Lees het verhaaltje: niet goed genoeg 2 op verhalenlezen.

niet goed genoeg 2.

U leest om dit moment het verhaal niet goed genoeg 2 gepost door fd. Dit verhaal is gepost in de categorie liefdes verhalen. Wilt u een zelf geschreven, of een mooi verhaaltje posten? Klik daarvoor hier.

Wilt u terug naar liefdes verhalen?
Categorie: liefdes verhalen
Gepost door: fd
Gepost op: 2010-7-14

Verhaal:

niet goed genoeg 2

korte samenvatting deel 1:
Janine is beste vriendin met Iris, maar ze groeien een beetje uit elkaar. Iris sjanst met iedereen, en schuift Janine aan de kant. Janine is verliefd op Daniel, maar die is populair en zij totaal niet...
Ps. Janine is de ik-persoon.

Die middag liep ik een beetje doelloos rond, Iris was met die Thomas naar de stad. Gisterenavond belde ze op, om te zeggen dat we vandaag dus niet meer zouden gaan skaten, zoals we vorige week al hadden afgesproken. Maar dat Thomas had gebeld, en gevraagd of ze meeging naar de stad. En of ik dat niet erg vond. ‘Nee hoor’, had ik gezegd maar van binnen kookte ik. Hoe kon ze mij nou zomaar laten vallen? Terwijl we vorige week al hadden afgesproken?? Maar ja, wat zou ik doen als Daniel mij vroeg om mee te gaan naar de stad? Dus moest ik haar toch wel gelijk geven, zelfs al hadden we dan die afspraak een jaar geleden gemaakt, als Daniel zou vragen of ik meeging ergens heen, dan zou ik ook afbellen. Maar ja, Daniel was dan ook wel even wat anders dan die Thomas.
Ik besloot maar naar buiten te gaan met de hond. Vlak buiten het dorp was een bos. Daar liep ik wel vaker heen met Cobus, onze hond, als ik alleen was.
Midden in het bos was een meer. Daar gingen we vaak zitten, en als het lekker weer was gingen Cobus en ik er ook weleens zwemmen. Ik had daar nog nooit iemand gezien, en beschouwde het als ‘mijn meer.’
Ik pakte een stok op, en gooide hem het water in. Cobus rende er luid blaffend achteraan, pakte de stok, en bracht hem terug. Zo ging het een paar keer.
Toen ging ik op een omgevallen boom liggen en sloot mijn ogen, het duurde niet lang voor de beelden van de droom van vanmorgen terugkwamen. Maar deze keer ging het anders. Weer kwam Daniel mijn richting opgelopen, ik liep ook naar hem, maar hij liep recht door me heen, alsof ik er helemaal niet was, ik draaide me om, en hij liep dus in de richting van Iris. Ze vlogen elkaar in de armen en.. en...
Toen werd ik wakker. "Ik moet in slaap gevallen zijn ouwe jongen." Zei ik tegen Cobus. Hij antwoordde met een blaf.
Ik stond op, en liep naar huis. Onderweg bleef ik de droom opnieuw beleven. Ik vond hem vreselijk, maar besefte wel dat het de realiteit was. Daniel zou uiteindelijk voor Iris kiezen.

Die maandag kwam de schoolfotograaf, ik had een strakke spijkerbroek aan gedaan, met het andere nieuwe truitje erop. De pasfoto was naar mijn gevoel een grote ramp geworden, maar de klassenfoto was iets waar ik op zat te wachten. Want dan zou ik eindelijk een foto hebben van Daniel.
De foto’s waren allemaal genomen, en ik had naast Nicole gezeten op de klassenfoto. Iris stond naast Daniel. Maar ja, dat gaf niet zoveel, zolang hij er maar op stond.

Een week later kregen we de foto’s. Mijn pasfoto’s waren inderdaad verschrikkelijk. Nog erger dan ik me had voorgesteld. Ik keek recht in de camera, en het leek wel of ik scheel keek. En mijn glimlach... De fake droop eraf! Maar de klassenfoto, ik had nog niet gekeken naar hoe ik er zelf opstond, vond ik geweldig. Daniel stond er heel mooi op, met zijn lieve ogen en..
"He! Moeten jullie de foto’s van Janine eens zien!"
Ik wilde m’n foto’s nog wegstoppen maar het was al te laat. Hij hield het velletje hoog in de lucht zodat iedereen het kon zien. Er begonnen er een paar te lachen, en ik kreeg een rood hoofd. "He!" riep Nikkie, "Misschien moet je zo op de foto gaan! Zit er ook nog wat kleur in haha." Iedereen lachte mee. Ik wilde het liefste weg van hier. Nikkie gooide m’n foto’s naar Bas, en die naar Monique en zo gingen ze de klas rond. Ik voelde de tranen opkomen, maar wilde koste wat kost niet huilen, want dat zou het alleen nog maar erger maken.
De mentor pakte ‘al’ na 10 minuten mijn foto’s af en legde ze weer op mijn bankje.

