Lees het verhaaltje: koeienclowns op verhalenlezen.

koeienclowns.

U leest om dit moment het verhaal koeienclowns gepost door g. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: g
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

koeienclowns
DAG 1

Mijn naam is Julia en op een dag zat er een clown in mijn huis.
Ik heb nooit om clowns gevraagd; edoch liet het lot mij haar blote billen zien.
En wellicht, wie weet, overdrijf ik wat mischien, maar mijn leven vloog schervend aan delgen sindsdien.
Waarom toch door clowns belaagd?

Het begon om te beginnen bij het begin van deze dag. Er werd gebeld, nog slaapdronken deed ik open en daar stond een boze clown.
Ik wou de deur weer zachtjes dicht doen, maar de clown duwde de deur terug open. Ik wou de deur weer zachtjes dichtdoen, maar hij keek wel erg boos dus liet ik hem maar binnen.

We keken elkaar een beetje ongemakkelijk aan. Nu ja, hij keek me eigenlijk boos aan, maar ik denk dat dit dus kwam door de ongemakkelijkheid van de situatie.

Ja, er gebeurde weinig.

Toen kwam hij naderbij, en legde zijn hand tegen mijn nek. Ik hoorde een knal, zag blauwe vonken en een gigantische klap trok door mijn rechterschouder waardoor ik snakkend naar lucht op de grond ineenzakte.
Rook kwam uit de palm van zijn hand en ik zag zo'n zoemertje waarmee je mensen voor de gein een schok kan geven.
"Oh ja," zei ik om het ijs een beetje te breken, "Dat is zo'n clownsgrapje he?"

Oh wat keek hij me boos aan.
Ik kan je gerust zeggen, ik begreep daar helemaal niets van.

DAG 2

Vroeger zei ik wel eens tegen mijn oma dat ik niet begreep waarom mensen zo intolerant kunnen zijn jegens hun medemens. "Och kind," lachte ze dan, zoals alleen oude vrouwen kunnen lachen, haar wandelstok zwaaiend wijzend naar mij, "Als je denkt dat jij tolerant bent, moet je eens een clown in huis nemen."
En dan porde ze mij met die stok: "Dan begrijp je het wel."
Ik herinnerde mij dit, omdat die clown mij ook continue zat te porren met een wandelstok. Toen ik TV wou kijken, toen ik een tijdschrift wou lezen, toen ik even naar het toilet moest, de hele tijd duwde hij de punt van die stok tegen me aan.
"Doe nou even niet," zei ik tijdens het koken: hij prikte met dat ding in mijn ogen en dat is best gevaarlijk. Gelijk sloeg hij keihard met dat ding op mijn vingers. Ik kon niet meer koken van de pijn! Ik mag nog van geluk spreken dat ik de kracht kon vinden een paar boterhammen te maken!

Die avond, tijdens het douchen, dacht ik wat dieper na over de woorden van mijn oma. Zo tolerant als ik mezelf ook vond, ik vond het niet prettig dat die clown bij me in de douche stond. Hij stond wel met zijn rug naar me toe, starend naar de muur, maar toch vertrouwde ik hem niet. Na al die jaren begreep ik eindelijk wat mijn oma bedoelde. Ik schaamde me diep.

DAG 3

De clown had mij nog niet eerder gestoord als ik bezig was met serieuze zaken. Er was natuurlijk wel die blik, (altijd die blik) die afkeurende blik als ik mijn belastingpapieren in een mapje opborg, of als ik de meterstanden van het water noteerde.
Maar hij respecteerde mijn serieusheid. DACHT ik te denken.
Ik keek in de koelkast, om te kijken wat voor spulletjes ik nodig had. De melk was bijna op.
Een SPLASH, een kou, een gewaarwording van natheid, gedruppel op de vloer, het besef dat de clown een emmer vol water over mij had gegooid. Ik was nat. Ik zocht in zijn ogen een verklaring. Maar die blik!
Hij keek me zo... verongelijkt aan. Alsof ik iets verkeerds had gedaan. Hij bleef maar zo staren, met die emmer in zijn hand.
Het was doodeng.

