Lees het verhaaltje: janine mijn liefde op verhalenlezen.

janine mijn liefde.

U leest om dit moment het verhaal janine mijn liefde gepost door hf. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: hf
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

janine mijn liefde
Er was eens een hele gewone jongen. Zijn naam was Serge. Het leven lachte hem volmondig toe want hij had alles wat zijn hartje begeerde. Een uitdagende baan, een fijn huis en een vriendin waar hij dol op was. Toch had het stel had zoals ieder ander paar hun problemen want Janine, zijn vriendin was manisch depressief. Dat legde een enorme druk op de relatie. Maar de laatste twee jaar hadden medicijnen hen een redelijk stabiel leven gegeven. Haar aanvallen behoorden tot de verleden tijd.
Op de avond van de veertiende februari 19XX kwam Serge later thuis dan normaal. Hij parkeerde zijn auto, stapte uit, stak over en opende de buitendeur van zijn huis. Met een bos bloemen in de arm liep Serge naar boven. Het was immers Valentijnsdag. Hij, ontsloot de bovendeur en ging zijn woning binnen. Met een druk op de knop deed hij in de hal en huiskamer de verlichting aan. Maar er was schijnbaar niemand thuis.
Serge was toch enigszins verbaasd omdat hij Janine voor de buis verwachtte.
Misschien was ze bij haar moeder, dacht hij, schudde zijn hoofd en liep fluitend de keuken in. De anjers deed hij de gootsteen.
Hij opende de deur van de koelkast, pakte een blikje bier, trok het met een ruk open en zette het aan zijn mond. Na een lange slok in de open deur van de koelkast liep hij met het halfvolle blikje bier de slaapkamer in. Ze zal toch niet in bed liggen dacht hij en hij deed het slaapkamerlicht aan. Het bed was netjes opgemaakt. Het kleurige sprei was onberispelijk. Janine wist hoe Serge hier aan gehecht was. Hij sloot de deur weer.
Vervolgens liep Serge naar de studeerkamer maar ook daar was ze niet. Hij haalde de schouders op. Ze zal zo wel thuiskomen. Serge zette het halfvolle blikje op de salontafel en dacht na.. Ach, het zal wel goed zijn. Hij trok zijn trenchcoat uit en gooide deze op de lage bank suède bank en ging zitten. Zijn rechterarm legde hij over de lage rugleuning. Vanzelf keek hij over zijn rechterbovenarm achter de bank.
"Ach, daar ben je", lachte Serge toen hij Janine op de buik zag liggen.
Serge ging met zijn knieën op de bank zitten, boog zich over de rugleuning en tikte Janine twee keer speels op de kont. Maar een reactie bleef uit.
"Doe niet zo raar", zei Serge en hij kneep haar in de zij. Hij wist dat ze daarom zou moeten lachen. Weer bleef een reactie uit.
Serge’s hart klopte plots wild in de keel. Het zal toch niet, dacht hij en hij sprong van de bank, liep om. en knielde bij Janine neer.
Met een beweiging draaide hij haar op de rug.Keihard keek hij in het spierwitte gelaat van zijn geliefde. Haar holle ogen staarden hem glazig aan.
Verschrikt liet Serge haar los. Zijn hart kromp ineen, tijd bestond niet meer en de wereld stond stil. Vol ongeloof keek Serge naar de drie lege medicijn verpakkingen naast haar.
"Shit,Janine, waarom....??!!!", riep Serge uit.
Uit onmacht sloeg hij zijn gebalde knuisten tegen de dijbenen. Fysieke pijn voelde hij niet. Vol ongeloof streelde hij zachtjes haar wang.
Haar fluwelen zachtheid en kou raakten zijn gevoelige vingertoppen. Voorzichtig pakte Serge haar als een klein kind van de grond. Ze hing in zijn armen. Haar hoofdje lag in zij hals. Keer op keer kuste hij haar koude witte gezichtje .. Zijn tranen vielen op haar gezicht. Zijn druppels rolden naar beneden en lieten een glinsteriend spoor achter.
Even leek het of ze zelf huilde.
Het is mijn schuld, het is mijn schuld denderde het door Serge’s hoofd.
Maar direct ontkende hij zijn eigen gedachten.Hij kon toch geen vierentwintig uur bij haar blijven? Maar het ging zo goed de laatste tijd. Serge begreep er niets van. Wat ze gedaan had was totaal onverwacht.
Natuurlijk hadden ze het er samen wel eens over gehad. Als Janine zou gaan zou Serge vanzelfsprekend volgen. Een leven zonder haar zou hij zich niet kunnen voorstellen. Het was haar geruststelling en geloof in onvoorwaardelijke liefde.

