Lees het verhaaltje: het boetekleed gesluierd door de liefde op verhalenlezen.

het boetekleed gesluierd door de liefde.

U leest om dit moment het verhaal het boetekleed gesluierd door de liefde gepost door courtisane. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: courtisane
Gepost op: 2008-12-14

Verhaal:

het boetekleed gesluierd door de liefde
Het was een frisse nacht, de novemberlucht wekte mijn hersensen. Ik voelde het op dat moment aankomen, het hing in de lucht. Iets zou mijn pad kruisen dat mijn leven zou veranderen, het gebeurde. Meer dan mij lief zou zijn.

Ik was bezig met het inlossen van een schuld, geld. In ruil voor mijn aandacht, mijn glimlach, mijn liefde. En soms was er liefde maar nooit van mijn kant het was professioneel, altijd. Ik miste iets waar ik dagelijks mee bezig was, de illusie van de liefde mijn warme glimlach een warme hand, binnenin een leeg hart vervuld van passie en hartstocht voor iets wat echt zou zijn...tot die november nacht.

Daar liep ik dan midden in de nacht door de straten van amsterdam op weg naar een deal, nog zo een van mijn vernuftige praktijken om mijn zakken te vullen. Ik had een geintresseerde een adres en een naam, en nu ik hier toch was zou ik dat gelijk afhandelen.
Daar was hij dan samen met mij in zijn toko, ik kwam voor zaken dus ontging mij totaal het fenomeen liefde op het eerste gezicht. Maar dat was het zeer zeker als donderslag bij heldere hemel.
De zaken zijn er nooit van gekomen ik werd zijn meisje de weken erna waren euforisch ik vloog, en de wereld was een paradijs, er was liefde, wederzijds. Wij zaten op een wolk zo hoog dat de realiteit mij ontglipte, zo vreemd net een droom. Het was de realiteit waar ik in leefde, alleen hij telde nog voor mij, mijn marco, mijn alles. Spoedig raakte ik zwanger, ik wilde niets liever, een kindje, onze liefde zou bezegeld worden.

Daar kwam de bezinning een gesprek met een vriendin van hem als een donkere wolk, de duisternis was in aantocht.
Marco was verslaafd aan drugs, alcohol en het leven. Waar was ik dan de afgelopen maanden, was de liefde zo blind? Zels voor een vrouw zoals ik, die ooit betaald kreeg voor de intensie van de liefde? Ja, zo blind was mijn liefde, mijn liefde voor marco. Zijn verslavingen waren een totaal onbekend terrein voor mij, dat was niet mijn wereld ik stond slechts aan de poort van zijn wereld.
In een versnelt tempo stond ik opeens met beide benen op de grond, ver weg van die novembernacht. Ik droeg ons kindje en wilde een toekomst, een vader en moeder, gelukkig en gezond. Marco wilde ons maar in zijn wereld hij zat zo diep geworteld in zijn leven voor mij, en had tijd nodig. Tijd was iets wat ik niet had ik was zwanger en wilde verandering, een beter bestaan. Marco vocht, maar bleef in zijn wereld ,de duisternis ,zijn hand uitreikend naar mij. Ik hield zoveel van marco maar zijn verslaving maakte meer kapot dan ons beiden lief was. Ik bleef praten maar de verslavingen bleek te overwinnen, ik wilde hem in mijn wereld maar hij bleef vast in het zijne. Ik droeg ons kindje 14 weken toen ik het bijltje erbij neer legde. Ik gaf marco mijn ultimatum van twee weken anders zou ik de zwangerschap afbreken. Marco kwam over de brug, te laat. Mijn kindje was weg en daarmee was ook alles gezegd het was voor mij over en uit. Wij zouden nooit een toekomst krijgen, hij gaf zijn verslaving niet op voor ons kindje wat zou hem dan in hemels naam dat wel laten doen... Ik mag dan wel een van de beste betaalde courtisanne zijn geweest maar dat wil niet zeggen dat ik in die wereld wil leven. De trap naar de onderwereld heb ik alleen genomen om mijn eerdere doelen te bereiken het was nooit meer dan een spel, een illusie.

