Lees het verhaaltje: Lola op verhalenlezen.

Lola.

U leest om dit moment het verhaal Lola gepost door Eveline. Dit verhaal is gepost in de categorie dieren verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar dieren verhalen?
Categorie: dieren verhalen
Gepost door: Eveline
Gepost op: 2009-12-28

Verhaal:

Lola
Lola
Mmm… waar te beginnen? Ah, ik weet het al. Mijn naam is Lola, Lola het schaap. Nu denk je vast, wat is daarmee? Maar ik heb een heel lang levensverhaal. Er zijn heel veel dingen met mij gebeurd, goede dingen, maar ook slechte dingen. Zo ben ik een keer weggelopen en midden in een groot berggebied verdwaald. Maar daar kom ik later op.
Ten eerste: ikzelf. Ik ben geen normaal schaap. Als je mij nu zo zou zien zitten, zou je denken dat ik een knuffeldier was, zo’n zacht en pluizig ding waar kleine kinderen mee slapen. Maar dat is niet zo. Ik lijk een beetje op een mens, ik heb daar de lichaamsbouw van, dus ik loop op twee poten, maar voor de rest ben ik schaap. Ik kan wel praten. Ik ben net vandaag 28 jaar geworden.
Mijn moeder heette Elizabeth, en kwam uit Engeland. Mijn vader heb ik nooit gezien, maar ik weet wel dat hij uit Nederland kwam, want mijn moeder is voor hem naar Nederland verhuisd. Maar de dag voordat ik geboren werd, stierf hij. Daarom heeft mijn moeder mij in haar eentje opgevoed.
In mijn eerste levensjaren had ik een goed tehuis. Ik had een heel leuke familie, en leerde heel veel dingen van mijn moeder. Ik leerde bijvoorbeeld staan, lopen, praten en nog veel meer dingen. Mijn baasje heette Lynn, en ze zorgde goed voor mij en mijn moeder. Ze was altijd vrolijk en heel aardig. Ik kon altijd goed met haar opschieten en zij denk ik ook wel met mij. Ik had nog veel meer halfbroertjes en -zusjes, en samen met hen speelde ik altijd in de wei. Op de een of andere manier vond ik gras niet lekker, en daarom kreeg ik altijd wat mensen ook aten: brood. Dat vond ik heerlijk. Ik kreeg meestal het oude brood van Lynn, wat ik nog lekkerder vond dan gewoon brood. Maar op mijn vierde gebeurde er iets.
Lynn stierf plotseling. Ze was nog maar 24, maar had een ziekte. ik heb het niet gezien, maar ik wist dat het een pijnlijke dood moet zijn geweest. Daarna was er niemand meer die voor mij wilde zorgen, behalve mijn moeder. Lynn had geen familie, alleen een tante die in Canada woont (dat heeft ze mij ooit eens verteld). Een paar dagen na haar dood kwam er een heel grote kar het erf oprijden. Elizabeth zei dat het een vrachtwager was, een groot ding dat kon rijden op brandstof. Ze zei dat het werd gebruikt om dieren naar de slagerij te brengen. Ook al had ik een paar dagen geen voer meer gehad, ik was sterk genoeg om met mijn moeder voor de vrachtwager weg te rennen. We renden, samen met alle anderen, het grote bos achter Lynn’s erf in. De grote vrachtwager ging ons achterna, maar voor het bos stopte hij en er kwamen mensen uit die ook het bos in renden. Ze hadden ook een hond bij zich, om de schapen weer naar de wei te leiden. De anderen gehoorzaamden, maar mijn moeder zei dat ik door moest rennen. Al gauw verdween de rest uit het zicht. Het zou nog heel lang duren voordat ik hen zou zien.
Drie uur lang renden mijn moeder en ik maar door en door, tot we echt niet meer konden. Doodmoe gingen we ergens in een holle boom zitten. Ik weet het nog goed. Vlak daarna vielen we in slaap.
Toen we wakker werden, zaten we niet meer onder de holle boom. We lagen gescheiden, allebei in een andere stal. Ik kon mijn moeder niet zien, maar wel horen. “Wat gaat er gebeuren?” vroeg ik angstig aan haar. Ik was bang. Ik heb gehoord van Anna, een van mijn halfzusjes van al 14 jaar, dat sommige baasjes niet zo aardig waren tegen schapen en ze ook mishandelden.