Plots sloeg zijn stemming om. Een onmachtige boosheid maakte zich van hem meester en hij vloekte inwendig, verdomme, waarom, we hadden het zo goed samen.
Zo zat hij zeker een kwartier wezenloos voor zich uit te staren. Zijn tranen stroomden vanzelf en hij kon er niets aan doen. Serge hoorde wanhoopgeluiden diep in zichzelf en verkrampt opende hij zijn mond om ze te laten ontsnappen. Hij dacht na. Het was een storm in zijn hoofd. Zou hij haar volgen?
Maar zijn twijfel sloeg over in gezond verstand.
Serge kon het niet, Hij voelde angst. Zachtjes verontschuldigde hij zich bij Janine.
Onbewust liep het slijm langs zijn kin.
Een verdrietkreet stierf opnieuw in zijn keel.
Serge sloot zijn mond. Zelfmedelijden volgde. De rillingen liepen over zijn rug.
Wat moet ik nu, dacht hij.
Zo’n pijn. ...
Niet doen, schrok hij en met de mouw van zijn overhemd droogde hij zijn ogen. Hij droeg Janine naar de slaapkamer. God, ze woog bijna niets.
Serge stopte haar in en dekte haar tot de kin toe. Op de rand van het hemelbed keek hij naar haar lieve gezichtje en zijn oogvocht vloeide opnieuw rijkelijk. Het vertroebelde zijn blik. Doordat zijn hoofd trilde leek het even of haar ogen knipperden en door die inbeelding verloor hij zijn geestelijk bewustzijn.
Voor Serge leefde Janine plotseling weer.
Janine had het koud... Ze werd zo meteen wel wakker. Ik wacht op haar.
In die staat van ongeloof streelde hij opnieuw haar gezicht. Door zijn dwarrelende gedachten en de verwarring in zijn hoofd raakte hij de realiteit volledig kwijt. Hij ontkende de waarheid die zich spiegelde op zijn netvlies. Met volle overtuiging en geloof. zei hij,
"Janine wordt eens wakker , ik ben thuis."
Maar de nacht vorderde en ze antwoordde niet. Ze reageerde niet op zijn strelingen en langzaam drong de harde werkelijkheid tot Serge door. Janine was dood. Ze bewoog niet meer. Maar hij kon niet volgen....Hij was bang.
Serge bleef de hele nacht dicht bij Janine, fluisterde lieve woorden, zong zachtjes al haar favoriete liedjes en als hij de tekst niet meer wist neuriede hij de melodie.
Zij zou nooit meer met hem meezingen.
Bizar genoeg haalde hij die nacht tonen die hij nooit voor mogelijk had gehouden. Zong ze toch met hem mee? Serge wist dat niemand het zou geloven. De laatste nacht samen zou hun eenzaamheid in serene stilte aanschouwen. De geestelijke connectie mocht nog niet verbroken worden. Niet opgeven.
Zo zou haar geest zich niet los kunnen maken.
Nog niet.
Blijf nog bij me Janine, dacht Serge.
En ze bleef.
Serge voelde haar aanwezigheid. Ze had een berustende en een kalmerende werking op hem wat hem opnieuw een helder moment gaf,
"Janine moest verzorgd worden. Zij was zijn mooiste, zijn liefste meisje.
Door die gedachte verwarmde Janine opnieuw zijn hart. Serge lachte stil.
Ze was er nog.
Serge ontkleedde haar en waste het lichaam wat hij zo lief had. Hij kleedde haar in haar mooiste jurk. Daarna borstelde hij haar lange haar.
Het was de langste nacht van zijn leven. Vreemd genoeg genoot hij van elk gevoelsmoment. Serge dacht met gesloten ogen aan die geweldige drie jaar samen en na elke fijne gedachte kwam de bevestiging van Janine’s geest. Samen beleefden ze hun vreugde en liefdesmomenten in vogelvlucht.

