Verhalenlezen.nl - Voor al uw verhalen en sprookjes. Ook hebben we liefdes verhalen en erotische verhalen.

kijk uit!.

U leest om dit moment het verhaal kijk uit! gepost door wen. Dit verhaal is gepost in de categorie griezel verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar griezel verhalen?
Categorie: griezel verhalen
Gepost door: wen
Gepost op: 2007-7-2

Verhaal:

kijk uit!
kijk uit!

het was winter. Ik keek naar buiten en zag de sneeuwvlokken naar beneden vallen. ach wat hield ik daarvan. even alles vergeten en nergens meer aan denken. "schat?" mijn moeder kwam de kamer binnengelopen. "wat loop je nou toch naar buiten te turen..." snel draaide ik me om en deed de gordijnen dicht. "kom lieverd het eten staat al op tafel." Ik liep naar beneden, de trap af en de eetkamer binnen. ik pakte een stoel en ging maar snel aan tafel zitten. "meisje, wat doe je toch de hele dag op je kamer?" vroeg mijn vader die zijn bord al had opgeschept. Ik propte snel wat aardappelen naar binnen zodat ik geen antwoord hoefde te geven. mijn vader merkte dat ik de vraag ontweek en ging verder: "Is het het ongeluk waar je nog steeds aan moet denken lieverd?". "HET ONGELUK!? waarom begint hij daar nu over!" verschillende gedachten schoten door mijn hoofd. "blijf rustig meid" schreeuwde mijn gedachten nog, maar ik hield het niet. Ik kneep mijn ogen stevig dicht... mischien merkten ze niet dat ik huilde! Maar dat deden ze wel. mijn vader legde zijn hand op de mijne, ik trok hem snel weg en ging op de trap zitten. het was stil in de woonkamer. Ik wist dat mijn ouders dachten dat ik op mijn kamer zat en dat wou ik ook zo houden. "Schat lisa is er nog steeds niet overheen" mijn moeder en vader raakte in discussie... ik haatte het als dat gebeurde. "Ja maar liever.... ik kan hier toch net blijven. Ik moet weg anders word ik ontslagen" Ik schrok.... ONTSLAGEN? waarom zou pa ontslagen worden...en waarom moest hij weg!? mijn moeder begon wanhopig te worden. "Ja maar ik kan ook niet thuis blijven! iemand moet toch bij haar blijven?". weer schrok ik, ik kon dit nog niet aan en deed een poging om geluidloos naar boven te rennen, helaas hoort mijn moeder altijd alles en kwam ze de gang ingelopen. "meisje toch!"en ze kwam naast me zitten. weer deed ik een ontzinnige poging om mijn tranen te verbergen en weer lukte het niet. mijn moeder drukte me tegen haar aan. "alles komt goed!". Ik drukte mijn neus tegen haar vest, dat deed ik altijd als ik moest huilen en zij weer met haar goede raad kwam aanzetten. "Lieverd luister eens" en mijn moeder hield mijn hoofd stevig vast tussen haar handen. "Ik en je vader moeten een tijdje weg...het is maar voor een weekje of 2!". "we huren een babysitter in, zodat je niet alleen thuis hoeft te blijven." vol van opluchting maar tegelijk vol schaamte stemde ik mee in. De volgende dag lag de straat vol sneeuw. Ik keek naar buiten en zag een oud en gedeukte auto staan. Ik liep naar beneden en zag daar een jonge vrouw op de bank zitten. Haar haren waren blond en ze had een vriendelijke uitdrukking op haar gezicht. Ze lachte naar mij en gaf me een knipoog. "Hallo, jij bent vast lisa!" zij ze met een vrolijke stem. ik ging naast haar op de bank zitten en stak beleefd mijn hand uit. "Ja, dat klopt en wie bent u als ik vragen mag?" zei ik beleefd. "Dat is jou babysitter!" riep mijn moeder die vanuit de keuken kwam aangelopen. "alsjeblieft ik heb wat koekjes gebakken" en ze zette een grote schaal met koekjes op tafel. "aanvallen! want nu zijn ze nog warm" zei mijn moeder met een lach. Ik liep de keuken in om wat te drinken te pakken en mijn moeder volgde me. "En wat vind je van haar?" vroeg ze opgewekt. "Ze lijkt me wel aardig" en ik pakte een glas uit de kast. "Nou lieverd ik moet nu echt gaan!" zei mijn moeder ze liep naar de gang en pakte haar tas. "Je vader is al vertrokken". Ik draaide me om en liep snel naar de gang."Hij heeft niet eens doei gezegd!". Mijn moeder keek me aan en hield een pakje uit haar zak. Ik begreep het en nam het pakje mee naar de woonkamer. -bof- en mijn moeder was de deur uit. "Wat hebben jullie een mooi huis" zei de babysitter. "O, bedankt" zei ik en ik merkte dat ik een rood hoofd kreeg. "Ojaa ik ben annelies" zei ze snel. annelies stond op en liep naar de keuken. "En wat gaan we vanavond eten?" vroeg ze. "Ik weet het niet" en ik liep ook de keuken in. "Je hebt je glas nog op het aanrecht staan." zei annelies snel en ze pakte het glas. ojaa wat stom van me, dacht ik snel. Dat was ik natuurlijk helemaal vergeten toen ik naar mijn moeder liep. "Pannekoeken?" vroeg annelies en ze keek me verbaasd aan.
"Ja lekker!". annelies stroopte haar mouwen op. Ik keek naar haar armen en zag rode strepen. "Uhh, annelies? wat heb je daar op je arm?" annelies keek geschrokken naar haar arm en deed haar mouwen snel weer omlaag. "niks, helemaal niks" zei ze snel. en ze liep naar de woonkamer. "Weetje lisa... je moet je niet met mijn zaken bemoeien" zei ze met een angstige stem. "we gaan wel uit eten" en annelies pakte haar tas. Ik volgde haar, was er niet helemaal bij. "maar de pannenkoeken dan?" ik probeerde van onderwerp te veranderen. "Die halen we wel in een restaurant!" schreeuwde ze. ik schrok daar erg van, ze zag dat en legde haar hand op mijn schouder. "Meid het komt allemaal wel goed" zei ze met een neppe glimlach.
Toen we bij het restaurant waren hield ze haar vork in mijn richting en zei ze: "lisa... die krassen op mijn arm... die komen doordat de kat me heeft gekrabt" Ik geloofde het niet maar knikte zo begripvol mogelijk op en neer. Toen ik een paar uur later al in bed lag werd ik plots wakker. ik hoorde annelies met praten, maar ik wist niet met wie. Ik liep weer naar de trap en hield mijn oren tegen de slaapkamer deur. Annelies bleef namelijk ook voor 2 weken bij ons thuis logeren omdat ik nog steeds nachtmerries heb. "lieverd luister nou, ik heb niemand anders geloof me nou!" ik hoorde annelies met een huilerige stem. ik draaide me om en liep weer naar mijn kamer, deed de deur op slot en trok de dekens over me heen. De volgende ochtend voelde ik me beroerd. Ik liep naar beneden en zag daar een onder eten bedekte tafel staan. "heb je honger" vroeg annelies die opgewekt de kamer kwam inlopen. Ik keek haar verbaasd aan en merkte dat ze wallen onder haar ogen had. "Heb je niet goed geslapen?", "nee, niet echt" echt zei ze en ze begon zich een beetje ongemakkelijk te voelen.
k pakte mijn tas en ging naar school.
in de klas kon ik mijn hoofd er niet bijhouden. en ik moest steeds weer aan annelies denken; dat ze huilde, de krassen, haar rare gedrag.