Mijn moeder antwoordde niet. Ze had een onregelmatige hartslag, dat kon ik horen. Plotseling ging mijn staldeur open. Daar stond een heel streng uitziende vrouw, die Anne-Lisa heette. Ze nam mij mee naar de wei en ze leerde mij heel veel trucjes. Bijvoorbeeld: als zij lig zei, moest ik op mijn rug gaan liggen. En als ze zei mek, dan moest ik mekkeren. Ook gaf ze mij bijna geen voer. Ik denk zo ongeveer eens per twee dagen. En als ik iets fout deed, stak ze mij met een roodgloeiende pook in mijn rug. Dat deed vreselijk zeer. Daardoor heb ik in mijn rug nu nog steeds een kale plek. Het was vreselijk. Ook schoor ze zodra mijn wollen vacht lekker dik was, mijn wol eraf. Daardoor had ik het s’winters altijd heel erg koud. Ik weet niet hoe ik die jaren ooit heb kunnen doorbrengen. Ik moest in de winter altijd op mijn stal staan, die zo klein was dat ik me nauwelijks kon omdraaien. Daardoor spaarde ik altijd heel veel energie en daardoor kon ik de koude nachten volhouden.
Zo ging dat zes jaar lang door, en mijn moeder werd zelfs nog erger mishandeld dan ik. tot op een dag, drie weken nadat ik tien jaar werd, Anne-Lisa mijn staldeur vergat dicht te doen. Ik was vrij! Gauw liep ik naar de stal van mijn moeder. Ze sliep. Tenminste, dat dacht ik. ze lag op de grond, maar bewoog niet. Ik deed haar staldeur open. Ik snuffelde aan haar gezicht, maar ze bewoog niet. Ik dacht: nee, mama, alsjeblieft niet, niet jij… maar het was zeker. Ze was er niet meer. Ik moest vechten tegen mijn tranen, want ik hoorde Anne-Lisa eraan komen. Weg! dacht ik. Nog een keer keek ik achterom voordat ik wegliep. De mishandeling moet haar teveel zijn geweest.
Langzaam sjokte ik naar de weg. ik heb me nog nooit zo rot gevoeld als toen. Plotseling kon ik me niet meer inhouden en moest ik heel hard huilen. Ik rende heel hard weg, en had geen idee waar ik heen liep. Maar het maakte me niet zoveel uit. Niks maakte me meer uit.
Nadat ik ongeveer drie kwartier had gelopen, merkte ik dat de weg waarop ik liep omhoog ging. Na een tijdje werd hij heel erg steil, waardoor ik heel moe werd. Ik ging boven in een boom zitten, dat vond ik fijner. Ik kon toen heel goed bomen beklimmen.
Ik denk dat ik daar ongeveer een half uur zachtjes heb zitten huilen, toen ik beneden mij een zachte en lieve stem hoorde: “Heey, wie is daar?” ik moest nog harder snikken, want ik dacht dat ik weer mishandeld ging worden. Het meisje dat op de grond had gestaan klom naar boven, naar mij toe. Ik zat op een erg dikke tak, dus ging een meisje met rood haar naast mij zitten. Haar haar was echt heel lang, tot aan haar middel en het zat in twee vlechten. “gaat het een beetje?” vroeg ze. Ik schudde mijn hoofd. “mijn moeder is dood,” snikte ik. ik wist niet waarom ik het vertelde. Bij haar voelde ik me op mijn gemak. We hebben heel lang gepraat, zittend op de dikke tak. De boom stond midden in het hooggebergte in de Alpen, en Lara, zo heette het meisje, vertelde mij dat ze op jacht was. Ze vroeg of ik mee wilde naar haar huisje aan de voet van de berg, want daar had ze ook andere schapen. Ik vertrouwde het niet helemaal, maar toch ging ik met haar mee.
Toen we bij haar huisje kwamen, keken alle 15 schapen die in de wei zaten op. Ik zag Anna er ook tussen staan! En nog veel meer halfbroertjes en zusjes: Laura, Berend, Jaro, Diana… ik was helemaal blij! Ik rende naar ze toe en ik besloot om bij Lara te blijven wonen.
Sindsdien heb ik vrolijk bij haar geleefd, en Lara is echt lief voor ons. Ze geeft ons drie keer per dag eten, en speelt heel vaak met ons. We mogen zelf weten of we in de stal willen zijn, of in de wei. Nu ben ik zelf ook moeder van drie schattige lammetjes, en ik hoop dat mijn kinderen niet zo’n verschrikkelijk leven zullen meemaken als ikzelf.

Aantal keer bekeken: 6944
Waardering: 6.18 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 76 bezoekers online