Lees het verhaaltje: giorgo op verhalenlezen.

giorgo.

U leest om dit moment het verhaal giorgo gepost door df. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: df
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

giorgo
Dit kon niet waar zijn. Irma had gedacht dat het vrij gemakkelijk zou worden. Ze had zojuist ingecheckt in het hotel. Morgenochtend zou ze haar ontwerpen bij de plaatselijke vestiging van de I bank presenteren. Ze zou vervolgens morgenmiddag terugkeren naar kantoor. En ze zou na het weekend horen dat de bank onder de indruk was van haar plannen en beslist met haar in zee wilde gaan.
Maar nu zag ze hem. Hij zat aan een tafeltje, alleen. Naast de bar bij de lobby. Hij hield in zijn ene hand een glas en in zijn andere een pen, waarmee hij notities maakte in een schrijfblok.
Met haar hand omklemde ze stevig de sleutel van haar kamer. Ze keek van hem weg. Ze wilde snel met haar koffer naar boven. Goed uitgerust aan de dag van morgen beginnen, zonder complicaties. Ze deed enkele ferme stappen in de richting van de lift.
“Irma.”
Het was zijn stem.
Een lage, wat hese stem, welke een gevoel van aangename verrassing uitdrukte.
Ze wilde het niet, maar ze kon niet anders dan op de stem reageren. Ze keek om en zocht zijn blik.
Niet bepaald een afstandelijke blik. Hij had warme bruine ogen. Hij glimlachte breed en trok zijn wenkbrauwen vragend omhoog.
“Jij ook hier?”, vroeg hij.
Hij sloeg zacht met zijn brede hand op de zitting van de stoel naast hem.
Hij zag er knap uit. Droeg een rimpelloze kaki broek en lila overhemd.
Een lichte tinteling ging door haar lichaam. Ze wilde eigenlijk snel naar boven, maar besloot nu toch naast hem te gaan zitten.
“Hallo Giorgio.”
Haar stem klonk iets koeler dan ze wilde, maar ze besloot dat ze afstandelijk zou blijven.
“Lange tijd niet gezien”, ging ze verder. Hij was haar ex-collega van het architectenbureau waar ze tot voor ongeveer twee jaar geleden beiden kort hadden gewerkt. Water en vuur was wat sterk uitgedrukt, maar ze had hem in de eerste plaats als rivaal beschouwd. En ze had altijd vermoed dat dat omgekeerd ook zo was. Na enige tijd op dat bureau te hebben gewerkt was hij als eerste van hen tweeën voor zichzelf begonnen. Zelfverzekerd had hij die stap genomen. Zijn zelfverzekerdheid, die hij nu ook weer tentoonspreidde, was altijd bij het pedante af geweest vond Irma, hoewel ze moest toegeven dat het hem ook extra aantrekkelijk maakte.
“Laat me raden”, zei Giorgio, “ je bent hier op uitnodiging en hebt hier morgen ook een afspraak bij de I bank. Om je plannen en ideeën te tonen voor hun nieuwe vestiging.”
Ze schrok, al had ze het eigenlijk direct beseft op het moment dat ze hem had zien zitten: ze waren hier om dezelfde reden, en ze waren dus vooral concurrent van elkaar.
Zonder haar antwoord af te wachten, en dat vond ze bepaald onprettig, vroeg hij: “wil je iets drinken?”
“Nee, dank je. Hoe gaat het met je Giorgio?” Ze wilde afstand houden, maar was toch ook nieuwsgierig naar hem en wat hij de afgelopen twee jaar had gedaan.
Hij vertelde dat zijn bureau heel succesvol was geworden. Hij had zelfs al vrij snel mensen in dienst moeten nemen. Dat wist ze eigenlijk al, het wereldje was immers klein. Verder was zijn relatie helaas stukgelopen, maar hij had het druk genoeg met zijn werk.
Irma wilde eigenlijk graag wat met hem drinken en ze wilde het ook graag over haar werk hebben, wilde vooral langer in zijn gezelschap zijn. Maar toch verontschuldigde ze zich al na een paar minuten, wenste hem succes morgen, en ging naar haar kamer.
In haar kamer aangekomen, pakte ze niet eerst haar koffer uit, maar ging eerst even op het bed zitten. Ze voelde dat hij haar van haar stuk had gebracht. Hij was klaarblijkelijk weer vrijgezel, had zijn leven zakelijk gezien prima voor elkaar, en was bepaald aantrekkelijk. Hij was erg vriendelijk tegen haar, op een manier die eigenlijk bijna kleinerend was, maar toch ook aangenaam. Nee, dit gevoel moest ze wegstoppen. Ze was hierheen gekomen om een belangrijke opdracht binnen te slepen en ze kon zich nu niet door haar gevoelens mee laten slepen. Gedecideerd nam ze zich voor de komende dagen niet aan hem te denken, en zich op haar missie te richten.