"lisa kom je? de bel is allang gegaan" rosa keek me verbaasd aan. Ik stond op en liep de klas uit. Toen ik eenmaal thuis was ging ik maar wat tv kijken. een paar uur later begon ik me te vervelen ik liep naar boven om te douchen. het was heerlijk om weer even dat warme water te voelen. al mijn gedachten werden weggespoeld. -kling- ik draaide de kraan uit en liep in mijn badjas naar beneden. ik pakte wat snacks uit de kast en legde die op de tafel voor de tv. eerst je haren doen lisa; zei ik tegen mezelf. ik keek in de spiegel en pakte een borstel. opeens zag ik een donker geraamte aan de andere kant van het raam staan. het gluurde naar binnen. ik draaide me om, maar ik zag niemand. ik liep naar het raam toe. en deed de gordijnen snel dicht. ik liep naar de voordeur toe en draaide hem snel op slot. Ik voelde mijn hart in mijn keel. shit de achterdeur! ik liep snel naar de achterdeur; door de deur de woonkamer in, langs de waskamer. Ik verstijfde van angst toen ik voor de achterdeur stond. de achterdeur stond wagenwijd open, terwijl ik zeker wist dat ik hem dicht had gedaan. ik hoorde voetstappen achter me. en voelde een hand in mijn nek. ik draaide me om en verstikte van angst. "rustig maar" het was annelies. opgelucht keek ik haar aan. "je kijkt alsof je een spook gezien hebt" zegt ze glimlachend. "ik weet het niet" zeg ik serieus. annelies gaat naast me op de bank zitten. "vertel..". "er stond iemand voor raam... een man, ik weet niet precies wie, maar hij keek naar binnen". annelies verstijfde. "weetje lisa ga maar naar bed het is al laat". "ja maar"ik keek haar verbaasd aan. "geen gemaar"zei ze snel.
ik lag in bed een beetje heen en weer te woelen. ik keek uit het raam naar de vlokken. maar plots zag ik beneden iemand staan. het was weer dat geraamte. ik zag dat de man naar boven keek. snel verstopte ik me achter de gordijnen, maar ik wist dat hij me al gezien had. de man liep naar achter zodat hij mijn raam beter kon zien. ik bukte en ging onder het raam zitten.
-patskling- ik hoorde de brievenbus. ik liep angstig naar beneden en hield een stok stevig tussen mijn vingers geklemd. ik zag een briefje op de grond liggen voor de brievenbus. ik pakte het briefje en rende snel weer naar boven. waarna ik de deur op slot deed. ik keek op het briefje; pas maar op!. ik keek vol angst naar het briefje. toen ik weer in bed lag schrok ik wakker...er vloog iets door het raam heen...een baksteen. daar zat ook een briefje aan. ik heb je gewaarschuwd! ik rende naar annelies toe. en legde haar alles uit, maar ik vertelde haar niet over de briefjes wel over het raam. annelies zei dat ik het gedroomd had en dat ik wel beneden om de bank mocht slapen. de volgende dag werd ik tè laat wakker. ik rende half aangekleed de keuken in om daar nog wat brood naar binnen te proppen. Annelies had al een uitgebreide maaltijd klaar gemaakt. "waarom heb je me niet wakker gemaakt?". ze keek op "Oeps".
"OEPS?! ik ben te laat en jij zegt oeps?" ik keek haar met een strakke blik aan. "ga nou maar!" riep ze. ik rende de keuken uit en griste snel mijn met broodklaargemaakte broodtrommel van de keukentafel. Toen ik die middag terug naar huis fietste besloot ik om maar langs de voorkant van het huis te gaan. Toen ik voor ons huis stond ik ik naar mijn raam. WAT! hoe kan dat? het raam was heel...geen barst te zien. Ik ramde de fiets letterlijk de schuur in. ik sprintte de woonkamer binnen. waar ik annelies rustig een beetje op de bank zag luieren. "hè, hè`ben je daar eindelijk" zei ze een beetje suf. ik stormde op haar af. "HOE KAN DAT!". "hoe kan wat" zei ze ongeïnteresseerd. Ik sleurde haar mee de trap op, mijn kamer in. ik wees naar het totaal onbeschadigde raam. "HOE KAN DAT!!!" schreeuwde ik terwijl ik met mijn vinger naar het raam wees. "meisje toch" zei ze terwijl ze haar hand op mijn schouder legde. ik schrok ervan. Ze deed net als mijn moeder; ze streelde me door mijn haar zoals mijn moeder deed, ze zegt meisje toch zoals mijn moeder en nu legde ze haar hand op mijn schouder zoals mijn moeder...
"wat doe je nou?!" riep ik angstig... ik liep naar achter en ging in een hoekje van mijn kamer zitten. "meisje toch" zei ze weer en ze hield mijn hoofd vast tussen haar handen. "BLIJF VAN ME AF!" gilde ik. annelies keek me onbegrijpelijk aan. en ze gaf me een kus op mijn voorhoofd. ik duwde haar weg en ze liep de kamer uit. ik werd er misselijk van..."wat doet ze toch" vroeg ik mezelf. Ik stond op en draaide de kraan in de badkamer open. daarna keek in de spiegel in mijn kamer waarna ik mijn make-up er af haalde. ik liep een beetje onzeker naar het raam en streelde met mijn vingers over het glas. "hoe kan dat nou" fluisterde ik. Toen het bad was vol gelopen liep ik naar de badkamer en liet ik me in het warme water zakken. "hmmm, even mijn problemen wegspoelen" zei ik tegen mezelf. "misschien heeft ze gelijk en heb ik het gedroomd"
misschien heb ik nooit zo'n briefje gekregen. ik keek naar de rood met geel gestipte wasmand in de hoek. ik tilde mezelf het bad uit en haalde mijn broek uit de wasmand. Ik graaide een beetje onzeker in mijn zakken, toen ik mijn hand er weer uithaalde had ik er twee briefjes inzitten. "Onee!" ik deinsde achteruit. "het is dus geen nachtmerrie, maar dat betekend ook dat annelies er meer van wist!". ik liep terug naar het bad en stopte de briefjes weer terug in mijn broek. -klop klop klop- er klopte iemand op de badkamerdeur "meisje?...uhmm lisa? ben je daar is alles goed?". "ja hoor!" riep ik snel. en ik hoorde haar weer weglopen. weer begon ik tegen mezelf te praten;"hoe kan dat nou...hoe kan dat raam heel zijn. heeft ze het gerepareerd". "JA! ze heeft het gerepareerd! dat verklaart waarom ik mijn kamer niet in mocht en ik zolaat wakker werd gemaakt..." ik sloeg mezelf tegen mijn hoofd. dat is veel te vergezocht, of toch niet? Ik wist het niet meer. en zakte maar lekker ontspannen in het bad. "aaahh"kreunde ik "dat lucht op".
Toen ik mijn badjas aantrok en mij oude broek meenam naar mijn kamer. stond annelies daar. "zit je iets dwars?". "uhm nee hoor. mag ik me nu even omkleden?" zei ik nonchalant. annelies werd rood en liep de kamer uit. ik deed mijn deur op slot en de gordijnen dicht. ik tuurde nog even naar buiten en zag daar een geraamte ik schrok. maar al snel zag ik dat het gewoon iemand met een hond was. Ik voelde opeens een koude lucht in mijn nek. ik draaide me om en alles werd zwart...
ik probeerde nog weg te rennen. maar ik merkte dat er iets om mijn hoofd werd getrokken. ik greep met mijn handen naar mijn nek. "aah! laat me los!" gilde ik. er werd een touw stevig om mijn nek heen getrokken. "BEK DICHT!" fluisterde iemand in mijn oor. ik kon niet goed horen of het een jongen of meisje was. Ik wist niet eens of ik de stem herkende. weer gilde ik. "blijf van me af! laat me los!" maar weer hield hij/zij me stevig vast. ik merkte dat ik werd meegesleurd naar de overloop. ik probeerde me los te wurmen, maar tevergeefs. De persoon liet me los. ik was opgelucht en probeerde op te staan. maar werd opzij geduwd waarna ik van de trap af rolde. "AAAAAAAAAAAAAAHHH!"...