Die middag lag ik op mijn bed, naar de klassenfoto te staren. Ik had de foto al gescand, het hoofd van Daniel uitvergroot en uitgeprint. Hij was nu net zo groot als een pasfotootje, en die had ik in mijn portemonnee gedaan.

’s Avonds, tijdens het eten, was de spanning om te snijden. Mijn moeder had gezegd dat ze tijdens het eten met ons ergens over wilde praten, en wij zaten nu dus te wachten op wat ging komen. Mijn moeder, die het zo lang mogelijk had weten te rekken moest nu toch haar mond opendoen voor m’n pa en ik uit elkaar knalden van de spanning.
"Nou", zei ze. "Zoals jullie zelf ook wel hebben gemerkt, gaat niet alles goed hier in dit huis. Papa en ik hebben alsmaar ruzie," zei ze mij aankijkend. "En ik voel me steeds minder prettig op deze manier."
Ik keek mijn moeder aan. ‘Ja, was dat hetgeen ze had willen vertellen? Nou, dat was niks nieuws meer.’
"Dus," ging ze verder. "Heb ik hier iets dat jullie misschien willen lezen. Het gaat over gezinstherapie, om de sfeer in huis wat gezelliger te maken."
‘Gezinstherapie?’ Dacht ik geschrokken. ‘Maar zoiets komt toch alleen voor bij gezinnen met geldproblemen, en probleemkinderen. Dat hebben wij toch niet nodig?’
Ik keek naar mijn vader in de hoop wat hulp van hem te verwachten, maar hij zat sip voor zich uit te staren.
Ik besefte dat we het altijd konden proberen, en ook mijn vader stemde daarmee in. Alles was beter dan dat mijn ouders uit elkaar gingen.

Mijn moeder had gebeld naar de RIAGG. Een hulpinstantie voor therapieën en zo. Volgende week woensdag, in de vakantie, konden we terecht. Dat was dus vandaag.
Met lood in mijn schoenen ging ik erheen. Ik verwachtte een soort wit dokterskamertje, een therapeut met zo’n brilletje met halve glazen en priemende oogjes.
Maar dat beeld klopte helemaal niet. We kwamen eerst binnen in de wachtkamer en ik keek om me heen. Ik zag een ruimte met een stuk of 12 stoffen stoelen erin. De stoelen waren rood en oranje van kleur, en erg ruim. Er zaten 3 mensen, een ouder echtpaar en een jongen van rond de 18. Aan de muren hingen schilderijen. Moderne kunst waarschijnlijk, want ik zag er eigenlijk alleen een vlek in.
Na 20 minuutjes ongeveer liep er een man de wachtkamer in en riep ons. Hij was helemaal niet oud en saai, het was een man van rond de dertig, droeg een USA trui en gympies.
We gingen met z’n drieën de kamer binnen, en daar stonden vier stoelen aan een klein rond tafeltje. Op het tafeltje lag een klapper met een pen, en een bandrecorder.
Ik ging op een stoel zitten, en naast mij zat mijn vader en daarnaast mijn moeder.
"Goed", zei de man. "Laat ik mij even voorstellen, ik ben Peter, ben acht-en-twintig jaar en ben jullie therapeut. En jullie zijn..?"
"Ik ben Jan, en ik ben drie-en-veetig jaar." Zei mijn vader.
"Ik ben Sonja, en ik ben 41 jaar." Zei mijn moeder.
"Uhm... ik ben.. Janine, en ben 14 jaar.." Zei ik.
"Goed, het is de bedoeling, dat jullie om de week op woensdag hier komen, en verder ook nog ieder afzonderlijk. De afspraak op woensdag is steeds om half 4, en de andere afspraken kunnen worden veranderd. Ik zet deze bandrecorder aan, die je hier ziet. Probeer je er niets van aan te trekken," en hij drukte op de ‘playknop’ en het bandje begon te draaien. "Nou, leg maar eens uit waarom jullie hier zijn. Janine waarom ben jij hier?"
"Omdat mijn moeder vond dat het thuis niet gezellig was, en daarom zitten we nu hier bij een therapeut." Zei ik met een trillende stem. Ik was nog steeds niet helemaal gewend aan het idee dat we in therapie waren. Dat zag je immers alleen bij drugs en alcoholverslaafden en dat soort mensen, niet bij ons.
"En vond jij het gezellig thuis, Janine?"
"Niet echt.. er was wel vaak ruzie, maar dat kunnen we zelf ook wel oplossen hoor!"
"Janine, alsjeblieft!" Dat was mijn moeder.
"Laat haar maar, laat haar vertellen wat haar dwars zit."
Ik zei niets meer. Ik zou mijn tijd wel uitzitten hier bij die therapeut, tot ma het genoeg vond en dan was het weer voorbij.
"Goed, Jan, waarom ben jij hier?"