Giorgio zat weer alleen aan het tafeltje en probeerde verder te gaan met zijn werk. Hij maakte notities, met name over hoe hij zijn presentatie morgen zou indelen. Maar zijn gedachten dwaalden af naar zijn ontmoeting met Irma zojuist. Het was heel leuk geweest haar weer eens te zien. Ze was bepaald niet onaantrekkelijk. Haar mooie gitzwarte haar en haar groene ogen hadden zich op zijn netvlies vastgezet. Ze was vriendelijk maar tegelijkertijd wel wat kortaf geweest. Dat stak hem wel, zelf had hij wel veel over zichzelf verteld. Bovendien was hij erg nieuwsgierig naar haar. Maar eigenlijk moest hij blij zijn om haar afstandelijkheid. Nee, hij had nu even geen zin in complicaties. Hij was voorlopig even genoeg gekwetst. Hij probeerde zich weer op zijn notities te richten. Irma was goed in haar werk, wist hij. Iets waarvoor hij haar vroeger heimelijk al had bewonderd. Hij kon dus maar beter zijn gedachten bij de presentatie van morgen houden.

(2)

Met kriebels in haar maag zat Irma in de taxi die haar terug naar kantoor reed. Ze had er die ochtend alles aan gedaan om bij de bank een professionele presentatie te geven. Volgens haar was dat prima gelukt. Nu was het afwachten tot na het weekend. Maandag zou ze gebeld worden en te horen krijgen of de bank haar ontwerp voor het nieuwe gebouw zou kiezen. In de tussentijd kon ze niets meer doen. Zenuwachtig zijn was nu niet nodig. Dus waarom voelde ze dan die onzinnige kriebels, vroeg ze zich af. Maar diep in haar hart wist ze drommels goed waardoor dat kwam. Of beter: door wie.
Het kwam door Giorgio.
Giorgio die hier in deze taxi naast haar zat.
Vanmiddag was ze hem bij het uitchecken in het hotel tegengekomen. Hij had een taxi voor hen samen geregeld aangezien haar kantoor op dezelfde route lag als zijn huis. Hij had haar niet eens gevraagd of ze dit wel wilde, maar het gewoon gedaan. Dat had haar eigenlijk een beetje geïrriteerd, maar ze was vreemd genoeg toch naast hem gaan zitten.
Giorgio glimlachte. “Het ging bij mij vanochtend prima, ik denk dat ze heel erg tevreden waren. Hoe ging het bij jou?”
De kriebels en opwinding in haar lichaam maakten plaats voor nieuwe irritatie.
“Uitstekend” antwoordde ze kortaf. Dat zelfverzekerde toontje van hem. Ze had geen zin ertegenin te gaan en besloot niets meer te zeggen.
“Dat is mooi, dan zullen we maar in spanning afwachten hè”, zei Giorgio.
Ze reageerde niet.
Er volgde een stilte die de hele verdere rit duurde. Kennelijk had haar antwoord zo koeltjes geklonken dat het Giorgio beter leek geen pogingen meer te doen het gesprek opnieuw op gang te brengen. Ze was blij toen de taxi bij haar kantoor arriveerde en ze uit kon stappen. Deze rit en deze man wilde ze zo snel mogelijk vergeten.