DAG 4

Erger werd het toen hij ook zijn vrienden liet langskomen. Dan stonden er ineens twee clowns gepikeerd naar mij te kijken. Of drie.
En ze straalden allen een bezwarende verveeldheid uit, een die je schuldig deed voelen dat je ze niet kon vermaken. Maar het is toch de taak van clowns om mensen te vermaken? Ik voel me wel lullig als ik in stereotypen ga denken, maar het is ook niet terecht van de clowns dat ze van mij verwachten superlollig te zijn. Ik kan gewoon niet grappig op commando zijn, dat lukt mij niet.

Aan het einde van de middag bleven er 2 clowns over. De clown die sinds het begin in mijn huis was, die zich door de andere clowns "Clown 2" liet noemen, en een die "Clown 1" als naam had.
Ik besloot ze te negeren, en naar boven te gaan om eten klaar te maken.
Zij volgden mij.

Eenmaal in de keuken gingen de clowns zich dreigend clownesque gedragen. Ze hadden geen respect voor mijn spulletjes dus ik zei: "Jongens, niet aan mijn spulletjes komen."
De clowns hadden hier schijt aan. Ze kwamen tot op een meter van mij af staan.

Clown 1 pakte een glas op, en liet het vallen.
"Oh, oeps."
Clown 1 pakte een pan op, hief het boven zijn hoofd, en liet het vallen.
"Oh! Oeps!"
Clown 1 pakte een frituurpan op, en liet het vallen, bovenop zijn voet.
"AAAuuuuAAAUUKaAAAankerkankerKANKER!!"
Clown 1 pakte zijn voet en hopte wat op de andere.
Clown 2 keek mij aan.
"Denk maar niet dat je grappig bent," zijn eerste woorden geadresseerd aan mij, aan de schorrige, rommelende klank te horen zijn eerste woorden gesproken in een lange tijd.
Ik voelde me erg rot en naar. Ik dacht helemaal niet dat ik grappig was.

DAG 5, 1200 uur

Miauw.

Ik had ze door, ik had ze al door toen mijn sleutel net het slot in ging. De sleutel bleef haken, rammelen, RAMMELEN

Miauw.

Stotend, ik tegen de deur, struikelend, ik kwam binnen. De naaldhakken uit, omhoog ik moest OMHOOG. En snel!

Miauw.

Bonkelend met handen en voeten schoot ik de trap op, mijn blik die scherpstelde op de clowns. Rennend stak ik mijn arm uit. De verontwaardigde blikken van de clowns, omkijkend naar mijn naderendheid.

Miauw

Mijn blik die zich scherp stelde op de poes. Ik duwde me langs de clowns, mijn hand verder uitgestoken-

Ting!

-Mijn arm zakte. De magnetron had reeds met een ploppende bloedklap mijn poes beëindigt.
"Nee!"
Weer die blikken vol haat. Clown 1 kauwde als een sletje op zijn kauwgom. Clown 2 keek alleen maar boos. Lang.
"Jij bent geen clown," zei hij eindelijk.
"Nee!"
"Jij bent geen clown," herhaalde hij.
Mijn poes!
"NEEEEEEEE!!!"

14 uur 48

Met een compres op mijn hoofd achteruit gezakt, hoorde ik niks dan zacht gegiechel. Het waren de clowns verderop, telefonerend. Zelfs dat irriteerde mij nu. Ik weet niet, ik had gewoon het idee dat ze te ver waren gegaan met die poes.
Ze hingen op.
Misschien had ik ze in de gaten moeten houden, maar de hoofdpijn van hun acties soesde mijn wil. Ik wou alleen maar even slapen. Totdat het te laat was, dat is.

Het geluid van de hijskraan, het moet mij ontgaan zijn. De knal, het gekraak van mijn dak, de doffe klap, de verf die van het plafond naar beneden kwam zetten; dat niet.

Weerom genoodzaakt mij naar boven te spoeden: ook dat begon te irriteren. Die clowns toch! Je zou ze toch haast! Nou dan!
Mijn adem leek wel van hout zoveel stokte (STOKte HAHAHAHAHAHA -red.) het.
Ik was net op tijd om Clown 2 minimalistisch humpa-pa-dansend te zien, en om Clown 1 in zijn onderbroek over een dode koe te zien schurken.
Toen duizelde het mij.
Ik moest zitten.
Clown 2 liet blijken ritmisch gestoord te zijn met behulp van een PAUK. Ik moest nodig zitten. Begeleid door Clown 2's paukenslag en bezwerende geneurie stopte ik mijn vingers in de oren, en Clown 1 een of ander mes in de koe. Dankzij dat mes konden de ingewanden van de koe fijn kennis maken met mijn misselijkheid.
Ik moest erg nodig even liggen.

