Lees het verhaaltje: mijn jeugd als dievenkind op verhalenlezen.

mijn jeugd als dievenkind.

U leest om dit moment het verhaal mijn jeugd als dievenkind gepost door cba. Dit verhaal is gepost in de categorie spannende verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar spannende verhalen?
Categorie: spannende verhalen
Gepost door: cba
Gepost op: 2010-7-19

Verhaal:

mijn jeugd als dievenkind
Mijn jeugd als dievenkind.

"Hallo, mijn naam is Ella, ik ben een vrouw van 25, en heb een rare jeugd gehad. Ik zal jullie er over vertellen"

Mijn verhaal begint bij een leeftijd van 10 jaar oud. Mijn ouders waren lieve mensen voor mijn en mijn tweelingbroer Patrick. We gingen vaak uit, en dat was ontzettend leuk. Mijn broer en ik kregen vaak leuk speelgoed, ook dure games; zoals voor een Playstation 3.
Toen we op onze verjaardag taart hadden gegeten, moesten we bij mama en papa aan tafel gaan zitten. We keken hen vragend aan.
"Zoals jullie weten," begon vader, "hebben jullie vaak leuke cadeautjes gehad van mama en ik, maar...we moeten jullie iets er over vertellen...."
"Wij zijn dieven," zei mama, "hele goeie, en we willen jullie vragen of jullie het ook leuk lijkt om dat soort werk te doen, net als papa en mama"
Mijn broer en ik keken elkaar aan. "Vet, dan kunnen wij ook diefje spelen," zei mijn broer.
"Mij lijkt het ook leuk, het is net zoiets als piraatje spelen, wat je soms op tv ziet," zei ik.

En zo leerden mijn ouders ons hoe we winkeldief moesten zijn. We maakten onze ouders trots, we kwamen vaak thuis met goed spul uit de supermarkten, kledingwinkels, etcetera, zonder gepakt te worden. We woonden aan de rand van de grote stad, en soms kwamen pa en ma pas laat thuis. Dan hadden ze een bank beroofd, en waren dan met een gestolen auto gevlucht, gekleed als heel andere mensen, en dan kwamen ze laat thuis met een tas vol geld. Dat vonden mijn broer en ik echt te gek.

Na een paar maanden mochten mijn broer en ik mee voor een grote diefstal. Dat was echt te gek. We liepen de straten uit, namen de tram, en stopten bij een groot gebouw; een gebouw bewaakt door veel politieagenten. We stapten het gebouw in, en daar werd een tentoonstelling gehouden. Vlakbij de kassa van de souvenirwinkel ofzow, stond een grote jeep, daar zou je cool mee kunnen crossen. Terwijl mijn ouders bij de kassa geld gaan halen, stopten mijn broer en ik gauw onze tassen vol met spullen. Na een tijdje kreeg een man ons in de gaten. Mijn broer en ik liepen sneaky door de mensenmenigte heen, naar de jeep, en wachten op het teken van mijn ouders.
Een andere man, die de jeep ging laten zien aan het publiek, ging de jeep in. Het had een open dak. Hij deed de sleutel in het stopcontact, en zette de motor aan. "En zo klinkt de motor van een megajeep," zei de man blij. Plots sprongen mijn ouders in de jeep, en pa gooide de man er uit. Dat was het teken. Mijn broer en ik sprongen achterin de jeep, samen met al onze tassen. Mijn vader keek achteruit, en zag ons zitten, en gaf toen keihard gas, waardoor de mensen opzij sprongen. De auto reed hard vooruit. Mijn broer en ik hadden instructie gekregen onze armen voor onze gezicht te doen, en gebukt te gaan zitten, als we zouden wegrijden. Dat deden we. Pa reed dwars door de ruit heen, en we crossten over de weg. We maakten een bocht, en we vlogen niet eens uit de bocht. Het was te gek. Sirenes klonken achter ons, en mijn broer en ik zagen de politieauto's in de verte achter ons aan komen. Pa maakte een paar manoeuvres, en we waren de agenten kwijt. De jeep werd achter een brug geparkeerd, en we stapten uit. We renden door de steegjes naar huis toe. In huis kwamen we eerst op adem. "Zo kinders, dat was me een geslaagde missie!"
's Avonds vierden we het met patat van de snackbar, en cola uit de winkel.