Marco was te laat, hij wist het en voelde het door heel zijn lichaam. Die dag is hij naar mijn huis gegaan en heeft drie dagen voor mijn deur gelegen, mijn verlies was zijn verlies het ondraagelijke. Ik sterkte aan bij mijn ouders, marco moest uit mijn leven voor altijd. Maar zo makkelijk ging dat niet, ik had mijn eerste kindje vermoord, mijn pijn en verdriet kon ik alleen met hem delen, hij die hetzelfde voelde. Marco zijn beste vriend stierf diezelfde week hij wilde mij aan zijn zijde bij de begravenis. Ik dacht dat ik het kon, eenmalig, nog een keer aan zijn zijde. Toen zijn hand die dag de mijne pakte raakte ik voor de tweede keer mijzelf kwijt aan hem. Dit keer geen roze wolken, ik kwam in de duisternis samen met hem, beschuldigingen, woede, onbgrip, jalouzie, haat en ergens nog die vurige liefde, ergens in een heel klein hoekje. Ons kind dat ik hem ontnomen had zijn verslaving, zijn wereld en mijn wereld twee uitersten.
Anderhalf jaar lang bleef ik in zijn duisternis, was het een schuldgevoel, een klein vonkje? We leken vastgeketend uit de ellende die we elkaar aandeden. De schulden kwamen terug, rekeningen, ik ontwaakte.
Ik stelde m voor om beide aan het werk te gaan, en flink ook, ik wilde uit de schulden en alsnog een nieuw bestaan, een toekomst voor ons. Ik dacht dat wij beiden een normaal baantje konden nemen, dan maar wat minder geld, maar van het geld dat we samen zouden verdienen konden we wel uit de schulden komen. Als twee mensen zoveel van elkaar houden, dan maakt dat toch niet uit? Zolang je maar samen zou zijn. Marco zag niets van dit zitten, ik moest hem zijn gang laten gaan dan zou het geld vanzelf binnenkomen. Ik hoorde dit nu al twee jaar en hoe ver waren wij gekomen, geen stap, niets in de richting van een toekomst of tenminste het opbouwen daarvan. Weer kwam een ultimatum ik wilde binnen twee maanden resultaten zien, en dat gold ook voor zijn verslaving die nog steeds een feit was. Ik zei tegen m dat als er niet snel wat zou gebeuren dat ik zonder hem verder zou gaan en om de opgstapelde rekeningen weg te werken zou ik mijn oude beroep oppakken. De liefde nam niet langer de overhand, het was koud en donker in zijn wereld waar ik beland was, ik wilde eruit. Weg van alle ellende, de rekeningen kunnen betalen, niet meer van dag tot dag leven. En daar kwam de dag dat ik m achterliet in de duisternis, hij was niet langer welkom in mijn leven ik dacht nu met mijn hoofd niet meer met mijn hart. Ik liet hem achter wetende dat ik mijn liefde en de illusie daarvan te koop was. Dit was keihard van mij, maar wat kon ik anders, ik had hem al twee jaar van mijn leven gegeven. We maakten elkaar kapot en kwamen steeds dichter bij de afgrond.
Ik ging mijn weg, en m was een half jaar compleet de weg kwijt, hij was zijn meisje kwijt. De gedachte dat ik met andere mannen zou zijn maakte hem krankzinnig.M was zo hard met zijn neus op de feiten gedrukt dat hij binnen een jaar van zijn drugsverslaving was afgekickt, hij wilde ons, nog steeds. Was het daar niet wederom te laat voor? Ik had hem kapot gemaakt, zijn meisje te koop voor geld. Twee jaren gingen voorbij m heeft altijd nog contact proberen te houden, stond soms voor mijn deur, smsde mij ook weekelijks. Ik had alles ondertussen op de rit, geen schulden meer, dikke spaarrekening en bovenalles was ik uit de donkere hol gekropen. Toch brandde er altijd nog dat kleine vlammetje, mijn liefde voor hem, hij daar in zijn andere wereld.