Giorgio keek haar vanuit de taxi na toen ze met haar koffer naar de voordeur van haar kantoor liep. Hij had haar aangeboden te helpen met de koffer, nog voordat de chauffeur dat kon doen. Maar een koud “nee hoor dank je, dat kan ik heel goed zelf” had hem duidelijk gemaakt dat hij beter kon blijven zitten.
De stilte in de taxi was erg onprettig geweest. Graag had hij honderduit willen praten met deze mooie vrouw, over hun werk, zichzelf, maar vooral over haar. Na hun korte gesprekje gisteravond had hij zich niet op zijn werk kunnen concentreren. Ondanks zijn eerdere voornemens had hij besloten haar te vragen of ze deze avond met hem wilde gaan squashen, zo ver woonden ze immers niet van elkaar. Maar de sfeer in de taxi had daar bepaald niet toe uitgenodigd. Hij kende Irma van vroeger als een professionele, hardwerkende vrouw. Een collega en tegelijkertijd een geduchte concurrent op het kantoor. Ze hadden elkaar scherp gehouden, en waren niet altijd even vriendelijk tegen elkaar geweest in de korte tijd dat ze op hetzelfde bureau hadden gewerkt. Maar ondanks deze concurrentie herinnerde hij zich haar toch ook als oprecht en geïnteresseerd. In de taxi had ze echter de warmte uitgestraald van een diepvrieskist. Hij besloot dat hij haar beter kon vergeten. Al wist hij dat dat niet makkelijk zou zijn, mooi en aantrekkelijk als ze was. Iets wat hem destijds ook niet was ontgaan.

(3)

Het eten had heerlijk gesmaakt en ze hadden heerlijk gepraat. Irma nam nog een slok van haar wijn. Ze keek Giorgio aan met een blik waarvan ze hoopte dat deze genoeg spijt uitdrukte.
“Ik ben niet vriendelijk tegen je geweest en daarvoor wil ik me verontschuldigen.”
Dit meende ze. Toen ze van haar andere ex-collega had gehoord waarom Giorgio de opdracht had teruggegeven aan de I bank had ze meteen zijn nummer opgezocht en gebeld. Hij had voorgesteld om die middag samen te gaan squashen. Tijdens het squashen, wat erg leuk was geweest, had hij uitgelegd wat er was gebeurd. En nu, een avond later, zat ze hier met hem in dit mooie, chique restaurant. Hij had het geregeld en zij had hem daarin laten begaan.
“Ik voelde me wat door je gekleineerd”, ging ze verder. “Je liet niets aan mij over en nam de touwtjes in handen. Dat vond ik niet prettig, maar ik weet nu dat je dat niet doet uit een soort arrogantie, maar dat je heel erg begaan en sociaal bent.”
Irma wist dat dit de waarheid was. Ze had van haar andere ex-collega gehoord dat Giorgio de opdracht niet aan had willen nemen. Omdat hij eerst nog een periode van een paar maanden naar Italië wilde. Dit had de bank niet geaccepteerd. Maar Giorgio had zijn woord gegeven aan zijn Italiaanse zus. Om haar te helpen met een project in een Zuid-Italiaans dorp. De opbouw van een dorpsschool. Hij brak zijn woord niet.
De I bank had zich bij Irma gemeld. Maar ze wist niet of dit was omdat de bank haar presentatie beter had gevonden dan die van Giorgio. Of dat de bank zich pas nadat Giorgio zich had teruggetrokken bij haar had gemeld. Het deed er ook niet toe, vond ze.
“Ik wilde me niet aan je opdringen”, zei Giorgio. “Sorry als ik dat toch deed.“
“Om eerlijk te zijn weet ik trouwens wel waarom ik dat deed.” Hij keek haar aan met een verlegen en breekbare glimlach. Irma kreeg een warm gevoel van binnen en dat kwam zeker niet alleen door de wijn.
“O ja? Vertel eens.”
“Ik wilde je in mijn nabijheid: Ik vind je...je bent ontzettend mooi Irma.”
Haar hart sloeg een paar slagen over. Ze beantwoordde zijn woorden met een glimlach, maar wist niet wat ze moest zeggen.
“Mag ik je kussen?” vroeg Giorgio.
“Ja, dat mag Giorgio.”
Ze bewoog haar gezicht langzaam naar dat van Giorgio. Toen zijn lippen de hare raakten, sloot ze haar ogen, en wist ze dat zij ook de opdracht terug zou geven aan de bank. Ze zou meegaan naar Zuid-Italië en nooit meer van de zijde van Giorgio wijken.

Aantal keer bekeken: 2410
Waardering: 8.29 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 120 bezoekers online