ik kreunde en draaide me om. alles was donker.
mijn armen deden pijn...alles deed pijn. ik voelde aan mijn nek. het touw was weg, maar zo voelde het niet. ik stond op en zocht naar de lamp. toen ik het knopje eindelijk gevonden had schrok ik. "waar ben ik...". ik herkende dit niet. dit was mijn huis niet! ik rende naar de deur. "hè op slot!?". ik deinsde achteruit en viel op de grond. ik draaide me om om te kijken waarover ik was gevallen. ik zag een zwart boek. ik pakte het op. lisa stond erop. ik opende het boek en keek op de eerste pagina. "dit kan toch niet waar zijn." zei ik zachtjes tegen mezelf
weer sloeg ik een bladzijde om. ik zag allemaal foto's van mezelf; op school, thuis, in het winkel centrum, op straat. ik kreeg er kippenvel van. toen ik nog eens goed rondkeek liepen de rillingen over mijn rug. overal hingen foto's van mij. Van alle leeftijden: toen ik 3 was, 4, 5... dit was eng. dit is gewoon niet normaal! ik deinsde achteruit. en raakte iets aan. snel draaide ik me om. daar stond annelies. ze lachte naar me en legde haar hand op mijn schouder. ik wist dat ik haar hand weg moest slaan en zou moeten gillen, maar dat deed ik niet, dat kon ik niet. ik was verstijfd van angst en verwarring. "wat is er meisje?" zei ze met een bezorgde stem. "zeg het maar tegen mama" zei op een verantwoordelijke manier. "wat?! blijf van me af!" ik deinsde achteruit en dit keer lukte het me wel. ik liet me op de grond vallen en krijsde dat ik naar huis moest. "meisje oke, het is al goed. we gaan naar huis". ik keek op "e..echt waar?" zei ik met een huilerige blik. "Ja hoor, maar nu nog niet". "waarom niet!? ik wil naar huis! ik wil naar huis!". ik bonkte met mijn hoofd tegen de muur zoals ik altijd deed als ik in de war was. "omdat mama nog wat zaakjes moet regelen."
ik keek annelies met angstige ogen aan. waarom zegt ze dat ze mijn moeder is. ze is mijn moeder niet! wat moet ze. ze is gek! gek zeg ik je! weer begon ik tegen mezelf te praten.
annelies hield mijn hoofd vast tussen haar handen. "meisje toch!" zei ze op mijn moeders manier. ik wist niet wat ik moest doen en greep met mijn hand naar haar keel. "AU! LISA MEISJE WAT DOE JE?!" ik zette mijn nagels erin en begon nog harder te knijpen. een man kwam de kamer binnengestormd en sleurde me van haar af. ik kreeg een overweldigende klap tegen mijn hoofd en weer werd alles zwart. toen ik bijkwam zat ik in de kattenbak van een auto. tenminste dat dacht ik, want daar leek het op. "O, michiel ik heb hier zó lang op gewacht". Het was annelies ik hoorde het aan haar stem. "mijn kleine meisje". "pas maar op!"riep een mannenstem tegen annelies. het was waarschijnlijk de zelfde man als vanmiddag...
ik probeerde me op te draaien.
ik lag in een erg ongemakkelijke positie en kon geen ene reet zien. -uhmpff- kreunde ik . "wat was dat?" de man zette de auto langs de kant van de weg. "auw!" ik knalde met mijn hoofd tegen een van de randen aan. "mijn meisje is wakker" zei annelies kalmpjes. "shit!" riep de man. hij liep de auto. en deed de kattenbak open. "zo dus ze is wakker" zei hij met een peuk in zijn mond hoek. ik keek hem aan. het was een jongeman met een kort geknipt bruin kapsel. hij zag er eigenlijk niet slecht uit. hij had blauwe jeans aan. met een zwarte riem en een zwart shirt.
"zo!" zei hij weer en hij trok me aan mijn haren een stuk omhoog. "aaargg!" kreunde ik. "STIL JIJ!" siste hij. Hij keek eerst goed rond of er niemand aan kwam, toen trok hij me de auto uit. Daarna sleurde hij me naar de achterdeur van de auto en deed deze open. "STAP IN!" brulde hij. ik stapte in de auto. hij deed de gordel bij me om. en ik keek nog eens diep in zijn bruine ogen. Hij gaf me een lieve blik en boog over me heen. "wat doe je !" gilde annelies. "ik ga naast haar zitten" zei hij toen hij toen hij naast me zat. "waarom" annelies keek hem vragend aan."omdat ze anders ontsnapt, dus jij gaat rijden''. annelies kroop over de handrem naar de bestuurders zitplaats. "ROHOON??" zeurde annelies. "kunnen we gaan?". Ron keek me aan en fluisterde "hou je maar goed vast, want dat mens kan niet rijden". Ik moest lachen, dat voelde raar. waarom voelde ik me op mijn gemak bij kevin? Ik zou hem moeten haten. Hij keek me weer aan. Weer keek ik in zijn bruine ogen. Ik zuchtte en keek weer recht voor me uit. Ron sloeg zijn arm om me heen en bukte naar mijn oor "het komt wel goed!". weer smolt ik in zijn ogen. na een paar uur kwamen we langs een bordje er stond VANDERLINGEN op. Ik schrok en schreeuwde tegen annelies "vanderlingen?! ik wil naar huis! naar huis zeg ik je" en ik greep naar haar haren. "AUW! trut!" brulde annelies. ron trok me naar achter "laat dat!" riep hij streng. ik was meteen stil en ging recht op zitten.
toen we uiteindelijk bij een boerderij aankwamen stoptte de auto. "uitstappen!" riep annelies vrolijk alsof er niets gebeurt was.ik stapte een beetje onzeker uit en kon niet helemaal goed over eind blijven. ik was moe en zwak en wou naar huis. ron zag dat en hield me goed vast met zijn stevige en mooie armen. hij beurde me op en droeg me het huis in als een echte heer. annelies gaf me een jaloerse blik. daarna bracht Ron me naar boven en zette me voor de douche deur neer. De handoeken liggen in de bovenste kast. roep me maar alsje klaar bent. ik stapte de badkamer in en werd overompeld met luxieuse snufjes. langzaam kleede ik me uit en liet ik alvast wat warm water uit de kraan stromen in het bad. ik keek in de spiegel die er hing. weer zag ik mijn gezicht en liepen de rillingen over mijn rug. ik aaide over mijn dikke en blauwe nek. en streelde mijn bloedende lip. mijn haren hingen nog steeds woest en knupperig over mijn gezicht. en mijn ogen waren nog steeds rood van het huilen. Toen het bad vol gelopen was liet ik me rustig in het warme water zakken. "aahh" kreunde ik. het was heerlijk. Ik drukte op het knopje zodat de bubbels kwamen. weer kreunde ik van genot. "dit is precies wat ik nodig heb". ik kon niet al te lang genieten. ik hoorde ik knal...ik stapte uit het O zo heerlijke bad en liep richting de deur. ik drukte mijn linkergezicht er tegen aan, maar hoord niks. weer kreeg ik die rilling over mijn rug. ik voelde dat ik bekeken werd. ik voelde iemands ogen over mijn lichaam glijden. Ik pakte een handdoek en bond die om me heen.