1600 uur

Liggend op de grond keek ik het aan. Clown 1 was de koe aan het uitlepelen, en gooide soms lachend en speels wat ingewanden naar Clown 2, die dat dan weer oppakte.
"Hahaha," lachtte Clown 2 dan speels, en smeet het hard terug in zijn gezicht. Clown 1 keek dan een beetje sip, en dan moest Clown 2 lachen, en ging Clown 1 zachtjes huilen, en Clown 2 harder lachen, Clown 1 hard huilen, Clown 2 nog harder lachen en "HOU OP!!!" gilde ik dan.
Nou dan ging het wel weer even goed, maar na een poos begonnen ze weer, en dan gilde ik nog harder "HOU OP!" en dan gingen ze expres in mijn oren lachen/huilen, en ik riep "HOU OP! HOU OP!" stampend met mijn vuisten tegen mijn hoofd, "HOOU OP! HOooUU OPP!!!!!!!"
Zo werd ik de wereld van de clowns ingezogen.

In de dagen daarna kwamen steeds meer clowns in mijn huis. Al die dagen lag ik bewegingsloos, in stilte starend naar de koeien die binnen werden gesleept. Elke clown begon met snijden; ik leek in een koortsachtige slaap te geraken, waaruit slechts angstdromen mij doen deden ontwaken.
En wat ik toen zag liet mij een kreet doen slaken.

DAG 12, 24 uur 36

Clowns wonen in koeien, dat begrijp ik nu...
Koeienclowns, daar kwam die uitdrukking dus vandaan.
Het was donker. IJle lucht, strontvlieggevlieg, en die stank was alles dat op te merken viel. De duisternis maakte het wel een stuk makkelijker je nek te breken over kadavers, toch besloot ik de oude lantaarn uit de kast te halen om even een raampje te vinden, open te zetten, en de boel te laten luchten. Die stank man!
De kast was opun, (no pun intended) en de lantaarn deed het nog. Mooi, aan dat ding.

De verschrikking.
De griezelnij.
De vloer, elke vloer voorzover ik wist, was bezaaid met ingewanden en meer dode koeien dan ik me voordien kon voorstellen. Mijn mond viel open en het lantaarnlicht over de muren.
Een clown had met kadaverbloed op de muren gekalkt. Letters vormden woorden. "Poep." mompelde ik.
Daaromheen geschreven herkende ik "hihi" in minstens 10 verschillende handschriften. Licht van de lantaarn liet ik langs de muur schijnen. De pupillen van een clown, die naakt de muur aan het likken was, lichtten fel op. Het creatuur spurtte gleich ins koe. Het kadaver huiverde.

DAG 12, 24 uur 47

En hoe moet ik de geluiden omschrijven?
Holle echo's van een doods kinderlachen, om nog veel dodere toeters?
Het verzeeg in de achtergrond.
"PWEP!"
Ik schrok op. Het kwam uit een koe.
"PWEP!"
Nog een keer.
"PWEP!" Achter me! PWEP! PWEP! Uit elk kadaver kwam getoeter. "PWEP!"
Sommige clowns begonnen te giechelen. Te giechelen, of zachtjes "oeeh!" te roepen.
"Ieehiehiehoehahahoehahohaheheheee..."klonk het om me heen tussen het getoeter.
KRA ineens! KRA!
Mijn lantaarn schoot door de huiskamer. Daar! Kraaien!
De maan brak door, en onthulde vele vleugelflappende vogels meer in haar spookachtig schijnsel.
KRA!
"IeeeeeEEAAARGGHHH!!!!" gilde ik. Luidse geluidsexplosie van gelach, getoeter, gekras en opvliegend gevleugelte.
"Wie van jullie heeft die beesten binnengelaten!!" gilde ik!
Niets.
Ik kon ze niet zien kijken vanuit hun kadavers natuurlijk, maar ik voelde de boze blikken branden. Ik tartte dingen waar je niet mee tarten moet. Zoals clowns.

