Lees het verhaaltje: het kerkhof op verhalenlezen.

het kerkhof.

U leest om dit moment het verhaal het kerkhof gepost door verhalen schrijver. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: verhalen schrijver
Gepost op: 2011-6-20

Verhaal:

het kerkhof
Het kerkhof

Ik sta voor de ingang van het kerkhof. Ik kijk op mijn horloge, het is al 23:47! Ik moet dus opschieten. Ik doe het hek open en de stilte wordt onderbroken door een hoge, luide toon. Ik loop naar het graf van mijn oma maar door de spanning ben ik plots de plek vergeten. Ik kijk op mijn horloge en schrik, het is al bijna 12 uur! Snel loop ik langs alle grafstenen tot ik uit eindelijk kom bij die van mijn oma. Uit mijn tas haal ik het ouijabord dat ik heb mee genomen van thuis. Ook pak ik de kaarsjes en steek ze aan. Ik leg het ouijabord neer bij het graf van mijn oma en ik ga zitten. Een lange twijfel valt voor me neer maar ik besluit dat ik het toch zou doen. Na een lange stilte stel ik de eerste vraag:”Heb ik contact met mijn oma?” Een koude rilling gaat over mijn rug en plots verschuift het glaasje naar het woord: “NEE” Ik denk goed na over de vraag die ik nu moet stellen en uit eindelijk vraag ik maar: “Wie bent u dan?” Het glaasje verschuift naar de letters D_A_T_H_A_D_J_E_N_I_E_T_M_O_E_T_E_N_V_R_A_G_E_N. Plots gaan de kaarsjes uit en wordt het donker achter mijn ogen………………………

Ik word wakker en ik zie wazig. Ik probeer op te staan maar het lukt niet. Mijn voeten voelen zo zwaar als lood. Ik probeer met mijn handen iets te pakken waarmee ik kan opstaan maar dat lukt ook al niet. Er snijd iets om mijn handen. Ik probeer te voelen wat het kan zijn, het dringt langzaam tot mij door, ik zit vast gebonden! Het wordt steeds lichter voor mijn ogen totdat ik weer normaal zie. Ik kijk om me heen, ik ben nog steeds op het kerkhof maar ik ben niet alleen. Naast me staat iemand. Het is een doorzichtige, boos kijkende man. Ik weet meteen wie die man is, het is de man die vorige week dood in zijn appartement is gevonden. In de krant zeiden ze ook dat hij dood was. Dan moet die man wel een geest zijn.
Ik probeer opnieuw om op te staan maar iets in me houd me tegen. Het is een stem die mij beveelt te blijven. Ik wil wel weg maar die stem heeft me onder controle! Ik probeer het nog een keer, en nog een keer, en nog een keer maar het lukt gewoon niet. De tranen branden in mijn ogen en ik hoor een afschuwelijk gekrijs. Ik bijt hard op mijn lip om niet in huilen uit te barsten. Weer hoor ik een afschuwelijk gekrijs maar nu lijkt het wel dichter bij te komen. Ik draai me weer om en kijk de geest aandachtig aan. De geest begint te praten en zegt:”Je wou toch mijn naam weten? Jij zal boeten voor deze vraag!” ‘’Maar waarom dan?’’ vraag ik. De geest kijkt me vol afschuw aan en verdwijnt…………..

Bang kijk ik om me heen. Ik hoor weer een harde gil, het lijkt nu wel achter me. Met een ruk draai ik me om en opeens kijk ik recht in iemands ogen. Bruine ogen staren mij angstig aan , de gedaante komt langzaam dichterbij en ik zie dat het Ruben is. Woede komt in mij op als ik terug denk aan alle streken die hij bij mij heeft uitgehaald. Maar de woede maakt plaats voor angst als ik zijn gezicht zie. Ruben’s gezicht zit helemaal onder het bloed! Ik probeer naar hem toe te lopen maar weer lukt het niet. Mijn voeten zitten nog steeds vastgebonden. Ik schreeuw het uit van angst in hoop dat iemand mij hoort. Ik schreeuw zo hard als ik kan maar tevergeefs. Niemand hoort mij. Ruben valt voor mijn ogen neer. Dood stil blijft hij liggen. Met alle kracht die ik nog in me heb probeer ik het touw los te maken. Eindelijk lukt het mij. Ik kruip naar Ruben toe. Als ik bijna naast hem zit ruik ik de zoete geur van ketchup. Ik haal wat bloed van zijn gezicht en ruik eraan. Het ruikt echt naar ketchup. Ik wordt woedend en begin Ruben te schoppen en te slaan. Lachend staat hij op en roept hard:”Kom maar, hij heeft het al door.” Ik sta ook op en ik sla Ruben hard in zijn maag. Hij slaat terug en al gauw moeten zijn vrienden ons uit elkaar halen…………………………….