ik droogde me haren. en klopte op de deur. ''Ron?, Ron laat me eruit!". "waarom wil je eruit?" zei een stem...het was ron!. "ron waar ben je?!". "ik ben hier" de stem klonk dichtbij. ik liep naar een spiegel en drukte mijn hand ertegen aan. "Ja juist!" zei ron. Ik schrok "heb je me..". "Ja ik heb je gezien...". ik kreeg kippen vel en hield mijn armen over elkaar. ik voelde me vies. ron ging verder: "je bent mooi lisa..je bent zó mooi." ik voelde hem genieten maar dat maakte het alleen maar erger. "MAAR RON!" ik moest huilen."ik dacht dat je me mocht!". -geen antwoord- "RON!". "GEEF ANTWOORD!". nog steeds geen antwoord. toen ging de klink van de badkamer op en neer. snel draaide ik me op. -pfoe..- "gelukkig dat die op slot is." dacht ik. maar het slot draaide. ik deinsde achteruit en pakt zo snel mogelijk iets uit het rekje. de deur ging open en ron stond er. met zijn mooie bruine ogen en het mooie bruine haar. hij droeg een mooie blauwe jean maar had geen shirt aan. wat zag hij er goed uit dacht ik nog, maar die gedachte was snel weg toen hij naar me toe liep en me vast greep. ik had voordat ron er was me snel omgekleed en droeg niet meer als onderbroek en een hempje. ''15 jaar en al zo mooi'' fluisterde hij. hij nam me mee naar een kamer en gooide me op bed. Ik ging zitten en hij zat naast me. "je hoeft niet bang te zijn" zei hij met zijn mooie betoverende lach. "maar je gaat me toch niet." hij legde zijn vinger op mijn mond. "niet bang zijn" fluisterde hij. en hij gaf me een kus op mijn mond. daarna stond hij op en liep hij de kamer uit. "dit is jou kamer" zei hij. "en ik heb je niet gezien. ik zou willen van wel...". ik voelde me gevleid maar ook bedrogen. ik stond op en liep naar de kast. mijn naam stond erop. en overal hingen posters van mijn lievelingsband. ik voelde me thuis. ik pakte wat kleding uit de kast. en het paste perfect. het was precies mijn steil! ook de schoenen. het was er perfect, maar ik verlangde naar huis, naar mijn eigen bed in mijn eigen kamer.
annelies kwam de kamer binnen gelopen "hallo lieverd" wat vind je van je kamer. ik stond op en keek haar aan "ik wil naar huis! laat me gaan!". annelies keek me lachend aan. natuurlijk mag je gaan. ik schrok "wat?". ''ga maar'' zei ze. ik stond op en keek uit het raam. "wat! waar zijn de huizen! en..en..". "de mensen?" annelies vulde me aan. ik draaide me om. annelies lachte weer. "er is hier niks meisje, je moet 50 kilometer lopen naar de dicht bijzijnde weg en nog maar te zwijgen over steden en dorpen" ze liep de kamer uit en deed de deur dicht. ik liet mezelf op bed vallen en realiseerde me dat ik hier misschien nooit meer weg zou komen.ik sloot mijn ogen en hoopte dat ik weer thuis zou zijn. ik wou naar huis, naar mijn moeder, naar mijn vader. weer zuchtte ik -pfff-. Het was nog helemaal niet tot me doorgedrongen dat mijn ouders niet eens wisten dat ik niet thuis was! het zou nog dágen kunnen duren. ik raakte in paniek en begon te hypperventileren. "gaat het lisa?". snel draaide ik me om en voelde ik iemands handen over mijn heupen glijden...het was ron. hij was een kop groter dan me en ik schat een jaar of 20. "uhh..ja hoor." zei ik stotterend. ron lachtte. ik hield van zijn lach. hij boog naar voren en hield zijn slaap tegen het mijne."alles komt goed, ik zorg dat je hier weg komt". ik keek hem aan. kon hij me hier weg krijgen? Ron lachtte weer. "maar.." weer hield hij zijn hand tegen mijn mond. "sssst vertrouw me''. en hij liep weg. ik was opgewonden. ik zou hier wegkomen! ik dansde door de kamer. en knalde daardiir met mijn knie tegen de rand van een kast. "AUW!" brulde ik. "meisje toch!"zei annelies die net kwam aanlopen. ik liet me op de grond zakken. en probeerde mijn blije gezicht te verbergen. "lieverd?...deed het auw?" geef mama maar een knuffel. ik reageerde er niet op. annelies greep naar mijn keel en zette haar nagels er diep in. "ik krijg geen lucht!" snauwde ik, terwijl ik haar handen probeerde los te rukken van mijn inmiddels bloedende keel. we rolden vechtend over het zachte lichtblauwe tapijt. ik zat nu boven op annelies, waardoor ik de kans kreeg om haar in haar gezicht te krabben. "TRUT!"gilde annelies. ron stormde de kamer in. overal lag bloed. hij moest ons letterlijk uit elkaar rukken. "meiden kom op!". annelies keek ron nijdig aan en liep langs hem heen de kamer uit. ik liet me weer in een hoekje op de grond zakken. en veegde het bloed van mijn nek en gezicht weg. het bleef maar bloeden. ron liep de kamer uit...ik keek hem na, maar hij keek niet om. ik liet mijn hoofd naar beneden vallen en realiseerde me dat ik geen kans bij hem zou maken, dat hij waarschijnlijk het vriendje van annelies is. ik zette die gedachte snel uit mijn hoofd, want ron kwam met een 1e hulp verband doos aanzetten. hij had zelfs een zusterjurkje aangetrokken om me wat op te vrolijkte. hij kreeg een brede grijns op zijn gezicht toen hij zag dat het werkte. "zo mevrouw" zei hij met een hoge knarsende stem. "goeie dag zuster."zei ik op een beleefde manier. hij moest lachen en ging naast me zitten. hij streelde met een doek al het bloed weg en liet een paar geweldige verband handelingen zien. smachtend keek ik ernaar hoe hij het puntje van zijn tong uit zijn mond stak omdat hij zo geconcentreerd bezig was. hij merkte dat ik naar hem staarde en lachte naar me. "ga slapen, vanavond is het tijd" zei hij tegen me. toen liep hij weg.