Toen de ochtendzon door het gewalste slaapkamerraam Serge verblinde knipperde hij met zijn ogen en sloot ze. In gedachten was hij bij Janine.
Samen aanschouwden zij met gesloten oogleden voor het laatst een zonsopgang.
Een nieuwe dag brak aan
Tijd om op te staan.

Langzaam voelde hij de connectie met Janine verbreken. En even later had hij het gevoel dat ze verdwenen was. Je blijft mijn lief dacht hij haar zacht na.
Serge stond op kuste Janine’s voorhoofd en liep de huiskamer in. Hij pakte de telefoon en belde Janine’s moeder. Na drie keer overgaan werd er opgenomen.
"Janine is weg", zei Serge monotoon. Janine’s moeder wist meteen wat hij bedoelde.
Haar ijzige kreet ging door merg en been.
Serge zakte in elkaar en wist niets meer..

Een dag later werd er gebeld. De vader van Serge was bij hem en probeerde Serge geestelijk bij te staan. Voorzichtig bracht zijn vader het slechte nieuws. Er moest sectie verricht worden.
Serge schrok ervan en wilde geen toestemming geven. Hij haatte zijn vader.
Janine’s moeder gaf wel toestemming. Serge had niets te zeggen. Ze waren niet getrouwd. Serge haatte iedereen. Onbewust voelde Serge elke scalpel die in Janine’s lichaam sneed. Hij schreeuwde de hele dag haar pijn in de hoop dat zij het niet zou voelen. Er verschenen striemen op zijn lichaam. Zo verkeerde Serge dagenlang in roes.. Steeds zag hij voor zich dat Janine opengesneden werd. Hij raakte volledig de weg kwijt.

Een week later verscheen het lijkschouwingrapport. In de koele papieren stonden meerdere conclusies. - Zelfdoding door overmatige inname van antidepressiva en alcohol-
- Janine was ruim drie maanden zwanger geweest.
Het zou een meisje geweest zijn. De laatste conclusie dreef Serge verder de afgrond in.
Op haar graf zwoor hij nooit een liefdeslied voor een andere vrouw te zingen. Hij zou niet meer huilen. Zelfs nooit meer liefhebben. Serge kon en wilde niet meer maar durfde toch geen afscheid te nemen van zijn eigen leven.

Vele jaren hield hij zijn belofte. En zijn lijden werd leven en zijn leven werd lijden. Gedurende die tijd kon hij geen enkele andere vrouw het vertrouwen geven wat nodig was om een nieuwe oprechte blijvende relatie te beginnen. Serge was bang dat ze hem zouden verlaten zoals Janine dat gedaan had. Het waren vreemde gedachten die lang in zijn hoofd ronddoolden. Het was de reden waarom Serge enkel kortstondige relaties had waarin hij zich nooit hoefde te tonen.
Zelfbescherming was zijn schutting. Zijn zwijgen ontkende die nieuwe liefdes.
Serge was star, koud en depressief.
Maar tijd werd zijn verband en genezing. Zijn wonden groeiden langzaam dicht maar de littekens bleven. Ze deden Serge nog dagelijks pijn.
Toch was er weer ruimte in zijn hoofd en kon hij af en toe plezier hebben. Serge ging weer sporten en ook weer uit. Zijn oude vriend Andre die Serge toevallig ergens ontmoette nam Serge verder op vrienden sleeptouw. Het was fijn om weer vrolijke gezichten te zien en het beurde Serge flink op.
Doordat zijn sociale leven belangrijker werd verminderde Serge’s pijn ongemerkt. Simpelweg omdat Serge minder tijd had om hier over na te denken. Verrassend genoeg voelde Serge dat hij zich naar verloop van tijd gedeeltelijk kon openstellen.
Nieuwe vriendschappen gaven voldoening. Het zou nog wel een tijd duren voordat hij weer echt kon vertrouwen. Ergens kriebelde wel een gevoel "ik wil houden van" en "niet liefhebben" begon zelfs te protesteren. Maar het was te vroeg. Later kwam Serge erachter dat Andre misschien wel zijn leven had gered. Ooit zou Serge het hem wel eens vertellen.