DAG 12, 01 uur 20

Een clown begon iets met een hoge toon te krijsen, spoedig gevolgd door alle anderen. Ik gilde mee, uit onmacht. We gilden allemaal totdat we stopten (deuj).
Bijkomend van al dat wederzijdse gillen, probeerde ik mijn hersengepeins te stillen. Mijn krankzinnigheid is boter, en ik ben het pannetje op het vuur. Ik moest iets doen aan de aanwezigheid, mijn clowns waren niet gewenst, ik moest ze weg, anders opgerot. Ik voelde, clowns, ik moest de deur uit, denkend.
Toen begreep ik, wat ik moest doen om de clowns weg te krijgen. Ik moest de clown begrijpen, doorgronden kunnen. Ik moest denken als een clown.
Ik dacht.

Waggelend stond ik op, wankel op mijn benen. "Harrreeuuhhhh," bromde ik, en scheurde mijn blouse open. Mijn tieten drilden door vrijheid, ik keek de kamer rond.
Nu giechelen de clowns niet meer.
Een schreeuw, en ook mijn rok heb ik van mijn lijf stukgetrokken. Ondergoed draag ik niet. "Hrrrreehhhhh," lach ik nu, boosaardig grijnzend. Ik weet wat ze denken.
Ik laat me door mijn knieen zakken, tussen alle koeieningewanden op de grond. In een roes pak ik ze op, smeer ze over mijn hete lijf, stop ze in mijn vrouwelijk geslachtsorgaan. Smerend langs mijn lijf naar boven, likkend, tussen mijn lippen, zachtjes bijten, kijken.
Nee, nu giechelen de clowns niet meer.
Ik merk dat ze naderen, schimmen in het duister, masturbeer en luisterend. "Ooh," fluister ik zachtjes, ondeugend de ingewanden over mijn weldadig bewegend lichaam strelend. Te schokken begint het als ik voel dat de clowns masturberen. Zien niet horen niet, nee voel. Langzaam komt de clown klaar, maar zijn ejaculatie is snel als de bloem waarmee hij spuit. "Ja," hijg ik, "Clown-bukake"
Warm clownzaad over borsten, buik, gezicht. Het spuitend genoegen.

Een slepend metalig geluid klonk. In het maanlicht zag ik dat Clown 2 een lang zwaard had getrokken, waarmee hij plechtig op me af liep. "Ja," hijgde ik, wentelend in de ingewanden, ze steeds harder tegen me aan wrijvend.
Clown 2 knielde, en haalde het lemmet langs mijn lippen. "Ja," smeekte ik.
Hij bood me het zwaard aan. Ik nam het: "Mmm," kreunde ik, streek het blad langs mijn dijen, langs mijn edelste deel. Koud! Ik sneed mijn tong eraan open opdat ik bloed kon kwijlen, wat ik dan ook volluptueus deed.
Dit was mijn kans. Ik stond op, zwaaide traag wat met het zwaard, en voordat iemand wat doorhad, kliefde ik het in de rechterschouder van de nog immer bukkende Clown 2. De andere clowns gingen zwijgend verder met masturberen. Ik trok het zwaard uit de schouder, en stak de punt in de buik van Clown 1, eruit en shhhwingde een of andere clown zijn hoofd eraf. Mijn lichaam maakte een draaiende beweging daarbij, hierbij het zwaard in een andere clown zijn middel slaand. Ik brul. Steeds sneller weet ik het zwaard uit clowns te trekken, en steeds sneller ram ik het er weer in, al snel geen staande clown meer overlatend. Ik hak in op de liggenden.
Zwaar ademend keek ik de kamer rond. Gestommel klonk, een rochelende stem, de stem van clown 2:

"Julia..."