het was al nacht...ik keek rond in mijn donkere kamer en kon niet slapen. de tranen liepen over mijn wangen. ik wou zo graag naar huis. "KOMOP SCHIET OP!" fluisterde iemand... het was ron! ik herkende zijn stem. ik keek naar de andere kant en zag ron daar naast mijn bed staan. helemaal vergeten! vanavond zal er iets gebeuren. "hier ik heb je tas voor je gepakt". ron lachte dat hoorde ik in zijn stem. "kom je...?" ron sleurde me het bed uit. samen rende we naar buiten en liepen we richting de auto. toen we eenmaal in de auto zaten reden we weg. "waarom staan de lichten uit"vroeg ik aan ron. "anders ziet ze ons."..."wie ziet ons?"..."annelies!". ik schrok was annelies echt gevaarlijk?...ze heeft me een paar keer bij de keel gegrepen, maar echt gevaarliik? we reden de hele nacht door. "ga maar slapen."zei ron. dat hoefde hij geen tweede keer te zeggen en ik viel inslaap. toen ik wakker werd stonden we bij een grote schuur. "uitstappen!" zei ron streng. hij staarde met een koude blik vooruit. "wat is er?" vroeg ik terwijl ik zijn aandacht probeerde te trekken. "joehoe! oogcontact?" ik moest er zelf van lachen.. "ze is hier!". ron stapte de auto uit en rende weg. ik rende achter hem aan. maar kom hem nauwelijks bij houden. "aaaaaaaaaaah!".

