Lees het verhaaltje: het witte konijn in de sneeuw op verhalenlezen.

het witte konijn in de sneeuw.

U leest om dit moment het verhaal het witte konijn in de sneeuw gepost door michelle lecoeuvre. Dit verhaal is gepost in de categorie dieren verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar dieren verhalen?
Categorie: dieren verhalen
Gepost door: michelle lecoeuvre
Gepost op: 2009-1-13

Verhaal:

het witte konijn in de sneeuw
Toen Pitty 's ochtends vroeg wakker werd, op de vensterbank sprong en uit het raam gluurde zag ze dat de juist opgekomen zon op vers gevallen sneeuw schitterde. 'Ooh,' miauwde ze, en haar groene kattenoogjes stonden groot van verwondering. 'Ooh,' zei ze weer. De bomen, de struiken, de daken van de huizen en van de grote kerk in het midden van het dorp, het ijs van de Grote Plas - alles was helemaal wit. 'Patter,' schreeuwde ze, 'Kom kijken! Snel!' Een beetje humeurig werd de grote, bruine hond wakker en strompelde naar het raam. 'Wat is 'r?' mompelde hij. 'Kijk toch! Het heeft gesneeuwd! Alles is wit.' Nu Patter het ook zag was hij gelijk klaar waker. Want hoewel hij een hekel had aan de winterkou, vond hij sneeuw prachtig. Vol enthousiasme gaf Patter de poes een lik over haar neus en rende naar de andere kant van de kamer om hard te blaffen. De baas kwam naar beneden gelopen. 'Wat is er aan de hand?' schreeuwde hij verschrikt. 'Woef, Woef,' blafte Patter. 'Miauw,' mauwde Pitty. Kwispelend stond de hond voor de deur en blafte weer: 'Doe nou toch open baas! Wij willen in de sneeuw spelen.' 'Ah, ik begrijp het al,' zei de baas. Er trok een glimlach over zijn gezicht. 'Kijk eens,' lachte hij, terwijl hij de sleutel pakte en de deur opende. 'Ga maar lekker buiten spelen, hoor.' Hij gaf Pitty nog een aai over haar kopje en sloot toen de deur weer.

'Brr,' die sneeuw voelt toch wel koud aan,' huiverde Patter. 'Ach, domme hond,' lachte Pitty. 'Natuurlijk voelt sneeuw koud aan.' Ze renden allebei als gekken rond door de sneeuw. Zo af en toe viel er een lading sneeuw uit de bomen, die ze allebei probeerden op te vangen met hun mond. Ze renden de tuin door en sprongen over het hekje. De buurman was hard bezig om met zijn kinderen een sneeuwpop te maken. Hij rolde grote ballen sneeuw op elkaar. Toen ze een half uur gespeeld hadden, waren Pitty en Patter erg moe. Ze stonden samen, de hond en de kat, op het heuveltje aan de rand van het dorp. Pitty voelde het warme licht van de zon. 'Kijk eens!' miauwde ze. 'Daar! Die mensen, wat doen zij op het ijs?' 'Ze zijn aan het glijden,' riep Patter uit, 'Ze glijden, kijk maar.' Terwijl hij dat zei, zweefden er wolkjes uit zijn mond. Pitty vond dat erg grappig en sloeg ze met haar pootje uiteen. 'Kom,' zei ze, 'we gaan er heen.' Razendsnel gleden ze de heuvel af en sprongen op het ijs. Het ijs was dik genoeg, als de mensen er al op kunnen staan, dan kunnen een hond en een kat het helemaal! Het ijs voelde net zo koud aan als de sneeuw (misschien nog wel kouder), maar dat maakte ze niet uit. Ze hadden veel bewondering voor de mensen die op het ijs schaatsten. 'Zie je dat? Ze hebben geen gewone schoenen aan! Ze staan op schaatsen en daarom kunnen ze natuurlijk zo snel over het ijs glijden!' Patter probeerde het ook, maar hij gleed uit en belandde pardoes op zijn snuit. Pitty kon het wel, zij trok haar nageltjes uit en kon daarmee gemakkelijk op het ijs lopen. 'Kom je mee, Patter? Dan gaan we wandelen over het ijs.' Patter had de grootste moeite zich staande te houden, maar het ging steeds beter.

Ze liepen een heel eind - het dorp lag ver achter hen. Na een tijdje gingen ze van het ijs af en liepen ze weer op het gras aan de oever. Plotseling hoorde Pitty een piepje. Ze luisterde goed... Ja, een piepje! Het kwam vanachter die struik. Ze sloop erheen, zoals alleen katten dat kunnen... Maar ze zag niets. Er was niets te zien! Weer dat geluid, waar kwam het toch vandaan? Het was toch zo dichtbij, of niet? 'Mevrouw...' klonk het nu. Pitty's ogen vielen op een klein zwart vlekje in de sneeuw. 'Mevrouw, wilt u mij helpen?' Pitty's ogen werden groot van verbazing. Patter keek ook naar het stipje en snapte er niets van. Dat stipje kan toch niet praten? Pitty duwde haar neus er tegenaan. He, dat is vreemd, dacht ze. Het voelt niet aan als sneeuw. En toen opeens zag ze het. Het stipje bewoog. Het zat vast aan een wit konijn! Het was het konijn! Een sneeuwwit konijn, dat ze eerst niet had gezien! 'Mevrouw,' jammerde ze, 'Kunt u mij helpen?' 'Wat is er dan?' vroeg Pitty 'Ja, wat is er?' blafte Patter zachtjes. Hij wilde het jonge konijntje niet bang maken. 'Wat moeten we doen?' 'Ik ben mijn holletje kwijt! Ik kan mijn holletje niet vinden door de sneeuw! En ik heb het zo koud!' De rode poes en de grote bruine hond hadden medelijden met het konijntje. 'We zullen je helpen je eigen holletje weer te vinden,' miauwde Pitty. 'Maar kom eerst maar eens bij mij,' zei Patter snel. Hij keerde zich op zijn rug. 'Spring maar op mijn buik. Die is lekker warm. Dan wordt jij ook weer warm. Het konijntje (dat trouwens Zwartvlek heette) kroop op Patters buik, die zijn grote poten om het diertje heen sloeg. Pitty keek spinnend toe. Zwartvlek kreeg het snel weer warm. Het was een grappig gezicht om de hond te zien liggen, terwijl het konijn op zijn buik lag. In de sneeuw leek het net of er een gat in Patters buik zat.