De rest van het uur heb ik maar half geluisterd, toen ik thuis kwam, was ik vastbesloten om nooit meer te gaan. Wat heeft het voor nut om alles wat je dwars zit tegen hém te zeggen. Daar hebben wij toch niets aan. Dat kunnen we toch beter tegen elkaar zeggen. En dan moest ik ook nog aankomende vrijdag al afzonderlijk daarheen. Belachelijk vond ik het. Hoe kon mijn moeder ons dit aandoen!
Thuis rende ik snel de trap op en ging naar mijn kamer. "Straks zul je zien dat het beter gaat!" Riep ze me nog achterna.
In mijn kamer lag Cobus te slapen in zijn mand. Ik aaide hem over zijn kop, en een zachte snurk ontsnapte uit zijn neus. Hij trilde wat met zijn poot, en sliep toen verder.
"ja, jij hebt het maar gemakkelijk!" Zei ik tegen hem. "Jij hebt niet te kampen met therapeuten, verliefd zijn en ruziemakende ouders."
Ik liet me vallen op mijn bed, en zette mijn Cd-speler aan. Ik pakte de foto van Daniel uit mijn portemonnee en keek ernaar, tot beneden de bel ging.
Ik stopte snel de foto terug in mijn portemonnee, en liep naar beneden. Het was Iris.
"He", zei ze. "Ik kwam vragen of je zin had om zaterdagavond mee te gaan naar de bioscoop, we zien elkaar niet zoveel meer de laatste tijd."
‘Vind je het gek! Jij gaat alleen nog maar met andere meiden om en belt afspraken af voor een jongen die je daarna nooit meer ziet. Denk je dat ik daarop zit te wachten?’ Had ik willen schreeuwen. Maar dat durfde ik niet. Daar was ik te verlegen voor, zelfs tegenover Iris. Zij had mij tenslotte niet nodig.
"nee," zei ik. "Ik ga niet mee naar de bioscoop. Ik heb andere plannen."
"Oh, oké dan zie ik je op school weer."
Ze draaide zich om, en liep de deur uit.

Die zaterdag heb ik drie keer op het punt gestaan om Iris te bellen, en te zeggen dat ik wel mee kon naar de bios, maar steeds legde ik de hoorn weer neer. Ze moest nu maar eens inzien waar ze mee bezig was, en dat ze me niet steeds aan de kant kon schuiven, en me weer bellen zodra het haar uitkwam.
Die maandag, toen we samen naar school fietsten zei ze geen woord over de film. ‘Ze is er niet heengegaan.’ Dacht ik bij mezelf. Dat had ik dus mis, want toen we het schoolplein opreden kwam Mandy ons al tegemoet lopen. "He Iris! Goeie film was het hè? Moeten we gauw nog eens doen."
Met haar was ze dus gegaan. Het kwam als een klap in mijn gezicht. Iris had mij inderdaad niet nodig. En ik dacht nog wel dat ze het jammer vond dat ik niet meeging. En dat ze misschien door zou hebben waar ze mee bezig was. Maar niets dus, ga ik niet mee, dan bellen we toch gewoon iemand anders? Keuze zat.
Ik baalde vreselijk, en ondertussen zat ik nog steeds alleen in de klas. De tijd ging die dag kruipend voorbij.

Die vrijdag ging ik naar de RIAGG. "Vertel maar eens iets over jezelf." Zei Peter. Ik vertelde over mijn hond, over dat we hem uit het asiel hadden. Over waar ik op school zat en in welke klas. Maar ik vertelde niets over het feit, dat ik het kneusje was, verliefd was op Daniel, en over hoe Iris mij behandelde. Hier had niemand wat mee te maken, vond ik. En vooral iemand die ik helemaal niet kende, al was hij dan nog tien keer mijn therapeut.
"Goed, en in de klas, hoe voel je, je daar?"
‘Hoe voel ik me daar?’ Dacht ik. Ja... Hoe voel ik me daar eigenlijk.
Peter keek me verwachtingsvol aan. "Geen idee", zei ik en ik meende het nog ook.
"Heb je ’s ochtends zin om naar school te gaan?" vroeg hij.
"nee... niet echt."
"oh? Waarom niet, waar zie je tegenop?"
"tegen... tegen de lessen, tegen het alleen zitten iedere dag, tegen het feit dat ik bij alles uitgelachen wordt..."
Hèhè, het was eruit. Ik had het dan toch verteld, en eigenlijk voelde ik me wel opgelucht nu. Ik had het immers nooit tegen iemand verteld. Het voelde nu alsof het niet alleen míjn probleem was.
"En, wil je verder nog iets zeggen? Of zeg je dat liever een andere keer?"
‘Het voelde eigenlijk wel goed, nu ik dit had gezegd, dus ik zeg het andere ook maar gelijk.’ Dacht ik.

Aantal keer bekeken: 1846
Waardering: 8.00 op 10
Geef een cijfer:

Verhalen

Wilt u een verhaaltje lezen uit één van de onderstaande categorieën? Klik dan gewoon op een categorie en u komt op de pagina met de verhalen van deze bepaalde categorie.

Verhalen posten

Hebt u zelf een verhaaltje geschreven? Of een onvergetelijke blunder tegengekomen, of iets anders. En je wilt er anderen mee amuseren, lezen? Met verhalenlezen.nl kan dat geen probleem zijn. Klik hier om een verhaal te posten!

Statistieken

Totaal verhalen: 5184
Totaal categorieën: 10
Totaal 156 bezoekers online