ik deed mijn ogen open. "waar ben ik?" kreunde ik terwijl ik op een comfortabel bed lag. "thuis lieverd" het was annelies!. ik schoot omhoog en keek angstig rond. "waar is ron? en waarom herinner ik me niks meer?". "je hebt een hersenschudding denk ik" annelies lachte luid. annelies liep de kamer uit "ga maar slapen" zei ze nog snel. en dat deed ik.

"RON RON STOP!" gilde ik. "rennen lisa ze is hier!".
ik snapte het niet wie was hier. weer verstijfde ron en staarde naar een schim. ik ging hijgend naast hem staan en keek ernaar. de schim kwam dichterbij...het was annelies! "wat is dit?"ik keek ron aan "waarom ben je bang voor haar". ron keek me aan. "rennen lisa!...rennen!" ik aarzelde niet en ron weg. plots hoorde ik een schot en draaide me om. daar lag ron op de grond. hij bloedde. annelies had hem in zijn hoofd geschoten. ik moest huilen en raakte in paniek, maar mocht niet stoppen met rennen. "lisa lieverd!" annelies kwam achter me aan. ik rende richting de schuur. plots voelde ik een scheut van pijn in mijn zei. En viel ik voorover met mijn hoofd tegen de schuurmuur aan.

hijgend, krijsend en zwetend werd ik wakker. "het is maar een nachtmerrie het is maar een nachtmerrie..." ik herhaalde en herhaalde deze gedachtes. Ik haalde voorzichtig de dekens van mijn buik af en schrok. ik moest huilen en de tranen stroomde over mijn wangen. ik was verbonden en je zag bloedvlekken. annelies kwam de kamer ingerend,
"lieverd, meisje, wat is er?". ze sloeg haar armen om me heen maar ik duwde ze er net zo snel weer van me af. "laat me met rust! Blijf van me af!" annelies keek me verontwaardig aan. "meisje toch..." zei ze weer. ik wende mijn ogen van haar af. "je bent mijn moeder niet" zei ik koel. annelies keek met tranende ogen en moest toen lachen. "och lieverd je hebt het gewoon zwaar, ik dacht ven dat je het meende" en ze greep me weer bij mijn keel "ik dacht eventjes dat je dat echt dacht, maar je zegt dat om me te pesten". "uhh jaa, grapje!" zei ik snakkend naar adem. annelies liet mijn keel los en gaf me een kus op mijn voorhoofd.
"annelies...waar is ron?". annelies keek me geshokt aan. "ron heeft een ongelukje gehad. alles komt goed" toen liep ze snel door.

een paar uur later zat ik achter mijn bureau. ik tekende wat op een blaadje. plots kreeg ik een idee; ik ga een brief schrijven! ik liep naar de kamer van annelies en haalde daar een paar postzegels. toen ik naar buiten keek zag ik dat annelies één uur precies van te voren de brieven-bus nakeek. dat gaf mij de kans om daar vlak na de brief te posten. "uhh..maam ik ga even naar buiten, mag dat?" annelies keek me blij aan. "ja tuurlijk lieverd!" en ze ging verder met koken.
"dat mam trucje werkt dus echt" zei ik tegen mezelf. ik poste toen ze niet keek de brief. "aah daar komt de postbode al". hij nam de brief mee. ik dacht terug heb ik alles opgeschreven?