Ik werd zwetend wakker in mijn bed. Met pijn in mijn hoofd loop ik naar beneden, stapje voor stapje ga ik van de trap. Beneden zie ik mijn moeder op de bank zitten. Ik loop langzaam naar haar toe en ga naast haar zitten. Nog voordat ze me iets kan vragen barst ik in huilen uit. Snikkend vertel ik haar wat er die avond is gebeurt. Ik vertel haar over de man die ik zag en over het gegil wat ik hoorde. Ik vertel ook over het gevecht tussen Ruben en mij en dat zijn vrienden ons uit elkaar moesten halen. M[;-ijn moeder kijkt mij met een ernstige blik aan. Ze vraagt: “En je weet zeker dat je dat niet gedroomd hebt?” Ik begin boos te worden en schreeuw: “Natuurlijk niet, dat zeg ik toch, waarom gelooft je me niet!” Er dreigt en ruzie tussen mij en mijn moeder te komen dus ik ren maar snel naar mijn kamer, dan ben ik tenminste af van dat gezeik. Na ongeveer een half uurtje hoor ik een zacht geklop op de deur, het is mijn moeder. Ik zeg tegen haar dat ze weg moet gaan maar de deur gaat open. Ze komt naast me op het bed zitten en verteld dat ze met de vader van Ruben heeft gebeld. Hij zei dat Ruben de hele avond heeft TV gekeken, dus weet je zeker dat je niet gedroomd hebt? Ik zeg met teleurstelling in mijn stem: “Het leek zo echt! Alles leek zo echt. De ruzie, de geest, het kerkhof.” Lief zegt mijn moeder: “Laten we voor de schrik maar lekker wat drinken, ik haal beneden wel wat.” Nadat mijn moeder de deur dicht doet hoor ik een getik op het raam, ik kijk naar buiten en zie dat Ruben steentjes tegen het raam gooit. Ik doe het raam open en vraag boos: “Waarom liegt jouw vader over waar je was? ” Ruben antwoord hierop met een gemene blik: “Omdat hij wel van mij houdt, en omdat het zo is.” Boos zeg ik:”dat is niet zo, jij was wel op het kerkhof.” Dromen, dromen zijn het Tobias. Lachend gaat hij weg. Ik sluit het raam en draai me om. Net als ik me omdraai verschijnt er iemand in mijn kamer. Het is dezelfde geest als op het kerkhof! Hij lacht en zegt kwaad: “Jij wil toch weten wie ik ben? Nou, ik ben jouw ergste nachtmerrie! Whahahahaha” Ik gil, maar er komt geen geluid uit mijn mond. De deur gaat open en de geest verdwijnt. Het wordt ijskoud in mijn kamer. Mijn moeder kijkt me raar aan en zegt: “Wat ben jij bleek zeg, heb je een spook gezien.” Achter mijn moeder zie ik de geest lachen en na een korte tijd verdwijnt hij ook. De kou verdwijnt en mijn gezicht krijgt weer kleur.

(Hoi, ik ben Tobias, inmiddels is dit 6 jaar geleden. Dit was mijn eerste ontmoeting met een geest. Ik ben er nu nog niet achter gekomen wie die geest was. Ik slaap slecht, en heb veel hoofdpijn. Wat er wel is gebeurt, is dat blijkt dat Ruben wel op het kerkhof was, en dat die geest dus NIET nep was. Ik zie nu heel veel en ik praat met ze. Ik ken iemand die ze ook ziet en samen kunnen we gelukkig onze verhalen kwijt. En wij 2 maken samen de grootste lol. Groetjes, Van Tobias)

Groetjes van Kevin en Tobias!

Aantal keer bekeken: 4271
Waardering: 6.66 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 315 bezoekers online