Naarmate de jaren verstreken kwam Serge steeds beter in zijn vel te zitten Veel gelukkiger werd hij niet, maar hij was tevreden met wat hij had op dat moment.
Toch ging ook dit weer mis.
Serge kon nooit het achterste van zijn tong laten zien vanwege de angst die hij had om anderen te moeten vertellen wat er met Janine gebeurd was en in welke depressief hij een tijd lang had verkeerd. Mensen zouden medelijken met hem krijgen en hem anders bekijken. Het was zelfbescherming en een vlucht voor realiteit. Het was ook de reden waarom hij steeds nieuwe verhalen moest verzinnen. Hij had immers nog steeds de depressieve buien en angstaanvallen.
Ergens was hij met liegen tegen zichzelf begonnen maar wanneer stopte het. Uitvluchten met nieuwe verhalen gingen Serge steeds beter af.
Het leugennet sloot zich. Het besluit om Janine te volgen steeds voor zich uitschuivend.

Tijd verstreek en bij toeval bezocht hij een bar waar hij een aantal mensen leerde kennen die het goed met hem voor hadden. Zij accepteerden hem zoals hij was. Zodoende werden die mensen steeds belangrijker voor Serge. Serge hield er een paar goede vrienden aan over die hij na verloop van tijd wel zijn verhaal durfde te vertellen. Er werd positief op gereageerd. Serge was en voelde zich geaccepteerd. Het was een verwarrende tijd en Serge wist toen niet hoe hij vriendschap en liefde uit elkaar moest houden. Zo had hij daadwerkelijk het gevoel dat hij verliefd was op een vriendin. Ze heette Marloes. Ze had geen amoureuze gevoelens voor Serge. Maar Serge wilde over zijn verliefdheid praten met haar. Marloes negeerde hem volledig. Zijn liefde bestond niet terwijl Serge werkelijk overtuigd was van zijn gevoelens. Daarentegen behandelde Marloes hem als een melaatse. Serge was lucht voor haar en daar had Serge het erg moeilijk mee. Daardoor kwam hij weer in een depressie terecht en was geobsedeerd door haar ontkenning. Serge zocht een reden voor haar reactie en gedrag. Had hij haar soms beschaamd? Dat was Serge’s bedoeling nooit geweest. Maar hij kon haar toch niet echt vertellen wat er aan de hand was want ze luisterde niet naar hem.
Serge sprak over zijn ervaring met Gerard een vriend uit Den Haag die psycholoog was. Die vertelde hem dat hij aangetrokken werd door het karakter van Marloes. Het kwam gedeeltelijk overeen met dat van Janine. Serge begreep er niets van. Marloes was toch niet manisch? Nee, dat bedoelde Gerard niet. Meer het vrije destructieve karakter en maar ook de mooie geslotenheid van een zeer gevoelig mens. De zelfstandigheid die Marloes bezat. Ze dopte haar eigen boontjes. Hoe Marloes zich kwetsbaar dominant kon opstellen. Ze was lief en mooi van binnen.
Serge’s hart bevroor maar dat veranderde na een paar weken vreemd genoeg vanzelf. Serge was blij en tegelijk verbaasd. Daarom kon hij Marloes snel vergeven. Hij wilde opnieuw vriendschap met haar sluiten. Ze accepteerde zijn vriendschap schoorvoetend. Ze wantrouwde hem. En hij kon het haar niet kwalijk nemen.
Relativerend was deze gebeurtenis voor Serge het signaal dat hij weer verliefd kon worden. De verrassingen waren de wereld nog niet uit, dacht Serge en hij lachte .