HELP!
annelies heeft me naar een onbewoonde plek gebracht en ze denkt dat ze mijn moeder is. ze heeft ron en mij neergeschoten en ik denk dat hij nu dood is. help me alsjeblieft!
ik weet niet waar ik zit maar er is veel zand. het lijkt een boerderij. toen ron me probeerde te helpen waren we bij een schuur die was niet zo ver. ik hou van jullie!
lisa.
ik had zoveel meer willen schrijven. maar dat kon ik niet. ik was in contstante angst dat ze me zou ontdekken. annelies kwam naar buiten "je hebt toch niet geprobeert om met de postbode mee te vluchten"? ik keek annelies aan "nee, hoezo?" plots realiseerde ik me dat ik dat had kunnen doen. "omdat ik hem heb verteld dat jij in een moeilijke fase zit. en je wilt weglopen" annelies ging naast me zitten op de grond. "hij kende dat soort kinderen en zei dat hij je niet zou meenemen, want je zou maar rare dingen gaan doen toch..." ik keek annelies met grote ogen aan. "waarom vergalde ze mijn leven". "is er iets?" vroeg ze terwijl ze haar armen voor de zoveelste keer om me heen sloeg. "ja eigenlijk wel.. mam, ik zou graag naar ron toe willen." annelies keek me begripvol aan. "oke" zei ze met een lach. ik snapte er niks meer van... ik mocht naar hem toe!? ik sprong op en juichte! "Woohoo!".
annelies keek me aan en lachte.
"kom je!?". "gaan we nu al?" vroeg ik verontwaardigd. "ja natuurlijk!"annelies aaide me over mijn hoofd. "herinner je alweer wat?" ze keek opeens heel serieus. ik aarzelde "uhh.. nee niks". annelies lachte. "we beginnen met een schone lei!". samen liepen we de kamer uit en stapten we in de auto. toen ik in de auto zat en op de achterbank keek liepen de rillingen over mijn lijf. annelies zag dat ik naar de achterbank staarde. "meisje wat is er?". ik keek haar benauwd aan "waarom ben ik gewond?" ik hoopte dat ze me de waarheid zou vertellen. "en wat voor ongeluk heeft ron gehad?"...annelies hield mijn hoofd tussen haar handen. "meisje...gisteren toen ron je naar de stad bracht zijn jullie eerst naar de bank gegaan" annelies keek me serieus aan, maar ik wist dat ze loog, ik wist wat er echt gebeurd was.
"en toen..." zei ik alsof ik van niks wist. "er was een overval!" zei annelies koel. een overval? dat was wel heel slecht verzonnen dacht ik in mezelf.
de tranen stroomden nu over haar wangen. "hij wou je redden, maar werd neergeschoten".
annelies kon wel erg goed toneel spelen. ik begon zelfs aan mezelf te twijfelen... "O, ben ik toen gevallen met mijn hoofd ergens tegen aan?" annelies keek me aan alsof ze wist dat ik meer wist. "hoezo vraag je dat?". "omdat ik een hersenschudding heb..." zei ik serieus. annelies zuchtte "ja.. uhh..gevallen!". ik was bang.
maar ik mocht in ieder geval naar hem toe. Ron zou me helpen. Ron zou zorgen dat alles weer goed kwam! Toen we eenmaal bij het ziekenhuis waren stapten we uit de auto. ik liep samen met annelies naar binnen. we liepen door grote witte hallen. de dokters keken me met een schuin oog aan. toen we eenmaal bij kamer 204 aankwamen. liepen we naar binnen. Ron lag daar met allemaal slangetjes en buisjes. ik moest huilen zo'n akelig gezicht vond ik het. Annelies zei dat ik maar even bij ron moest gaan zitten, terwijl zij met de dokter zou praten. Annelies en de dokter stonden samen achter een gordijn te praten. ik ging naast het gordijn staan en hield me oor ertegen aan. "ja ik heb lisa niet de waarheid verteld...". "O waarom dan niet?",
"DOKTER! stelt u voor dat ze zou weten dat die inbreker in ons huis was en niet bij de bank!".
ik schrok en deinsde achteruit. ZE LOOG! ze loog gewoon, ze verandert het verhaal elke keer. zodat niemand wat aan mij vraagt! de tranen stroomden weer over mijn wangen en ik ging op het krukje naast ron's bed zitten. Ik huilde en huilde. en drukte mijn gezicht in het matras.
"huh...lisa?" het was ron!. "O, ron ben jij dat?".
ron lachte als een boer met kiespijn. "ja, lijk ik er nog op?". "waarop?" vroeg ik vragend. "op een ron!" zei ron terwijl hij naar alle buisjes keek die in en uit zijn lichaam staken. "ja hoor!...altijd" fluisterde ik. ron lachte en ik klemde zijn hand stevig in de mijne. annelies kwam er weer aanlopen. en trok me naar achter. "hallo ron!" zei ze terwijl ze naast hem op bed ging zitten. "hoe voel je je?" ron keek angstig maar tegelijkertijd bleef hij rustig.
ik keek naar annelies die net deed alsof er niks gebeurt was. Na een uurtje moesten we naar huis en mocht ron mee. daar was ik erg blij om. Hij moest wel de hele tijd medicijnen slikken en rustig op bed liggen. maar dat kon me niks schelen. Ik keek in ron's mooie ogen en dwaalde weg. weg van deze planeet en weg van annelies en haar gestoorde ideeën. ik zweefde hoog de lucht in. zover een mens nog nooit geweest was. ik voelde iets bloeien, maar dat mocht niet! en zo snel het gevoel kwam. zo snel verdween het weer. annelies toeterde en ik schoot weer wakker. "we zijn er meis!". we waren thuis. ik was teleurgesteld en dacht even dat ik in mijn echte eigen huis was. maar dat was niet zo. ik zou nooit meer thuis komen...

Ron moest in bed liggen, en als hij dat niet deed zat hij in bed. het was er zo saai! en ik wilde naar huis. maar dat zou niet gebeuren dat wist ik nu...
na een paar dagen was ron beter. en vroeg hij aan annelies of we naar de stad mochten, dat mocht.
ik en ron gingen naar de stad, tenminste dat dacht ik...

