Lees het verhaaltje: hoofdstuk 1. Achter gelaten op verhalenlezen.

hoofdstuk 1. Achter gelaten.

U leest om dit moment het verhaal hoofdstuk 1. Achter gelaten gepost door Jodie . Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: Jodie
Gepost op: 2010-6-15

Verhaal:

hoofdstuk 1. Achter gelaten
‘sst’ De eenzame moeder drukte haar kind steviger tegen haar aan.

‘ Sst, stil maar.’ Haar stem was zacht nauwelijks te verstaan boven het geluid van het geweld. Ze bleef het kind geruststellen, woordjes influisteren, Terwijl ze daar in de reünies zaten van de eens levendige stad, Corpus Christie. Wat een toepasselijke naam het was nu daadwerkelijk niets meer dan een dood lichaam, onder de littekens.

Voorzichtig begon ze haar omgeving beter te bekijken. Haar bronskleurige ogen weerkaatste de rode gloed die over de gebouwen viel. De vlammen die de stad langzaam verslonden.

Ze dook terug achter het eenzame muurtje toen de schoten weer door de nacht boorde. Het kindje duwde zich trillend strakker tegen haar aan, zijn zachte snikjes maakte haar alert. Haar handen bedekten zijn oren, hij was nog te jong om nu al wakker te liggen voor het geluid van geweerschoten.

‘Anna?’ De stem van een derde persoon klonk tussen de puinhopen door. De ingekropen vrouw Anna, spitste haar oren. Haar hart sloeg tegen haar borstkast haar adem stokte in haar keel. In de hoek van haar schuilplaats daar in de schaduw stond een gedaante. Zijn lichaam was groot en krachtig. Anna deed haar mond open om te schreeuwen om te dreigen, maar voor ook maar een woord ontsnapte sloeg er een hand over haar lippen. Ze dwongen haar, haar woorden in te slikken.

‘ Ik ben het RIno.’ Zijn stem klonk gehaast, en geruststellend. Anna kon haar ogen voelen tranen, terwijl ze de man naast haar eindelijk goed kon zien. Haar engel, haar man stond daar beschermend naast haar. Rino schonk haar een korte glimlach voor hij haar in een vlugge beweging overeind hielp. De muurvaste grip die Anna op haar zoon had gehad begon te verslappen. Het kind schreeuwde uit protest terwijl het verder verwijderd raakte van haar lichaam. Rino keek met achterdocht naar het kind wat nu op de grond stond, zijn handen tegen zijn ogen gedrukt terwijl het schreeuwde van pijn. Anna tilde het gehaast weer op, ze drukte hem stevig tegen haar borst, meteen begroef hij zijn hoofd tegen haar aan.

‘ Waar is zijn zonnebril?’ RIno sprak ongeduldig, het was duidelijk dat hij hier geen aandacht aan wou schenken.

‘Kapot, ergens gevallen.’ Antwoordde Anna tussen haar geruststellende woordjes door.

Rino begon in zijn tas te graaien, al snel haalde hij er een kleine pikzwarte zonnebril uit. Hij duwde het voorwerp op de kleine jongen zijn neus.

‘ Kom we moeten opschieten, over een kwartier vertrekt de helikopter.’

Anna knikte en samen begonnen ze te rennen, zo hard als ze kon met het kleine jongetje nog veilig in haar armen. Ze probeerde de hoge vernietigde gebouwen te negeren, ze wou niet zien hoe de stad waar ze altijd zoveel van hield nu in puin lag. Ze wou aan haar mooie herinneringen denken en dit alles wou ze niet kennen.

Af en toe spletterde haar voet in vloeibare plassen. IN haar gedachte herhaalde ze keer op keer, een regenplas, een regenplas. Maar als ze haar verstand liet spreken wist ze dat ze tegen zichzelf loog het had al meer dan een week niet geregend.