Soms spraken we af, hij wilde mij zien en het was ook altijd moeilijk geweest om hem op afstand te houden omdat ik nog steeds van hem hield. Zijn drugsverslaving was naar de achtergrond verdwenen maar zijn alcoholisme voerde nog steeds de boventoon in zijn leven. Stiekem wilde ik ons wel, maar ik wilde niet meer naar die duistere kou, zijn wereld. M bleef op mij jagen, ik was zijn meisje, ik was na alle pijn die ik hem had aangedaan nog steeds zijn liefde. Afgelopen twee jaar had m hier en daar wat meisjes gehad, maar niets kwam dichtbij het gevoel wat hij voor mij voelde. Dit gold ook voor mij, mijn hart behoorde tot hem, en niemand anders. Zou ik altijd alleen blijven? Een leven zonder je geliefde, is dat een leven? Ik wist het niet meer. Dat m van mij hield, dat stond als een dijk. Zelfs nadat ik ons in de steek had gelaten en m twee jaar lang had laten creperen uit liefde en jalouzie met de wetenschap wat waar ik al die tijd mee bezig was geweest, heel pijnelijk. Ik had m laten barsten, maar hij mij nooit. Toen mij moeder overleed aan een auto ongeluk was hij daar voor mij, als ik verdrietig was kwam hij om mij vast te houden, als ik ziek was kwam hij mij verzorgen. Als ik dronken door amsterdam liep en hem belde, bracht hij mij veilig thuis. Ja hij hield van mij, dat heeft hij altijd gedaan vanaf de eerste dag.
NOVEMBER 2008.
Er waren dus na de breuk twee jaren verstreken toen het weer november werd. November het hing weer in de lucht, en dat was marco. Mijn leven verliep ronduit fijn, een half jaar daarvoor was ik gestopt met mijn oude bijbaantje.. prostitutie. Zou ik ons weer een kans geven? En zo gebeurde het weer in de november maand, zou onze liefde sterker zijn dan de pijn die wij elkaar hadden aangedaan? Ik wilde niet meer sterk zijn, niet meer met mijn hoofd denken, ik wilde weer ik wilde m. Ik was rustiger geworen 34 jaar en m was in iedergeval van de drugs af. Toch bleef het moeilijk ik wilde hem maar niet weer mijzelf in hem verliezen zoals vijf jaar geleden. We kwamen weer samen heerlijk om niet langer die weerstand te houden voor onze liefde maar het te ontarmen. Weken gingen voorbij toen m mij zei dat hij mij iets moest vertellen. Ik wist dat hij met mij wilde trouwen en dacht elke keer dat hij mij wilde vragen. Een paar keer sloeg ik het in de wind en m zei dan maar niets meer. Opeens had ik het idee dat er iets niet klopte, er stond iets tussen ons in. En daar kwam het m had een kindje van zes maanden bij een andere vrouw, het was gewoon sex geweest, en ja , zonder condoom. Hij was een paar keer met haar naar bed geweest en na drie maanden stond ze voor zijn deur, ze zou het houden ook omdat zij marco wilde zij was verliefd op hem. Dit nieuws heeft mij diep van binnen geraakt, ik ben er kapot van. Marco zegt dat het nu eenmaal zo is, dat we gewoon verder kunnen hij houdt van mij, en alleen van mij. Maar het doet zo een pijn, is dit het boetekleed dat ik moet dragen na de pijn die ik hem heb aangedaan? Zij en zijn kindje zal nu altijd in marco zijn leven een rol spelen, als ik zijn meisje blijf word dat ook mijn leven. Marco heeft nog altijd verdriet gehad dat ik ons kindje heb weg laten halen, ik wilde ons kindje wel maar niet in die situatie waar wij toen in zaten. Marco is ondanks zijn alcoholisme een goede vader soms staat het mij tegen als de moeder van zijn kind belt, te pas en on te pas rent marco naar zijn dochter. Hij zal er altijd voor haar zijn, net zoals voor mij. De moeder van zijn kind wil marco en zij maakt misbruik van hun kindje samen ook al weet zij dat marco en ik weer samen zijn, dat hij van mij houdt.
Marco heeft een kind bij een vrouw waar hij niet van houdt, het is zo gecompliceerd allemaal. Zo pijnelijk.
Wij zouden samen een kindje moeten hebben omdat wij van elkaar houden.
Dit is mijn verhaal, alles is waar. Het gaat allemaal veel dieper dan ik kon omschrijven, dit is het globale verhaal. Het is nu zondag 14 december 2008 wat moet ik toch?

Aantal keer bekeken: 2549
Waardering: 5.60 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 140 bezoekers online