Een paar maanden verstreken. Serge’s blik viel op een mooie jonge vrouw die achter de bar van zijn stamcafé werkte. Het gerucht ging dat Vincent, de eigenaar van de bar, een seksuele relatie met haar had. Maar Serge geloofde dat niet omdat Karlijn de vrouw van Vincent regelmatig verliefd met Vincent gesignaleerd werd. Bovendien was Karlijn een vriendin van Serge en hij zou toch gemerkt hebben dat er spanningen waren. Het was misschien om Vincent’s image hoog te houden want Vincent werd al een dagje ouder en iedereen wist dat hij op mooie jonge vrouwen viel al hield hij veel van Karlijn.
Hoe dom kon Serge zijn.

De vrouw achter de bar heette Saria. Zij was jong, buitenlands en een interessante persoonlijkheid. Ze had stijl lang donkerblond haar, lieve maar schrikachtige ogen en een fantastische lach die iedere man deed smelten.
Serge observeerde haar ongemerkt en zag kon zien dat ze wat meegemaakt had. Ze was opgegroeid in een oorlogssituatie en kwam uit Macedonië. Haar houding ten opzichte van Serge was verwarrend. In gesprekken die ze met Serge voerde had ze het steeds over haar vaderland en dat ze te snel volwassen had moeten worden, Serge sloot vriendschap met haar.
Saria was zeer ontwapenend en op een avond zag Serge iets meisjesachtig in haar ogen. Ook zag hij haar pijn en onbegrip van de buitenwereld. Serge voelde dat ze iemand nodig had. Vanaf die tijd hadden ze een band merkte hij. Saria liet het hem dikwijls merken. Ze vond hem lief en dat zei ze ook en als Serge binnenkwam was ze zeer enthousiast. Saria vertelde honderduit als hij met haar sprak en ze zocht steeds oogcontact. Als Serge terugkeek lachte ze en ze sloeg verlegen de ogen neer, dan bloosde ze. En Serge, de malloot werd voor het eerst sinds de dood van Janine serieus verliefd. Saria wist dit.
Maar Saria was niet gelukkig. In een bar snikte ze plots zo intens dat Serge het gevoel had dat hij bij elke snik dieper in haar verdriet kon kijken. Serge probeerde haar te troosten en sloeg een arm om haar heen. Hij vertelde haar zacht dat hij er altijd voor haar zou zijn. Hetzij als man het zij als vriend.

Natuurlijk dacht Serge na. Zou Vincent haar toch..? Was dat de reden waarom ze niet gelukkig was. Voelde ze zich soms misbruikt? Had ze een foute beslissing genomen? Serge voelde zijn hart bonken en was verdrietig en boos. Misschien was dat het wel. Die nacht sliep hij niet. Hij moest aan Saria maar ook aan Karlijn denken.

En de tijd verstreek...