Toen Zwartvlek weer warm geworden was, en vrolijk door de sneeuw sprong, was het voor Pitty en Patty moeilijk om te zien waar ze ging. Het konijntje was bijna onzichtbaar in de sneeuw, alleen het zwarte vlekje op haar pootje was te zien. 'Goed, Ik ga hier zoeken, jij daar en dan kan Zwartvlekje daar zoeken,' stelde Pitty voor. Ze groef met haar pootjes in de sneeuw. Patter groef verderop. Met zijn voorpoten zwiepte hij de sneeuw onder zich door de lucht in - je hebt vast wel eens gezien hoe dat gaat. Het duurde niet lang voordat er gras verscheen, maar ze ontdekten geen konijnenhol. Toen de ochtend al weer lang voorbij was en ze uren gezocht hadden naar het huis van Zwartvlek, gaven ze het op. Ze konden het holletje niet vinden. 'Waar moet ik nu slapen, vannacht?' huilde het witte konijntje. Er glinsterde een traan over het witte gezicht. 'Ik kan toch niet buiten slapen? Een roofdier zal me te pakken krijgen, of misschien bevries ik wel!' Patter sloeg zijn lompe hondenpoot over het konijntje en troostte haar. 'Kom maar,' suste hij, 'Stil maar, he. We verzinnen wel iets.' 'Ik weet wel wat!' juichte Pitty! 'Zolang er sneeuw ligt kunnen we jouw holletje niet vinden, maar als het weer dooit en de sneeuw verdwenen is, dan komen we terug naar deze plaats en zoeken we jouw huisje weer. Waarschijnlijk zullen we het dan wel vinden.' 'Maar waar moet ik dan zolang heen?' een tweede traan rolde over het gezichtje. 'Je kunt bij ons slapen,' gromde Patter. Hij gromde natuurlijk niet omdat hij kwaad was, omdat hij zo enthousiast praatte. 'Je kunt bij ons in huis! Dat zal de baas ook leuk vinden. En na de winter kan je naar je eigen hol gaan.' Zwartvlek juichte, dit vond ze een geweldig plan! Ze vond Pitty en Patter onwijs aardig.

Omdat het al laat was renden ze snel naar de Grote Plas en schaatsten over het ijs. Zwartvlek bleek dat het best van alle drie te kunnen met haar grote, lange konijnenpoten Patter had de grootste moeite, maar hij werd geholpen door Pitty. En terwijl Zwartvlek allang weer aan de oever stond en naar al die schaatsende mannen, vrouwen en kinderen keek kwamen Pitty en Patter aangestrompeld. Ze volgden het spoor dat ze die ochtend hadden gemaakt en kwamen weer in de tuin van de buurman waar een geweldig grote sneeuwpop stond. Met een grote wortel als neus en een warme sjaal om. 'Waf! Waf!' blafte Patter. Snel opende de baas de deur. 'Waar bleven jullie toch!' riep hij ongerust uit. 'Ik was hartstikke bezorgd!' Pitty gaf hem een kopje en miauwde zacht. Toen liep ze naar Zwartvlek toe. Kijk baas, kijk, wilde ze zeggen, maar de baas kon haar niet verstaan. Gelukkig zag hij het konijn wel en nam het gelijk in zijn armen. 'Ach...' zei hij zacht. 'Kom maar naar Ome Jan.' En toen tegen de hond en de kat, 'Hebben jullie haar meegebracht? Wil ze hier logeren? Goed hoor, ik maak een mooie plaats voor haar.' Hij zette Zwartvlekje weer op de grond naast Patter neer en haalde een grote bak uit de schuur die hij vulde met stro. 'Kijk maar. Hier mag jij vannacht lekker in slapen. Ik moet nu alleen nog iets lekkers voor je hebben.' Hij keek om zich heen, maar wist niet wat hij aan een konijn kon geven. Honden- of kattenbrokjes lust een konijn natuurlijk niet, en je kunt het ook geen pizza geven. Toen zag hij de sneeuwpop in de tuin van de buren staan. 'Een wortel,' fluisterde hij, 'Ja een wortel zal ze wel lekker vinden.' Hij sloop de tuin in en haalde voorzichtig de neus van de sneeuwpop af en propte een dikke tak in het gat. Dat was een erg grappig gezicht en de dieren schaterden het uit. De baas legde de wortel in de doos en Zwartvlek sprong er in. 'Zo,' lachte de baas. 'Heb je zo'n honger?' Toen zette hij de bak binnen naast de mand van Pitty en Patter. Zelf ging hij op de stoel zitten en zette de televisie aan. Hij keek naar een spannende schaatswedstrijd. Pitty sprong op zijn schoot en keek mee, maar gluurde soms ook naar Zwartvlek en spon dan tevreden.

Aantal keer bekeken: 5685
Waardering: 7.36 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 312 bezoekers online