DAG 12, 01 uur 44

Ik zou Clown 2 finaal onthoofd hebben, ware het niet dat ik iets nieuws aan hem ontwaarde. Hij glimlachte.
En hij hoestte, want ener zijn longen lag open en bloot, en zoiets trekt me toch een stof aan, dat wil jij niet weten. Ik zeg altijd maar dat jij jezelf eens moet voorstellen als een huidloos skelet met je weerloze ingewanden te kijk gesteld aan al het natuurgeweld van de wereld, als je denkt dat stoffen en stofzuigen niet belangrijk is.
"...de clown...maakt..." Zei Clown 2, tussen het hoesten door. Hij hoestte even uit, haalde diep adem, moest natuurlijk toen nog harder hoesten, dus hoestte hij weer uit en haalde toen voorzichtig adem.
"Julia," lispelde hij. Ik leende hem mijn oor.
"Julia...de clown maakt... de liefde."
Ik begreep er geen ene tyfus van. "Wees nou eens duidelijk man," vermaande ik, demonstratief om me heen kijkend: "Waarom?"
"Julia..."
Hij haalde een donker doosje uit zijn zak, en klapte het open.
"Kijk..."
Ik keek in het doosje, wachtend tot mijn ogen in het duister konden scherpstellen op de inhoud.
En toen ik het zag, wel: bloed heeft nooit meer sneller mijn gezicht verlaten.
"NEEEEEEE!!! NEE GOD NEEEEEE! NEEEEEEEEEEE!!! OH NEE! NEEEEEE!!!! OH NEEEEEEEEEE!
OOOOHH NEEEEEEE!!!!! NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!! OOOOOOOOOHHHHHH!!.."
"ho maar," zei Clown 2, wijzend naar zijn oren.

EPILOOG

Er zijn maar enkele plaatsen waar iemand als ik zuiver veilig is. Hoe naargeestig die plaatsen ook zijn, toen ze me kwamen ophalen om te brengen ging ik vrijwillig mee. Zwijgend, om nooit meer een woord te spreken, volgde ik hen nog diezelfde nacht. Hun drukke gebabbel ging als gezoem langs mij heen, en waar lompe bokkesprongen hun voeten drooghielden, slofte ik door de plassen die een onopgemerkte, schijnbaar hevige, regenbui had gecreeerd.
De enigste keer dat ik opkeek was toen een van de twee begeleiders, Marhime genaamd, in een gesprek de volgende uitspraak deed: "Liefde is pas leuk als het echt tragisch eindigt."
Ik zei niks.

En zelfs nu denk ik nog steeds aan die nacht, vooral op deez' soortig herfstige dagen, als mijn handen en voeten koud aanvoelen, als er snot uit mijn neus loopt en alles ruikt naar verregend leven.
Veel begrijp ik nu van clowns, en doet hun gedrag mij logisch aan. Clowns zijn diep logische wezens, iedereen kan dit weten, als men er de ogen voor opent. Maar ja, wie kan zeggen zich ooit echt te hebben verdiept in clowns?
Het is een feit dat de clown behalve intens grappig, (Nee! Clowns zijn helemaal niet grappig! HAHAHAHAHAHA-red.) ook een tragisch wezen is.
En ik weet waarom.

Na al die jaren roep ik nog elke avond mijn verloren vaders aan. Zwijgend sta ik voor de spiegel, maar in mijn hoofd gillen de stemmen hun vragen en vertwijfeling. Kunnen clowns werkelijk alleen zo voor hun nageslacht zorgen? Was het echt de bedoeling dat ik ze allemaal afslachtte (en fokking hard) met een zwaard? Hoewel ik troost kon vinden in de herinnering aan de trotse, gelukkige blik van Clown 2 bij het laten zien van mijn nieuwe clownsgezicht in het zakspiegeltje, vond ik het moeilijk dat ze er niet waren om mij te helpen, om vaderlijk bezig te zijn, vaderachtige dingen te doen. Dit was een eenzaam bestaan.

Ik haal diep adem. Tijd om de eierzak nog een laatste maal te bevruchten. Ik haal mijn vinger langs het witte spul op mijn gezicht, en duw hem diep mijn vagina in. Reeds 13 clowns heb ik al gebaard, en ik voel dat na deze clown de spanne van mijn jaren het bestaan niet meer dragen zal kunnen. Dan is het de beurt aan mijn kinderen -onze kinderen- een nieuwe moeder te zoeken: één clown, en daarmee velen te creëren. De Clown Maakt de Liefde!

Aantal keer bekeken: 2020
Waardering: 5.50 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 54 bezoekers online