Het werd 14 Februari (20XX), Valentijn, Serge’s gevoelens uit het verleden speelden hem parten rond deze periode. De vijftiende februari, zijn geboortedag.
En Saria gaf Serge als enige in dertien jaar precies om twaalf uur een cadeau. Serge accepteerde het cadeau maar tijdens de vriendschappelijke kussen sloeg zijn hart over. Dit doorkruisende al zijn plannen want hij had speciaal voor haar een liefdesgedicht geschreven dat hij anoniem wilde achterlaten in de bar. Zo zou Saria geen idee hebben van wie het was. De bedoeling was dat ze zich weer gelukkig en vrolijk zou voelen. Niemand "bezat" haar. Maar verblind door gevoelens voor haar en zijn verwarring uit het verleden dacht Serge niet na over zijn oorspronkelijke bedoeling. Hij gaf haar het gedicht rechtstreeks. Toen hij een tijd later nog eens vroeg of ze het gelezen had zei ze dat ze niet van gedichten hield. Serge wist genoeg. Serge was blij dat hij het haar had laten weten. Een paar dagen later vroeg hij of ze nog vrienden konden zijn. Saria antwoordde bevestigend en na dat korte gesprek scheen alles weer normaal.

In de maanden die volgden sloot Serge veel nieuwe vriendschappen. Ondertussen werd Saria veel opener tegen hem. Serge kwam er achter dat Saria iemand zocht die tegen Vincent opgewassen zou zijn. Geld is macht en macht is kracht. Dit waren oude waarden en woorden die voor Saria waarheid waren, al zei ze dat niet letterlijk. Ze kwam immers uit een land waar nog steeds de oerwetten golden. Ze moest zich veilig voelen.
Wat Saria echter niet wist dat Serge haar dit ook allemaal kon bieden.
En opnieuw verstreek de tijd.

In de tijd die volgde trok Serge zichzelf steeds vaker in gedachten terug en hij dacht aan Janine. Serge miste zo’n liefde in zijn leven. Rationeel besloot hij om niet meer geforceerd proberen gelukkig te worden. Zo werkte dat kennelijk niet.

Op een avond sprak hij over zijn gevoelens met Karlijn, de vrouw van Vincent. Karlijn was een schat voor hem, Serge mocht haar heel graag en hij wist dat ze een echte vriendin was. Serge hield van haar. Karlijn wist dat en vertrouwde Serge. Het was goed. Een echte vriiendschap tussen een man en een vrouw. Vincent begreep het niet zo goed. Serge had nog steeds respect voor mensen en belazerde ze niet.. Hoogstens zichzelf met de gedachte aan Saria in zijn hoofd. Karlijn wist ondertussen dat Vincent met Saria sliep maar zei niets tegen Serge. Serge begreep dat achteraf wel. Karlijn hield veel van Vincent. Het was voor haar te pijnlijk. En Serge zweeg.

Op een avond vertelde Saria dat ze een nieuwe vriend had. Vincent wist dat Serge gek op Saria was en lachte hem uit. Hier bevestigde hij zijn jaloersheid. Vincent wees een willekeurige bezoeker van de bar aan.
Vreemd genoeg was Serge blij voor Saria en Karlijn. Toen Serge vroeg of Saria verliefd was antwoordde ze bevestigend. Serge zei tegen haar dat ze moest genieten van haar leven en maar heel gelukkig moest worden. Serge meende dat oprecht.
Als je echt van iemand houdt dan is het geluk voor diegene belangrijker dan je eigen geluk. Het is zo makkelijk doelbewust je pijngrens op te zoeken en harder te worden dan de iedereen. Hoe hard ben je voor jezelf Serge,vroeg hij zich af.
Zijn benen voelden aan als lood toen hij naar de toilet ging. Een halfuur later ging hij met een brok in de keel naar huis. Saria zag het wel maar zei niets.
Ze hadden hem pijn gedaan.

Het was genoeg en de tijd verstreek en
Saria was inmiddels onder de indruk van een nieuwe klant. Zijn grote Mercedes, hoge rekeningen in de bar en zijn fooien. Serge wist dat Saria zou toehappen. Serge keek naar Saria en Rene. Saria lachte steels als ze met Rene stond te praten en hij zag aan haar lichaamstaal dat ze Vincent had laten vallen en opnieuw gekozen had.
Het viel Serge zwaar maar hij was wel blij dat ze voor hem van haar voetstuk gevallen was. En toch.. hoe dom kan een man zijn, hield Serge nog steeds van haar. Hij beloofde zichzelf dat hij er alles aan zou doen om haar gelukkig te zien totdat de tijd kwam dat hij afscheid moest nemen.
Saria had hem niet meer nodig. Ze hield van Rene had zij hem verzekerd. Het was tijd voor Serge. Het gaan zou hem geen moeite meer kosten. Janine zou dit wel begrijpen.

