hem aan vol afschuw, maar ik wist zeker dat hij de angst in mijn ogen zag. Laat me los. Zei ik maar het had eigenlijk veel vaster en krachtiger moeten klinken. Hij grinnikte en zei ‘je denkt dat ik je nou weer laat gaan? nee zei ik. ik bracht hem even van zijn stuk. Hij keek me verward aan maar herstelde zich snel weer. Rot op marcus. Ik zal mezelf nooit je vrouw noemen. Nooit hoor je me. Ha dat zullen we nog wel zien. Wat als ik je liefje wat aan doe? Dan zijn er mogelijkheden. Maar je houdt niet van me en ik ook niet van jou. Waarom zouden we dan trouwen? Vroeg ik woedend. Hij keek me aan. en toen kuste hij me zomaar. Ik spartelde tegen maar hij hield mijn polsen vast toen ik hem wou slaan. hij keek me weer aan. ik spuugde in zijn gezicht. hij maakte zijn hand los van die van mij en sloeg me in mijn gezicht. ik wil je trouwen, begon hij opeens mijn vraag te beantwoorden. Omdat je zo’n lekker lijf hebt. Had je dat niet door? Vroeg hij onaangenaam grijnzend. Ik had het moeten weten mompelde ik. hij kuste me nog een keer. ik begon te gillen en te trappen, maar het hielp niets. Ik had nou zo veel spijt van wat ik net allemaal tegen Mario had gezegd. Was hij nou maar hier. Ik was nog steeds aan het worstelen. Hij opeens van me af werd getrokken. Hij probeerde zicht verwoed om te draaien maar twee sterk uitziende armen hadden hem klem. Ik stond als verstijfd, het drong me nu pas door wat er net gebeurd was, en wat er nou aan het gebeuren was. Ik probeerde te zien wie marcus nou aan het aanvallen was. Toen zag ik het gezicht van de smid. Ik realiseerde me dat ik zijn naam eigenlijk niet wist, maar de vader van Mario was hier nou met marcus aan het worstelen! Hij trapte hem in zijn buik, en trapte hem weg. Tot marcus echt niet meer in staat was op te staan. de smid draaide zich om. Ik keek hem met grote geschokte ogen aan. be.. bedankt. Stamelde ik. graag gedaan meisje. Sorry meneer ik denk dat ik even wat moet regelen. Hij keek me met een vragende blik aan. maar ik had me al om gedraaid. Rende terug naar het kippenhok. Hij zat daar nog met zijn hoofd op zijn knieën. Ik begon langzamer te lopen, hij keek pas op toen ik naast hem knielde. ik had eigenlijk geen idee van wat ik moest zeggen. dus kwam er een beetje onhandig uit. het spijt me, ik sloeg mijn ogen neer van schaamte. Ik voelde zijn hand op mijn schouder rustten. Hij keek me intens in mijn ogen. Toen glimlachte hij, maakt niet uit. het was dom om te willen bepalen wat je wel of niet doet. Het was dom van mij om zo opgefokt te reageren. Sorry, zeiden we tegelijk. We lachten zachtjes. Zullen we maar naar binnen gaan? ja laten we dat doen was ik met hem eens. Toen liepen we het huis weer binnen. ik zag de smid zitten, ik was al weer bijna vergeten wat er was gebeurd. Mijn adem stokte Mario leidde me naar een stoel. Hij ging op zijn knieën voor me zitten. Wat is er aan de hand? hij leek heel verbaasd, niet dat dat raar was hij wist niet wat er net was gebeurd. De smid ging achter Mario staan. en keek me aan ik denk dat ik dat wel kan uitleggen zei hij. Ik kwam weer een beetje bij zinnen. Ik knikte zachtjes. De smid ging weer zitten Mario ook hij hield mijn hand vast en bewoog zachtjes zijn duim over de rug van mijn hand. de smid begon te vertellen. Ik hoorde een meisje gillen en toen liep ik dus naar buiten om te kijken wat er aan de hand was. En daar stond een jongen tegen een meisje te praten ik kon nog niet zien wie dat meisje was maar ik had allang door dat die jongen niet gewenst was. Toen kuste die jongen dat meisje. Ze begon tegen te stribbelen maar was niet sterk genoeg. Toen heb ik die jongen van haar afgerukt en weg getrapt. En dat meisje dat was….. Annet. Mario keek me vol afschuw aan. dat was zeker je toekomstige man. Vroeg hij zachtjes. Ik knikte ja. Mario als hij nog een keer bij je komt dan vermoord ik hem hij zal daar echt niet levend mee weg komen. De rest van de familie keek mij nog een beetje niet begrijpend aan. marcus was degene die mij kuste, de avond dat mijn vader, ik slikte de brok in mijn keel weg. Dat mijn vader mij afranselde. Had hij mij ten huwelijk gevraagd, niet omdat hij voor me wou zorgen of dat hij van mij hield maar gewoon om mijn lichaam. Ik fluisterde alleen nog maar. ze keken me nog steeds aan maar niet meer met onbegrip nou zag ik zoveel uiteenlopende uitdrukkingen annelien keek medelevend, de smid keek ongelovig en lina keek alsof ze op het punt stond iemand te vermoorden. Ik zuchtte om mijn ademhaling weer normaal te krijgen. Het werkte een beetje. Het was onaangenaam stil in de kamer die normaal zo familieachtig was en zo levendig. Er hing nou een sfeer van afschuw en nare herinneringen. De kleine peutertjes waren zelfs stil.

Aantal keer bekeken: 3045
Waardering: 7.37 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 167 bezoekers online