Een maand later zouden we meegaan op een tweede grote missie. We hadden een andere jeep gestolen, en reden ermee naar een winkelcentrum. Op de parkeerplaats spraken we af dat mijn broer en ik naar een supermarkt zouden gaan, en dat zij dan naar een duurdere winkel zouden gaan.
En zo kwamen mijn broer en ik in een soort drogisterij. Er was een kleine tentoonstelling in die winkel. Allerlei kleine flesjes luchtjes en shampoo, zeepjes, stonden er. Ik stopte al die zeepjes enzow in mijn tas. Mijn broer was ook ergens bezig met inladen. Plots hoorden we buiten iets. We keken door de raam, en zagen onze ouders de jeep in rennen, en reden er hard vandoor. "Patrick, wat moeten we nu doen"
"Ik had met pa wat afgesproken als zoiets zou gebeuren," zei broer. We pakten nog een paar spulletjes, en liepen de winkel uit. De alarmpalen gingen af, en mijn broer en ik renden als een gek door de straten heen, maar niemand kwam ons achterna. In een verlaten steeg stonden mijn broer en ik te wachten. Plots kwam de jeep met onze ouders eraan racen. Ze stopten, en we stapten gauw in. Plots kwamen er om de hoek politieauto's met sirenes. Pa gaf flink gas, en we crossten door de straten heen. We vlogen een hoek om, maar plots stond daar een truck. Pa probeerde het te ontwijken, maar het was te laat, we ramden de truck, en vlogen een paar keer over de kop. Daarna was ik even kwijt wat er gebeurde.

Ik werd wakker in het ziekenhuis, er bleek niets ernstigs met me te zijn. Mijn broer was ook niets ernstigs mee. Echter, mijn ouders waren nergens te bekennen, waarschijnlijk een andere afdeling. Er kwam een zuster naar ons toe, en zei ons haar te volgen. We kwamen in een kamertje, waar de dokter stond, en twee politieagenten. "Gaan jullie maar even zitten, kinderen," zei de dokter, en wees naar de stoelen. We gingen zitten.
"Vertel eens, hebben jullie meegedaan met al die diefstallen van jullie ouders?" vroeg een agent.
"Waar heeft u het over?" vroeg mijn broer heel onschuldig.
"Wij hebben nog nooit wat gestolen, en mijn ouders zijn ook geen dieven," zei ik.
De politieman lachte. "Nou, nu gaan jullie niets meer stelen. Jullie ouders al helemaal niet...jullie vader gaat voor de rest van zijn leven naar de gevangenis, en jullie moeder, die is..."
"Hey, hou even je mond," zei de arts, "ook al zijn het dieven, dit zijn twee kleine kinderen"
We keken de dokter vragend aan, "wat is er met onze moeder?" vroeg Patrick.
De dokter keek ons treurig aan. "Jullie hebben tijdens het vluchten een ongeluk gehad. Jullie moeder heeft het helaas niet overleefd."
Mijn broer en ik keken elkaar geschokt aan. We omarmden elkaar om elkaar te troosten. Moeder is dus dood. En vader gaan naar het gevang.
"En wat jullie betreft," zei een andere agent, "jullie worden geplaatst in pleeggezinnen, en mogen jullie vader nooit meer terug zien"

Toen we uit het ziekenhuis gingen, werden we meegenomen in de auto, en naar een kindertehuis. Toen we uitstapten, rende mijn broer weg van de auto. "Zus, ik kom voor je terug!" Een paar agenten renden hem achterna.
Ik ging het gebouw in, en werd gekoppeld aan een pleeggezin.
Het pleeggezin woonde in een dorpje ver buiten de stad, zodat ik nooit kans zou zien om naar mijn vader te kunnen gaan. Mijn broer is ook niet teruggevonden, maar ik wist dat hij zichzelf wel kon redden.