- Epiloog -
Serge glimlachte toen hij op het balkon van zijn appartement stond. Het was hoog dacht hij. De vierde verdieping tja. Het was de enige waarheid, hoorde hij zichzelf zeggen. De wind blies maar maakte geen lawaai. Uit stilte hoorde hij iemand zijn naam roepen.
Serge schrok en hij keek rond. Wie was het? Na de tweede keer herkende hij de stem van Janine. Serge’s tranen biggelden over zijn wangen, vielen op het ruwe beton van de waranda . Het werden grote druppels. Serge keek erna.
De specie die de stukken van zijn leven bijeen hielden scheurden zonder geluid. Serge liet het gebeuren. Eindelijk zou hij de belofte inlossen om te gaan waar zij reeds was." Loom liet Serge zich voorover vallen. Serge voelde de wind in zijn gezicht en draaide zich om in zijn vrije val. De littekens op zijn hart scheurden open en zijn bloedend hart viel al in zijn lichaam uiteen.
Een doffe klap volgde toen hard met zijn rug op straat terecht kwam. Zijn uiteengevallen hart hing uit zijn openreten huid. Hevig schokten zijn armen na terwijl het bloed uit zijn hoofd spoot.... De dood verzachte zijn pijn en omarmde hem.
De vreemde zwarte diepte die hem opslokte als een verdrinkend insect was adembenemend mooi. Het draaide en draaide om hem heen en zijn omgeving werd rood. De kleur van de liefde overheerste.
Plots streelde een zomerbriesje zijn wang. Ze droogde zijn tranen.
Dan was er rust.
Het besef van tijd ontviel Serge volledig.
"Ben ik dood", vroeg hij zich steeds af.
Toen hij zijn ogen opende keek hij in het stralende gezicht van Janine. Ze lachte hem toe en sprak tot hem.
"We zouden toch samen sterven. Zelfs als ik alleen zou gaan. Het was mijn houvast mijn leven. ?". Serge hoorde haar teleurstelling. Zijn antwoordt kwam aarzelend.
Hij sloeg beschamend de ogen neer en zei,
"Nooit gedacht dat je het echt zou doen. Ik durfde niet."
"ik begrijp het", zei Janine. Net zoals ik begrijp dat tijd relatief is.
Maar met iemand als Saria had je van mij gelukkig mogen worden.",
Ze keek hem met fluwelen blik aan, verharde plotseling en zei,
"Ergens deugde Saria niet".
Serge was onthutst, keek haar opnieuw aan, knikte bevestigend en zei
, "Verkeerde tijd en plaats. Alles is voor niets geweest"
"Nee, Serge niet helemaal. Je bent er achter gekomen dat liefde de dood overstijgt want ik ben de liefde en de liefde dat ben jij. In die liefde zijn wij allen in elke wereld een", zei Janine en ze kuste Serge.
Hoe nobel je pogingen waren om iemand te vinden. Het was niet allemaal voor niets. Je zocht mij alleen durfde je me niet te vinden. Je wist immers waar ik was.
Nu realiseerde Serge zich dat Janine altijd bij zich droeg. Ze was aldoor in zijn hart.
De liefde was dus altijd al in hem. Hij en zij waren de liefde.
Nu begreep hij het pas.
Zijn rode tranen rolden schokkend over zijn wangen en in een waas keek hij Janine opnieuw recht aan. Zo liet hij haar zijn begrip lezen.
"Je bent mijn lief ", zei Serge en voelde zijn geest zich met Janine versmelten.
In een lach waren ze samen.
Voor altijd.

Aantal keer bekeken: 1890
Waardering: 4.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 72 bezoekers online