Ze had zich zo afgesloten voor haar omgeving dat ze niet eens doorhad hoe haar man voor haar tot stilstand was gekomen, met een klap liep ze in zijn rug. Haar kind werd uit haar armen getrokken door de klap, ze kon hem horen krijsen terwijl hij op de koude grond was geland. Woedend keerde ze zich tot haar man die niet eens door leek te hebben dat ze net frontaal tegen hem aanliep. Ze trok haar mond open om hem af te snauwen, haar woorden verloren al hun kracht zodra ze voorbij hem keek. Het scenario voor hen was een enorme massamoord. De grond van het pleintje was rood gekleurd, levensloze lijken lagen kris kras over de stenen, vrouwen die hun kinderen nog in hun armen hielden als laatste bescherm poging. Mannen die moedig maar zinloos hadden terug gevochten, Allemaal dood. De zwart- rode kleur van hun bloed was het enige nog wat hun grijze lichamen sierde.

Anna kon haar maag voelen keren, de scene voor haar liet haar kokhalzen. Het jammeren van haar kleine kind was het enige wat leven bracht op het dode plein. Anna haar gedachte sloten af, ze wist niet meer wat ze moest doen haar voeten stonden daar vastgenageld aan de grond.

De kleine jongen schreeuwde nog harder, hij wou zijn moeders warmte, Maar Anna deed geen poging om haar kind op te pakken van de grond om het gerust te stellen, ze voelde niet eens hoe haar man zijn vingers in de hare vlocht. Niets ziend liet ze zich over het plein trekken. Haar mistige ogen bleven naar de scene kijken, dit kon niet echt zijn, dit was geen realiteit die was een nachtmerrie. Een explosie waakte haar op, Rino drukte haar zonder na te denken op de grond, ze voelde het stof over hun lichamen verspreidde terwijl de stenen met gedempte klappen op de grond vielen.

Nu kon ze haar zoon weer horen krijsen, zijn paniek schreeuw kwam boven het andere geweld uit. Ze probeerde over eind te krabbelen, haar zoon had haar nodig. Het was Rino die haar overeind trok, met een pijnlijk vast greep begon hij haar door het puin te trekken. Ze schreeuwde tegen hem, maar hij hoorde het niet meer. Al zijn overlevingsinstincten dwongen hem door te rennen en niet om te kijken. Hij kon de stemmen van de soldaten al horen, ze moesten doorrennen of het was te laat. Rino spitste zijn oren, hij kon het geluid van de helikopters horen. Nog een paar hoeken om en dan waren ze veilig. Hijgend keerde hij de hoek om, daar stond hun redding. Hij trok zijn vrouw de helikopter in. Zodra hij naast haar was liet hij zijn spieren ontspannen, hij voelde de vermoeidheid met een klap over hem heen komen. De helikopter was opgestegen.

Anna naast hem vocht nog steeds ze schreeuwde hysterisch, nu pas kon hij haar woorden verstaan die ze de hele weg lang had geschreeuwd.
‘ Milan! Waar is Milan?’ tranen stroomde over haar met angst vertrokken gezicht. Zijn ogen werden groot, het bloed verdween uit zijn gezicht. Zijn ogen gleden over de vernietigde stad, de schoten waren nog steeds hoorbaar. Zijn zoon, zijn zoon was nog daar. Een enkele traan gleed over zijn gezicht, terwijl hij de greep op zijn vrouw versterkte. De druppel landde op de dode rode grond, opgelost in het rode zand.

Milan rende achter zijn ouders aan, zijn kleine beentjes waren niet snel genoeg om hun grote passen bij te houden. Hij voelde zich wanhopig, de tranen kregen de vrije loop. Ze stroomde onder zijn zonnebril uit, en verdwenen in de grond, net als zijn hoop. Zijn korte benen haakte achter een van de brokstukken, de klap die zijn lichaam met de bloeddoorweekte grond maakte liet hem schreeuwen. Zijn ogen waren dichtgeknepen, de zonnebril was vernietigd op het moment dat hij de grond raakte. Hij deed de moeite niet meer om op te staan. Zijn ouders waren weg, ze hadden hem achtergelaten. Zijn tranen bleven zich vermengen met de grond onder hem.
‘Mammie,’ Het was niet meer dan een fluistering.
‘Laat me niet alleen.’ Het waren de laatste woorden die zijn lippen verlieten voor hij zich opkrulde in afwachting tot de dood.

Aantal keer bekeken: 3197
Waardering: 8.21 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 340 bezoekers online