Jaren gingen voorbij, ik ging naar school, had mijn studie afgerond, en werkte nu fulltime. Ik was pas geleden op mezelf gaan wonen in de grote stad. Ik woon nu in een flatje, hele leuke buren, en ik kon boodschappen doen van mijn zelfverdiende geld.
Plots zag ik in een steegje een man zitten van mijn leeftijd. Hij zag er een beetje onguur uit, een beetje als een dief. De man keek me aan. Ik schrok, hij had dezelfde gezicht als mijn broer, alleen dan wat ouder. Hij keek mij ook vreemd aan. "Ella?" vroeg de man. "Ben jij dat, Patrick??" vroeg ik, en mijn broer was heel blij me te zien. "Ik had je overal gezocht," zei hij, "waar was je al die jaren?"
"Ik woonde in een dorpje hier ver van de stad vandaan, ik heb je zo gemist, broer"
Omdat mijn broer geen onderdak had, besloot ik hem in huis te halen.
Mijn broer profiteerde eerst van mijn geld, maar ik haalde hem over een baan te zoeken.
Toen ik thuis kwam van mijn werk, keek hij me blij aan. "Ella, ik heb een baan gevonden! En niet zomaar een baan. Het is een school en baan tegelijk. "
"Wat is het dan?" vroeg ik nieuwsgierig.
"Ik volg een BBL als politieagent, gaaf hè?"
Mijn broer de dief wordt politieagent. Ook al had hij zo een achtergrond als zoon van dieven, hij mocht agent worden. Ik was blij voor hem.
Hij achterhaalde dus ook in welke gevangenis mijn vader zit.
Samen besloten we mijn vader op toe zoeken, na 15 jaar!

We kwamen bij de gevangenis, en werden gefouilleerd door de bewaking, en een bewaker liep met ons mee. We stopten bij een zaal. Daar moesten we aan een tafeltje zitten. "Wacht hier, dan wordt de gevangene hierheen gehaald"
Na een tijdje wachten, hoorden we achter de deur "Jaap, je hebt bezoek..."
"Bezoek?" klonk een verbaasde mannenstem, "ik heb nog nooit bezoek gehad"
De deur ging open, en de bewaker stapte naar binnen met een man die er wel gezond uitzag, maar een gevangeneoutfit droeg. De bewaker wees naar onze tafel. De man keek ons eerst vragend aan, en na wat beter gekeken te hebben, keek hij verbaasd. "Z-zijn j-jullie dat?" vroeg hij verbaasd, "m-mijn kinderen....Patrick en Ella!"
"Ja, pap, wij zijn het," zeiden mijn broer en ik in koor, we stonden op, en omhelsden mijn vader.
"Pa, waarom ben je niet ontsnapt?" vroeg mijn broer voor de grap.
"Haha, ik ben van plan gewoon mijn straf uit te zitten, mijn leven lang...grapje, mijn straf was iets anders, ik moest 20 jaar zitten, dus er zitten nog vijf jaar op."
"Oh, dus over vijf jaar kom je vrij?" vroeg mijn broer blij. "Ja, maar ik ga niet meer het beroep doen wat ik eerst deed, ik heb een baantje aangeboden gekregen als winkelbewaking, aangezien ik een prof was, en weet hoe andere dieven denken...maar de ergste straf hier was dat ik jullie nooit meer mocht zien, maar...jullie zijn nu volwassenen, en mogen mij opzoeken"

En dat was dus mijn verhaal over mijn jeugd. Het was wel spannend, maar op een gegeven moment ging het lot anders spelen, en raakten we onze dierbaren kwijt. We vonden elkaar wel terug, behalve moeder dan, en we werden gewone werkende mensen in de maatschappij.

The end.

Aantal keer bekeken: 3043
Waardering: 5.83 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 310 bezoekers online