"waar gaan we heen!?". ron keek me aan "weg hier je wilt toch weg!".Ik snapte het meteen! "ja ik wil weg!" en we reden uren en uren. uiteindelijk kwamen we in een bos terecht. we stapten uit en daar stond een houten schuur. Ron keek me aan en ik keek hem aan. "kom je?" zei hij terwijl hij de schuur in liep. Ik liep achter hem aan. toen ik net binnen was sloeg ron de deur dicht en duwde me naar voren. ik viel op de grond en probeerde op te staan, maar te vergeefs ron duwde me weer omlaag. "je bent zo mooi" fluisterde hij. ik huilde en mijn ogen kleurde rood. "wat doe je!" krijste ik terwijl de tranen als rivieren over mijn wangen stroomde "laat me los"..."laat me los, ALSJEBLIEFT! ALSJEBLIEFT!" ik bleef maar gillen. en ron duwde mijn hoofd tegen de grond. Met mijn gezicht op de grond fluisterde ron: "je snapt het niet!". Hij stond op en liep naar de keuken. ik probeerde weg te rennen maar hij ving me en gooide me op de bank. toen pakte hij een stoel en wat touw. Daar bond hij me aan vast. "waarom doe je dit!" schreeuwde ik huilend. "je snapt het niet!"..."je denkt toch niet dat annelies gek is!". ik keek hem aan. "dat is ze!"..."ze uhh. wil je houden!". ik snapte het niet.. "je laat me gaan?" vroeg ik aarzelend. "nee!...nee! dat kan niet". ik begreep er niets meer van. "Ik heb je een tijdje geleden weg gedaan"zei ron serieus. "wat hoe bedoel je? ron laat me gaan!". ron ijsbeerde door de kamer. "Nee dat kan niet."mompelde hij. "annelies wist niet dat ik je weg zou doen! je was zo klein. we zouden je ter adoptie stellen. maar zei kon het weer niet aan!". ik schrok. "w...wat!?" de tranen stroomde over mijn wangen. "nee!.. nee, laat me gaan, laat me gaan!." ik krijste mijn longen uit mijn lijf. ron maakt mijn handen en voeten los. ik zakte op de grond en legde mijn hoofd in mijn handen. "nee! nee mama! nee!" ik kon het niet geloven. al die jaren...was het allemaal gelogen? ik voelde een warme hand op mijn schouder het was ron hij legde zijn mond bij mijn oor. "het komt goed allemaal goed". Ik sloeg hem bij me weg. jij..jij bent mijn vader? hij schudde zijn hoofd en ging op een baal met hooi zitten dat midden in de schuur stond. "nee dat ben ik niet". ik keek hem vol opluchting aan "echt niet?"ron keek de andere kant op. ik stond op en liep naar hem toe. "echt niet?" zei ik weer. maar ron reageerde niet. dit kon ik niet hebben! ik werd woedend en duwde hem om. "zeg het me!" ron stond op en keek met vuurrode ogen vol woede naar mijn gezicht. hij hield zijn arm omhoog en gaf me een ongelofelijk harde klap in mijn gezicht waardoor ik op de grond viel. ik probeerde mezelf bijeen te rapen. maar ron bukte over mijn heen en trok aan mijn haar "laat me los! laat me los!" weer smeekte en brulde ik om genade. maar dat had ron dit keer niet. hij begon me steeds harder te slaan. en tilde me op ik dacht dat hij nu zou ophouden, maar niets was minder waar. hij beurde me hoger en hoger en smeet me tegen de muur aan. "aaaahh!" ik krijste van de pijn. het bloed stroomde over mijn hele lichaam en ik bleef krijsend op de grond liggen. "sta op!". "nee! nee alsjeblieft!"krijste ik. maar ron wou niet luisteren hij gaf me een harde trap in mijn maag. het bloed stroomde uit mijn mond. "alsjeblieft!" ik huilde en krijste, maar kon me niet bewegen. alles deed pijn. Ron liep naar achteren en ik zuchtte zachtjes. langzaam probeerde ik de schade in te schatten. Mijn hoofd bloede en ik kon mijn armen nauwelijks bewegen. Adem halen was praktisch onmogelijk, maar ik kon niet opgeven. ik strompelde omhoog. maar ron was nog niet klaar met me. "Je dacht dat je dat zomaar kon doen hè." hij lachte vals. "Je dacht dat je zomaar mijn leven kon vergallen." hij pakte een stalen buis. "Nee, nee alsjeblieft niet. Alsjebliieft!" Ron hief de buis in de lucht en sloeg hem zo hard hij kon op mijn tere lichaam. Ik krijste van de pijn. ik voelde het bloed in mijn longen vloeien en het liep mijn mond uit. Ron sloeg steeds harder en even stopte hij. ik huilde en lag op de grond te bloeden. weer lachte ron en weer hief hij de ijzeren stang omhoog, maar gooide hem dit keer weg. ik was opgelucht, maar kreeg een trap in mijn maag. Ron trapte me daarna tegen mijn hoofd. Ik krijste en ron begon te zweten van alle inspanning. "Jij bent mijn dochter!" siste hij. "Maar ik wil je niet! je verpest mijn leven!" hij was helemaal bezweet en uitgeput. zijn handen en zijn shirt zaten onder het bloed. hij hees me omhoog en schudde me heen en weer. "ik haat je!" en hij spuugde in mijn gezicht. Ik kon het niet begrijpen, waarom leefde ik nog. Alles was aan het bloeden en ron pakte een touw. Toen greep hij naar mijn been. ik krijste van de pijn. hij keek me woedend aan en ik hield me maar koest. hij bond me stevig vast. toen ron zijn rug naar me toe draaide probeerde ik me los te wurmen, maar tevergeefs. Ik hield mezelf voor dat ik de moed niet op moest geven. "Je snapt het niet..." ron stond stil en draaide zich om hij keek me aan. toen pas drong het door dat die mooie ogen van hem wel verdacht veel op de mijne leken. allebei helder blauw en om de pupil een goud/bruine rand. "Je ziet het nu ook." zuchtte hij. "w..wat zie ik?" zei ik snikkend. "De ogen. we lijken op elkaar. jij lijkt op mij." hij lachte zachtjes en hield mijn bruingolvend haar uit mijn gezicht. "H..het spijt me!" ik wende mijn gezicht af en wou zijn excuus niet horen. "je begrijpt het niet!" riep hij weer. Hij hield mijn hoofd tussen zijn handen en drukten zijn lippen op de mijne. "je bent mijn dochter... niet!". Mijn ogen werden groter. en ik trok mijn hoofd weg van zijn gezicht. zijn handen weg van mijn hoofd en zijn lippen weg van de mijne. ik keek in zijn helder blauwe ogen en zag dat er een traan over zijn wang liep. "Je bent niet mijn dochter". Ik zuchtte van verlossing, maar tegelijkertijd om de angst weg te krijgen. Ron stond op en liep weg. "I...ik zou je nu alles wel moeten vertellen..."
Ron maakte het touw los. Ik viel van vermoeidheid op de grond. probeerde nog te staan, maar mijn benen protesteerde. mijn handen waren rood van het vloeiende bloed. en mijn rug zat vol met striemen en blauwe plekken.
Ik keek ron hulpeloos aan. Hij bukte en drukte me tegen hem aan. "Ik moet het je vertellen" fluisterde hij weer.















Aantal keer bekeken: 8943
Waardering: 5.96 op 10
Geef een cijfer:

Alle rechten voorbehouden 2005-2024 - www.verhalenlezen.nl


Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!


Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 100 bezoekers online